Ficha e Lectio - Domingo 22 Ord A
FICHA ADAPTADA DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es
LECTIO:
APRENDER A PERDER
O dito está recollido en todos os evanxeos e repítese ata
seis veces: “Se un quere salvar a súa vida, perderaa, pero o que a perde por
min, atoparaa”. Xesús non está falando dun tema relixioso. Está suscitando nos
seus discípulos cal é o verdadeiro valor da vida.
O dito está expresado de xeito paradoxal e provocativo. Hai
dous xeitos moi diferentes de orientar a vida: unha conduce á salvación, a
outra á perdición. Xesús invita a todos a seguiren o camiño que parece máis
duro e menos atractivo, pois conduce ao ser humano á salvación definitiva.
O primeiro camiño consiste en aferrarse á vida vivindo
exclusivamente para un mesmo: facer do propio “eu” a razón última e o obxectivo
supremo da existencia. Este modo de vivir, buscando sempre a propia ganancia ou
vantaxe, conduce ao ser humano á perdición.
O segundo camiño consiste en saber perder, vivindo como
Xesús, abertos ao obxectivo último do proxecto humanizador do Pai: saber
renunciar á propia seguridade ou ganancia, buscando non só o propio ben senón
tamén o ben dos demais. Este modo xeneroso de vivir conduce ao ser humano á súa
salvación.
Xesús está falando desde a súa fe nun Deus Salvador, pero as
súas palabras son unha grave advertencia para todos. Que futuro lle espera a
unha Humanidade dividida e fragmentada, onde os poderes económicos buscan o seu
propio beneficio; os países, o seu propio benestar; os individuos, o seu propio
interese?
A lóxica que dirixe nestes momentos a marcha do mundo é
irracional. Os pobos e os individuos estamos caendo aos poucos na escravitude
do “ter sempre máis”. Todo é pouco para sentírmonos satisfeitos. Para vivirmos
ben, necesitamos sempre máis produtividade, máis consumo, máis benestar
material, máis poder sobre os demais.
Buscamos insaciabelmente benestar, pero non nos estamos
deshumanizando sempre un pouco máis? Queremos “progresar” cada vez máis, pero,
que progreso é este que nos leva a abandonarmos millóns de seres humano na
miseria, na fame e na desnutrición? Cantos anos poderemos gozar do noso
benestar, pechando as nosas fronteiras aos famentos?
Se os países privilexiados só buscamos “salvarmos” o noso
nivel de benestar, se non queremos perdermos o noso potencial económico, xamais
daremos pasos cara a unha solidariedade a nível mundial. Pero non nos
enganemos. O mundo será cada vez máis inseguro e máis inhabitábel para todos,
tamén para nós. Para salvar a vida humana no mundo, temos de aprendermos a
perder.
José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo
Freire
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario