DEBUXOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
LECTIO:
HOMILÍA DOMINGO XII T. O.
(Ano A: 25 de
xuño de 2017)
Estamos
hoxe ante un texto do evanxeo de Mateo, que nos quere insuflar azos e alento ós
cristiáns no noso estar no mundo. Un cristián non debería comportarse
endexamais coma un ser tímido, encollido, fuxido do mundo no que vive,
refuxiándose a si mesmo nun suposto comportamento puro e inmaculado, alleo ó
seu encontro co mundo e cos seus problemas, ameazas e desafíos.
Se
a mensaxe principal de Xesús é a da nosa fraternidade ou irmandade universal en
canto fillos queridos dun mesmo Pai Deus, isto quere dicir que a tal anuncio
non se responde como é debido algo así como espetando un papel no taboleiro de
anuncios dun lugar concreto para que a xente o lea e vexa pola súa conta que
lle parece o tema...
Polo
contrario, ese mundo ou “reino” novo que Xesús quere instaurar no mundo é algo
que deberá ser construído co noso entusiasmo e a nosa actuación, impulsados
polo espírito de Deus que para tal tarefa nos fornece de fe, esperanza e amor.
En canto cristiáns no podemos intentar comportarnos como células independentes
unhas das outras, que realizan como mellor lles parece e de maneira illada o
seu propio labor. Formamos entre todos un só corpo -como ben nolo aprendeu o
apóstolo Paulo- con membros diversos que exercen cadansúa función para ben de
todos. Un corpo cunha única cabeza, que é Xesús Cristo, que nos une a todos con
Deus Pai.
A
nosa fe neste Xesús que nos dirixe, nos fortalece e nos concede a súa graza
convértese así en antídoto contra toda clase de medos, inseguridades ou
angustias. Só desde esta gratuíta e agradecida seguridade nosa ó pertencermos
todos a un mesmo corpo, o corpo místico de Cristo, pode Mateo poñer en boca de
Xesús palabras dirixidas a nós como as seguintes: “Non lles teñades medo ós homes...
Non lles teñades medo ós que matan o corpo, mais non poden matar a alma... Non
teñades medo, vós valedes más ca tódolos pardais xuntos”.
Na
construción do reino, Xesús quérenos, pois, animosos e valentes no noso
traballo e no noso público e aberto dar testemuño da súa mensaxe: “O que vos
digo na escuridade faládeo á plena luz; e o que oídes ás agachadas pregoádeo
desde as azoteas".
No
fondo, este comportamento animoso, sinxelo e firme está baseado en que sabemos
que Deus nos quere ben en Xesús, como fillos ben queridos que somos de Deus Pai
e irmáns tamén polo tanto de Xesús. Por iso nin o Pai nin o Fillo endexamais
nos poderán fallar. “Mesmo os cabelos da vosa cabeza están todos contados”, dísenos
no texto de Mateo. Se somos así, pois, fieis co Fillo de Deus que nos coida e
quere, máis fiel será aínda el connosco, pois en fidelidade non se deixará el
superar por nós: “Todo o que volva por min diante dos homes, tamén eu hei
volver por el diante do meu Pai que está nos ceos”.
Este
acendido alento co que Xesús convida os seus apóstolos a anunciaren ó mundo a
súa Boa Nova está en clara relación coa afirmación que fai el sobre si mesmo ó
nos dicir: “Eu son a luz do mundo”. Xesús vese a si mesmo, pois, como aquel que
coa máxima xenerosidade e sen exclusivismos de ningún tipo -coma a luz-
ilumina, orienta e ofrece sentido a toda realidade e a toda persoa en tódolos
tempos. Á maneira do sol que, desde que a terra empezou a ser terra, alumou,
aluma e alumará de maneira ben pública e dadivosa a cantos nela habitamos
(desde o máis humilde vexetal ou animal ata onde exista o máis pobre ser humano).
Se
no texto do evanxeo de Mateo se nos presenta a Xesús animándonos a pregoar,
desde o sitio máis alto e visible, a boa
nova de Xesús, iso mesmo vén ser o que escribe Paulo dunha maneira semellante na
súa carta ós Efesios (5, 8-9) ó lles comunicar ós seus destinatarios que son
eles, os Efesios, “luz no Señor”, “fillos da luz”. Ó se expresar así, Paulo
faise eco evidentemente dunha pasaxe algo anterior do evanxeo do propio Mateo
(5, 14-15) na que se nos di: “Vós sodes a luz do mundo. Non se pode agachar
unha cidade afincada na cima dun monte. Tampouco se acende unha lámpada para
poñela debaixo da artesa, senón sobre o candeeiro, para que alumee a tódolos da
casa”.
De
xeito que non só Xesús, tamén todos e cada un de nós somos, debemos ser, “luz
do mundo”. E a luz ten que se deixar ver porque, se se agacha, interrompe ou
suspende polo mesmo a súa función doadora de vida, liberdade e salvación.
Sermos
“luz do mundo”, como nos pide Xesús que procuremos selo todos, leva consigo,
pois, entusiasmo e alegría. Temos, pois, que distanciarnos de calquera tipo de
actitude temerosa, cautelosa ou encollida ante os demais, tal como se nos pide
no texto do evanxeo de Mateo. Coido que precisamente o papa Francisco soubo
recoller moi ben esta típica actitude cristiá na súa encíclica que leva o
título “A alegría do evanxeo”.
A
encíclica comeza así: “A alegría do evanxeo enche o corazón e a vida enteira
dos que se atopan con Xesús. Os que se deixan salvar por Él son liberados do
pecado, da tristeza, do baleiro interior, do illamento. Con Xesús Cristo nace
sempre e renace a alegría”. Por iso, se queremos (en canto “luz do mundo” que
somos) ofrecer á xente a alegría que provén do evanxeo, entón teremos que ter
en conta –tal como di o papa Francisco- que “un evanxelizador no debería ter
permanentemente cara de funeral”, pois o que queremos é “compartir” cos demais
a “alegría” que nos trae a boa nova de Xesús. “O soño dun discípulo de Xesús
–continúa a dicir o papa Francisco- non é encherse de inimigos, senón que a
Palabra [de Deus] sexa acollida e manifeste o seu poder liberador”. Pois Deus
quérenos “libres” e non escravos”. Pídenos por iso o papa ós que queremos
cumprir co mandado de Xesús e dos seus apóstolos de sermos “luz do mundo” que
sexamos –di el- “facilitadores da graza de Deus” e non “controladores” dela,
comportándonos –di el- coma se fósemos empregados dunha “aduana”. Esta é a
razón pola que neste mesmo escrito o papa lles recorda ós sacerdotes que “o confesionario
non debe ser unha sala de torturas”.
Sabemos
que moitos cristiáns (como tamén outras persoas pertencentes a outras
relixións) sofren hoxe en día persecución en diversas partes do mundo por razón
da súa fe. Mais é esta fe precisamente a que lles proporciona consolo e incluso
fonda alegría ó se saberen perseguidos por se manteren fieis ó mandado de Xesús
de seren “luz do mundo”. Mantérmonos unidos a eles no mesmo corpo místico de
Cristo será garantía do seu bo comportamento e mais do noso.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Pidámoslle a Deus Pai por medio do seu Fillo Xesús que
escoite as nosas oracións dicindo: ESCÓITANOS, PAI.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Pola Igrexa, para que saiba anunciar o
evanxeo de Xesús coa claridade da luz e a valente afouteza que proveñen do
poder e do amor de Deus.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Por cantos sofren persecución en
diversas partes do mundo contra a súa fe e a súa liberdade de conciencia, para
que se manteñan fieis a Deus Pai e ó seu fillo Xesús.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Para que os anunciadores da boa nova saiban
comunicar a todos, como quere o papa Francisco, a fonda “alegría” que nos
aporta o evanxeo de Xesús.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
PEDÍMOSCHO, PAI, POR XESÚS CRISTO NOSO SEÑOR.
AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
