Domingo 3 de ordinario C
DOMINGO III ORDINARIO
- CICLO C
Primeira Lectura Neh 8, 2-4a.
5-6. 8-10
LECTURA DO LIBRO DE NEHEMÍAS
Os levitas lían no libro da Lei e explicaban o que lían
Naqueles días, o sacerdote
Esdras trouxo o libro da Lei diante da asemblea de homes e mulleres e de todos
os que eran capaces de pensar. Era o primeiro día do sétimo mes.
Na praza que está diante da
porta das Augas, el leu no libro en voz alta, desde o amencer ata o mediodía,
en presenza dos homes e das mulleres e de todos aqueles que eran capaces de
pensar, e todo o pobo estaba atento á lectura do libro da Lei.
O escriba Esdras púxose en
pé sobre unha tarima de madeira, preparada con esta ocasión. Esdras abriu o
libro á vista de todo o pobo, pois sobresaía entre todos na asemblea, e cando o
abriu, o pobo púxose en pé.
Entón Esdras bendiciu o
Señor, o gran Deus, e todo o pobo, levantando as mans, respondeu: "Amén,
amén". Despois inclináronse e, prostrados no chan, adoraron ao Señor.
Os levitas lían no libro da
Lei de Deus, pronunciando claro, e interpretaban o sentido, explicando o que
lían.
Entón o gobernador Nehemías,
o sacerdote e escriba Esdras, e os levitas que explicaban a Lei ao pobo,
dixeron a toda a asemblea:
‑ Este día está consagrado
ao Señor, voso Deus; cesade no voso pranto, non choredes máis (pois todo o pobo
choraba ao oír as palabras da Lei).
E engadiron:
‑ Ídevos, comede boas
talladas, bebede viños doces e levádelles tamén aos que non teñen nada
preparado, pois este día está consagrado ao noso Señor; non andedes aflixidos,
porque o gozo do Señor é a vosa forza.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 18, 8.
9. 10. 15
R/. (Xn 6, 63c): As túas palabras, Señor, son Espírito e
vida.
A lei do Señor é perfecta:
reconforta a alma;
a declaración do Señor é firme:
fai sabio ao inxenuo.
Os mandatos do Señor son rectos:
aledan o corazón;
o precepto do Señor é limpo:
ilumina os ollos.
A vontade do Señor é pura:
permanece por sempre;
as decisións do Señor son verdadeiras:
enteiramente xustas.
Dígnate aceptar a palabra da miña boca
e o sentir do meu corazón:
Señor, ti es a miña rocha, o meu redentor!
Segunda Lectura 1 Cor 12,
12-30 (máis longa)
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Vós sodes corpo de Cristo e tamén membros, cada un pola súa parte
Irmáns:
Igual que o corpo,
sendo un, ten moitos membros e todos estes membros, con seren moitos, non fan
máis dun corpo, así tamén Cristo. Porque a todos nos bautizaron nun único
Espírito, para formarmos un único corpo: tanto xudeus coma gregos, tanto
escravos coma libres. E a todos se nos deu a beber un único Espírito.
Pois ben, xa que o
corpo non está formado por un único membro senón por moitos, se o pé dixer:
"como non son man, eu non son do corpo", non por iso deixaba de ser
do corpo. E se o oído dixer: "como non son ollo, eu non son do
corpo", non por iso deixaba de ser do corpo. Se todo o corpo fose ollo,
onde estaría o oído? Se fose todo oído, onde estaría o ulido?
Ora, foi Deus quen
puxo os membros, colocando cada un deles no corpo como El quixo. Se todo fose
un único membro, onde estaría o corpo? En realidade, hai moitos membros, pero
un corpo só. O ollo non lle pode dicir á man: "Non preciso de ti",
nin a cabeza aos pés: "non preciso de vós". Todo o contrario: os membros do corpo que parecen máis
débiles son os máis necesarios; e os que temos por menos decorosos, cubrímolos
con máis decoro; e os menos honestos tratámolos con máis recato; cousa que non
precisan os honestos.
Deus dispuxo o corpo
dándolle máis honor ao máis privado del, para que non haxa discordia no corpo;
senón que, ao revés, os membros se preocupen por igual uns dos outros. E así,
cando padece un membro, todos padecen con el; cando a un membro o tratan ben,
todos se alegran con el.
Ben, pois vós sodes
corpo de Cristo e tamén membros, cada un pola súa parte. Na Igrexa dispuxo Deus
primeiro apóstolos, logo profetas, en terceiro lugar mestres. Despois os que
teñen poder de facer milagres; finalmente os que teñen don de curacións, de
asistencia, de goberno, de falar distintas linguas.
Ou é que todos son
apóstolos? Todos son profetas? Todos son mestres? Todos fan milagres? Todos
teñen o don de curar? Todos falan en moitas linguas? Todos saben interpretar?
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
______________________________________________________________________
Ou máis breve: 12-14. 27
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS
CORINTIOS
Irmáns:
Igual que o corpo,
sendo un, ten moitos membros e todos estes membros, con seren moitos, non fan
máis dun corpo, así tamén Cristo.
Porque a todos nos
bautizaron nun único Espírito, para formarmos un único corpo: tanto xudeus coma
gregos, tanto escravos coma libres. E a todos se nos deu a beber un único
Espírito.
Pois ben, xa que o
corpo non está formado por un único membro senón por moitos, vós sodes corpo de
Cristo e tamén membros, cada un pola súa parte.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Lc 4, 18
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Mandoume o Señor evanxelizar os pobres;
a predicarlles a liberación aos cativos.
Aleluia.
Evanxeo Lc 1, 1-4; 4, 14-21
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Hoxe cumpriuse esta Escritura
Ilustre Teófilo:
Posto que moitos
emprenderon a tarefa de narrar axeitadamente os feitos ocorridos entre nós, tal
como nolos transmitiron desde o principio as testemuñas oculares e mais os
predicadores da palabra, decidín eu tamén, despois de me informar con tino
desde as orixes, escribirchos ordenadamente para ti, a fin de que coñezas ben a
firmeza das ensinanzas nas que te instruíron.
Naquel tempo, coa
forza do Espírito Santo, Xesús volveu a Galilea, e a súa sona estendeuse por
toda a redonda.
Ensinaba nas
sinagogas, e todo o mundo dicía moito ben del.
Chegou a Nazaré, onde
se criara, e o sábado entrou, como estaba afeito, na sinagoga. Ergueuse para
facer a lectura, e déronlle o libro do profeta Isaías. Abriuno e atopou unha
pasaxe que dicía:
O Espírito do Señor
está sobre min
porque El foi quen me unxiu
para proclamarlles a Boa Nova aos pobres.
Mandoume para lles
anunciar a liberación aos secuestrados
e a vista aos cegos,
para lles dar liberdade aos asoballados,
e proclamar o ano de graza do Señor.
Pechando o libro,
devolveullo ao encargado e sentou. Todos os ollos da sinagoga enteira estaban
fixos nel. Logo empezoulles a dicir:
-
Hoxe
cúmprese diante de vós esta pasaxe da Escritura.
Palabra
do Señor R/.
Loámoste, Cristo
O PRESENTE TAMÉN É TEMPO DE SALVACIÓN.... HOXE
CÚMPRESE EN NÓS ESTA ESCRITURA
3º TOC - 2016
POWER POINTS
CANTO
GOZOSO
ESCOITA
ACTIVA
Escoitamos e mesmo dicimos moitas veces
que co Papa Francisco a Igrexa está a vivir unha nova primavera eclesial
despois dunha longa noite de pedra. Unha primavera na que recupera o diálogo co
mundo que inaugurara o Concilio Vaticano II desde dúas categorías: compromiso e
solidariedade, atent@s aos sinais dos tempos.
Na liña marcada por Francisco, a
celebración de hoxe quere ser unha invitación a que abramos portas de
renovación, sen medo nin desconfianza; portas de diálogo e entendemento; portas
de búsquea do ben da persoa; portas de traballo compartido por canto libera,
axuda, dialoga e expresa o amor de Deus; portas, en definitiva, de misericordia
que poñan á persoa, e non a lei ou os ritos no centro. Só así seremos quen de
converter os gozos e esperanzas da xente nos gozos e esperanzas dunha Igrexa
crible que se descubre como hospital de campaña e balón de osíxeno para quen se
sente desesperanzado. Só así poderemos dicir que hoxe tamén se cumpre esta
Palabra, Palabra de vida, de esperanza, de alento, de compromiso, de compaña...
de amor.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
·
Polas veces nas que en lugar de buscar a unión somos
motivo de división, sementando discordia e buscando enfrontamentos dentro das
nosas familias, cos nosos veciños, no noso traballo, na nosa parroquia, SEÑOR, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
·
Porque nos refuxiamos na comodidade e na autocompaixón
fácil do “non sei” ou “non vallo” para evitar comprometer a nosa vida, CRISTO, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
·
Porque a novidade que es Ti non chega ao noso corazón,
que segue sendo de pedra, SEÑOR, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
OLLOS
ABERTOS E PÉS NO CHAN
O pobo de Israel quere reconstruír a súa
esperanza despois da amarga experiencia do desterro en Babilonia, pero esta
reconstrución só será posible dende a unidade, tendo en conta, ou mellor dito,
poñendo en primeiro lugar aos máis febles, aos pequenos. Pasaron os anos, os
séculos e tanto tempo despois do profeta, seguimos, máis que nunca, necesitados
desta curación, dentro dun mundo dividido entre ricos e pobres, dentro dunha
sociedade dividida entre dominadores e dominados, dentro dunhas comunidades
divididas por vellas e rancias xenreiras, por estúpidas discusións ou por
inútiles partidismos e protagonismos. A crúa verdade é que non damos entendido
que a liberación que propón Cristo é unha liberación total, que abrangue todas
as dimensións da persoa. Deus non pode, e nós tampouco, ser neutral diante dun
mundo dividido e desgarrado pola inxustiza. El trae a liberdade a un mundo no
que tanto se fala dela, pero no que paradoxalmente cada vez son máis os deuses
que nos encadean e tiranizan: o poder, a riqueza, o prestixio... Trae a luz
para unhas persoas que pode que saibamos e teñamos moito; pero que non sabemos
vivir e valorar as cousas cotiás, sinxelas e pequenas. En definitiva, El trae VIDA,
pero vida en abundancia. Porque cómpre non esquecer que Xesús, para demostrar
que El era o Mesías non quixo, cando menos neste momento, cegar os seus
paisanos co brillo das súas milagres. Non. A súa afirmación clara baséase en
que evanxelizaba aos pobres, pregoaba a remisión e a vista, enviaba con
liberdade aos oprimidos e pregoaba un ano de graza. Cada vez que unha persoa
traballa para que os homes coñezan de verdade o Evanxeo, para que saiban que
son fillos/as de Deus e irmáns.... cúmprese esta escritura. Cada vez que unha
persoa se esforza por acadar unha orde social máis xusta na que as persoas
sexan persoas e non cousas.... estase cumprindo esta escritura. Cada vez que
unha persoa tenta que miremos por riba da miopía dos cartos, do poder, da
comodidade, da preguiza.... estase cumprindo a escritura. Cada vez que unha
persoa pregoa aos catro ventos un ano de graza do Señor, un ano interminable no
que deixemos de ser lobos para os irmáns, en que acabemos de ver no outro un
inimigo ao que hai que perseguir.... cúmprese esta escritura. Cada vez que unha
persoa berra que quere a paz e non a guerra, dándonos de verdade a man, sen
rancores e poñendo o diálogo como punto de partida... cúmprese esta escritura.
Cada vez que unha persoa pregoa que cómpre achegarse sen medo nin reservas aos
demais, sentar con eles e compartir mesa e mesmo bolsa... estase cumprindo esa
escritura. É responsabilidade nosa o feito de que HOXE, HOXE mesmo, poida ou
non cumprirse esta escritura.
E nós, a que esperamos?. Cómpre ir dando
pasos firmes que xeren vida ao noso redor, que dean boas noticias, capaces de
reconstruír e facer xermolar de novo a esperanza de que outro mundo é posible.
O Espírito do Señor está sobre cada un e cada unha de nós, e fai que sexamos
portadores desta Boa Nova: Deus quérenos, ocúpase e preocúpase por nós. E se é
un o Espírito que anima a nosa vida, estamos chamados a traballar pola unidade
dentro das nosas familias, das nosas comunidades, da nosa Igrexa. Cantas divisións,
desencontros e enfrontamentos por mor dos nosos egoísmos e do noso afán de
protagonismo!. Cando nos decataremos, como nos lembra Paulo, de que todos nós
somos membros do corpo de Cristo, iguais en importancia e que polo tanto non
podemos atribuírnos a exclusividade?. Comecemos xa. Non perdamos máis tempo:
tamén hoxe, coma nos tempos de Nehemías, é hora de reconstruír a comunidade na
unidade e na liberdade.
FRATERNIDADE
ORANTE
Abramos
o corazón a Deus, e confiémoslle a nosa vida, para que a acompañe coa súa
presenza e o seu alento e digámoslle:
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
Para que a Igrexa, en fidelidade á
mensaxe de Xesús, nunca canse de acompañar a quen o necesita, escoitar a quen
pete na súa porta e alentar a quen vive na desesperanza, OREMOS.
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
Polas nosas comunidades, para que de
verdade tomemos conciencia de que somos parte dun mesmo corpo, e para o seu bo
funcionamento todos somos necesarios, OREMOS.
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
Por cada un e cada unha de nós, para que
non cansemos de anunciar o ano de graza do Señor no medio dun mundo marcado
pola desesperanza, o egoísmo, a inxustiza, a vinganza e a opresión, OREMOS.
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
Grazas,
Señor, por invitarnos a ter unha fe activa e comprometida con todo canto supoña
e signifique o traballo comunitario de facer a vida máis agradable e alegre aos
demais. P.X.N.S. Amén.
PARA
A REFLEXIÓN
Que non se me afaga o corazón, Señor,
a ver persoas sufrindo en situacións
inxustas.
Que non vexa normal tropezar todos os
días
con homes e mulleres desprazados, sen
casa, sen teito.
Que me sorprenda cada día deste mundo
que montamos
no que uns temos de todo e a outros
fáltalles todo.
Que non se me afaga o corazón
á mirada triste e perdida,
ao xesto caído e desanimado,
á palabra soez ou burlona,
ás poucas ganas de vivir,
a calquera deterioro do irmán,
que é o seu berro desde a beirarrúa da
vida.
Que non se me afaga o corazón, Señor,
a ver como normal ao refuxiado
que cruza o mar para buscar un futuro,
ao que quedou sen familia, sen traballo,
sen teito
e mañá non atopará saída para o seu
problema.
Pon tenrura, Señor, no meu mirar;
pon agarimo na miña man que saúda;
pon misericordia na miña mente que fai
xuízos;
pon sabedoría na miña linguaxe;
pon escoita nos meus oídos abertos.
Comentarios
Publicar un comentario