APÓSTOLO SANTIAGO - 25 de xullo

SANTIAGO, APÓSTOLO, PATRÓN DE GALICIA E DE ESPAÑA

Solemnidade Día 25 de xullo

Primeira Lectura  Feit 4, 33.  5, 12. 27b-33; 12, 1b.

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

O rei Herodes fixo decapitar a Santiago

  

            Naqueles días, os apóstolos, con gran poder, daban testemuño da resurrección do Señor Xesús, e facían moitos sinais e prodixios entre o pobo.

            Levados á presenza do Sanedrín, o xefe dos sacerdotes interrogounos:

            - Expresamente vos mandamos que non ensinásedes nese nome, e vós enchestes Xerusalén coa súa doutrina. Vós queredes botar sobre nosoutros o sangue dese home.

            E Pedro e os apóstolos responderon:

            - Cómpre obedecer a Deus antes que aos homes. O Deus de nosos pais resucitou a Xesús, a quen vós matastes colgándoo dun madeiro; pois a este enxalzouno Deus coa súa dereita, facéndoo Xefe e Salvador, a fin de lle outorgar a Israel a conversión e o perdón dos pecados. E nós somos testemuñas destas cousas e tamén o Espírito Santo, que Deus dá aos que o obedecen.

            Ó sentiren isto rabiaban de carraxe e queríanos matar, e o rei Herodes mandou decapitar a Santiago, o irmán de Xoán.

  Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL   Sal 66, 2-3. 5. 7-8

R/.  (4): Lóente os pobos, oh Deus, lóente todos os pobos.

Deus teña piedade de nós e nos bendiga,

faga brillar o seu rostro sobre nós;

Que se coñeza na terra o teu camiño,

en todas as nacións a túa salvación.

Alégrense e canten as nacións,

porque xulgas os pobos rectamente

e na terra gobernas as nacións.

A terra deu o seu froito;

que nos bendiga Deus, o noso Deus;

que nos bendiga Deus e que o teman

os confíns todos do mundo.

Segunda Lectura        2 Cor 4, 7-15

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Sempre levamos no noso corpo a paixón de Cristo

             Irmáns:

            Levamos ese tesouro en vasos de barro, para que tal prodixio de forza apareza como cousa de Deus, e non nosa.

            Aflíxennos por todas partes, pero non nos abaten; andamos en apuros mais non desesperados; perseguidos pero non abandonados; derrúbannos pero non nos rematan.

            Por todas partes levamos no noso corpo a morte de Xesús, para que a vida de Xesús se manifeste tamén no noso corpo.

            Pois a nós, que estamos con vida, entrégannos decote á morte por causa de Xesús, para que tamén a vida de Xesús se manifeste na nosa carne mortal. E así a morte actúa en nós, e a vida en vós.

            Mantendo, sen embargo, o mesmo espírito de fe, segundo o que está escrito "creo e por iso falo", tamén nós cremos e por iso falamos, sabedores de que Aquel que resucitou a Xesús hanos resucitar tamén a nós con Xesús e hanos colocar convosco onda El.

            Todo isto acontece por causa vosa, de modo que, ao estenderse a graza, se multiplique o número dos que dean grazas para gloria de Deus.

  Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA 

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Astro brillante de España, Apóstolo Santiago,

o teu corpo descansa na paz;

a túa gloria pervive entre nós.

Aleluia.

Evanxeo   Mt 20, 20-28

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

O meu cáliz beberédelo

             Naquel tempo, a nai dos fillos do Zebedeo acercouse cos seus fillos a Xesús, e prostrouse para pedirlle algo.

            El preguntoulle:

            ‑ Que queres?

            Ela respondeulle:

            ‑ Manda que estes dous fillos meus senten un á túa dereita e outro á túa esquerda no teu Reino.

            Replicou Xesús:

            ‑ Non sabedes o que pedides. Podedes beber o cáliz que eu teño que beber?

            Respondéronlle:

            ‑ Podemos.

            Replicoulles Xesús:

            ‑ O meu cáliz beberédelo; pero o sentar á miña dereita ou á miña esquerda, iso non depende de min concedelo; é para quen o meu Pai o ten preparado.

            Os outros dez, que estaban oíndo, anoxáronse cos dous irmáns. Entón Xesús chamounos a todos onda el e díxolles:

            ‑ Sabedes que os xefes das nacións as tiranizan, e que os grandes as dominan. Non ha ser así entre vós; ao contrario, quen queira entre vós chegar a ser grande, ha de ser voso criado; e quen queira entre vós ser o primeiro, ha de ser voso servo; porque o Fillo do home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate por todos.

  Palabra do Señor                                         R/ Loámoste, Cristo

  

SERMOS FIEIS Á NOSA FE PASA POR SERMOS FIEIS Á NOSA TERRA 

Santiago Apóstolo 2015

 TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

POWER POINTS
Santiago Apóstolo: Testemuña e Mártir I
Santiago Apóstolo: Testemuña e Mártir II
Santiago Apóstolo


CANTO GOZOSO

·         ENTRADA: Vinde axiña

·         LECTURAS: O amor é o meirande

·         OFERTORIO: Na nosa terra

·         COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas

ESCOITA ACTIVA

A festa de hoxe, a festa de todos/todas os/as galegos/as, lémbranos que o único camiño para ser grande é renunciar ao desexo de poder e aprender a servir desde o amor. As persoas que viven desde a xenerosidade, o servizo e a solidariedade son persoas que irradian unha autoridade única. Non precisan dar gabanza, adular ou ameazar: a súa vida é grande, precisamente, porque saben dala.

Que a festa de Santiago Apóstolo, que non tivo medo nin vergoña de confesar ao Señor, neste noso día de Galicia, sexa un estímulo para nós crentes, na tarefa de facer do noso país un lugar fraterno, solidario, xusto e acolledor sempre desde o servizo e o amor.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

·         Porque son moitas as ocasións nas que sentimos vergoña á hora de rezar ou expresarnos na nosa lingua, SEÑOR, QUE TEÑAMOS OS PÉS NA TERRA.

·         Porque a nosa autosuficiencia e a nosa soberbia fan que nos creamos superiores aos demais, CRISTO, QUE TEÑAMOS OS PÉS NA TERRA.

·         Polas veces nas que a nosa actitude non comprometida nos fai despreocuparnos dos problemas e dificultades que levan a moitas das persoas do noso contorno á tristura e ao abandono, SEÑOR, QUE TEÑAMOS OS PÉS NA TERRA. 

PALABRA ENRAIZADA

Na lectura do Feitos dos Apóstolos lemos que os primeiros cristiáns eran ben considerados. Hoxe en día, dicir que unha persoa ou unha institución é ou mellor dito está ben considerada, fai referencia na meirande parte dos casos a ter unha boa profesión, un prestixio social, ou unha boa situación económica. Porén, por ningún destes motivos estaban ben considerados os cristiáns, senón que a boa consideración de seguro que tería máis que ver co feito da coherencia entre o que crían e como o vivían; de xeito que aparecían coma unha testemuña crible ante o resto da sociedade, pois estaban dispostos mesmo a morrer pola súa fe. Quizás nos viría ben volver a redescubrir nas nosas vidas, nas nosas comunidades, na nosa Igrexa, a frescura, a sinxeleza e a vivencia verdadeira do Evanxeo presente nas primeiras comunidades. Hoxe é un bo día para cuestionarnos se, verdadeiramente, levamos este tesouro en vasos de barro ou se pola contra consideramos máis ben a fe coma un baúl no que gardamos as cousas vellas, que só sacamos a airear na festa do patrón ou co gallo dalgún acontecemento social.

·         E é que para ser apóstolos da Boa Nova cómpre, como nos di o Señor no Evanxeo, seguir o camiño do servizo; pero canto nos custa! Gústanos mandar, impoñer, ocuparmos os primeiros postos, que nos gaben, dicíndonos o ben que facemos as cousas ou o moito que valemos. Miremos cara dentro e convenzámonos dunha vez de que a felicidade está en entregar a nosa vida ós demais.

·         Os santos, porén, souberon manifestarse con liberdade e inculturar a súa fe, dando testemuño no seu día a día, non renunciando ás súas conviccións. Por que a nós nos dá medo ou vergoña mostrarnos como crentes e seguidores daquel que pasou polo mundo facendo o ben?. Repensemos que é o que move e ilusiona a nosa vida, e actuemos con sinceridade. 

·         Neste saber estar no mundo con actitude de participación e compromiso temos que situar a festa hoxe, coma galegos e galegas. Celebramos o día da Galicia, o día da patria, o día da comunidade autónoma. Comprometámonos, porque só deste xeito conseguiremos que a nosa comunidade, a nosa xente, a nosa cultura, a nosa Igrexa, supere o complexo de inferioridade, de atraso, de baixa autoestima, para, desde a implicación e a responsabilidade, ir facendo que as cousas cambien, que ninguén se senta desprezado, que os dereitos e as posibilidades sexan para todos, e non só para uns poucos “listos” que saben moverse ou están ao “sol que máis quenta”.

FRATERNIDADE ORANTE

No día da nosa terra, da nosa lingua, da nosa cultura, dicímosche agradecidos:

QUE NON RENEGUEMOS DA NOSA TERRA

• Pola Igrexa, sobre todo hoxe pola Igrexa galega, para que nunca esqueza que a fe precisa ser inculturada desde unha fidelidade á lingua, aos costumes, ao xeito de sermos galegos/as, OREMOS.

QUE NON RENEGUEMOS DA NOSA TERRA

• Polas nosas comunidades, para que todos traballemos arreo e teñamos espazo no que mostrar as nosas ideas, vivencias e convicións, OREMOS.

QUE NON RENEGUEMOS DA NOSA TERRA

• Por cada un e cada unha de nós, para que nunca reneguemos nin do seguimento de Xesús nin do compromiso de traballar por unha Galiza solidaria, xusta, libre e agradecida de posuír unha lingua e unha cultura propias para expresar a súa vida, os seus sentimentos e a súa fe, OREMOS.

QUE NON RENEGUEMOS DA NOSA TERRA

Grazas, Señor, porque nos invitas hoxe, na festa do Apóstolo Santiago, a rezar desde a nosa terra e na nosa lingua xunto con todas aquelas persoas que, coma nós, queren andar polo vieiro do amor. P.X.N.S. Amén.

MIRADA ESPERANZADA

A xente.

A xente é o que importa, o que máis importa de todo.

E•a xente somos os homes e mulleres concretos

aos que cada un de nós lle podemos por nome,

porque son os nosos veciños e veciñas,

porque se cruzan con nós nos camiños da vida,

porque coñecemos de sobra as súas penas e sufrimentos,

os seus méritos e as súas bondades.

A fe que non serve á xente non vale para nada.

As oracións que non nos levan a coidar ben de nós e da xente non valen para nada.

Os grupos, xuntanzas e reunións

que non nos fan doídos das persoas máis débiles e servidores delas,

tampouco valen para nada.

Grazas, Xesús,

despois de Ti todo é máis simple e verdadeiro,

e un aire de liberdade inunda con paz as nosas vidas.

Grazas, Xesús.