Domingo 16 do Tpo. Ordinario B
16 º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO -
CICLO B
Primeira Lectura Xer 23, 1-6
LECTURA DO LIBRO DE XEREMÍAS
Congregarei o resto do meu rabaño e suscitarei pastores para eles
Ai dos pastores que
deixan que se perda o rabaño
e que o espantan do meu pasteiro! ‑ é o Señor quen fala ‑.
Por isto, así lles
fala o Señor, Deus de Israel,
ós pastores que apacentan o meu pobo:
‑ Vós espantades as
miñas ovellas,
escorrentádelas e non coidades delas;
ollade que eu vos pedirei contas da maldade dos vosos feitos
‑ é o Señor quen fala ‑.
Eu xuntarei o resto
das miñas ovellas,
traéndoos de todos os países a onde as esparexín,
e fareinas volver aos seus pasteiros,
onde criarán e se multiplicarán.
Para elas constituirei
pastores que as apacenten,
de xeito que xa non volvan ter medo, nin se espanten,
nin se perda ningunha ‑ é o Señor quen fala ‑.
Ollade que chegan os
días ‑ é o Señor quen fala ‑
en que farei abrollar de David un xermolo lexítimo,
será rei de verdade e comportarase con prudencia,
administrará o dereito e a xustiza no país.
Desde os seus días
Xudá vivirá a salvo,
e Israel vivirá en paz.
O título que se lle
dará será este: "O Señor é a nosa xustiza".
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 22,
1-3a. 3b-4. 5. 6
R/. (1): O Señor é o meu pastor: nada me falta.
O Señor é o meu pastor, nada me falta:
En pastos verdecentes faime repousar.
El lévame a beber en augas tranquilas
e repón as miñas forzas;
Guíame por vereas rectas,
por mor do seu nome.
Se tiver de pasar por valgadas sombrizas,
ningún mal temería, pois ti vas comigo:
o teu bastón e o teu caxato son o meu sosego.
Ti pos para min a mesa,
á cara dos meus inimigos;
únxesme con perfume a cabeza,
e a miña copa reborda.
O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo
todos os días da miña vida.
Eu habitarei na casa do Señor
por días prolongados sen fin.
Segunda Lectura Ef 2, 13-18
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS
El é a nosa paz, quen dos dous fixo un
Irmáns:
Os que antes estabades
lonxe, agora grazas a Cristo Xesús estades cerca, no sangue de Cristo. El é a
nosa paz: o que dos dous pobos fixo un só, derrubando a medianeira ‑ a
inimizade ‑, e abolindo na súa carne aquela Lei de mandamentos e normas, para
crear en si mesmo cos dous unha nova humanidade, facendo a paz; e reconciliando
con Deus ámbolos dous nun único corpo por medio da cruz, matando nel mesmo a
inimizade.
El veu e anunciou a
paz: paz para vós ‑ os de lonxe ‑, e paz para os que estaban cerca: porque por
el temos uns e outros acceso ao Pai, nun mesmo Espírito.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Xn 10, 27
Se non se canta, pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
As miñas ovellas escoitan a miña voz, di o Señor;
eu coñézoas e elas séguenme.
Aleluia.
Evanxeo Mc 6, 30-34
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Eran coma ovellas sen pastor
Naquel tempo, os
apóstolos volveron reunirse con Xesús e contáronlle canto fixeran e ensinaran.
El díxolles:
"Vinde, vós sós, á parte, a un lugar arredado, e descansade un
pouco"; porque eran moitos os que ían e viñan, e nin para comer atopaban
tempo. Entón marcharon na barca, á parte, a un lugar arredado.
Pero víronos marchar e
déronse conta moitos, e desde todas as aldeas foron andando para alí, e
chegaron primeiro ca eles.
Cando desembarcou,
Xesús atopouse cunha gran multitude e sentiu compaixón por eles, porque eran
coma ovellas sen pastor, e púxose a ensinarlles moitas cousas.
Palabra
do Señor R/.
Loámoste, Cristo
ABRIR AS PORTAS PARA ACOLLER DESDE O CORAZÓN, SUPERANDO O “ZAPEO” DUNHA
PASTORAL QUE PON SORRISO ESTÉTICO PERO NON CORAZÓN COMPROMETIDO
POWER POINTS
RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS
o
ENTRADA:
o
LECTURAS:
o
OFERTORIO:
Misioneiro
o
COMUÑÓN:
OLLOS ABERTOS
O influxo da televisión é, nos guste ou non recoñecelo, cada vez
máis grande en cada un/ha de nós. A forza de ver e escoitar moitas veces a
mesma cousa acabamos por facela nosa; e moitas veces sen darnos conta de que
iso é así. Vén isto a conto porque todos nós temos feito moitas veces “zaping”
co mando da televisión. Nada parece gustarnos o suficiente como para que lle
prestemos a atención necesaria, e case sen darnos conta, imos pasando por un e
outro canal sen decidirnos a quedar nun con tranquilidade e sosego. Isto mesmo
nos pode tamén estar pasando coa nosa vida e, como non pode haber separación
entre unha e outra, tamén coa nosa vida de fe. Parece que nada nos conforta, e
buscamos aquí e alá tentando atopar algo/alguén que responda ao noso propio beneficio
e interese. Facemos ruadas polas parroquias buscando a misa que dure menos, a
catequese que sexa de menos anos, o bautizo no que aos padriños non se lles
pida estar confirmados, a confirmación que sexa só un papel por se me fixera
falta algún día... e así ata acabar facendo un “zapeo”pastoral que converta a
fe en “ Low cost” interesado do que nos convén.
Que lonxe do Evanxeo! Que triste acabar convertendo unha
magnífica proposta de xenerosidade e esperanza no puro e simple interese social
e ritualista! De verdade que é por aí por onde queremos dicir si a Xesús e
facer da fe o sentido da vida? De que vida, a que ten sentido, forza, e
esperanza e que remata no encontro de salvación con Deus, ou a que só busca
“zapear”, pasando unha e outra vez, pero sen querer quedar para pensar e vivir
o proxecto de Xesús, e sen interesarlle nada nin o que El di nin as esixencias
que isto supón para os que quere/queremos seguilo?
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Porque
pasamos facendo ritos; pero somos incapaces de quedar e comprometer a nosa vida
servindo ás persoas, SEÑOR, QUE NON
CAIAMOS NESTA TENTACIÓN.
û Porque
non nos importa o sufrimento dos demais se con iso conseguimos o que a nós nos
interesa, inda que este interese sexa inxusto e insolidario, CRISTO, QUE NON CAIAMOS NESTA TENTACIÓN.
û Porque
non nos preocupa axudar e colaborar cos pastores para vivir o evanxeo, senón
para cumprir os nosos caprichos pastorais, e moitas veces antievanxélicos, SEÑOR, QUE NON CAIAMOS NESTA TENTACIÓN.
PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO
CHAN
- Israel era/é unha terra de
pastores, polo que non estraña que sexa esta imaxe a que apareza unha e
outra vez nos textos da biblia. Pero son principalmente os profetas os que
a utilizan para referirse a Deus, o Pastor, e aos que teñen como misión
manter viva entre eles a fidelidade á Alianza. Xesús recorrerá en moitas
ocasións a esta imaxe para facer o mesmo. E, ao longo da historia da
Igrexa, a imaxe do pastor foi pondo sempre o foco sobre os papas, bispos
ou curas que, ao fronte das súas comunidades, teñen/mos como misión
acompañar, alentar e testemuñar a presenza do Deus amor nos tempos e
contratempos do día a día. Segundo os momentos históricos, os pastores ben
se esforzaron por responder a esta imaxe que vai abrindo camiño, ben todo
o contrario, para poñer de manifesto a distancia entre o seu facer en
relación coas comunidades e a liña marcada desde a Palabra de Deus, à que
que están chamados e ser fieis, para ofrecérllela como guieiro aos seus
membros. Xeremías nesta primeira lectura fai fincapé nos malos pastores. Os
que van por vieiros distintos aos que debe ser a súa responsabilidade de
unir, acompañar, camiñar cóbado a cóbado cos que comparten vida e
proxectos de fidelidade ao plan de Deus –a Alianza-. Por iso denuncia con
palabras fortes o abandono e afastamento deses pastores que buscan o seu
propio interese, pero non o ben da comunidade; eses pastores que buscan
poder, recoñecemento, prestixio, rendibilidade económica, e se van
esquecendo das persoas que, como consecuencia desta despreocupación e
abandono, acaban sendo as que viven situacións de esquecemento –descarte,
como di Francisco– e utilización por parte de quen ten poder e busca
aproveitarse, para facer crecer ese poder, dos que só queren e buscan ser
felices e poder vivir dignamente. Pero Deus non nos abandona. El está, e a
diferenza dos malos pastores, esfórzase por volver xuntar, con agarimo e
tenrura, a quen é desprezado. Porque o importante para Deus é que a imaxe
e semellanza que puxo en cada un de nós se faga constantemente presente en
tódalas persoas, por riba de ideoloxías, relixións ou razas. O noso é un
pastor que non quere recender co aroma dos pazos, senón co cheiro dos
empobrecidos. E nós, estariamos dispostos a facer o mesmo?.
- Un Deus que non utiliza a súa memoria para o rancor, senón para a tenrura, non podía facer outra cousa máis que a que Paulo reflicte na carta aos efesios: no seu Fillo fai o indicible para achegarse a nós. A pesares de que foron os nosos pasos os que se afastaron del, non se desanima, senón que se mantén permanentemente en actitude de acoller, escoitar, acompañar... unir. As súas actitudes son todo un método de vida para os que nos chamamos seguidores seus. E se nós imos lonxe –pensemos na parábola do Pai bo– el segue á espreita e vai en busca nosa. En Xesús esta palabra faise acción e cumprimento. Desde El, somos nós os chamados a ila facendo tamén concreción co noso xeito de actuar. A nova humanidade non é retórica nin palabra baleira, senón realidade que se mostra desde o actuar das nosas comunidades. A comuñón dos nosos pastores con nós e de nós cos nosos pastores non ha ser máis que unha foto desta nova realidade humanizada que se abre para todos en Cristo.
- E todo para que? Para que
ninguén se atope ao pairo, para que ninguén camiñe na desorientación, para
que ninguén sinta que Deus se esqueceu del. Nestes días nos que o papa
está en Sudamérica e os medios de comunicación, tamén algúns dos que nos
chamamos cristiáns, se estrañan –cando non se escandalizan– coas súas
palabras de denuncia do abuso dos pobres e débiles, Francisco pídelle aos
pastores que non esquezan cal é a súa opción e compromiso de vida; que non
han ser simples cámaras que recollan o que pasa ou mesquiños compañeiros
de viaxe dos que triúnfan, senón que, apelando á coherencia de vida,
chámaos/nos a perder o medo e facer que as causas das persoas, o que lles
preocupa, o que lles quita o sono, o que non lles permite ser felices e
lles produce dor e tristura, sexan sempre as causas dos pastores das
comunidades cristiás. Porque a isto mesmo nos chama o evanxeo que hoxe
temos escoitado. As persoas necesitan ser escoitadas, acompañadas na
dureza dos seus camiños, e quen mellor que os seus pastores, que os
queren, e coñecen para facelo! Hai moitas persoas, cada vez máis,
necesitadas de alguén que lles faga sentir que non están solos. Aí é onde
temos que estar os pastores e non noutros sitios máis doados e aliados aos
que mandan. Xesús quere pastores, non capataces –como di Francisco-.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus chámanos a traballar entre cantos
conformamos as comunidades cristiás, para ter pastores que tomen en serio o
evanxeo e vivan a alegría do servizo ás comunidades. Dispostos a facer posible
esta invitación coa nosa oración e co noso traballo, dicimos xunt@s:
QUE
TRABALLEMOS COS NOSOS PASTORES PARA CONSTRUÍR PARROQUIAS EVANXELIZADORAS
¨ Para que cantos conformamos as comunidades
cristiás vaiamos traballando por ser unha Igrexa evanxélica e evanxelizadora,
preocupada polo ben das persoas e que sabe denunciar os intereses de quen a
quere utilizar para o seu propio proveito, OREMOS.
QUE
TRABALLEMOS COS NOSOS PASTORES PARA CONSTRUÍR PARROQUIAS EVANXELIZADORAS
¨ Para que os que formamos parte das
comunidades cristiás non deixemos que intereses alleos ao evanxeo convertan as
nosas celebracións en espectáculos que só serven para facer fotos, pero son
incapaces de cambiar o noso corazón, OREMOS.
QUE
TRABALLEMOS COS NOSOS PASTORES PARA CONSTRUÍR PARROQUIAS EVANXELIZADORAS
¨ Para que cantos estamos a rezar xunt@s
fagamos o propósito de non permitir que persoas alleas a vivir e tomar en serio
o Evanxeo, acaben por roubarnos a nosa identidade de crentes e a nosa alegría,
e colaboremos cos nosos pastores no traballo por ser cristiáns ao servizo de
canto axude e faga feliz a quen non o está, OREMOS.
QUE TRABALLEMOS COS NOSOS PASTORES PARA
CONSTRUÍR PARROQUIAS EVANXELIZADORAS
Señor, grazas por abrirnos os ollos e o
corazón, para non deixar que ninguén nos roube a fidelidade ao Evanxeo e a
vivencia da fe desde o compromiso por facer das persoas o centro do noso actuar
servindo. PXNS. Amén.
Pasar,
pasar de largo e algúns quizais porque non escoitaron. Pasar é o eco da
indiferenza, pasar ao lado dos problemas e que estes non nos toquen. Non os
escoitamos, non os recoñecemos. É a tentación de naturalizar a dor, de
acostumarse á inxustiza. Nós dicimos: é normal, sempre foi así. É o eco que
nace nun corazón blindado, cerrado, que perdeu a capacidade de asombro e, polo
tanto, a posibilidade de cambio. Trátase dun corazón que se ten acostumado a
pasar sen deixarse tocar; unha existencia que, pasando de aquí para alá, non
logra enraizarse na vida do seu pobo.
Poderíamos
chamalo a espiritualidade do zapping. Pasa e pasa, pero nada queda. Son os que
van atrás da última novidade, do último best seller pero non logran ter
contacto, relacionarse, involucrarse.
Vostedes
poderían dicirme: «Padre, pero estaban atentos ás palabras do Mestre. Estábano
a escoitar a el». Creo que iso é do máis desafiante da espiritualidade cristiá.
Como o evanxelista Xoán nos recorda: como pode amar a Deus, a quen non ve, o
que non ama ao seu irmán, a quen ve? (1 Xn 4, 20b). Dividir esta unidade é unha
das grandes tentacións que nos acompañarán ao longo de todo o camiño. E temos
que ser conscientes disto. Da mesma forma que escoitamos ao noso Pai é como
escoitamos ao Pobo fiel de Deus.
Pasar
sen escoitar a dor da nosa xente, sen enraizarmos nas súas vidas, na súa terra,
é como escoitar a Palabra de Deus sen deixar que bote raíces no noso interior e
sexa fecunda. Unha planta, unha historia sen raíces, é unha vida seca.
(Francisco
aos seminaristas, relixiosos, relixiosas e sacerdotes na escola Don Bosco de
Santa Cruz, Bolivia)
Comentarios
Publicar un comentario