Domingo 20 de Ordinario A

PRIMEIRA Is 56, 1. 6-7

Ós fillos de estranxeiro traereinos ó meu monte santo

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS

56 1Así fala o Señor:

cumpride o dereito e practicade a xustiza,

que a miña salvación está próxima a chegar

e a miña xustiza (está próxima) a mostrarse.

6E ós fillos de estranxeiro que se apegan ó Señor,

servindo e amando o Nome do Señor, sendo os seus servos,

a todo o que garde o sábado sen profanalo

e ós que se manteñan firmes na miña Alianza,

7traereinos ó meu monte santo

e alegrareinos na miña casa de oración.

Os seus holocaustos e os seus sacrificios

servirán de ofrenda de amor sobre o meu altar.

SALMO RESPONSORIAL Sal 66, 2-3. 5. 6 e 8

R/ (4): Lóuvente, Deus, os pobos,

lóuvente os pobos todos.

2Deus se apiade de nós e nos bendiga,

móstreno-la luz da súa presencia.

3Que se coñezan na terra os seus camiños

e en tódolos pobos a súa salvación.

5Alégrense e canten as nacións,

porque ti gobérna-los pobos rectamente

e guías na terra as nacións.

6Lóuvente, Deus, os pobos,

lóuvente os pobos todos.

8Que Deus nos bendiga e que o teman

os confíns todos do mundo.

SEGUNDA Rm 11, 13-15. 29-32

Os dons e a chamada de Deus son irrevocables

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS

Irmáns e irmás:

13Isto dígovolo a vós, os xentís. E, coma apóstolo que son dos xentís, fago gala deste ministerio, 14por ver se esperto celos nos da miña xente e podo así salvar a algúns deles. 15Se a súa reprobación foi reconciliación do mundo, ¿que será a súa acollida, senón unha auténtica vida, que xorde de entre os mortos?

29Pois os dons e a chamada de Deus son irrevocables. 30Porque vós fostes noutrora desobedientes a Deus, pero agora conseguíste-la misericordia por desobediencia deles. 31Do mesmo xeito: tamén eles agora non creron, para que, con ocasión da misericordia usada convosco, tamén eles logren misericordia. 32Porque Deus encerrou a tódolos homes na desobediencia, para se compadecer de todos.

ALELUIA Cf Mt 4, 23:

Xesús predicaba o Evanxeo do Reino

e sandaba toda enfermidade no pobo

EVANXEO Mt 15, 21-28

Muller, ¡qué grande é a túa fe!

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

 21Saíndo de alí foi Xesús para a comarca de Tiro e Sidón. 22E apareceu unha muller

cananea daqueles contornos, que berraba:

-Compadécete de min, Señor, Fillo de David: a miña filla está atormentada por un demo.

23Pero el non respondeu palabra. Achegándoselle os seus discípulos, rogábanlle:

-Despídea, que vén berrando detrás de nós.

24El contestoulles:

-Non fun enviado máis que ás ovellas extraviadas da casa de Israel.

25Pero ela alcanzounos e, postrándose, suplicoulle:

-¡Señor, váleme!

26El respondeulle:

-Non é ben quitárlle-lo pan ós fillos para llelo botar ós cadelos.

27Pero ela contestou:

-Non é, Señor, non; pero tamén os cadelos comen das faragullas que caen da mesa dos seus

amos.

28Entón respondeulle Xesús:

-¡Muller, a túa fe é ben grande: fágase, logo, como desexas!

E a súa filla ficou sa naquela hora.

CANTO GOZOSO

ENTRADA: 

A LEDICIA DA FE

Acharte presente  

LECTURAS: 

Canta o sol 

OFERTORIO: 

UNIDOS POLA FE

Eu soñei  

COMUÑÓN: 

Ide e pregoade

Ficha e Lectio - Domingo 20 Ordinario A

DEBUXOS DE : 

http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/

VER TAMÉN:

https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2014/08/ficha-e-lectio-domingo-20-ord-a.html

LECTIO:

DOMINGO XX T. O. 

(20 de agosto de 2017)

En canto boa nova, en canto alegre noticia, é o evanxeo unha verdadeira escola de formación humana. O grande, o marabilloso da mensaxe de Xesús é que, tratándose de algo de hai tantos séculos, poida seguir sendo actual, fecundo e innovador en tempos tan distantes coma os que estamos a vivir xa ben entrados como estamos no século XXI.

A razón desta continua actualidade do evanxeo consiste en que nel se nos narran fondas experiencias que podemos chamar humano-divinas. Quero dicir con isto que por medio do evanxeo temos constancia, de maneira moi sinxela, do que ocorreu entre nós con alguén que se nos mostrou ó tempo como “fillo do home” e como “fillo de Deus”. De modo que, sendo isto así, podemos entender dalgún xeito que o evanxeo sexa sempre “novo” ou que non envelleza nunca. Pois o Deus que se nos manifesta en Xesús nos evanxeos é o mesmo Deus sempre igual a si mismo, que non vive no tempo senón nunha eternidade sen comezo nin fin. Unha eternidade, pois, sempre “moza”. Por iso o Xesús que nos manifesta a Deus Pai está presente a tódalas épocas da historia. Por iso nos entende el ben e a todos. Tanto ós que nos precederon como a nós mesmos e ós que virán detrás de nós.

Non hai moito, falando do mar, contáronme que un mariñeiro comentara unha vez que ó mar hai que lle ter sempre respecto, porque é sempre mozo. As súas forzas non diminúen co paso dos anos. Ondas e vagas do mar manteñen teñen sempre, pasen anos ou séculos, a súa forza. O noso poeta medieval Martín Códax respectaba e admiraba moito as que el chamaba “ondas do mar de Vigo”. Unha das súas estrofas, de hai xa máis de sete séculos, empezaba así: “Mia irmá fremosa, treides comigo / a la igreja de Vigo, u é o mar salido / E miraremos las ondas!” (así era o noso galego de entón). O mar é, á fin e ó cabo, unha desas criaturas de Deus nas que se reflicte tamén dalgunha maneira a forza e a constante mocidade do seu Creador.

Quero dicir con todo isto que, se o mar é sempre mozo, moito máis o é e será sempre a palabra de Deus, concretamente o seu evanxeo (a súa “boa nova”) a través dos tempos. A súa palabra é, pois, sempre “nova”, sempre “moza”. Falamos hoxe con frecuencia de que nos tocou vivir nunha época na que xentes de moi diversas culturas, relixións, linguas e razas andan mesturadas unhas con outras. As reaccións ante estes feitos son moi diversas. Uns compórtanse como racistas ou excluíntes dos que non son ou non se comportan coma eles. Outros desenténdense simplemente daqueles que lles resultan alleos. Posiblemente non sexan moitos os que chegan a seren capaces de consideralos verdadeiros irmáns, tratándoos con afecto, acolléndovos tal e como son.

Unha escena deste tipo é a que nos presenta o evanxeo de hoxe. Unha muller cananea diríxese berrando a Xesús, pregándolle que sande á súa filla. Os cananeos non pertencían ó grupo dos xudeus, adoraban outros deuses. Podemos dicir, polo tanto, que tiñan outra cultura ou outros modos de proceder. Mais ela vai romper con clixés e tópicos. Na súa ruptura con estas tradicionais separacións culturais e sociais, entende por encima de todo que tanto ela coma a súa filla, tanto o mestre Xesús coma os seus discípulos eran iguais en canto seres humanos, máis alá das diferenzas culturais. Todos temos iguais ou parecidas necesidades, todos queremos vivir, todos queremos recuperar a saúde deteriorada, todos queremos amar e sentírmonos amados. E isto é en definitiva o máis importante e decisivo.

Tal e como se nos refire no texto do evanxeo, a muller acabou triunfando sobre un Xesús que nos primeiros momentos semellaba querer aterse ás tradicionais diferenzas e separacións entre xudeus e cananeos. Ela discute e razoa con Xesús, con teima e sutileza, como o podería facer hoxe en día e en semellante situación calquera nai á que o que máis lle importa son sempre os seus fillos. E Xesús acaba rendéndose ante a fe da muller cananea, esa persoa allea á relixión e ós costumes xudeus, mais que no seu corazón posuía unha fe fonda. “Muller, a túa fe é ben grande”, exclamará Xesús ó final.

A muller cananea non pertencía oficialmente á relixión xudía, a que practicaban Xesús e os seus discípulos. Mais posuía en cambio unha fe e un amor moi grandes. Unha fe que lle axuda a crer que Deus pode todo e que é quen de se manifestar nos seus enviados e profetas, como ocorre con Xesús, o enviado por Deus Pai ó mundo. E se a fe é capaz de mover montañas, aquí podemos dicir que se amosa aínda case máis poderosa en canto que é capaz de mover o mesmo Deus que se manifesta en Xesús.

Agora ben, esa fe da muller cananea é, en último termo, grande e poderosa porque está baseada nun amor moi grande: o amor que ela lle ten á súa filla. Cando a fe e o amor se conxuntan así, entón non hai cousa que non sexan elas capaces de acadar.

Nos tempos actuais temos que animarnos a sermos coma a muller cananea. Animarnos a ter unha fe e un amor moi grandes en tódalas circunstancias da nosa vida. Mais para iso debemos practicar tamén o que practicaba esta muller crente e amante. Ela oraba, falaba con Deus, discutía con Xesús, o Fillo “benquerido” de Deus. E facíao dunha maneira moi espontánea e natural, sen actitudes ríxidas, preparadas, aprendidas ou programadas. Tal e como fan calquera filla ou fillo pequenos con seu pai ou con súa nai, sen precisaren de ninguén que antes llelo aprendan.

Oía eu, xunto con outras persoas, hai xa moitos anos a alguén do que se comentaba que era un gran entendido no tema da oración, é dicir, de como habería que dirixirse a Deus na oración. Lémbrome da angustia e preocupación que el expresaba ante nós, cando nos comentaba: “Temos que resolver –dicíanos el- o problema da oración!!!”. Pola miña parte, debo dicirvos que, nin entón nin moito menos despois, fun capaz de entender por que iso de falar con Deus, do que confesamos que é o noso Pai, o noso “paiciño”, podería converterse nun “problema” tan grande e complicado...

Polo menos, á cananea non parece que lle resultase ser a oración problema ningún. Orar, é dicir, falar con quen lle pode axudar, dialogar e discutir con el, era o máis lóxico e natural que podía facer ó estar ela chea dunha gran fe no poder e na bondade de Deus e dun grande amor ós seus próximos, no seu caso a súa filla enferma.

Como vedes, o “templo de Deus”, do que na Lectura nos di Isaías que se chamará “casa da oración para tódolos pobos”, convértese así no lugar, natural e íntimo, onde Deus está tranquilamente connosco e nós con el. Unidos pola fe no noso Pai Deus e polo amor ás persoas do mundo enteiro. Iso é o que queremos facer nestes nosos encontros dominicais. Encontros agradecidos e amorosos con Deus e cos irmáns.

ORACIÓN DOS FIEIS:

Dirixímoslle a Deus Pai a nosa oración, pregándolle coa confianza de fillos seus que nos aprenda a orar como a muller cananea, dicindo: Escóitanos, Pai. 

TODOS: Escóitanos, Pai.

- Dános, Pai, unha fe firme e decidida no teu poder e na túa bondade. 

Todos: Escóitanos, Pai.

- Concédenos, Pai, un grande amor a todos, especialmente ós que máis precisan da túa e da nosa axuda. 

Todos: Escóitanos, Pai.

- Ábrenos, Pai, ás necesidades de tódalas persoas, de calquera cultura, lingua ou relixión. 

Todos: Escóitanos, Pai.

Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo, Noso Señor. AMÉN.

Manuel Cabada Castro

VER MÁIS:

http://www.gruposdejesus.com/20-tempo-ordinario-mateu-1521-28/

17 de agosto - Alexandre Bóveda

   Coma sempre, non deixa de chamar a atención a separación da vida como cristiáns dos nosos galeguistas -de tódalas cores políticas-, como se alguén puidese dividir á persoa "en cachos" e facer compartimentos estancos que non teñen relación entre si. Os galeguistas seguen sen entender que as persoas son un todo, un erro que, con boa fe -nunca mellor dito-, cometeron os grandes da nosa historia, e os cristiáns facían outro tanto do mesmo, para ser cristián non se pode pedir a liturxia en galego... ousadías, eu non son tan valente como para levarlle a contraria ao Espírito, que fala en tódalas linguas, na nosa tamén.

   Deste xeito os galegos seguimos obviando a dimensión espiritual dos nosos escritores, ha de ser que a alma e o espírito non teñen nada que ver coa creación, o pensamento e a expresión das persoas... seguimos sen entender nada, estamos cegos...

   Con Alexandre Bóveda reivindicamos a parte espiritual dos nosos escritores, esperemos que con el aprendamos a mirar máis aló. Os salesianos, formadores de Bóveda nos seus anos escolares, recolleron a súa imaxe cristiá nun pequeno caderno, baixo a supervisión da familia. VER: http://cxabeiro.org/web/index.php/16-federacion/279-presentacion-do-caderno-xalgarete-recei-contigo-boveda-cristian + http://asociacion-irimia.org/iri/IRIMIA_940_WEB.pdf

   O próximo 17 de agosto, como tódolos anos lembraráselle tamén por iso cunha Eucaristía no cemiterio de S. Mauro de Pontevedra ás 18.00 h. Logo haberá uha lembranza pública xunta a súa sepultura. 

Alexandre Bóveda (1903-1936)

"A miña patria natural é Galiza. Ámoa afervoadamente. Endexamais a traizoaría, inda que se me concedesen séculos para vivir. Adóroa ata máis alá da miña morte. Se entende o tribunal que por este amor entrañábel me debe ser aplicada a pena de morte, recibireina como un sacrificio máis por ela... A miña morte servirá mesmo para ensino dos que non consideran a nosa loita tan rexa como a das outras nacionalidades" (68)

     Estas verbas pronunciadas pouco antes de morrer fusilado e a súa traxectoria vital e política fixeron de Alexandre Bóveda, xa para sempre, o mártir galeguista e cristián da intolerancia dunha España que se proclamaba católica, pero vía nos nacionalistas galegos un perigo para a "sagrada unidade da patria" e non manifestaba realmente moitos sentimentos cristiáns cos que pensaban de distinta maneira. Castelao chamouno "a bandeira da nosa redención".
     O galeguismo xa fora agromando nel desde neno coa lectura do Catecismo do labrego, e logo como discípulo de Risco, e en contacto con Otero e Cuevillas, Losada e Castelao. Logo escribiría que na revista Nós e no seu grupo "estivo a miña fontela máis cabal". Aínda que o máis novo deles, converteuse de contado, tal como conta o mesmo Castelao en "motor de explosión" do galeguismo.
     O Seminario de Estudos Galegos require a súa colaboración na preparación do Estatuto e o traballo económico de Bóveda, que era Contable da Facenda por oposición, parece que impresionou a todos. E na fundación do Partido Galeguista en 1931 era tan apreciado que foi nomeado secretario de organización, cargo que mantivo ata a súa morte, traballando porque fora un verdadeiro partido de masas. "Fronte aos que querían facer do partido un grupo minoritario para cultivar a mente do país, Bóveda actuou de activista de masas e o partido multiplicouse", escribe Francisco Carballo (69). O anteproxecto do Estatuto Galego parece ser que é en gran parte obra de Bóveda, que sempre acreditou unha mentalidade moi progresista.
     Pero Bóveda non só era un nacionalista progresista, senón tamén un cristián practicante, aínda que non alineado coas posicións dereitistas doutros compañeiros galeguistas.

"O comportamento altamente avanzado de Bóveda como militante cristián amósase en varios sectores da súa actividade. Practicaba un catolicismo fondo e sacramental a nivel persoal e familiar... A súa militancia cristiá facíase compatibel coa militancia nun partido democrático, claramente antifascista, aconfesional e respectuoso coas ideoloxías, defensor a ultranza da sociedade galega... Poucas posicións cristiás había no Estado Español naqueles tempos tan lúcidas" (70)

     A súa morte exemplar foi o broche de ouro a unha vida exemplar. Puido escapar da cadea, pero coidaba que non había razóns para matalo, pola súa vida sen mancha, non contaba con que o fanatismo dos fascistas podera chegar tan lonxe. Pasou a derradeira noite lendo a Rosalía e un libro relixioso (o Kempis). Escribe ó seu irmán Valentín: "Confío en que serei recibido onde todos queremos xuntarmos e fágoo coa ledicia confiando en Deus este sacrificio". Oe Misa recollidamente e pídelle a un amigo :"Sestiño, ven rezar comigo en galego". Recibe os sacramentos e un P. franciscano acompáñao ata a morte. Sobre o mesmo caixón no que se dixera a Misa escribiu varias cartas, e nunha delas puxo de PD á súa muller: "Recei contigo".

(68)	Da súa intervención no Consello de Guerra que o xulgou e condenou a morte. En X. Alvarez Gallego,Vida, paixón e morte de  Alexandre Bóveda, Nós, Bos Aires 1972. Este e o libro máis recente de Alvarez Blázquez, Alexandre Bóveda, Ir Indo, Vigo 1992
(69)	F.Carballo "Alexandre Bóveda. Un nacionalista cristián", Irimia 239, 1986
(70)	Francisco Carballo, ibidem. Tamén "Alexandre Bóveda", en Encrucillada 50, 1986; e nun dos extras de A Nosa Terra, "Alexandre  Bóveda, un cristián", Castelao e Bóveda, irmáns!, nº 6-7, 1986                                                                                Do libro "Galegos e cristiáns" de V.Pérez Prieto

ASUNCIÓN DA VIRXE MARÍA - 15 de agosto

DEBUXOS DE: 

http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/

LECTURAS:
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2015/08/15-agosto-asuncion.html
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2014/08/a-asuncion-da-nosa-senora.html
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2012/08/solemnidade-da-asuncion-da-virxe-maria.html


OUTROS:
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2016/08/asuncion-da-virxe-maria-15-agosto.html
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2013/08/festividade-da-asuncion.html
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2012/08/dia-da-asuncion.html
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2011/08/asuncion-150811.html

+ FICHAS:
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2013/08/15-de-agosto-asuncion-da-virxe-maria.html
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2015/08/ficha-e-lectio-asuncion-da-virxe-maria.html
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2014/08/fichas-e-lectio-asuncion-de-maria.html
https://xanostesaqui.blogspot.com.es/2012/08/preparacion-para-asuncion-da-virxe-maria.html


LECTIO:
http://escoladeespiritualidade.blogspot.com.es/2017/08/15-de-agosto-festividade-da-asuncion-da.html

Mantente no monte diante do Señor - 1 Re 19, 9a. 11-13a

Domingo 19 do Tpo. Ordinario - ciclo A

SINXELAMENTE SE

Deixa que o sol brille e as nubes pasen;

deixa que a auga corra e as flores crezan;

deixa que a montaña estea e que o val durma...

Sinxelamente se.

Deixa que os esquíos xoguen e as pombas amen;

deixa que o vento asubíe e as plantas dancen;

deixa que as estrelas brillen e que os soños pasen...

Sinxelamente se.

Deixa que o mar brúa,

que o aire saia e entre,

que as paixóns se acouguen. 

Deixa que che falen,

que che arrolen,

que che esperten...

Sinxelamente se.

Deixa que a xente sexa.

Deixa que o tempo sexa.

Deixa que Deus sexa

e que arda sen queimarse.

Deixa que a música soe

e que a paz reine...

Sinxelamente se.

Florentino Ulibarri

Optaría por ser anatema polos meus irmáns - Rm 9, 1-5

Domingo 19 do Tpo. Ordinario - ciclo A

REVÓLVENSE 

AS  TRIPAS

Revólvense as tripas dos famentos.

Para os pobres: desconcerto, todo revolto.

Quen desespera só pode revolverse os pelos.

Pois revoltos entre inxustizas están os tempos.

As revoltas non parecen asunto destes.

E nas súas tumbas revólvense os homes bos.

Revoltas andan as augas do noso mundo

como estaban de madrugada as do lago galileo.

Entre as súas olas ameazantes 

Xesús aparécese hoxe de novo,

achégase estendendo calma e acougo:

non para deixarnos mudos,

non para deixarnos quedos.

Para tomar os remos,

para sucar os ventos,

para saltar si é preciso e camiñar ao seu encontro.

Nos momentos difíciles e nos tempos incertos:

grazas, Xesús, por termar da nosa fe a barlovento.

Domingo 19 de Ordinario A

DOMINGO 19º  - CICLO A

Primeira Lectura     1 Re 19, 9a. 11-13a

Mantente no monte diante do Señor

LECTURA DO LIBRO PRIMEIRO DOS REIS

En chegando Elías ao monte de Deus, o Horeb, abrigouse nunha cova.

Díxolle o Señor:

- "Sae de aí e fica de pé no monte, diante do Señor. Porque o Señor vai pasar".

Nisto veu un rexo furacán, que fendía os montes e cuarteaba os penedos diante do Señor. Mais non estaba o Señor no furacán.

  Despois do furacán houbo un tremor de terra; mais tampouco no tremor de terra estaba o Señor.

Despois do tremor de terra veu un gran lume; mais non estaba no lume o Señor.

Despois do lume oíuse o murmurio dunha airexiña suave. En canto Elías o sentiu, tapou a cara co manto, saíu fóra e ficou en pé, na entrada da cova.

Palabra do Señor                                   R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

 R/.  (8):  Amósanos, Señor, a túa misericordia e dános a túa salvación.

Escoitarei o que di o noso Deus:

certamente o Señor fala de paz

para o seu pobo e os seus amigos.

A salvación está xa preto dos que o temen,

a gloria habitará na nosa terra.

A misericordia e a fidelidade atoparanse,

abrazaranse a xustiza e mais a paz.

Na terra xermolará a fidelidade,

a xustiza ollará desde o ceo.

O Señor ha dar o seus bens,

e a nosa terra vai dar os seus froitos.

A xustiza camiñará diante del,

e a salvación seguirá as súas pegadas.

Segunda Lectura     Rm 9, 1-5

Optaría por ser anatema polos meus irmáns

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO aos ROMANOS

Irmáns:

Como discípulo de Cristo digo a verdade, non minto, e dáme disto testemuño a miña propia conciencia, alumada polo Espírito Santo: que teño moi grande dor e o meu corazón sofre seguido.

Quixera ser eu mesmo maldito, apartado de Cristo, por mor dos meus irmáns, os meus parentes de estirpe.

Eles son israelitas e a eles pertencen a adopción filial, a gloria e as alianzas, a lexislación, o culto e as promesas; a eles pertencen os patriarcas; e deles vén Cristo como home, que está por riba de todo, e que é Deus bendito polos séculos. Amén.

Palabra do Señor                               R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Sal 129, 5

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, Aleluia.

Espero no Señor,

espero na súa palabra.

Aleluia.

Evanxeo    Mt 14, 22-33

Mándame que vaia onda ti, camiñando pola auga

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Despois de que a multitude comera a fartar, de seguida mandou Xesús aos seus discípulos que embarcasen e que fosen diante para a outra banda do mar, mentres el despedía a xente. Así que a despediu, subiu ao monte para orar el só, e alí colleuno a anoitecida.

Entrementres, a barca xa se arredara da ribeira moitos estadios e, como tiña o vento en contra, as ondas sacudíana.

Ao riscar o día, Xesús foi cara a eles camiñando polo mar.

Cando os discípulos o viron camiñar polo mar, dicían asustados: "é unha pantasma"; e, cheos de medo, empezaron a berrar.

De seguida faloulles Xesús dicindo:

- Tranquilos, que son eu. Non teñades medo.

  Respondeulle Pedro:

- Señor, se es ti, mándame que vaia onda ti, camiñando pola auga.

El díxolle:

- Ven.

Baixou Pedro da barca, e púxose a camiñar pola auga, dirixíndose a Xesús. Pero, ao sentir o vento forte, colleu medo, e cando empezou a afundirse, púxose a berrar:

- Señor, sálvame!

Axiña Xesús, dándolle a man, agarrouno e díxolle:

- Home de pouca fe, por que dubidaches?

Ao subiren eles á barca, quedouse o vento. Os que estaban na  barca, prostráronse perante el dicindo:

- Realmente ti es Fillo de Deus.

Palabra do Señor                                           R/. Loámoste, Cristo  

CANTO GOZOSO

ENTRADA: Eu sei de quen me fiei

LECTURAS: As túas palabras 

OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá 

COMUÑÓN: Non vou so