FICHA E LECTIO - NATIVIDADE DE S.XOÁN / Domingo 12 ORD B

FICHAS ANTERIORES:

SAN XOÁN 1  SAN XOÁN 2  SAN XOÁN 3

LECTIO:

NATIVIDADE DE SAN XOÁN BAUTISTA

(24 de xuño de 2018)

       Este ano cadra en domingo a festividade da Natividade de San Xoán Bautista e –dada a importancia desta festividade na tradición cristiá- os textos litúrxicos de hoxe fan referencia de maneira especial á relevante figura de Xoán Bautista coma elo de unión entre o antigo e o novo Testamento. Xoán Bautista é quen prepara os camiños para a chegada do Mesías con celo e humildade. É deste xeito unha figura profética moi importante, da que se celebra non só a festividade do seu martirio (dentro de pouco más de dous meses, o 29 de agosto) senón tamén a do seu nacemento ou natividade (a que hoxe celebramos), cousa que non ocorre con ningún outro santo do calendario litúrxico se deixamos a parte a festividade da Natividade de María, Nai de Xesús.

       Por outra banda –e como ben sabedes- esta festividade da Natividade de San Xoán Bautista está unida a diversos e populares ritos profanos que a preceden e acompañan e que teñen en realidade unha orixe máis antiga que a mesma festividade cristiá da Natividade do Bautista. Ritos de purificación, fertilidade, etc. que se fan especialmente presentes entre nós na Noite de San Xoán por medio dos diversos simbolismos do lume, da auga, etc.: as cacharelas ou lumeiradas, as herbas de San Xoán, etc.

       O propio Xoán Bautista exercerá tamén no seu comportamento vital unha función purificadora, preparadora ou precursora da grandiosidade, beleza e alegría que virán despois del a nós por medio de Xesús. E iso que o Bautista, era, para dicilo dalgunha maneira, case un “ninguén”... Pois nin exercía funcións relacionadas co culto no templo, nin era sacerdote ou levita. E, a pesar diso, predicaba ó pobo, movía a xente a se arrepentiren e bautizaba os que se achegaban a el coa auga do Xordán, anunciando ademais á xente a próxima chegada do Mesías.

       Non deixa, desde logo, de ser rechamante e tamén algo desconcertante o feito de que o Deus Pai do noso Señor Xesús Cristo e Pai tamén noso quixese botar man para preparar a chegada do seu Fillo onda nós de persoas que estaban máis ben á marxe dos que poderiamos chamar os seus representantes “oficiais”. Porque Xoán Bautista vivía no deserto, de forma distinta e tamén bastante distante dos considerados oficialmente relixiosos. Amósasenos así unha vez máis como Deus é meirande cós conceptos cos que inutilmente o queremos apresar ou comprender.

       Desde o punto de vista dos sacerdotes e levitas do xudaísmo, semella que a eles non lles quedaba outra opción, ante o comportamento extraoficial de Xoán Bautista, que intentar controlalo mandando mensaxeiros ou intermediarios onda el para poñelo literalmente en cuestión. Mais resulta que o Bautista -contra o que eles podían sospeitar- lles comunica, con toda claridade e humildade, que el non é nin o gran profeta Elías que volvera á vida, nin o Cristo-Mesías e que nin sequera posúe estritamente a categoría de “profeta”.

       Xoán Bautista era, si, tal como se nos di, “testemuña da luz”. Coma de noite a lúa é testemuña do sol que está sempre a vir e que se reflicte nela. A lúa non é a “luz”, non é o “sol”. É só testemuña do sol. Porque deste recibe a súa luz e, co seu humilde resplandor, por limitado que sexa, anuncia que o sol está oculto mais tamén que existe e que non tardará en nacer.

       A humildade do Bautista é, pois, a humildade da lúa, que sabe ben que, se pode iluminar, ese poder non é seu. Ela non fai máis que actuar como voceiro ou reflexo do sol. Ela prepáranos para podermos recibir o sol. Ese sol, cara ó cal non poderemos ollar directamente, porque nos quedariamos cegos, mais que nos posibilitará camiñar sen tropezos, con seguridade.

       Ó nos dicir de si mesmo o Bautista que é “testemuña da luz”, anuncia e fai presente, á súa maneira, a luz que só pode proceder de Deus. Nós non podemos ollar directamente cara ó sol, porque a súa luz é excesiva. Mais resulta que o Deus, Pai de Xesús e Pai noso, vai facer un prodixio incríbel para que o podamos ollar a el sen estragarmos a vista, “sen morrermos”, tal como se expresa por exemplo o Antigo Testamento cando, despois de un profeta ou vidente ter algún tipo de experiencia de Deus, se nos di que tiñan eles medo a morrer porque viran a Deus.

       Pois ben, ese prodixio non é nin máis nin menos ca Xesús de Nazaret. Pois ollando ou contemplando Xesús estamos a ver realmente a Deus sen ficarmos cegos ou morrermos. Pois é Xesús mesmo quen nos di: “quen me ve a min, ve o Pai”. Polo tanto, se queremos ver a Deus, vexamos, ollemos, contemplemos ese Xesús de Nazaret, que é a imaxe viva e perfecta de Deus Pai.

       O Bautista está en realidade a anunciárnolo cando no Novo Testamento se nos di que el, o Bautista, era ”testemuña da luz”. Non é el a luz, pero anúncianos a luz. Mais onde está esa luz divina que é posíbel ver? Cando os enviados polos xudeus lle formulan ó Bautista a pregunta de por que el bautiza se non é nin Elías, nin o profeta nin o Cristo, o Bautista responde: “Eu bautizo con auga; mais entre vós está quen vós non coñecedes, do que non son merecente de lle desatar o amalló da sandalia”.

       Vénsenos a expresar así que a luz visíbel de Deus está entre nós, aínda que non a coñezamos. Dado que a luz invisíbel de Deus non pode ser vista, fíxose Deus Pai visíbel, e de maneira verdadeira e perfecta, en Xesús. Deus está polo tanto realmente “entre nós”. Agora entendemos por que Xesús é o “Emmanuel”, é dicir, o “Deus connosco”. Por iso nos resulta difícil recoñecelo, porque a Deus con frecuencia o imaxinamos estando onde non está (alá arriba, na estratosfera ou non sei onde). Non. Deus está aquí, connosco –á maneira dun pequeno vagalume- converténdose nun de nós, nun verdadeiro irmán noso. Agora entendemos tamén por que el considerará canto lles fagamos ou deixemos de facer ós nosos irmáns como algo que lle fixemos ou deixamos de facer a el mesmo.

       Neste sentido, podemos dicir con verdade tamén que, así como Xesús é a luz visíbel de Deus Pai, así tamén son e serán sempre as persoas pobres e necesitadas a luz visíbel de Xesús alén do tempo histórico ou biográfico en que el viviu. Este é o Xesús que nos anuncia Xoán Bautista, do que hoxe celebramos con alegría a súa natividade.

ORACIÓN DOS FIEIS

            Unimos as nosas oracións para lle pedir a Deus Pai que nos aprenda a recoñecer no seu fillo Xesús, identificado cos necesitados da terra, a face amorosa de Deus, dicindo: Escóitanos, Pai. TODOS: Escóitanos, Pai.

            - Dános, Pai, luz para, a semellanza de Xoán o Bautista, vermos no teu fillo Xesús a presenza misteriosa túa entre nós. 

Todos: Escóitanos, Pai.

            - Concédenos, Pai, a túa graza para poder apreciar a todos como manifestación do teu fillo Xesús que puxo a súa tenda entre nós. 

Todos: Escóitanos, Pai.

            - Fai, Pai, que saibamos ver nos máis pobres e necesitados a presenza entre nós do teu fillo Xesús que se quixo identificar con eles. 

Todos: Escóitanos, Pai.

            PEDÍMOSCHO, PAI, POR XESÚS CRISTO NOSO SEÑOR. AMÉN.

Manuel Cabada Castro

VER MÁIS:

https://www.gruposdejesus.com/domingo-12-tempo-ordinario-b-marcos-435-41-2/

 

20 de xuño - Día mundial dos refuxiados

http://www.un.org/es/events/refugeeday/

Unha chamada á solidariedade

Nun mundo onde a violencia obriga a miles de familias a abandonar os seus fogares para salvar as súas vidas, é o momento de demostrar que todos estamos de parte dos refuxiados.

Os refuxiados son persoas que foxen do conflito e a persecución. A súa condición e a súa protección están definidas polo dereito internacional, e non deben ser expulsadas ou devoltas a situacións nas que as súas vidas e as súas liberdades corran risco.

Na actualidade presenciamos os niveis de desprazamento máis altos xamais rexistrados.

Unha cifra sen precedente de 65,6 millóns de persoas en todo o mundo víronse obrigadas a fuxir dos seus fogares. Dos case 22,5 millóns de refuxiados, máis da metade son menores de 18 anos.

O organismo das Nacións Unidas para os refuxiados, a Oficina do Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Refuxiados (ACNUR), lanzou a campaña #ConLosRefugiados en xuño de 2016 para pedir aos gobernos que colaborasen e cumprisen co seu deber en relación aos 65,6 millóns 

de persoas que se atopan nesta situación.

No Día Mundial do Refuxiado, que se celebra cada 20 de xuño, 

conmemoramos a súa forza, valor e perseveranza. Esta celebración bríndanos a oportunidade de mostrar o noso apoio ás familias que se viron obrigadas a fuxir.

https://4wordstoopentheworld.org/

Hai 4 palabras que poden abrir... o mundo.

    
     Hai 4 palabras que poden cambiar a vida dos máis de 36 millóns de nenos e nenas refuxiados no mundo que foxen da guerra, a pobreza ou a violencia. 

ACOLLER, PROTEXER, 

PROMOVER, INTEGRAR.

     A finais de ano os Estados membros das Nacións Unidas adoptarán os Pactos Globais sobre Migración e Refuxio e queremos que inclúan estas 4 palabras que nos propón o Papa Francisco para influír nos gobernos e lograr un cambio nas políticas que permiten e promoven a guerra, a violencia e a desigualdade.

Só un 50% de nenas e nenos refuxiados asiste 

á escola primaria.

      Os nenos, nenas e mozos menores de 18 anos son o grupo de idade máis afectado polo desprazamento forzoso, constitúen o 51% da poboación refuxiada do mundo. Ademais, pasan unha media de 17 anos nesta situación.

Moitas nenas e nenos refuxiados pasan todo o seu período educativo en situación de refuxio, xa sexa nun campo de refuxiados ou en asentamentos urbanos. E só un 50% deles agarraches á escola primaria, fronte ao 91% do resto dos nenos e nenas no mundo

33 millóns de nenos e nenas no mundo 

son refuxiados e desprazados.

 Están solos.

ACTÚA

COLABORA

Xunto ao Servizo Xesuíta a Refuxiados (JRS), atendemos a máis de 14.500 nenos e nenas refuxiados en países como Líbano, Chad, Sudán do Sur ou República Centroafricana, traballamos por unha educación de calidade que abra as portas do seu futuro e permítalles seguir xogando e gozando da infancia no seu presente.


 GRAZAS! 

ENTRECULTURAS

DOMINGO 11º DE ORDINARIO B

Primeira Lectura     Ez 17, 22-24
LECTURA DO LIBRO DE EZEQUIEL
Enxalzou a árbore humilde

            Así fala o meu Señor:
            ‑ Eu collerei das ramas do cedro a máis alta e fixareina;
dos gallos máis novos arrincarei un xermolo,
e plantareino nun monte alto e elevado,
no monte elevado de Israel plantareino;
botará gromos e dará froitos
e volverase un cedro magnífico;
aniñarán debaixo del todos os paxariños,
todas as aves aniñarán á sombra das súas ramas.

            Entón todas as árbores do monte
caerán na conta de que eu, o Señor,
derreo a árbore ergueita
e levanto a árbore derreada;
seco a árbore verde
e fago florecer a árbore seca.

            Eu, o Señor, díxeno e fareino.


                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus




SALMO RESPONSORIAL     Sal 91, 2-3. 13-14. 15-16
R/. (cf. 2a): É bo honrar o teu nome, Señor.

 É bo celebrar o Señor,
e cantar ao teu nome, oh Altísimo,
pregoar de mañá a túa misericordia,
e de noite a túa fidelidade.

 Os xustos florecerán coma palmeiras,
ergueranse coma cedros do Líbano.
Plantados na casa do Señor,
florecerán nos adros do noso Deus.

Aínda na vellez seguirán dando froito,
estarán cheos de zume e de vigor,
para pregoaren que o Señor é recto,
a miña rocha, en quen non hai iniquidade.

Segunda Lectura     2 Cor 5, 6-10
LECTURA DA 2ª CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Ora continuemos neste domicilio ora nos afastemos del, arelamos agradarlle ao Señor

             Irmáns:

            Temos sempre bo ánimo, sabedores de que, mentres residimos no corpo, camiñamos lonxe do Señor, guiados pola fe, non polo que se ve.

            E con este ánimo, preferimos liberarnos do corpo e habitar a carón do Señor. En todo caso, ora continuemos neste domicilio ora nos afastemos del, arelamos agradarlle.

            Porque todos teremos que comparecer tal como somos perante o tribunal de Cristo, para que cada un recolla o seu merecido polo que teña feito mentres vivía no corpo: ben ou mal.


                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA 
Se non se canta, pódese omitir.

 Aleluia, aleluia.
A semente é a Palabra de Deus, quen sementa é Cristo;
quen o encontra, vivirá para sempre.
Aleluia.



Evanxeo     Mc 4, 26-34
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
A máis pequena das sementes faise o máis grande dos arbustos

            Naquel tempo, dicía Xesús á multitude:
            ‑ Así é o Reino de Deus, como un home que bota a semente na terra, e, durma ou estea esperto, sexa de noite ou de día, a semente agroma e medra, sen que el chegue a saber como. A terra vai dando froito por si mesma; primeiro herba, logo espigas, e por último o gran ben abundante na espiga. E cando o froito xa está en sazón, de seguida se lle mete o fouciño, por ser o tempo da seitura.

            E tamén dicía:
            ‑ Con que compararemos o Reino de Deus? É coma o gran de mostaza, que cando se sementa na terra é a máis miúda de todas as sementes. Pero despois de sementala, medra ata ser a maior de todas as hortalizas, chegando a botar unhas ponlas tan grandes que na súa sombra poden vir aniñar os paxaros.

            E así, con moitas comparanzas coma estas, íalles mostrando a mensaxe, de xeito que puidesen entender. Non lles falaba máis que en parábolas, pero logo explicáballelas aos seus discípulos.


                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

FICHA E LECTIO: Domingo 11 Ordinario B

FICHAS ANTERIORES: 

https://xanostesaqui.blogspot.com/2015/06/ficha-e-lectio-domingo-11-do-tpo.html

LECTIO:

DOMINGO XI TEMPO ORDINARIO

(Ciclo B: 17 xuño 2018)

                     Continuamos desde o domingo anterior co que chamamos o tempo “ordinario”, volvendo así, coma quen di, “ó rego” despois da longa interrupción deste tempo “ordinario” coa Coresma, a Pascua, etc. e tamén coas posteriores festividades da Trindade e do Corpo e Sangue de Cristo.

                     E para “volvermos ó rego”, que ten que ver coa labranza e coa sementeira, nada mellor que unha parábola de Xesús coma a de hoxe sobre a semente que cae na terra. O modo de vivirmos nas grandes cidades agáchanos moitas veces cousas fundamentais da vida: de como nacen as plantas, ás árbores e outros seres vivos. Dun gran pequerrecho e intranscendente á primeira vista sae un mundo de vida, de frondosidade, de beleza... Menos mal que nos pisos das cidades aínda podemos coidar nos balcóns ou nas terrazas unha ou varias macetas con plantas que nos gustan. E iso fainos presente, aínda que sexa a pequeno nivel, o que ocorre na natureza en grandes proporcións.

                     Cando eu era rapaz -nacera nunha pequena parroquia da nosa verde terra galega (coma o Balbino da novela de Neira Vilas)- unha das cousas que me gustaba facer, á parte de seguir niños de paxaros e apolitar nas árbores, era sementar castañas nun pequeno recipiente de lata con terra dentro e poñerme despois a esperar o día no que os primeiros gromos do futuro castiñeiro farían acto de presenza. Coido que non tiña que ver coa Trindade de Deus da que falabamos hai un par de domingos, pero, si, metía tres boas castañas na terra (non eran nin dúas nin máis de tres) e xa non lembro ben se saían despois un, dous ou ata tres cativos comezos do futuro e rexo castiñeiro. Logo, cando eran xa algo grandiños, levabámolos a unha veiga ou leira, para replantalos alí. Cos anos os castiñeiros, xa bos mozos ou adultos, devolvíannos nun só ourizo, dos moitos que o castiñeiro tiña, as castañas das que nos desprenderamos anos antes para sementalas na terra.

                     Estas marabillas da natureza que Deus puxo a andar están aí simplemente diante nosa. Para que aprendamos así a vermos como é a realidade e como é tamén Deus, aínda que non sexan elas máis ca pequenos sinais, a xeito de vagalumes, para orientármonos no escuro camiño da vida.

                     Xesús recorre moitas veces, como ben sabemos, a este tipo de realidades da natureza para que aprendamos a comprender o seu reino, o que el chama “o Reino de Deus”. É lóxico, porque o estilo de Deus, o seu modo de facer as cousas non pode ser moi distinto nun caso e noutro, quero dicir no eido natural e no que adoitamos chamar sobrenatural ou espiritual. Á fin e ó cabo, Deus é o autor común e único destas dúas dimensións da realidade, que nós máis dunha vez separamos demasiado. É un estilo que sempre ten que ver co marabilloso, co inesperado, co que nos abraia. É dicir, co divino.

                     Xesús descríbenos de maneira moi fermosa o proceso do gran de trigo desde que se sementa na terra ata que a espiga xa está a tempo para ser recollida e se converter en pan tenro e quente que nos alimenta. Ou apréndenos a ver tamén o que lle pasa ó gran de mostaza, que malia ser tan pequerrecho, é capaz de se converter despois en preferido obxectivo dos paxaros para construíren alí na primavera os seus niños.

                     As comparanzas de Xesús coa flora e a fauna que temos diante dos ollos por pouco que nos debrucemos na natureza, fálannos de que Deus, o creador da realidade toda e grandioso sementador de vida, de bondade e de amor, é un sementador que non quere queimar etapas, que dá tempo ó tempo, que non exerce violencia endexamais con ninguén. O que si fai é sementar arreo e de moitas maneiras a súa palabra, acochándoa co seu coidado e co seu agarimo para que no seu tempo produza froito.

                     Teñen moita importancia na evolución da humanidade os bos sementadores e sementadoras. Aquelas e aqueles que coa súa palabra, co seu modo de se comportaren cos demais, van facendo coa súa vida e coa súa constancia e paciencia que outros acollan e deixen medrar en si a semente de vida recibida.

                     Isto ten a súa aplicación non só no eido relixioso ou cristián, senón tamén no social e político. Convivín durante bastantes anos cun compañeiro meu xesuíta que era fillo dun relevante político galeguista chamado Antón Losada Diéguez, do que seguramente algunha vez oístes falar. Nun acto público sobre este importante político ourensán un dos que alí interviñeron comentou sobre Antón Losada que fora un gran “sementador”:  que escribira pouco, pero que sementara moito en conversas con persoas que despois serían grazas a el moi decisivos no eido concreto do galeguismo, como por exemplo Otero Pedrayo, Risco ou Castelao.

                     Pois ben, se pola nosa parte non nos sentimos moi satisfeitos connosco porque non acabamos de vérmonos a nós mesmos tan bos cristiáns como desexariamos, tentemos polo menos sementar coas nosas pobres palabras e coas as nosas humildes obras a frutífera palabra de Deus e as súas grandes obras e marabillas. E esperemos, teñamos paciencia, ata que agrome ó seu tempo a semente transformándose en nova e vizosa árbore, pois Deus ten os seus propios ritmos, que non teñen por que se identificar cos nosos.

                     Porque, á fin e ó cabo, non somos nós os verdadeiros sementadores. É sempre Deus quen, polos seus sorprendentes camiños, continúa a sementar a súa misteriosa palabra no mundo. El segue a facer sempre, xunto con nós, o traballo da súa sementeira. Nós non temos por que coñecer de antemán os froitos concretos que el quere acadar por medio de nós, na nosa época, ou por medio de cantos vaian vir despois de nós, nunha historia que endexamais deixará de se presentar en cada tempo concreto como nova e sorprendente.

                     Falábavos das castañas de cando eu era cativo. Agora, e para rematar, léovos anacos soltos dun poema do Pai Seixas, que vos procuro –como vedes- facer presente de cando en vez, pois el sementou moitas veces aquí, desde este altar, a palabra de Deus. Neste poema, dedicado ós seus pais e escrito por el cando tiña 33 anos, lembrábase el con fondo agradecemento a Deus, da súa infancia no colo agarimoso da natureza deste xeito:

Que tempos os de Gonzar!

Aínda era eu moi neniño!

Cando brincaba na herba,

cando ollaba os paxariños

 [...]

Que tempos os de Gonzar!,

tempos que foron tempiños!

Mazás da Santa Mariña

pasadas dos paxariños,

con que gozo eu vos comía,

caladiño, caladiño!

Abeleiras do abeleiro

da leira do meu paiciño,

que de cote eu atopaba

a carón do meu camiño!

Silvas cheas de amoriñas

remexidas cos espiños,

con que gusto eu vos comía

ao pasar polos camiños!

[...]

Tempos de Gonzar ditosos

fuxiron por seu camiño!

Non vos esquezo anque morra,

aínda que deixe o corpiño.

Foron os primeiros gromos

da miña espiga de millo.

[...]

Mais agora que fuxiron

cal fuxe o tempo dos niños;

agora que xa son home

dimpois de moito camiño;

agora bendigo a Deus

que alá naqueles tempiños,

coma o orballo que repousa

nas follas do treboliño,

así puxo nesta i-alma

deste probe picariño

a fogueira da súa gracia

que aluma no meu esprito.

Por iso ollando hoxe a Deus

e aos meus pais queridiños:

Que tempos os de Gonzar!,

tempos que foron tempiños!

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS

            Dirixímoslle a Deus Pai a nosa oración dicindo: Escóitanos, Pai.

            TODOS: ESCÓITANOS, PAI.

- Dános, Pai, fe na túa palabra, semente de vida e de felicidade.

TODOS: ESCÓITANOS, PAI.

- Fai, Pai, que a túa palabra feita carne en Xesús, produza en nós froitos abondosos de    fe, esperanza e caridade. 

TODOS: ESCÓITANOS, PAI.

- Axúdanos, Pai e Sementador de vida, a respectar e amar os teus misteriosos ritmos na construción do teu Reino. 

TODOS: ESCÓITANOS, PAI.

            Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.

Manuel Cabada Castro

VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/domingo-11-tempo-ordinario-b-marcos-426-34/

 

BENAVENTURANZAS DO CATEQUISTA

Benaventuranzas do catequista

(segundo o papa Francisco)

1. Benaventurados os catequistas que meditan e rumian a Palabra de Deus, que cren no Evanxeo de verdade, non destilado, e axudan a que outros crean tamén nel, que fan que a doutrina se faga mensaxe e a mensaxe vida, que non baleiran o seu contido, pero tampouco o reducen a simples ideas, ancorados soamente en formulación de verdades e preceptos, sen tenrura, sen capacidade de encontro.

2. Benaventurados os catequistas que non teñen medo ás periferias, que saen das súas casas e das súas cascas eclesiais, das sancristías e secretarías parroquiais, para saír á rúa, a golpear portas, a anunciar que Xesús vive, non só falando del, senón facéndoo ver nas súas vidas, presente no medio do seu pobo.

3. Benaventurados os catequistas que priman o ser catequistas ao dar catequese, que queren ser testemuñas antes que mestres, e que queren ser testemuñas en cadea e non testemuñas de si mesmos, e cuxa única autoridade consiste, como na do Mestre, en nutrir e facer crecer.

4. Benaventurados os catequistas que celebran o que ensinan, que custodian o día do Señor, que se nutren da eucaristía, que non deixan que a alma se engurre, e que sendo tamén "homes de silencio", saben adorar e que ensinan a adorar.

5. Benaventurados os catequistas que abrazan a súa fraxilidade, e que na súa vulnerabilidade son capaces de conmoverse, compadecerse e deterse, que están preto dos que sofren coa "pedagoxía da presenza", e que non se adoitan xamais aos rostros de tantos nenos que non coñecen a Xesús, aos rostros de tantos mozos que deambulan pola vida sen sentido, aos rostros de multitude de excluídos que, coas súas familias e anciáns, loitan para ser comunidade, e cuxo paso cotián pola cidade dóelles e interpela.

6. Benaventurados os catequistas que son pedagogos da comunicación, que se deixan desinstalar para aferrarse ao xa adquirido, abertos ás novos cruces dos camiños nos que a fidelidade nunca é repetición, senón que adquire o nome de creatividade.

7. Benaventurados os catequistas que saben mirar coa mirada amorosa, respectuosa e sanadora do Mestre, ante o espectáculo sombrío da omnipotencia manipuladora dos medios, do paso prepotente e irrespetuoso de quen como gurúes do pensamento único, aínda desde os despachos oficiais, quérennos facer claudicar na defensa da dignidade da persoa, contaxiándonos unha incapacidade de amar.

8. Benaventurados os catequistas que desempeñan a diaconía da tenrura e do acompañamento, e a pedagoxía do diálogo; que saben escoitar, compartir preguntas e procuras, que saben auscultar os interrogantes, as dúbidas, os sufrimentos e esperanzas dos nosos irmáns, a quen toca non só acompañar senón recoñecer como acompañantes e guías no camiño.

Domingo 10 de Ordinario B

PRIMERA Xen 3, 9-15

Poñerei hostilidade entre a túa descendencia e a da muller

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA XÉNESE

 Despois de que o home comeu da árbore, Deus chamou por el, preguntándolle: -"¿Onde

estás?" 10Respondeu o home: -"Oínte no xardín, e tiven medo. O verme espido,

agacheime".

11Preguntoulle o Señor Deus: -"¿Quen che dixo que estabas espido? ¿É que comiches da

árbore da que che prohibira comer?"

12Respondeulle o home: -"A muller que me deches por compañeira ofreceume do froito, e

comín".

13O Señor Deus díxolle á muller: -"¿Qué é o que fixeches?" E a muller respondeu: -"A

serpe enganoume, e comín". 14Entón o Señor Deus díxolle á serpe: -"Porque fixeches isto,

maldita sexas entre os animais e as feras todas do monte. Andarás arrastrada e comerás po

toda a túa vida. 15Poño hostilidade entre ti e a muller, entre a túa liñaxe e a dela. Ti

tentarás de atanguerlle o calcañar, pero ela esmagarache a cabeza".

SALMO RESPONSORIAL Sal 129, 1-2. 3-4ab. 4c-6. 7-8

R/ (7): No Señor está o amor

e a redención cumprida.

Desde os abismos chámote, Señor;

2escoita, Señor, a miña voz.

Ten atentos os oídos

ó clamor da miña súplica.

3Se ti levas conta dos pecados,

¿quen, Señor, se terá en pé?

4Mais en ti está o perdón,

para te faceres respectar.

5Eu espero no Señor, a miña alma espera;

eu confío na súa palabra.

6A miña alma vólvese ó Señor,

máis do que os vixías á aurora.

Se os vixías esperan a aurora,

 7que Israel espere ó Señor,

pois no Señor está o amor

e a redención cumprida.

8El é quen redime a Israel

de tódolos pecados.

 SEGUNDA 2 Cor 4, 13 - 5, 1

Cremos, por iso falamos

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA SEGUNDA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS CORINTIOS

 Irmáns e irmás:

13Mantendo o mesmo espírito de fe, segundo o que está escrito creo e por iso falo, tamén

nós cremos e por iso falamos. 14Porque sabemos que Aquel que resucitou a Xesús nos ha

resucitar tamén a nós con Xesús e nos ha colocar convosco onda el. 15Todo isto acontece

por causa vosa, de modo que, ó estenderse a gracia, se multiplique o número dos

agradecidos, para gloria de Deus.

16Por iso non nos apoucamos: aínda que o noso exterior vai esmorecendo, o interior, todo

o contrario: renóvase de días a días. 17Os sufrimentos transitorios e leves prepárannos

unha inmensa carga de gloria eterna por riba de toda medida. 18Non poñémo-las nosas

olladas nas cousas que se ven, senón nas que non se ven; porque as que se ven son

efémeras, mentres que as que non se ven son eternas.

5 1Sabemos que, se a nosa morada terrestre -que vén ser coma unha cabana-, se derrubase,

contamos cunha edificación de Deus, unha casa eterna no ceo, non feita por mans de

homes.

 ALELUIA Xn 12, 31b-32

Agora vai ser expulsado o príncipe deste mundo, di o Señor;

e eu, cando sexa levantado da terra,

atraerei a todos a min.

 EVANXEO Mc 3, 20-35

Satán ten fin

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

20Foi Xesús cos seus discípulos para a casa; alí xuntouse de novo tanta xente, que nin

podían comer. 21E cando o souberon os seus parentes, foron buscalo á forza; porque a

xente dicía que perdera o sentido.

22Os letrados que baixaran de Xerusalén, dicían: "ten dentro a Belcebú; bota fóra os

demonios co poder do príncipe dos demonios". 23El chamou por eles e púxolles estas

comparanzas:

-¿Como pode Satanás botar a Satanás? 24Se un reino está dividido en contra de si mesmo,

non se pode manter en pé. 25Se unha casa está dividida en contra de si mesma, non pode

subsistir. 26Así que, se Satanás está dividido e loita contra si mesmo, non pode subsistir e

está perdido.

27Ninguén pode entrar na casa dun home forte, e roubarlle canto ten, se primeiro non o

amarra; só entón poderá arramplar con canto hai na casa.

28Tede por seguro que todo se lles perdoará ós homes, os pecados e cantas blasfemias

digan; 29pero a quen basfeme contra o Espírito Santo, nunca se lle perdoará, e cargará

eternamente co seu pecado.

30Isto dicíao porque eles acusábano de que tiña dentro un espírito malo.

31Nisto chegan súa nai e mailos seus irmáns, e mandárono chamar desde fóra. 32Era moita

a xente que estaba sentada arredor del, e fóronlle dicir:

-Aí fóra están túa nai e mais teus irmáns, que te veñen buscar.

33El respondeu:

-¿Quen é miña nai, e quen son meus irmáns?

34E mirando os que estaban sentados arredor del, dixo:

-Velaí a miña nai e mailos meus irmáns: 35pois o que cumpra a vontade de Deus, ese é o

meu irmán, a miña irmá e miña nai.

FICHA E LECTIO - Domingo 10 de ordinario B

FICHAS ANTERIORES:

https://xanostesaqui.blogspot.com/2015/06/fichas-e-lectio-extras-ciclo-b-ii.html

TOMADO DE

CATEQUESE DE GALICIA:

EVANXEO

Misa de nenos

Participacións

Homilía

Cartel 1 + Cartel 2

LECTIO:

DOMINGO X do Tempo Ordinario

(Ciclo B: 10 xuño 2018)

            Atopámonos hoxe curiosamente ante un texto do evanxeo de Marcos que nos case oito anos que levo aquí en Vigo non tiven ocasión de comentar convosco porque os tres ciclos nos que se organizan as lecturas litúrxicas non manteñen unha uniformidade estrita temporal ano tras ano. En definitiva, o texto de Marcos que acabades de escoitar é a primeira vez que o lemos ou escoitamos aquí ó longo destes anos.

            Dito isto, cómpre dicir que se trata dun texto interesante e moi significativo sobre o xeito de se comportar Xesús na sociedade en que vivía e sobre os modos de reaccionar das xentes ante o seu modo de falar e de se comportar. Porque Marcos preséntanos neste texto un Xesús moi “encarnado”, moi “humanizado”, moi igual en todo a aqueles cos que convive e ós que lles dirixe a palabra do Pai, do seu Pai Deus. Tendemos ás veces a pensarmos un Xesús desfigurado, falsamente “idealizado”, como se se tratara de alguén que procede de non sei que estraños e sublimes ámbitos suprahumanos. Xa a nacente igrexa tivo que frear esas tendencias ou eses modos de ollar a humanidade de Xesús.

            O texto de Marcos preséntanos así un Xesús que necesita comer e beber coma outro calquera. El e mailos seus discípulos non son anxos, que non comen nin beben, senón seres humanos normais que, ó se veren rodeados por tanta xente que os acompaña e quere escoitar a palabra de Xesús, nin tempo atopan para comeren. “Nin podían comer”, dísenos no texto.

            Ese Xesús humano ten tamén os seus “parentes” ou familiares, que como tales están pendentes dos ditos e dos feitos dese tan especial e ó tempo tan normal parente seu, que as xentes sinxelas e humildes escoitan con abraio, ledicia e admiración. Nas familias digamos tradicionais ou normais todo o que lle pasa a calquera dos membros dunha familia aféctalles tamén a tódolos que a compoñen. De aquí provén a preocupación dos parentes de Xesús sobre canto se di ou comenta acerca del, sobre os seus ditos e os seus feitos. Nos poucos anos da chamada “vida pública” súa Xesús converteuse en centro ou signo de contradición ou disensión, porque o seu anuncio dun reino de paz, xustiza e amor, alén do simple e baleiro cumprimento das normas e preceptos legais, semellaba ser para moitos algo incomprensíbel ou inaceptábel.

            Neste sentido resulta moi normal que houbese xente que pensase que Xesús “perdera o sentido” (tal como se nos di no texto de Marcos) ou que no fin de contas fose un anormal, pois non se comportaba nin falaba como unha persoa da que dicimos que é “normal”, é dicir, como alguén que se atén estritamente ás normas secularmente herdadas por moi baleiras de sentido que elas fosen. Os seus parentes viñan polo tanto “buscalo –tal e como se nos di tamén en Marcos- á forza”.

            Os entendidos nas leis e costumes tradicionais dos xudeus, é dicir os “letrados”, alí estaban tamén como garantes e ilustradores do que era ou non correcto, do que se podía ou non se podía dicir ou facer. Digamos que determinados parentes de Xesús e mailos letrados formaban en certo modo unha sorte de piña crítica respecto do anuncio de Xesús, é dicir, da súa “boa nova”. Efectivamente, para os letrados Xesús tiña o demo no corpo –como diriamos nós- ou, tal como eles se expresaban, tiña “dentro a Belcebú”, o “príncipe dos demoños”.

            Pola contra, Xesús obxectaralles ós seus acusadores que, se as cousas fosen tal e como os letrados pensan, sería entón absurdo e contraproducente que el mesmo, Xesús –catalogado como demo polos letrados-, se dedicase pola súa parte a botar os demos –en tal hipótese súbditos ou compañeiros seus- fóra das persoas que estaban posuídas polo demo. Pois operaría así en contra de si mesmo. É esta cegueira voluntaria –teórica e práctica- dos letrados e dalgúns dos parentes de Xesús, encirrados tamén seguramente polos primeiros, a que vai ser cualificada por Xesús como “blasfemia contra o Espírito Santo”. Unha “blasfemia” que non pode ter perdón de Deus,  porque pecharse á luz é pecharse fronte a Deus, fronte ó “Espírito” mesmo dun Deus que non se nos manifesta senón como verdade, bondade e amor.

            E volvemos agora de novo ó sentido “encarnatorio” –por así dicilo- da persoa de Xesús. Xesús encárnase e faise próximo, “parente”, non desde logo na fachenda ou cegueira de letrados ou fariseos, mais tampouco no pequeno ámbito ou entorno dunhas relacións familiares limitadas e fixadas fundamentalmente pola natureza. Polo contrario, Xesús ábrese e faise familiar e próximo a cantos -humildes ou marxinados- se abren tamén pola súa parte á verdade, á luz, ó amor, á misericordia, etc., é dicir, ó “Espírito Santo”.

            Por iso é moi significativo que, no remate do texto do evanxeo de hoxe e ante o anuncio que lle fan a Xesús de que “alí fóra están a súa nai e mais os seus irmáns, que o veñen buscar”, reaccione el dun xeito que poderiamos considerar case como distante e desapegado. Xesús comenta, en efecto, a ese respecto: “Quen é miña nai e quen son meus irmáns?”. Para engadir a continuación, ollando cara ós seus abraiados e agradecidos oíntes: “Velaí a miña nai e mailos irmáns: pois o que cumpra a vontade de Deus, ese é o meu irmán, a miña irmá e miña nai”.

            Divinas e fundamentais toleiras as de Deus, poderiamos dicir pola nosa parte. Pois o fillo de Deus nace, coma todos nós, nunha concreta familia humana, mais non se limita ou restrinxe a ela ó se facer irmán de todos, emparentando así a tódolos seres humanos con el e co Deus Pai de todos, Pai de Xesús e Pai de todos nós.

            Remato cunha que o seu autor, Manuel Regal Ledo, chama “Pregaria: para ser tolo como Xesús foi tolo” e que el engade precisamente ó final do seu comentario ó evanxeo de hoxe nun dos seus escritos:

“Todos nos invitan ó común, Xesús, 

todos nos invitan ó normal, 

ó comprensible, ó razoable, 

ó que fai todo o mundo.

Todos menos ti.

Todos nos invitan a andar 

polos camiños feitos, 

polos vellos camiños de sempre, 

segundo as vellas doutrinas de sempre. 

Todos menos ti.

Todos nos invitan a buscar 

a aprobación dos sabios, 

a congratularnos cos desexos do pobo, 

a rendernos ante a urxencia do moderno.

Todos menos ti.

Todos nos invitan a entrar 

nos ámbitos de influencias, 

a desenvolvernos coa xente de prestixio, 

a arrimarnos ó que ten poder. 

Todos menos ti.

Todos nos invitan a aplaudir o rico,

a evitar as inseguridades,

a fuxir do provisional. 

Todos menos ti.

Ti, Xesús, 

segues coa túa vella teima de sempre, 

gañando así, tamén hoxe,

a ollada colérica dos teus adversarios

e a ollada compasiva dos teus seguidores.

Con todo, Xesús, nós preferímoste a ti.”

ORACIÓN DOS FIEIS:

Dirixímoslle a nosa oración ó Pai de Xesús e Pai noso, dicindo: ESCÓITANOS, PAI. 

TODOS: ESCÓITANOS, PAI.

- Manda, Pai, o teu Espírito ó noso entendemento e ó noso corazón para podermos comprender e aceptar a mensaxe nova de Xesús. 

TODOS: ESCÓITANOS, PAI.

Pedímoscho, Pai, por Xesucristo noso Señor. AMÉN.

Manuel Cabada Castro

VER MÁIS:

https://www.gruposdejesus.com/domingo-10-tempo-ordinario-b-marcos-320-35/