Domingo 14 do Tpo Ordinario B

14º  DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -   CICLO B

Primeira Lectura     Ez 2, 2-5

LECTURA DO LIBRO DE EZEQUIEL

Son casa rebelde e han saber de certo que hai un profeta no medio deles.

  

            Naqueles días, mentres me estaba a falar, entrou en min un espírito que me puxo de pé, e escoitei o que estaba a falar.

            Díxome:

            ‑ Fillo de Adán, eu voute mandar onda os fillos de Israel, onda un pobo de rebeldes que se reviraron contra min ‑eles e mailos seus pais ‑, que pecaron contra min ata o mesmo día de hoxe.

            Estes fillos, que duros son de cara! Que obstinados de corazón! Voute mandar onda eles, e vaslles dicir: "Así fala o Señor".

            Deste xeito, eles ‑escóitente ou rexéitente, pois son casa rebelde ‑ han saber de certo que hai un profeta no medio deles.

  Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 122, 1-2a. 2bcd. 3-4

R/.  (2cd):  Os nosos ollos están postos no Señor ata que El se apiade de nós.

Cara a ti alzo os meus ollos,

cara a ti que moras no ceo.

Coma os ollos do servo

fitan as mans do seu señor.

Coma os ollos da serva

fitan as mans da súa señora,

así os nosos ollos están postos

no Señor noso Deus,

ata que El se apiade de nós.

Apiádate de nós, Señor, apiádate de nós,

pois estamos fartos de desprezo;

farta está a nosa alma

das burlas dos satisfeitos,

do desprezo dos poderosos.

Segunda Lectura     2 Cor 12, 7-10

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Gloriareime na miña febleza para que habite en min a forza de Cristo

             Irmáns:

            Debido á grandeza das revelacións, por iso, para que non teña soberbia, espetóuseme un aguillón na carne: un emisario de Satán, para que me pegue lapotes, e así non teña orgullo.

            Por tres veces pedinlle ao Señor que o arredase de min, pero respondeume: "Chégache coa miña graza; a forza vese cumprida na fraqueza".

            Daquela presumirei con gusto das miñas debilidades, para que así resida sobre min a forza de Cristo.

            E por iso gózome nas fraquezas, nas afrontas, nas necesidades, persecucións e angustias que sufro por Cristo; porque, cando estou débil, entón é cando son poderoso.

  Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Cf. Lc 4, 18

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

O Espírito do Señor está sobre min:

mandoume evanxelizar os pobres.

Aleluia.

Evanxeo     Mc 6, 1-6

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Non hai profeta máis desprezado que na súa terra

  

            Naquel tempo, saíndo Xesús de alí, foise para a súa vila acompañado polos seus discípulos.

            Cando chegou o sábado, empezou a ensinalos na sinagoga. E moita da xente que o escoitaba dicía abraiada:

            ‑ De onde lle veñen a este todas esas cousas? Que sabedoría é esa que lle ensinaron, e como pode facer tantos milagres pola súa man? Non é este o carpinteiro, fillo de María e irmán de Santiago, Xosé, Xudas e mais Simón, e as súas irmás non viven aquí connosco?

            Estaban realmente escandalizados. Pero Xesús díxolles:

            ‑ Non hai profeta máis desprezado que na súa terra, na súa casa, ou entre os seus parentes.

            E non puido realizar alí ningún milagre, fóra dalgunhas curacións que fixo impoñendo as mans. Estaba sorprendido por aquela incredulidade.

            E dedicouse a andar polas aldeas dos arredores, ensinando.

  Palabra do Señor                              R/. Loámoste, Cristo

Superar a tentación de ser gregarios e vulgares: “porque o fan todos”. 

Un desafío para a Igrexa que conformamos os cristiáns hoxe

TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS

o   ENTRADA:  Con ledicia vimos

o   LECTURAS:  Grazas, Señor, na mañá

o   OFERTORIO:  Benaventurados

o   COMUÑÓN:  Eu soñei

POWER POINTS

Domingo 14 Ord B
Domingo 14 ORD B-Bene Pagola

OLLOS ABERTOS

O mundo móvese. Non é unha realidade estática, senón que cambia cada vez máis rápido. As cousas, inda que pase pouco tempo, van quedando vellas. Seguro que o percibimos cando falamos de roupa, cancións, mobles...Isto fainos estar moi atentos a canto ocorre ao noso redor para non quedar atrás, para ser capaces de percibir estes cambios e poder comprendelos e ver de que xeito son ou non bos para nós. Conclusión: a vida convértese nun permanente estar atentos para que as cousas non nos atopen co pé cambiado.

Todo isto supón ter claro que, nunca tanto coma hoxe, é necesario buscar tempo para a reflexión. Unha reflexión que evite deixarnos levar nin do primeiro que vemos nin do que fan todos, para, tendo pensado ben as cousas, evitar caer na vulgaridade de repetir o que vemos que fan moitos... que non porque sexan moitos, ha ser o mellor ou o máis conveniente. A este tempo é ao que nos invita hoxe Xesús. Só quen pensa ben as cousas é capaz de superar comentarios, críticas ou descualificación, veñan de onde veñan.

Poñámonos logo na xeira que nos propón o Evanxeo de hoxe de non ter medo ao que dirán, para poder estar nun mundo que vai moi de présa con actitudes que saben pensar, valorar e distinguir o importante do secundario.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

û  Porque cando facemos as cousas con présa equivocámonos máis que acertamos, SEÑOR, QUE PENSEMOS ANTES DE ACTUAR.

û  Porque somos débiles e deixámonos influír polo que fan moitos, sen que iso sexa facer o mellor,CRISTO, QUE PENSEMOS ANTES DE ACTUAR.

û  Porque a presión por facer o que fai a maioría lévanos a ter actitudes que non valoran nin defenden o traballo dos que teñen máis e mellor experiencia ca nós, SEÑOR, QUE PENSEMOS ANTES DE ACTUAR.

PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN

·      A obstinación é unha actitude que nos converte en persoas con moi pouca capacidade para escoitar e aprender o que outros, pola súa experiencia ou formación, poden ensinarnos. E nós estamos a vivir neste momento un período de obstinación, no que todos cremos ter as solucións e respostas, polo que se converte nun verdadeiro problema parar e atender ao que outros nos poidan dicir; a ver e aprender de outros xeitos e maneiras de facer e entender as cousas distintas ás nosas. E a obstinación nunca vén soa, senón que chega acompañada de individualismo, soberbia, orgullo e falta de empatía para cos demais. Deste xeito acabamos converténdonos nuns ”sábeo todo” incapaces de escoitar e atender o que os demais nos poidan dicir e ensinar. É propia esta actitude de nenos pequenos, pero parece que, cada vez máis, se estende tamén cara os maiores, o que fai que sexamos, e de xeito cada vez máis rápido, duros de corazón e incapaces de sentar, escoitar e dialogar para chegar a acordos. E isto ocórrenos en todos os ámbitos da vida. Na lectura de Ezequiel, Deus aparece enviando ao profeta onda ao pobo para facerlle ver que o seu comportamento obstinado faino insatisfeito e infeliz. Non necesitariamos tamén nós hoxe prestar un pouquiño máis de atención a outras voces, e non solo ás que pensan e ven a vida como eu a vexo? Non necesitariamos romper eses comportamentos obstinados que tantas dificultade e desencontros nos teñen traído? Deus segue a falar hoxe a través da voz e dos comportamentos de moita xente, os profetas do noso mundo. Seremos capaces de descubrilos e prestarlles atención? Ou seguimos na nosa obstinación?

·      Superar esta actitude obstinada supón que poñamos os ollos, non en nós mesmos –caeriamos no círculo vicioso do “primeiro eu, logo eu e despois... eu”-, senón naquel que nos ofrece un camiño e nos invita a percorrelo na súa compaña. Se somos capaces de descubrir e entender que temos que deixar de mirarnos a nós mesmos –Narciso acabou afogándose por non distinguir a realidade da imaxe que vira proxectada sobre a auga do río– para comezar a ter outras miras que saian de nós para atoparse coa posibilidade de ser felices e mellores compartindo, colaborando, dando do noso, seremos capaces de entender que máis alá de nós mesmos hai vida, hai persoas, hai proxectos, hai... capacidade de crecer e madurar, de ser verdadeiramente humanos e de estarmos a gusto co que facemos e como o facemos. Vencer a obstinación humanízanos, pero tamén nos descubre que a realización persoal non está no eu, senón no nós. Recoñecéndonos débiles, aprendemos que non somos únicos, e que nos necesitamos uns aos outros para ir superando esa debilidade.

·      Superado o complexo de soberbia e superioridade, e situados na tarefa común, desde o traballo por facer do mundo a casa de todos, a “casa común”, descubrimos que desde a desconfianza coa que ás veces actuamos, é moi difícil entender e vivir ao estilo que nos pide Xesús. Para El o camiño é a humildade e a sinxeleza á hora de facer e dicir as cousas. O evanxeo vén marcado non polas imposicións, senón polas actitudes que poñendo á persoa no centro, buscan responder á invitación de Xesús de recoñecernos iguais, e de vencer a tentación de crernos superiores e mellores ós outros. El viviuno na súa propia carne: “non é fillo de... o seu pai non é carpinteiro ...de onde lle veñen a este estas cousas?. No fondo o que buscaban os seus veciños era prolongar o clasismo e manter a imposibilidade da superación de clases .Outros moitos tamén o pensan hoxe, e non queren mesturarse cos que consideran que son menos ou, para eles, non teñen nivel. Por iso os cristiáns temos que ser creativos e xeradores de ilusión nunha realidade social lastrada polo desencanto e o pesimismo. Aí, para superalo temos que estar, e a isto nos invita Xesús hoxe desde o evanxeo. Non desprezar, senón prezar. Este é o verbo que temos, constantemente, que conxugar.

FRATERNIDADE ORANTE

Neste momento de silencio, poñemos na man de Deus todas as nosas inquedanzas. Facémolo dicindo:

QUE NON FAGAMOS DO DESPREZO ACTITUDE DA NOSA VIDA

*      Para que entre todos os que nos chamamos seguidores de Xesús, formemos unha Igrexa que sexa verdadeiramente fraterna e solidaria, no medio dun mundo lastrado pola dor e a incomprensión dos máis débiles, OREMOS.

QUE NON FAGAMOS DO DESPREZO ACTITUDE DA NOSA VIDA

*      Para que nos esforcemos por facer das nosas parroquias berces de escoita, acollida e colaboración, OREMOS.

QUE NON FAGAMOS DO DESPREZO ACTITUDE DA NOSA VIDA

*      Para que as nosas actitudes non se enroquen no pesimismo e o desánimo de que nada pode cambiar, e nos deixemos guiar pola invitación de Xesús a ser humildes, xenerosos e sempre solidarios, OREMOS.

QUE NON FAGAMOS DO DESPREZO ACTITUDE DA NOSA VIDA

Na túa man poñemos, Señor, canto temos rezado xuntos na nosa oración comunitaria. P.X.N.S. Amén.

OÍDOS ATENTOS

"Coa súa oración, Xesús quere levarnos á fe, á confianza total en Deus e á súa vontade, e quere demostrar que ese Deus que amou ao home enviou ao mundo o seu único Fillo; El é o Deus da vida, o Deus que trae esperanza e é capaz de transformar unha situación humanamente imposible. Tamén a oración confiada dun crente é, así, un testemuño vivo da presenza de Deus no mundo ".

"En Xesús, verdadeiro Deus e verdadeiro home, a atención ao outro, especialmente se sofre ou pasa necesidade (...) lévao a ir ao Pai. (...) Pero tamén, por outra banda, á comuñón co Pai, ao diálogo constante con El.

Do mesmo xeito, a profunda conexión entre o amor a Deus e ao próximo, tamén debe estar presentes na nosa oración, que "abre a porta a Deus que nos ensina constantemente a saír de nós mesmos para poder chegar aos outros, especialmente en tempos de proba, para así levarlles conforto, esperanza e luz a quen poida necesitalas”. (Bieito XVI)