Depende de tí...
Es ti quen debes decidir,
Se actúas ou non,
Se segues adiante
ou volves atrás,
Se camiñas valerosamente
cara a metas afastadas,
ou se te contentas
con permanecer onde estás,
...depende só de Tí.
30 jun. 2011
DEPENDE DE TI...
Que teño que facer agora?... é tempo de pensar no futuro, no teu e no futuro que queres axudar a construir. Edifica sobre rocha...
29 jun. 2011
PRECÍSANSE VOLUNTARIOS
Adicada especialmente ós nenos que se confirman nestas datas, hoxe hai que ser valente, ser cristián non está "de moda"...
PRECÍSANSE VOLUNTARIOS
Que non teman aos cambios e saiban sacar proveito deles.
Que fagan do seu traballo un obxecto de pracer
e unha gran parte de realización persoal.
Que perciban, na visión e na misión das súas organizacións,
un forte impulso para a súa propia motivación.
Persoas con dignidade, que se conduzan con coherencia
nos seus discursos, os seus actos, as súas crenzas, e os seus valores.
Precísanse persoas que cuestionen, non pola simple contestación,
pero si pola intima necesidade de aplicar soamente as mellores ideas.
Persoas que mostren o seu rostro sereno de compañeiros amables,
sen mostrarse superiores nin inferiores, pero se diferentes.
Precísanse persoas ávidas por aprender e que se enorgullezcan
de asimilar conceptos novos.
Persoas con coraxe para abrir camiños, enfrontar desafíos, crear solucións,
correr riscos calculados sen medo de equivocarse.
Precísanse persoas que constrúan os seus equipos integrándose a eles.
Que non tomen o poder para se propio, pero que saiban compartilo.
Persoas que non sexan vanidosos do seu propio brillo,
pero se co brillo alcanzado en grupo.
Precísanse persoas que vexan as árbores, pero tamén que presten atención
na maxia da selva, que teñan percepción de todo e dunha parte.
Seres humanos xustos, que inspiren confianza e demostren confianza
nos seus compañeiros, estimulándoos, impulsándoos, sen medo
de que lle fagane sombra e que sentan orgullosos deles.
Precísanse persoas que críen á súa volta un ambiente de entusiasmo,
de liberdade, de responsabilidade, de determinación, de respecto e amizade.
Precísanse seres racionais. Tan racionais que comprendan
que a súa realización persoal vai xunto á expresión das súas emocións.
É na emoción que atopamos a razón de vivir.
Precísanse persoas que saiba administra cousas e liderar persoas.
Precísase con urxencia repensar un novo ser.
Precísase dun voluntario que faga isto realidade.
Se axudo a unha soa persoa a ter esperanza, non viviría en balde.
Martin Luther King (1929-1968)
27 jun. 2011
Para o meu corazón...
Continuación da serie para vodas...
20 poemas de amor e unha canción desesperada
de Pablo Neruda . Poema 12
Para o meu corazón basta o teu peito,
para a túa liberdade bastan as miñas ás.
Desde a miña boca chegará até o ceo
o que estaba durmido sobre a túa alma.
É en ti a ilusión de cada día.
Chegas coma o rocío ás corolas.
Socavas o horizonte coa túa ausencia.
Eternamente en fuga como a onda.
Dixen que cantabas no vento
coma os piñeiros e como os mastros.
Como eles es alta e taciturna.
E entristeces de súpeto como unha viaxe.
Acolledora como un vello camiño.
Pobóanche ecos e voces nostálxicas.
Eu espertei e ás veces emigran e foxen
paxaros que durmían na túa alma.
26 jun. 2011
DÍA DE CORPUS CHRISTI
Historia da Solemnidade do Corpus Christi
A fins do século XIII xurdiu en Liège, Bélxica, un Movemento Eucarístico cuxo centro foi a Abadía de Cornillón fundada en 1124 polo Bispo Albero de Liège. Este movemento deu orixe a varios costumes eucarísticas, por exemplo a Exposición e Bendición co Santísimo Sacramento, o uso das campaniñas durante a elevación na Misa e a festa do Corpus Christi.
Santa Xuliana de Mont Cornillón, por aqueles anos priora da Abadía, foi a enviada de Deus para propiciar esta Festa. A santa nace en Retines preto de Liège, Bélxica en 1193. Quedou orfa moi pequena e foi educada polas monxas Agostiñas en Mont Cornillon. Cando creceu, fixo a súa profesión relixiosa e máis tarde foi superiora da súa comunidade. Morreu o 5 de abril de 1258, na casa das monxas Cistercienses en Fosses e foi enterrada en Villiers.
Desde mozo, Santa Xuliana tivo unha gran veneración ao Santísimo Sacramento. E sempre anhelaba que se tivese unha festa especial na súa honra. Este desexo foise intensificar por unha visión que tivo da Igrexa baixo a aparencia de lúa chea cunha mancha negra, que significaba a ausencia desta solemnidade.
Xuliana comunicou estas aparicións a Mons. Roberto de Thorete, o entón bispo de Liège, tamén ao docto Dominico Hugh, máis tarde cardeal legado dos Países Baixos e a Jacques Pantaleón, nese tempo archidiácono de Lieja, máis tarde Papa Urbano IV.
O bispo Roberto impresionouse favorablemente e, como nese tempo os bispos tiñan o dereito de ordenar festas para as súas dioceses, invocou un sínodo en 1246 e ordenou que a celebración se tivese o ano entrante; ao mesmo tempo o Papa ordenou, que un monxe de nome Xoán escribise o oficio para esa ocasión. O decreto está preservado en Binterim (Denkwürdigkeiten, V.I. 276), xunto con algunhas partes do oficio.
Mons. Roberto non viviu para ver a realización da súa orde, xa que morreu o 16 de outubro de 1246, pero a festa celebrouse por primeira vez ao ano seguinte o xoves posterior á festa da Santísima Trindade. Máis tarde un bispo alemán coñeceu o costume e estendeuna por toda a actual Alemaña.
O Papa Urbano IV, por aquel entón, tiña a corte en Orvieto, un pouco ao norte de Roma. Moi preto desta localidade atópase Bolsena, onde en 1263 ou 1264 produciuse o Milagre de Bolsena: un sacerdote que celebraba a Santa Misa tivo dúbidas de que a Consagración fose algo real. Ao momento de partir a Sacra Forma, viu saír dela sangue da que se foi empapando deseguido o corporal. A venerada reliquia foi levada en procesión a Orvieto o 19 xuño de 1264. Hoxe consérvanse os corporais -onde se apoia o cáliz e a patena durante a Misa- en Orvieto, e tamén se pode ver a pedra do altar en Bolsena, manchada de sangue.
O Santo Pai movido polo prodixio, e a petición de varios bispos, fai que se estenda a festa do Corpus Christi a toda a Igrexa por medio da bula "Transiturus" do 8 setembro do mesmo ano, fixándoa para o xoves despois da oitava de Pentecostés e outorgando moitas indulxencias a todos os fieis que asistisen á Santa Misa e ao oficio.
Logo, segundo algúns biógrafos, o Papa Urbano IV encargou un oficio -a liturxia das horas- a San Buenaventura e a Santo Tomás de Aquino; cando o Pontífice comezou a ler en voz alta o oficio feito por Santo Tomás, San Buenaventura foi rompendo o seu en pedazos.
A morte do Papa Urbano IV (o 2 de outubro de 1264), un pouco despois da publicación do decreto, obstaculizou que se difundise a festa. Pero o Papa Clemente V tomou o asunto nas súas mans e, no concilio xeneral de Viena (1311), ordenou unha vez máis a adopción desta festa. En 1317 promúlgase unha recompilación de leis -por Xoán XXII- e así se estende a festa a toda a Igrexa.
Ningún dos decretos fala da procesión co Santísimo como un aspecto da celebración. Con todo estas procesións foron dotadas de indulxencias polos Papas Martín V e Eugenio IV, e fixéronse bastante comúns a partir do século XIV.
A festa foi aceptada en Cologne en 1306; en Worms adoptárona en 1315; en Strasburg en 1316. En Inglaterra foi introducida de Bélxica entre 1320 e 1325. Nos Estados Unidos e noutros países a solemnidade celébrase o domingo despois do domingo da Santísima Trindade.
Na Igrexa grega a festa de Corpus Christi é coñecida nos calendarios dos sirios, armenios, coptos, melquitas e os rutinios de Galicia, Calabria e Sicilia.
Finalmente, o Concilio de Trento declara que moi piadosa e relixiosamente foi introducida na Igrexa de Deus o costume, que todos os anos, determinado día festivo, celébrese este excelso e venerable sacramento con singular veneración e solemnidade; e reverente e honoríficamente sexa levado en procesión polas rúas e lugares públicos. Nisto os cristiáns testemuñan a súa gratitude e recordo por tan inefable e verdadeiramente divino beneficio, polo que se fai novamente presente a vitoria e triunfo da morte e resurrección do noso Señor Xesucristo.
ORACIÓN Ó SANTÍSIMO SACRAMENTO
DE SANTO TOMAS DE AQUINO
Oh, Santísimo Xesús, que aquí es verdadeiramente Deus escondido; concedédeme desexar ardentemente, buscar prudentemente, coñecer verdadeiramente e cumprir perfectamente en encomenda e gloria do voso nome todo o que vos agrada.
Ordena, oh meu Deus!, o estado da miña vida; concédeme que coñeza o que de min queredes e que o cumpra como é mester e convén á miña alma.
Dáme, oh Señor meu Deus, que non desfalleza entre as prosperidades e adversidades, para que nin naquelas me enxalcen, nin nestas me abatan. De ningunha cousa teña gozo nin pena, senón do que leva a Ti ou aparta de Ti. A ninguén desexe agradar ou tema desagradar senón a Ti. Séxanme viles, Señor, todas as cousas transitorias e preciosas todas as eternas.
Desgústeme, Señor, todo gozo sen Ti, e non ambicione cousa ningunha fóra de Ti. Séxame deleitoso, Señor, calquera traballo por Ti, e enoxoso o descanso sen Ti.
Dáme, oh meu Deus, o favor de levantar a Ti o meu corazón frecuente e fervorosamente, facelo todo con amor, ter por morto o que non pertence ao teu servizo, facer as miñas obras non por rutina, senón referíndoas a Ti con devoción.
Faime, oh Xesús, meu amor e a miña vida, obediente sen contradición, pobre sen rebaixamiento, casto sen corrupción, paciente sen disipación, maduro sen pesadume, dilixente sen inconstancia, medorento de Ti sen desesperación, veraz sen doblez; fai que practique o ben sen presunción que corrixa ao próximo sen soberbia, que lle edifique con palabras e obras sen finximientos.
Dáme, oh Señor meu Deus, un corazón vixiante que por ningún pensamento curioso se aparte de Ti; dáme un corazón nobre que por ningunha intención sinistra se desvíe; dáme un corazón firme que por ningunha tribulación se quebrante; dáme un corazón libre que ningunha paixón violenta lle domine.
Outórgame, oh Señor meu Deus, entendemento que te coñeza, dilixencia que te busque, sabedoría que te ache, comportamento que te agrade, perseveranza que confiadamente te espere, e esperanza que, finalmente, te abrace.
Dáme que me aflixa coas túas penas aquí pola penitencia, e no camiño da miña vida use dos vosos beneficios por graza, e goce das túas alegrías por gloria. Señor que vives e reinas, Deus por sempre eternamente. Amén.
25 jun. 2011
LECTURAS DA MISA EN GALEGO - Corpus Christi (26/06/11)
DOMINGO DESPOIS DA FESTA DA STMA. TRINDADE
SOLEMNIDADE DO SANTÍSIMO CORPO E SANGUE DE CRISTO CICLO A
Primeira Lectura Dt 8, 2-3. 14b-16a
Deuche de comer o maná, que ti non coñecías nin teus pais
LECTURA DO LIBRO DO DEUTERONOMIO
Faloulle Moisés ao pobo e díxolle:
‑ Has de te lembrar do camiño que o Señor, o teu Deus, te fixo percorrer polo deserto durante estes corenta anos para aflixirte e pórte a proba e sabes o que había nas túas intencións, se ti querías gardar os seus mandamentos ou non. El aflixiute, facéndote pasar fame, e logo deuche de comer o maná, que ti non coñecías nin teus pais, para che mostrar que o home non ha de vivir só de pan, senón de toda palabra que sae da boca do Señor.
Acordaraste do Señor, o teu Deus, que te sacou do país de Exipto, da situación de escravitude e foi o teu guía por un deserto grande e terrible, entre serpentes de mordedura queimante e escorpións, a través dunha terra reseca, sen gota de auga; e que fixo saír para ti auga da máis dura das pedras e che deu a comer no deserto o maná, que teus pais non coñecían.
Palabra do Señor
R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 147, 12-13. 14-15. 19-20
R/. (12a): Glorifica ao Señor, Xerusalén.
Ou: Aleluia.
Glorifica o Señor, Xerusalén,
loa, Sión, o teu Deus,
que reforza os ferrollos das túas portas,
e bendí os teus fillos no teu seo.
El establece paz nos teus confíns,
é el quen te farta con flor de trigo.
El mándalle á terra a súa mensaxe,
e a súa palabra corre lixeira.
Anuncia a súa palabra a Xacob,
os seus estatutos e mandatos a Israel.
Non fixo así cos outros pobos,
non lles manifestou os seus mandatos.
Aleluia.
Segunda Lectura 1 Cor 10, 16-17
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Moitos formamos un único pan, un só corpo
Irmáns:
A copa da bendición que bendicimos, non é unha comuñón co sangue de Cristo? O pan que partimos, non é unha comuñón co corpo de Cristo?
E como hai un único pan, tamén nós, sendo moitos, formamos un único corpo, porque todos participamos dese único pan.
Palabra do Señor
R/. Grazas a Deus
SECUENCIA, AD LIBITUM: Lauda, Sion, Salvatorem
Loemos o Salvador,
o noso guía e pastor,
cun cantar afervoado.
Loémolo xenerosos,
pois don tan marabilloso
nunca o daremos loado.
A razón de tal loanza,
o pan vivo no que alcanza
o pobo gozosa vida.
Ós doce en leda irmandade
fora entregado en verdade
na cea de despedida.
Ampla e sonora cantiga:
que fale a alma e bendiga
con indicible ledicia.
Hoxe é a recordación
da primeira institución
desta mesa sen malicia.
Na mesa do novo Rei,
nova Pascua, nova lei,
o tempo vello termina.
O novo vence ao que é vello,
a verdade ao seu espello,
e a luz a noite ilumina.
Cristo mándanos facer
na súa memoria e querer
o que na Cea el fixera.
Seguindo no seu camiño
consagramos pan e viño
cal hostia de amor sincera.
Dogma para o pobo cristián:
en carne tórnase o pan
e o viño faise sangue.
A fe confirme animosa
o que a razón pretensiosa
non entende nin abrangue.
Baixo unha humilde aparencia
de signos, late a presenza
de cousas marabillosas.
Mantenza a carne, e bebida
o sangue, Cristo todo vida
en cada parte gozosa.
Quen o come, toma enteiro
o seu corpo sobranceiro
non diviso nin rompido.
Come un e comen mil,
tanto este coma aquil,
e non se dá consumido.
Os bos e os malos o comen,
con dispar sorte o consomen:
lance de vida ou de morte.
Morte ao malo, vida ao bo,
única mesa de unión
pero moi distinta sorte.
Partido xa o sacramento,
non dubides, olla atento
que tanto encerra o fragmento
coma todo o corpo enteiro.
Non hai no fondo fisura,
só o signo se fractura,
nin o amor nin a feitura
reve do que é verdadeiro.
O pan dos anxos foi feito
de camiñantes proveito;
pan para os fillos é feito,
que non para darlle aos cans.
En símbolos persignado:
con Isaac inmolado,
año pascual ofrendado,
para os devanceiros maná.
Bo pastor, pan sobranceiro,
pan para o pobo esmoleiro,
mantennos e sé o guieiro
que nos conduza certeiro
ata as fontelas da vida.
Ti, Señor de canto hai,
que termas de nós, mortais,
fainos os teus comensais
coas multitudes triunfais
na mesa en ti compartida. Amén.
Ou, máis breve: Ecce panis
O pan dos anxos foi feito
de camiñantes proveito;
pan para os fillos é feito,
que non para darlle aos cans.
En símbolos persignado:
con Isaac inmolado,
año pascual ofrendado,
para os devanceiros maná.
Bo pastor, pan sobranceiro,
pan para o pobo esmoleiro,
mantennos e sé o guieiro
que nos conduza certeiro
ata as fontelas da vida.
Ti, Señor de canto hai,
que termas de nós, mortais,
fainos os teus comensais
coas multitudes triunfais
na mesa en ti compartida. Amén.
ALELUIA Xn 6, 51
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Eu son o pan vivo, que baixou do ceo, di o Señor;
quen coma deste pan, vivirá para sempre.
Aleluia.
Evanxeo Xn 6, 51-58
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
A miña carne é verdadeira comida, o meu sangue é verdadeira bebida
Naquel tempo, díxolles Xesús aos xudeus:
- Eu son o pan vivo que baixou do ceo: se alguén come deste pan, vivirá para sempre; e o pan que eu darei, é a miña carne, para a vida do mundo.
Discutían entón entre eles os xudeus:
‑ Como pode este darnos a comer a súa carne?
Díxolles entón Xesús:
‑ Con toda verdade volo aseguro: se non comedes a carne do Fillo do Home e non bebedes o seu sangue, non teredes vida en vós. Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, ten vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día. Pois a miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira bebida.
Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, permanece en min e eu nel. Do mesmo xeito que o Pai que me mandou vive e eu vivo polo Pai, así tamén quen me coma vivirá por min. Este é o pan que baixou do ceo; non semellante ao que comeron os vosos pais, que mesmo así morreron: quen come este pan, vivirá para sempre.
Palabra do Señor
R/. Loámoste, Cristo
ENSÍNANOS A SER SOLIDARIOS
Señor da Vida:
invítasnos a ser persoas solidarias,
para cambiar o mundo,
para que naza o Reino.
Abre as nosas mans e os nosos corazóns
para aprender a compartir
o que somos e o que ternos;
para vivir a festa diaria da solidariedade,
que é o amor polos demais
feito acción e compromiso.
Ensínanos a ofrecer o que ternos,
a compartilo coas outras persoas,
a dalo con xenerosidade.
Ensínanos a dar os nosos cinco pans
e os nosos dous peixes,
a compartir os nosos bens,
a vivir co preciso,
a ser persoas xenerosas e desprendidas.
Ensínanos a dar os nosos cinco pans
e os nosos dous peixes,
a dar o noso tempo,
a ofrecer a nosa colaboración,
a compartir os nosos dons.
Cinco pans e dous peixes non son moito,
pero chegan cando se comparten:
porque cando un dá o que ten,
a solidariedade fai o resto,
e chega para a vida de todas as persoas.
Ensínanos a ser persoas solidarias.
Ensínanos a compartir desde a gratuidade.
Ensínanos a ledicia de dar,
para construír o Reino,
para vivir o amor,
para cambiar o mundo e achegalo máis a Deus.
AS COUSAS IMPORTANTES FANSE CON CORAZÓN
(CAMPAÑA CÁRITAS CORPUS 2011)
PÓRTICO
Din que hai crise económica e crise de valores. O certo é que hai crise económica porque hai crise de valores, xa que:
● se prevalecese a xustiza, ninguén tería fame
● se prevalecese a fraternidade, ninguén se sentiría so
● se prevalecese a solidariedade, ninguén quedaría fóra da mesa da creación
● se prevalecese a persoa sobre a economía, ninguén estaría no paro
● se prevalecese o amor, ninguén tería frío
● se prevalecese a fe, ninguén viviría desesperanzado
Hoxe, na festa da gratuidade total, na festa do Corpo e do Sangue do Señor, a campaña de Cáritas chámanos a non esquecer que os xestos verdadeiramente importantes saen do corazón: a entrega, o cariño, o compromiso. De certo que “as cousas importantes fanse co corazón”. Que sempre o teñamos presente.
O PERDÓN
● Acompañámoste en procesión triunfal polas nosas rúas e prazas, pero seguimos marxinando os pobres, os teus preferidos, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á GRATUIDADE.
● Sentamos piadosamente á túa mesa; pero non nos sentimos verdadeiramente irmáns e irmás, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á GRATUIDADE.
● Alimentámonos co pan da vida; pero non nos enchemos da túa vida, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á GRATUIDADE.
REMUÍÑO
CHAMAD@S A CONSTRUÍR UNHA NOVA SOCIEDADE: Escoitamos ou mesmo dicimos moitas veces que esta sociedade perdeu o espírito e só queda o desencanto (isto non ten solución, non hai nada que facer), a vivencia do efémero (goza hoxe, porque ao mellor mañá non pagan ou estás enferm@), o relativismo xeneralizado (depende, todo depende) e o consumismo insolidario (se non tes roupa de firma, luxosas vacacións e aparellos de última xeración es un ninguén). A forza de escoitar sempre o mesmo, pode ocorrer que nolo creamos, deixándonos invadir polo pesimismo. Porén, movementos coma o do 15M lémbrannos que si, que hai moita xente indignada co “sistema” (un sistema que creamos nós, por certo), e que hai que reconverter toda esa carraxe en enerxía positiva capaz de mover o mundo para reconducilo ao seu posto: o fogar onde todas as persoas teñan acubillo, no que os dereitos humanos, e non a economía, sexan o carné de identidade.
Desde a nosa óptica cristiá, non podemos ser pesimistas: Deus ama a esta sociedade, o Espírito segue alentando e hai moitas persoas que, por si mesmas, polo que fan, son para nós esperanza de que outro mundo é posible.
Porén, este mundo novo non baixará do ceo dun xeito apocalíptico. Tampouco hai que esperar unha revolución universal que lle dea volta ás estruturas de pecado. Somos nós, co noso compromiso concreto e coas nosas pequenas accións, os que temos que facer o cambio. Non nos podemos contentar con mirar, laiarnos ou criticar. Movámonos, sexamos sal e luz, lévedo e semente.
A festa de hoxe, o Corpus, quere ser para cada un e cada unha de nós forza e motor que nos axude neste proceso de cambio. É a festa da proximidade de Deus, dese Deus que nos di que para El somos importantes, que conta con nós, que confía en nós, porque:
○ o pan da Eucaristía ten todos os sabores e todos os valores
○ é pan de fortaleza, para chegar máis alto
○ é pan de xenerosidade, para que dividido e multiplicado, ninguén pase fame
○ é pan de fraternidade, para que tod@s nos sintamos irmáns e irmás
○ é pan de unidade
○ é pan de amor, para que nos fagamos pan e nos deixemos comer
DESDE A GRATUIDADE: E porque a Eucaristía é festa, forza, urxencia e compromiso, xa non podemos virar a cara para outro lado ou agochar a cabeza para evitar ver a realidade. Por iso non podemos esquecer que hoxe é o día no que Cáritas quere por diante de nós o rostro, tantos rostros de Cristo que van quedando á beira da nosa sociedade, e piden que nós sexamos para eles agarimo dese Deus que, a través nosa, sae ao seu encontro.
E todo isto facémolo desde a gratuidade, desde o corazón. Certamente, as persoas somos quen de dar gratis, e a pouco que nos fixemos, decatarémonos de que as cousas máis valiosas facémolas gratis: querer aos fillos e amigos, coidar a un familiar que se vai deteriorando e xa non nos recoñece, compartir a nosa vida.... Si. Somos capaces de dar gratis, é máis, sentímonos reconfortad@s cando o facemos. Pois hoxe é un bo día para que non esquezamos que nunca podemos comercializar a vida, o agarimo, a axudar, porque “as cousas importantes fanse con corazón”, gratis e sen esperar nada a cambio.
Poñamos en marcha esta revolución de amor na gratuidade.
ORACION DA COMUNIDADE
A Ti, Deus da paz e da xustiza, do amor e da vida, dicímosche confiad@s:
DANOS O PAN DA SOLIDARIEDADE NA GRATUIDADE
● Por todas as persoas que teñen calquera tipo de responsabilidade, para que leven a cabo a súa tarefa con espírito de xustiza e solidariedade, OREMOS.
DANOS O PAN DA SOLIDARIEDADE NA GRATUIDADE
● Pola Igrexa, para que, desde a gratuidade, saiba descubrir, alentar e acompañar a tantas persoas crucificadas hoxe en día: parad@s, maiores, inmigrantes, enferm@s, desesperanzad@s..., OREMOS.
DANOS O PAN DA SOLIDARIEDADE NA GRATUIDADE
● Polas nosas comunidades, para que sexan niño de acollida no que ninguén se sinta patiño feo, OREMOS.
DANOS O PAN DA SOLIDARIEDADE NA GRATUIDADE
● No ano dedicado ao voluntariado, pedimos por tantas e tantas persoas que, desde Cáritas ou calquera outra ONG, viven a súa vida no servizo aos últimos. Para que non cansen na súa tarefa e sempre atopen a nosa man aberta para axudarlles, OREMOS.
DANOS O PAN DA SOLIDARIEDADE NA GRATUIDADE
● Tamén pedimos para que nas nosas parroquias se vaia asentando e medrando o grupo de Cáritas interparroquial e non teñamos medo a formarnos para poder desenvolver mellor o noso traballo de voluntarios e voluntarias, OREMOS.
DANOS O PAN DA SOLIDARIEDADE NA GRATUIDADE
● Por cada un e cada unha de nós, que compartimos unha mesma fe e un mesmo alimento, para que sempre lle poñamos corazón quente a todo aquilo que facemos, OREMOS.
DANOS O PAN DA SOLIDARIEDADE NA GRATUIDADE
Grazas, Señor, por querer ser alimento na nosa vida. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Grazas, Señor, polas cousas miúdas de cada día,
nas que poñemos o noso corazón.
Grazas por quen nos abre a porta e nos di unha palabra
e nos fai rir un pouco, aínda que non nos dea nada.
Grazas por quen nos colle no coche ou nos paga un café
e conversa con nós, facendo que nos sintamos ben.
Grazas polas raioliñas de sol que no outono tanto nos apetecen
e tamén pola chuvia miúda que enverdece os nosos campos.
Grazas polas cores do campo, das follas
grazas polas árbores e o gando.
Grazas por quen nos fai a diario a comida e lava a roupa
para vivirmos limpos e ben mantidos, e con ganas de troula
Grazas por quen nos atura cada día e por quen nos perdoa
e segue sen canseira ao noso lado.
Grazas por termos veciños, bos de todo ou algo regulares,
que nos fan irmáns e pobo, que nos fan comunidade.
Grazas polo humilde Panciño santo das nosas celebracións,
que sabe a gloria tamén, e que nos trae as túas caricias.
M. Regal “Xesús, un home de aldea”
CANTOS
ñ ENTRADA: Vinde axiña
ñ LECTURAS: Xesús é Señor
ñ OFERTORIO: Ti es o pan do ceo
ñ COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas
Suscribirse a:
Entradas (Atom)