Domingo 15 do Tpo Ordinario B
15º DOMINGO DO
TEMPO ORDINARIO - CICLO B
Primeira Lectura Am 7, 12-15
LECTURA DO LIBRO DE AMÓS
Vaite como profeta ao meu pobo
Naquel
tempo, díxolle Amasías (sacerdote de Bethel) a Amós:
-
"Vidente, vaite, fuxe para a terra de Xudá;
come alí o teu pan, fai alí de
profeta,
mais en Betel non volvas
profetizar
pois é santuario real, é templo
nacional".
Respondeu
Amós e díxolle a Amasías:
-
"Nin eu son profeta, nin da caste dos profetas,
xa que son gandeiro e coidador de
sicómoros,
mais foi o Señor quen me colleu
de trala grea
e foi o Señor quen me dixo: vai
profetizar ao meu pobo Israel.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal 84, 9ab-10. 11-12. 13-14
R/. (8): Amósanos,
Señor, a túa misericordia e dános a túa salvación.
Escoitarei o que di o noso Deus:
certamente o Señor fala de paz
para o seu pobo e os seus amigos.
A salvación está xa preto dos que
o temen,
a gloria habitará na nosa terra.
A misericordia e a fidelidade
atoparanse,
abrazaranse a xustiza e mais a paz.
Na terra xermolará a fidelidade,
a xustiza ollará desde o ceo.
O Señor ha dar o seus bens,
e a nosa terra vai dar os seus
froitos.
A xustiza camiñará diante del,
e a salvación seguirá as súas
pegadas.
Segunda Lectura Ef 1, 3-14 (longa)
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS
Nel elixiunos antes da
constitución do mundo
Bendito
sexa Deus, o Pai do noso Señor Xesús Cristo, que nos bendiciu con toda
bendición nos ceos, en Cristo.
Nel
escolleunos, antes da creación do mundo, para que fosemos santos e sen mancha
na súa presenza polo amor.
El
predestinounos a sermos seus fillos adoptivos, por medio de Xesús Cristo,
conforme o designio da súa vontade, para loanza da súa gloria e da súa graza,
que xenerosamente derramou sobre nós, por medio do seu Fillo benquerido.
Nel,
no seu sangue, alcanzamos a redención, o perdón dos pecados, conforme á riqueza
da súa graza, que el fixo rebordar sobre nós con toda sabedoría e intelixencia,
dándonos a coñecer o misterio da súa vontade, o proxecto que el tiña para o
realizar na plenitude dos tempos: unificar en Cristo todas as cousas, canto hai
no ceo e canto hai na terra.
Por
El tamén nós tivemos a sorte de resultar preelixidos segundo o designio daquel
que activa todo conforme o proxecto da súa vontade, para sermos imaxe da súa
gloria os que xa antes tiñamos a esperanza en Cristo.
Vós
tamén, despois de escoitardes a mensaxe da verdade, o Evanxeo da vosa
salvación, e crerdes nel, quedastes selados co Espírito Santo prometido, que é
garantía da nosa herdanza, para redención dos que chegamos a ser propiedade
del, para loanza da súa gloria.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
______________________________________________________________________
Ou: 3-10 (máis breve)
LECTURA DA CARTA
DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS
Bendito
sexa Deus, o Pai do noso Señor Xesús Cristo, que nos bendiciu con toda
bendición nos ceos, en Cristo.
Nel
escolleunos, antes da creación do mundo, para que fosemos santos e sen mancha
na súa presenza polo amor.
El
predestinounos a sermos seus fillos adoptivos, por medio de Xesús Cristo,
conforme o designio da súa vontade, para loanza da súa gloria e da súa graza,
que xenerosamente derramou sobre nós, por medio do seu Fillo benquerido.
Nel,
no seu sangue, alcanzamos a redención, o perdón dos pecados, conforme á riqueza
da súa graza, que el fixo rebordar sobre nós con toda sabedoría e intelixencia,
dándonos a coñecer o misterio da súa vontade, o proxecto que el tiña para o
realizar na plenitude dos tempos: unificar en Cristo todas as cousas, canto hai
no ceo e canto hai na terra.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA Cf. Ef 1, 17-18
Se non se canta,
pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
Que o Pai do noso Señor Xesús
Cristo
ilumine os ollos do noso corazón
para que saibamos cal é a
esperanza da nosa vocación.
Aleluia.
Evanxeo Mc 6, 7-13
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Empezou a mandalos
Naquel
tempo, chamou Xesús os Doce, e empezou a mandalos de dous en dous, dándolles
poder sobre os espíritos malos.
Recomendoulles
que non levasen nada para o camiño, fóra dun caxato: nin pan, nin alforxas, nin
cartos na faixa. Que calzasen sandalias, pero que non levasen máis ca unha
túnica. E avisounos:
‑
Cando entredes nunha casa, permanecede nela ata que marchedes. Se nalgún lugar
non vos acolleren nin vos escoitaren, ídevos, sacudindo o po dos vosos pés,
para que lles sirva de aviso.
Marcharon,
e predicaron a conversión. Botaban fóra moitos demoños, e curaban os enfermos,
unxíndoos con aceite.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
GRAZAS POR CHAMARNOS A SER
POLITICAMENTE INCORRECTOS
15º Domingo do TOB - 2015
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
POWER POINTS
RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS
OLLOS ABERTOS
Cantas veces na nosa vida temos calado
diante de inxustizas notorias contra nós ou contra os nosos irmáns. Cantas
veces temos “comulgado con rodas de muíño” para non ter problemas, para evitar
represalias, por medo ao qué dirán ou qué pensarán. Cantas veces deixamos que
pisen os nosos dereitos ou que non respecten a nosa dignidade por sentirnos
inferiores, por vergoña, por non armar balbordo. E resulta que o Señor hoxe
dinos que non quere que sexamos politicamente correctos, senón profeticamente
correctos; que non quere que sexamos mudos, xordos ou cegos, senón que debemos
ter os ollos, os oídos e os beizos ben abertos. Que esta celebración que agora
comezamos nos dea folgos e alento.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Por ter
calado ou mirado cara outro lado diante de tantas e tantas inxustizas, sen ter
o valor de denuncialas profeticamente, SEÑOR, MÓSTRANOS A TÚA MISERICORDIA.
·
Porque
non valoramos nin agradecemos na nosa vida cotiá o feito de que nos escollas
para sermos fillos e mensaxeiro/as do teu amor, CRISTO, MÓSTRANOS A TÚA MISERICORDIA.
·
Porque na
nosa vida de fe somos moito máis partidarios de impoñer que de espertar e
invitar por medio do testemuño dunha vida coherente, SEÑOR, MÓSTRANOS A TÚA MISERICORDIA.
PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
As
lecturas de hoxe chámannos a tomar conciencia da nosa tarefa de profetas do
Señor no medio do mundo. Desde esta afirmación entendemos o que nos di Paulo de
que fomos elixidos na persoa de Cristo, para ser mediadores da súa presenza,
sendo a súa voz, o seu corazón e as súas mans. Esta mediación esíxenos
honestidade no sentir e actuar de cada día, sendo capaces de ver a persoa de
Cristo en todos aqueles que nos rodean, inda que isto, moitas veces non resulte
doado, e pida de nós un esforzo de comprensión e verdadeira misericordia.
Porque El nos elixiu, todos asumimos a responsabilidade de levar a Cristo no
noso actuar e tamén no noso saber escoitar, acoller e traballar para ser
fermento de esperanza diante de tantas tristuras e dificultades que a vida lle
vai presentando ás persoas.
Conscientes
de que esa é a nosa tarefa, Xesús envíanos, como enviou aos apóstolos, para que
sexamos esa presenza súa alí onde nos atopemos. O envío non é simplemente un
ide, senón que pide de nós unha resposta persoal: aquí estou. E aí onde se fai
presente a nosa reposta de dispoñibilidade e participación en canto supoña que
o chamado de Xesús non é unha teoría imposible de vivir. Foron moitas as
persoas, homes e mulleres, que nos dous mil anos de historia, e o que é máis
importante, tamén hoxe, responderon e están a responder a este envío. Por que
somos tan cegos para non velo?.
Pero,
ollo!. Xesús non envía aos seus discípulos de calquera xeito. Para colaborar no
seu proxecto e para prolongar a súa misión deberán coidar o seu xeito de vida.
Velaí algunhas recomendacións que nos lembra Marcos:
·
non lles
dá poder sobre as persoas que irán atopando no seu camiño, senón autoridade
para liberalas do mal; é dicir, os seus discípulos humanizarán a vida,
aliviarán o sufrimento e farán medrar a liberdade e a fraternidade.
·
só
levarán caxato e sandalias, Xesús imaxínaos como camiñantes, nunca instalados,
sempre en camiño, sen atarse a nada, só co imprescindible.
·
sen pan,
sen alforxa, sen cartos, para que non vivamos agoniados pola nosa propia
seguridade, non vaia ser que un día se esquezan dos pobres e vivan encerrados
no seu propio benestar.
·
sen
túnica de reposto, para vestir coa sinxeleza dos pobres, para que sexan
profetas no medio da xente, para que a súa vida sexa sinal da proximidade de
Deus a todas as persoas, sobre todo ás máis necesitadas.
Para os seguidores de
Xesús non é malo perder o poder, a seguridade e o prestixio social que tivemos
cando a Igrexa o dominaba todo. Pode ser un factor positivo se nos conduce a
unha vida máis fiel a Xesús. O poder non transforma os corazóns; a seguridade
do benestar afástanos das persoas pobres; o prestixio énchenos de nós mesmos.
Xesús, pola contra, imaxina aos seus seguidores doutro xeito: liberados de
ataduras, identificados cos últimos, coa confianza posta totalmente en Deus,
curando a quen sofre, buscando para todas as persoas a paz. Só así seremos quen
de introducir no mundo o seu proxecto.
FRATERNIDADE
ORANTE
Con
sinxeleza de corazón e co compromiso de traballar por ir cambiando o que nos
afasta de ti, dicimos xuntos:
QUE
A VERDADE NOS FAGA LIBRES
¨ Pola Igrexa, para que non viva nin do triunfalismo de
que sempre o fai ben e de que a única e a mellor nin da nostalxia de que
calquera tempo pasado foi mellor, OREMOS.
QUE
A VERDADE NOS FAGA LIBRES
¨ Polas nosas comunidades, para que non nos deixemos
levar da superficialidade de valorar máis ás persoas “máis importantes”, senón
que saibamos poñer no centro do noso sentir e do noso actuar aos pequenos e
marxinados, seguindo o proxecto de Xesús, OREMOS.
QUE
A VERDADE NOS FAGA LIBRES
¨ Para que cada un e cada unha de nós, para que
descubramos na nosa vida a ledicia de sabérmonos salvados e queridos por Deus,
converténdonos así en testemuñas vivas do evanxeo, que nos leva a anunciar a
súa boa nova e a transformar o noso mundo, OREMOS.
QUE
A VERDADE NOS FAGA LIBRES
Grazas,
Señor, por invitarnos a valorar e sentir o gozo de sermos fillos/as dun Deus
que nos quere e nos invita a querer aos demais. PXNS.
OÍDOS
ATENTOS
Para o camiño, Señor,
non levo ouro nin prata, nin cartos no
peto;
fíome da túa palabra.
Non teño alforxa,
abonda coa túa compaña e co pan de cada
día.
Para apoiarme, un caxato e máis nada,
que os irmáns e as irmás animan e dan a
man
cando o camiño se fai duro,
cando sangro, tropezo e caio.
Túnica, chega coa posta,
pois non teño nada que agochar
e o frío e a calor son máis liviáns en
familia,
E sandalias, unhas de quita e pon,
ben axustadiñas para que non fagan callo
as cousas,
para andar lixeiro e non esquecer o chan
que piso
cando o teu Espírito me ergue, me leva e
me arrastra.
Case lixeiro de equipaxe...
Sígote!!!!. Iso bástame.
Comentarios
Publicar un comentario