Domingo 17 do Tpo. Ordinario B

23.7.15

Domingo 17 do Tpo. Ordinario B

PRIMEIRA 2 Re 4, 42-44

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO SEGUNDO DOS REIS

Comerán e sobrará

42Daquela chegou de Baal-Xalixah un home, que lle traía ó home de Deus o pan das

primicias: vinte pans de cebada e trigo novo na alforxa. Eliseo díxolle: -"Dállos á xente, e

que coman". 43O seu servidor preguntoulle: -"¿Que é isto para cen persoas?". A iso Eliseo

respondeu: -"Dállos á xente, e que coman, pois isto di o Señor: comerán e sobrará". 44El

servíullos á xente, que comeu; e aínda sobrou, conforme a palabra do Señor.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 144, 10-11. 15-16. 17-18

R/ (cf 16): Abres ti, Señor, a túa man e dasnos fartura

10Lóuvente, Señor, as túas obras,

bendígante os teus amigos.

11Pregoen a gloria do teu reino,

proclamen as túas fazañas.

15Tódolos ollos cara a ti agardan

que ti lles déa-lo sustento ó seu tempo.

16Abres ti a túa man

e dáslle fartura a todo ser vivo.

17O Señor é xusto nos seus camiños todos,

bo en tódolos seus feitos.

18O Señor está cerca dos que o chaman,

dos que sinceramente o invocan.

SEGUNDA Ef 4, 1-6

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS EFESIOS

Un corpo, un Señor, unha fe, un bautismo

Irmáns e irmás:

4 1Eu, preso polo Señor, pídovos que camiñedes segundo a dignidade da chamada que

recibistes, 2con total humildade, sinxeleza e paciencia, aturándovos uns a outros con amor,

3esforzándovos por mante-la unidade do espírito no vínculo da paz. 4Hai un só corpo e un

só Espírito, do mesmo xeito que se vos chamou a unha única esperanza na vosa vocación.

5Hai un só Señor, unha soa fe, un só bautismo, 6e un só Deus e Pai de todos, que está

sobre todos, por todos e en todos.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ALELUIA Lc 7, 16:

Un grande profeta apareceu entre nós,

e Deus visitou o seu pobo

EVANXEO Xn 6, 1-15

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Repartiu entre os sentados canto quixeron

6 1Foi Xesús á outra banda do Mar de Galilea (o de Tiberíades). 2Seguíao unha chea de

xente, porque viran os sinais que facía nos enfermos. 3Subiu Xesús ó monte e sentou alí

cos seus discípulos. 4Estaba a chega-la Pascua, a festa dos xudeus. 5Levantou a vista

Xesús e, vendo vir tanta xente cara a el, díxolle a Felipe:

-¿Onde imos mercar pan, para que coma esta xente? 6(Isto dicíao para tantealo, que el ben

sabía xa o que ía facer).

7Respondeulle Felipe:

-Nin medio ano de xornal chega para que cada un deles reciba un codelo.

8Un dos seus discípulos, Andrés, o irmán de Simón Pedro, díxolle:

9-Hai aquí un rapaz que ten cinco bolos de pan de cebada e dous peixes. Claro que, ¿que é

iso para tantos?

10Xesús ordenou:

-Facede senta-la xente.

Había moita herba naquel sitio. E sentaron como uns cinco mil homes. 11Entón colleu

Xesús os pans e, dando gracias, repartiu ós sentados canto quixeron e o mesmo os peixes.

12Cando se fartaron, díxolles ós seus discípulos:

-Recollede os anacos sobrantes, para que non se estrague nada.

13Entón xuntáronos e encheron doce cestas cos anacos dos cinco bolos de pan de cebada,

que lles sobraran ós que comeron. 14O veren aqueles homes o sinal que fixera, dicían:

"Este si que é o profeta que había de vir ó mundo".

15Entón Xesús, decatándose de que o ían vir coller para proclama-lo rei, retirouse só outra

vez ó monte.

Palabra do Señor R/ Loámoste, Cristo

UNHA CASA PARA TODAS AS PERSOAS ONDE O QUE SOBRE NON SE TIRE, SENÓN QUE SE GARDE E SE COMPARTA

TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

POWER POINTS:

Domingo 17 ORD B
Domingo 17 ORD B-Bene Pagola

CANTO GOZOSO

o ENTRADA: Andarei

o LECTURAS: Pan do ceo, pan devida

o OFERTORIO: Eu soñei

o COMUÑÓN: Ti es o pan do ceo

ESCOITA ACTIVA

Como nos custa entender e practicar que é necesario gardar, aproveitar, reutilizar e compartir as cousas! Estamos a crear unha cultura do agora e xa, e do só para agora; polo que o de aproveitar e gardar para outras veces vaise perdendo pouco a pouco. Ata non hai moito a roupa iámola pasando duns irmáns a outros; o que sobraba da comida do mediodía ceábase; cando comprabamos algo sempre buscabamos o que podía durar máis tempo... Agora todo mudou, e xa tamén nós imos entrando na dinámica do para un tempo, para un só uso, e canto sobra hai que tiralo. Non é de estrañar que os colectores de lixo estean cheos e non haxa vertedoiros que nos cheguen. Porén, Xesús, volve insistir hoxe na importancia e necesidade de gardar, aproveitar e recoller as cousas para que poidan valer para outros veces. Seremos capaces de poñelo en practica nós e logo ensinárllelo aos máis novos, aos que veñen tras de nós?.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

Polas veces nas que non valoramos nin agradecemos o moito que temos, SEÑOR, QUE NON ESTRAGUEMOS CANTO POIDAMOS COMPARTIR.

Polas veces nas que non somos capaces de coidar e recoñecer a importancia dos amigos,CRISTO, QUE NON ESTRAGUEMOS CANTO POIDAMOS COMPARTIR.

Polas veces nas que temos convertido as nosas relacións coas persoas en simples acordos económicos e interesados, SEÑOR, QUE NON ESTRAGUEMOS CANTO POIDAMOS COMPARTIR.

PALABRA ENRAIZADA

· O que resoa da primeira lectura do libro dos Reis que temos escoitado é esa invitación a compartir: “dállos á xente para que coman...”. Como poder entender, senón, a confesión nun Deus que ama, acolle, perdoa e sempre ofrece misericordia! Se El é capaz de mostrársenos dese xeito, como non o imos facer nós tamén uns para cos outros. Todos temos a experiencia de compartir, de repartir con outro/s e de chegar para todos. É máis, cando ten sido así, ninguén queda con fame porque descubre que fixo posible que outros puideran comer. Nunca tanto coma hoxe esta palabra se ten feito realidade. Neste tempo de vacas fracas, no que o que antes sobraba agora non chega, é un bo momento, non só para abrir a man ao compartir, senón tamén para pensar o importante que é pararnos areflexionar sobre cales han ser os eixes da nosa vida, os principios, as opcións que a guíen, os valores e actitudes sobre as que temos que ila desenvolvendo. Cando o tempo, o saber, as cousas, as capacidades... se poñen ao servizo dos demais e non se gardan nin enterran nun só, ninguén queda nas beiras e a fartura da que nos fala Deus móstrase como rostro humano e solidario.

· Poñerlle rostro e imaxe ás nosas actitudes vainos humanizando e axudándonos a descubrir que nin a fe se pode reducir aos rezos de dentro da igrexa nin se pode converter nun conxunto de normas que quen non as cumpre, ou non é capaz de cumprilas, non ten outra que borrarse e apartarse do seu camiñar como Igrexa. Cando entenderemos que se Deus non exclúe, nós non somos quen de facelo! Quen somos nós para decidir que os que comparten con nós a mesma dignidade son uns ninguén, namentres nós crémonos posuidores da verdade e do dedo que sinala e dirixe quen pode e quen non pode ser dos nosos? Deus non fai exclusións, por que nos arrogamos, entón, ese cometido? Paulo dicíalle aos Efesios que tiñan que baixar os fumes; que o camiño polo que ían non era o que respondía ao seguimento de Xesús, que as actitudes de superioridade e autosuficiencia había que desterralas, por iso lles propón –nos propón tamén a nós– un estilo de vida que responde á invitación de Xesús: humildade, mansedume,unidade, paz... e todo desde unha mesma fe, celebrada, compartida e vivida como resposta á chamada que, nunha mesma dignidade, invítanos a non pasar pola vida sen mirar ás beiras, porque nelas, como insiste unha e outra vez o papa Francisco, están os descartados dos que pensan que non hai máis mirada que a de fronte. Saber mirar para os lados lévanos a percibir que a sola fe, o so bautismo e o so Señor fanse visibles desde a humanidade do noso corazón para cos “ninguén” aos que os poderosos ignoran e dos que prescinden.

· Por iso entendemos entón as palabras de Xesús no evanxeo, ao chamar a entrar na metodoloxía do seu proxecto –da súa proposta e estilo de vida-, un proxecto que se ha mover entre a chamada que El nos fai e a resposta que nós deamos. E que se vai desenvolvendo poñendo en práctica o sentar con quen nolo pida; sabendo erguer a vista para mirar aos ollos; invitando a outros que tamén senten e compartan; e sempre sen sentir vergoña de recoller os anacos que, namentres para outros son sobrantes, para nós son persoas necesitadas do cariño que lle negaron, da solidariedade que outros converteron no seu propio aproveitamento e a paciencia e fidelidade, diante dos atrancos, mentiras e dificultades que vaian poñendo no camiño os poderosos para que non os molesten nin os impliquen. Os sobrantes dos que mandan e deciden, seguen a ser, tamén hoxe, os preferidos de Deus. Tamén o son para nós?.

FRATERNIDADE ORANTE

Unamos palabra e corazón para sentir o gozo de compartir unha mesma oración mirando para as beiras nas que están os preferidos de Deus, inda que non o sexan dos que deciden e mandan. Desde esta oración que nos une dicimos xunt@s: