Contra a intolerancia dentro e fóra da Igrexa

Cando penso nas acusacións de intolerancia e imposición da xente que está fóra da Igrexa, penso no difícil que debe ser para algúns entenderse con alguén que non pense coma si mesmo. E non o digo porque pensen -máis ben diría sinten- diferente a min senón pola forma de falar dos demáis, con rabia, con dor e, as máis das veces, sen coñecer as realidades dos demáis.

O máis fácil é pensar que o que non pensa coma min estea cego e errado sen remedio, isto igualmente dentro que fóra das nosas comunidades parroquiais ou grupos. Desde que estiven a piques de morrer, sorrío con tristura cada vez que alguén fala así, sen se decatar de que el mesmo é a viva representación da intolerancia e da cegueira.

Eu non dubido de que haxa xente que non cre, que moitos de nós non sexamos exemplo do que é ser un bo cristián e de que moitos cregos non estean a altura do que se espera deles; todos esquecen que somos persoas e non deuses, os nosos pés son de barro e que sempre estamos a nos erguer das caídas que sofrimos no camiño das nosas vidas.

Non me estraña nada que non se lles entenda ós musulmáns se non comprendemos nin respectamos a relixión dos nosos veciños, dos nosos maiores,... A nosa sociedade non entende á maioría do mundo, que miran ós non crentes coma unha rareza de Occidente. Nós os crentes, somos agora mesmo a rareza do noso mundo, crer non está de moda, non se leva, non é cool,...  Sorpréndeme como, se imos a un país musulmán ou entramos nunha sinagoga, a xente descálzase ou colócase un solideo sen problemas, pero entra e sae dunha igrexa falando alto no medio dunha misa ou déixase caer no chan ou nun banco sen ningún respecto polo que está rezando e temos que comprendelo. Iso chámase liberdade... “liberdade”... liberdade???

Non penso que faga nada malo, nin que lle coma o coco a ninguén por dicir libremente o que penso e o que sinto, nin porque lles diga ós nenos que se a relixión me aparta dos que están ó meu redor é que está errada. Se non son capaz de poñerme na pel do que me fala, do que vive comigo sen xulgalo, non son un bo cristián; pero tamén ó revés, se non son capaces de falarme sen ofender, sen manter un mínimo respecto por min, tampouco se comportan como persoas... a pesares de todo e, intentando ser coherente coas miñas crenzas, eu respetareinos, escoitaréi as súas opinións, porque entendo que iso é o que me pide ser cristián.

A xente continúa a pensar que iso é ser un amargado, que teño comido o coco e que non está de moda... pero eu penso que o primeiro que aprendín sendo como son é a ser persoa. Se iso é malo dáme igual, eu son así e quero seguir sendo.

Lembro cando hai uns quince anos falamos disto cos compañeiros, -son mestra da privada-, e, despois de falar con sinceridade e actitude de escoita os crentes e os non crentes houbo un silencio e confesáronnos a envexa que nos tiñan, que eles non coñecían ese Deus do que nós falabamos, que se o tivesen coñecido probablemente eles tamén serían máis crentes... e máis felices.

Para que entendades o baldeiras que me parecen estas situacións, déixovos cun dos meus contos favoritos, no que imaxino a cada un dos seus protagonistas como a representación das diferentes posturas ante Deus (danme igual crentes que non crentes e, incluso, as diferentes visións de Deus dentro da mesma relixión)

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hai máis de mil anos, no Val do Río Brahmanputra, vivían seis home cegos que pasaban as horas competindo entre eles para ver quen era de todos o máis sabio.

Para demostrar a súa sabedoría, os sabios explicaban as historias máis fantásticas que se lles ocorrían e logo decidían de entre eles quen era o máis imaxinativo.

Así pois, cada tarde reuníanse ao redor dunha mesa e mentres o sol púñase discretamente tras as montañas. Con todo, chegou o día en que o ambiente de calma turbouse e volveuse enfrontamento entre os homes, que non alcanzaban un acordo sobre a forma exacta dun elefante. As posturas eran opostas e como ningún deles puidera tocalo nunca, decidiron saír ao día seguinte á busca dun exemplar, e deste xeito poder saír de dúbidas.

Axiña que como os primeiros paxaros insinuaron o seu canto, co sol aínda a medio levantarse, o seis cegos tomaron ao mozo Dookiram como guía, e postos en fila coas mans aos ombreiros de quen lles precedía, emprenderon a marcha enfilando a senda que se penetraba na selva máis profunda. Non andaran moito cando de súpeto, ao penetrarse nun claro luminoso, viron a un gran elefante tombado sobre o seu costado apaciblemente. Mentres se achegaban o elefante incorporouse, pero enseguida perdeu interese e preparouse para degustar o seu almorzo de froitas que xa preparara.

O seis sabios cegos estaban cheos de alegría, e felicitábanse uns a outros pola súa sorte. Finalmente poderían resolver o dilema e decidir cal era a verdadeira forma do animal.

O primeiro de todos, o máis decidido, abalanzouse sobre o elefante preso dunha gran ilusión por tocalo. Con todo, as présas fixeron que o seu pé tropezase cunha rama no chan e chocase de fronte co costado do animal.

-Oh, irmáns meus! -exclamou- eu dígovos que o elefante é exactamente como unha parede de barro secada ao sol.

Chegou a quenda do segundo dos cegos, que avanzou con máis precaución, coas mans estendidas ante el, para non asustalo. Nesta posición deseguido tocou dous obxectos moi longos e puntiagudos, que se curvaban por encima da súa cabeza. Eran os cabeiros do elefante.

-Oh, irmáns meus! Eu dígovos que a forma deste animal é exactamente como a dunha lanza...sen dúbida, esta é!

O resto dos sabios non podían evitar burlarse en voz baixa, xa que ningún acabábase de crer os que os outros dicían. O terceiro cego empezou a achegarse ao elefante por diante, para tocalo coidadosamente. O animal xa algo curioso, virouse facía el e envolveulle a cintura coa súa trompa. O cego agarrou a trompa do animal e a resiguió de arriba a abaixo notando a súa forma alargada e estreita, e como se movía a vontade.

-Escoitade queridos irmáns, este elefante é máis ben como...como unha longa serpe.

Os demais sabios disentían en silencio, xa que en nada se parecía á forma que eles puideran tocar. Era a quenda do cuarto sabio, que se achegou por detrás e recibiu un suave golpe coa cola do animal, que se movía para asustar aos insectos que lle molestaban. O sabio prendeu a cola e a resiguió de arriba abaixo coas mans, notando cada unha de engúrralas e os pelos que a cubrían. O sabio non tivo dúbidas e exclamou:

-Xa o teño! -dixo o sabio cheo de alegría- Eu direivos cal é a verdadeira forma do elefante. Sen dúbida é igual a unha vella corda.

O quinto dos sabios tomou a substitución e achegouse ao elefante pendente de ouvir calquera dos seus movementos. Ao alzar a súa man para buscalo, os seus dedos resiguieron a orella do animal e dándose a volta, o quinto sabio gritou aos demais:

-Ningún de vós acertou na súa forma. O elefante é máis ben como un gran abano plano e cedeu a súa quenda ao último dos sabios para que o comprobase en por si.

O sexto sabio era o máis vello de todos, e cando se encamiñou cara ao animal, fíxoo con lentitude, apoiando o peso do seu corpo sobre un vello bastón de madeira. De tan dobrado que estaba pola idade, o sexto cego pasou por baixo da barriga do elefante e ao buscalo, agarrou con forza a súa grosa pata.

-Irmáns! Estou a tocalo agora mesmo e asegúrovos que o elefante ten a mesma forma que o tronco dunha gran palmeira.

Agora todos experimentaran por eles mesmos cal era a forma verdadeira do elefante, e crían que os demais estaban equivocados. Satisfeita así a súa curiosidade, volveron darse as mans e tomaron outra vez a senda que lles conducía á súa casa.

Outra vez sentados baixo a palmeira que lles ofrecía sombra e refrescáballes cos seus froitos, retomaron a discusión sobre a verdadeira forma do elefante, seguros de que o que experimentaran por eles mesmos era a verdadeira forma do elefante.

Seguramente todos os sabios tiñan parte de razón, xa que dalgún modo todas as formas que experimentaran eran certas, pero sen dúbida todos á súa vez estaban equivocados respecto da imaxe real do elefante.