DÍA DE CORPUS CHRISTI

Historia da Solemnidade do Corpus Christi

A fins do século XIII xurdiu en Liège, Bélxica, un Movemento Eucarístico cuxo centro foi a Abadía de Cornillón fundada en 1124 polo Bispo Albero de Liège. Este movemento deu orixe a varios costumes eucarísticas, por exemplo a Exposición e Bendición co Santísimo Sacramento, o uso das campaniñas durante a elevación na Misa e a festa do Corpus Christi.

Santa Xuliana de Mont Cornillón, por aqueles anos priora da Abadía, foi a enviada de Deus para propiciar esta Festa. A santa nace en Retines preto de Liège, Bélxica en 1193. Quedou orfa moi pequena e foi educada polas monxas Agostiñas en Mont Cornillon. Cando creceu, fixo a súa profesión relixiosa e máis tarde foi superiora da súa comunidade. Morreu o 5 de abril de 1258, na casa das monxas Cistercienses en Fosses e foi enterrada en Villiers.

Desde mozo, Santa Xuliana tivo unha gran veneración ao Santísimo Sacramento. E sempre anhelaba que se tivese unha festa especial na súa honra. Este desexo foise intensificar por unha visión que tivo da Igrexa baixo a aparencia de lúa chea cunha mancha negra, que significaba a ausencia desta solemnidade.

Xuliana comunicou estas aparicións a Mons. Roberto de Thorete, o entón bispo de Liège, tamén ao docto Dominico Hugh, máis tarde cardeal legado dos Países Baixos e a Jacques Pantaleón, nese tempo archidiácono de Lieja, máis tarde Papa Urbano IV.

O bispo Roberto impresionouse favorablemente e, como nese tempo os bispos tiñan o dereito de ordenar festas para as súas dioceses, invocou un sínodo en 1246 e ordenou que a celebración se tivese o ano entrante; ao mesmo tempo o Papa ordenou, que un monxe de nome Xoán escribise o oficio para esa ocasión. O decreto está preservado en Binterim (Denkwürdigkeiten, V.I. 276), xunto con algunhas partes do oficio.

Mons. Roberto non viviu para ver a realización da súa orde, xa que morreu o 16 de outubro de 1246, pero a festa celebrouse por primeira vez ao ano seguinte o xoves posterior á festa da Santísima Trindade. Máis tarde un bispo alemán coñeceu o costume e estendeuna por toda a actual Alemaña.

O Papa Urbano IV, por aquel entón, tiña a corte en Orvieto, un pouco ao norte de Roma. Moi preto desta localidade atópase Bolsena, onde en 1263 ou 1264 produciuse o Milagre de Bolsena: un sacerdote que celebraba a Santa Misa tivo dúbidas de que a Consagración fose algo real. Ao momento de partir a Sacra Forma, viu saír dela sangue da que se foi empapando deseguido o corporal. A venerada reliquia foi levada en procesión a Orvieto o 19 xuño de 1264. Hoxe consérvanse os corporais -onde se apoia o cáliz e a patena durante a Misa- en Orvieto, e tamén se pode ver a pedra do altar en Bolsena, manchada de sangue.

O Santo Pai movido polo prodixio, e a petición de varios bispos, fai que se estenda a festa do Corpus Christi a toda a Igrexa por medio da bula "Transiturus" do 8 setembro do mesmo ano, fixándoa para o xoves despois da oitava de Pentecostés e outorgando moitas indulxencias a todos os fieis que asistisen á Santa Misa e ao oficio.

Logo, segundo algúns biógrafos, o Papa Urbano IV encargou un oficio -a liturxia das horas- a San Buenaventura e a Santo Tomás de Aquino; cando o Pontífice comezou a ler en voz alta o oficio feito por Santo Tomás, San Buenaventura foi rompendo o seu en pedazos.

A morte do Papa Urbano IV (o 2 de outubro de 1264), un pouco despois da publicación do decreto, obstaculizou que se difundise a festa. Pero o Papa Clemente V tomou o asunto nas súas mans e, no concilio xeneral de Viena (1311), ordenou unha vez máis a adopción desta festa. En 1317 promúlgase unha recompilación de leis -por Xoán XXII- e así se estende a festa a toda a Igrexa.

Ningún dos decretos fala da procesión co Santísimo como un aspecto da celebración. Con todo estas procesións foron dotadas de indulxencias polos Papas Martín V e Eugenio IV, e fixéronse bastante comúns a partir do século XIV.

A festa foi aceptada en Cologne en 1306; en Worms adoptárona en 1315; en Strasburg en 1316. En Inglaterra foi introducida de Bélxica entre 1320 e 1325. Nos Estados Unidos e noutros países a solemnidade celébrase o domingo despois do domingo da Santísima Trindade.

Na Igrexa grega a festa de Corpus Christi é coñecida nos calendarios dos sirios, armenios, coptos, melquitas e os rutinios de Galicia, Calabria e Sicilia.

Finalmente, o Concilio de Trento declara que moi piadosa e relixiosamente foi introducida na Igrexa de Deus o costume, que todos os anos, determinado día festivo, celébrese este excelso e venerable sacramento con singular veneración e solemnidade; e reverente e honoríficamente sexa levado en procesión polas rúas e lugares públicos. Nisto os cristiáns testemuñan a súa gratitude e recordo por tan inefable e verdadeiramente divino beneficio, polo que se fai novamente presente a vitoria e triunfo da morte e resurrección do noso Señor Xesucristo.

TOMADO DE http://www.aciprensa.com/Eucaristia/historia.htm

ORACIÓN Ó SANTÍSIMO SACRAMENTO

DE SANTO TOMAS DE AQUINO

Oh, Santísimo Xesús, que aquí es verdadeiramente Deus escondido; concedédeme desexar ardentemente, buscar prudentemente, coñecer verdadeiramente e cumprir perfectamente en encomenda e gloria do voso nome todo o que vos agrada.

Ordena, oh meu Deus!, o estado da miña vida; concédeme que coñeza o que de min queredes e que o cumpra como é mester e convén á miña alma.

Dáme, oh Señor meu Deus, que non desfalleza entre as prosperidades e adversidades, para que nin naquelas me enxalcen, nin nestas me abatan. De ningunha cousa teña gozo nin pena, senón do que leva a Ti ou aparta de Ti. A ninguén desexe agradar ou tema desagradar senón a Ti. Séxanme viles, Señor, todas as cousas transitorias e preciosas todas as eternas.

Desgústeme, Señor, todo gozo sen Ti, e non ambicione cousa ningunha fóra de Ti. Séxame deleitoso, Señor, calquera traballo por Ti, e enoxoso o descanso sen Ti.

Dáme, oh meu Deus, o favor de levantar a Ti o meu corazón frecuente e fervorosamente, facelo todo con amor, ter por morto o que non pertence ao teu servizo, facer as miñas obras non por rutina, senón referíndoas a Ti con devoción.

Faime, oh Xesús, meu amor e a miña vida, obediente sen contradición, pobre sen rebaixamiento, casto sen corrupción, paciente sen disipación, maduro sen pesadume, dilixente sen inconstancia, medorento de Ti sen desesperación, veraz sen doblez; fai que practique o ben sen presunción que corrixa ao próximo sen soberbia, que lle edifique con palabras e obras sen finximientos.

Dáme, oh Señor meu Deus, un corazón vixiante que por ningún pensamento curioso se aparte de Ti; dáme un corazón nobre que por ningunha intención sinistra se desvíe; dáme un corazón firme que por ningunha tribulación se quebrante; dáme un corazón libre que ningunha paixón violenta lle domine.

Outórgame, oh Señor meu Deus, entendemento que te coñeza, dilixencia que te busque, sabedoría que te ache, comportamento que te agrade, perseveranza que confiadamente te espere, e esperanza que, finalmente, te abrace.

Dáme que me aflixa coas túas penas aquí pola penitencia, e no camiño da miña vida use dos vosos beneficios por graza, e goce das túas alegrías por gloria. Señor que vives e reinas, Deus por sempre eternamente. Amén.