Domingo 22 de Ordinario - ciclo A
DOMINGO XXII ORDINARIO - CICLO A
Primeira
Lectura Xer 20, 7-9
LECTURA
DO LIBRO DO PROFETA XEREMÍAS
A
palabra do Señor volveuse escarnio para min
Señor, seducíchesme e deixeime
seducir;
collíchesme
e puideches comigo.
Sirvo a cotío de burla;
a
destrución é o meu pan.
Sempre que falo, teño que
proclamar: Desastre!;
teño que
clamar: Destrución!
A palabra do Señor volveuse para
min un escarnio, unha burla continua.
Se digo: "Non me vou acordar
máis del,
non
falarei máis no seu Nome",
entón a
súa palabra vólvese coma un lume abrasador no meu corazón,
un lume
prendido nos meus ósos;
fago
forza por apagalo, pero non son capaz.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal 62, 2. 3-4. 5-6. 8-9
R/. (2b):
De ti ten sede a miña alma, Señor, meu Deus.
Deus, o
meu Deus es ti, por ti madrugo,
de ti
ten sede a miña alma,
por ti
devece o meu corpo,
coma terra
reseca, sedenta, sen auga.
Miro
cara a ti no santuario,
para ver
o teu poder e a túa gloria.
A túa
misericordia é preciosa máis cá vida,
lóante
os meus labios.
Toda a
miña vida hei bendicirte
levantando
no teu nome as miñas mans.
Coma de
graxa e manteiga, hei quedar satisfeito,
han
loarte xubilosos os meus labios.
Ti es o
meu auxilio,
á sombra
das túas ás estou contento.
A miña
alma está unida a ti,
abrigoume
a túa destra.
Segunda
Lectura Rm 12, 1-2
LECTURA
DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS
Ofrecede
os vosos corpos como oblación vivente
Rógovos, irmáns, pola misericordia
de Deus, que ofrezades os vosos corpos como sacrificio vivo, santo, grato a
Deus: coma o voso culto espiritual.
E non vos axustedes ao mundo
presente: máis ben, transformádevos, pola renovación da mente, para que
poidades coñecer cal é a vontade de Deus: o bo, o que lle agrada, o perfecto.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA Cf. Ef 1, 17-18
Se non
se canta, pódese omitir.
Aleluia,
aleluia.
Que o
Pai do noso Señor Xesús Cristo
ilumine
os ollos do voso corazón
para que
saibamos cal é a esperanza da nosa vocación.
Aleluia.
Evanxeo Mt 16, 21-27
LECTURA
DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Se
alguén quere vir comigo, renegue de si mesmo
Naquel tempo, comezou Xesús a
aclararlles aos seus discípulos que tiña que ir a Xerusalén, e que alí o ían
facer padecer moito os anciáns, os sumos sacerdotes e os letrados; que o ían
executar e que ao terceiro día había resucitar.
Pedro, colléndoo á parte, empezou a
rifar con el, dicindo:
‑ Deus te libre, Señor; a ti non
che pasará nada diso de maneira ningunha.
Pero el, volvéndose, díxolle a
Pedro:
‑ Arreda de min, Satanás! Ti es un
tentador para min, porque non te deixas guiar por Deus senón polos homes.
Entón díxolles Xesús aos seus
discípulos:
‑ Se alguén quere vir comigo,
renegue de si mesmo, cargue coa súa cruz e sígame. Porque quen queira poñer a
salvo a súa vida, perderaa; pero quen a perda por min, encontraraa.
Pois de que lle serve ao home gañar o
mundo enteiro se arruína a súa vida? E que pode dar un home en troco pola súa
vida?
Porque o Fillo do Home ha vir na
gloria de seu Pai cos seus anxos; entón pagará a cadaquén conforme á súa
conduta.
Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo
POR QUE, INDA QUE NOS
DIGAMOS CRISTIÁNS, SEGUIMOS LAMENTÁNDONOS? BOTEMOS FÓRA CANTO NOS FAI
DESCONFIAR DE DEUS E COMECEMOS A CONSTRUÍR A VIDA SEN CONVERTER A DEUS NA BANCA
QUE NOS DÁ RENDIBILIDADE
ESCOITA ACTIVA
Estamos tan afeitos a escoitar
moitas veces as mesmas cousas que acabamos por crelas sen esforzarnos por
discernir, reflexionar ou contrastar. E isto lévanos a facernos crédulos diante
do que máis insistencia pon á hora de dicir as cousas. Porén, Deus ten outro
xeito de ver a realidade e de invitarnos a seguila. Para El o importante non é
canto podemos gañar co que facemos, senón como podemos ser mellores persoas e
máis felices. Verdade que a diferenza é clara?. Pois nin Xeremías nin Pedro,
dos que hoxe nos falan os textos que imos proclamar, o entenderon. Eles estaban
noutras cousas, namentres o Deus Pai en Xesús buscaba abrir novos camiños cos
que seguir cara adiante, sen ter que dar sempre voltas e máis voltas á vida
convertida en redonda. Preguntémonos, tamén nós, con quen queremos estar.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Porque apostamos moito polo
efémero, e esquecemos o que é importante: o que nos humaniza e outorga
felicidade; SEÑOR, QUE NON CONVERTAMOS A VIDA EN CANSAZO.
û Para que non nos deixemos
engaiolar polos que só pretenden enganarnos e sacar de nós interese; CRISTO,
QUE NON CONVERTAMOS A VIDA EN CANSAZO.
û Porque nos sobra boa vontade, e
nos faltan esforzo e constancia; SEÑOR, QUE NON CONVERTAMOS A VIDA EN
CANSAZO.
PALABRA ENRAIZADA
ü Os medos de Xeremías, xunto con
todas as súas inseguridades aparecen na lectura que acabamos de escoitar. Non
era capaz de entrar polo vieiro que Deus fora abrindo ao longo do tempo a
través do testemuño dos que acolleran a súa Alianza –“serei o voso Deus,
seredes o meu pobo”-. Por iso a palabra resultáballe dura e esixente, ata tal
punto que fai o posible por rexeitala. A súa debilidade acaba por levalo a
confundir o importante co efémero, co secundario, con aquilo que non debe
incidir en nós para marcarnos e influírnos á hora de buscar horizontes e
sentido a canto facemos. E do mesmo xeito que lle pasaba a Xeremías, tamén nos
pasa a nós moitas veces: andamos desnortados. E ao perder o norte non é só que
confundamos as cousas, senón que xa non temos claro que é o que paga a pena e
cal é o camiño que debemos seguir para acadalo. E aquí temos, todos nós, o gran
reto neste momento no que a sociedade avanza moi ás presas e sen ser consciente
da necesidade de tempo para reflexionar, discernir, diferenciar e valorar o que
é irrenunciable daquilo que non paga a pena porque nin nos aporta nada nin nos
axuda a tomar conciencia da situación na que nos atopamos. Crer, abrirse á
trascendencia, recoñecer que o materialismo é recorrente –cansiño- e volve unha
e outra vez sobre o mesmo; pero que non avanza, é unha opción que temos que
tomar nós. Ninguén o pode facer usurpando a nosa liberdade. E sen ter que
botarlle as culpas a outro, de nós vai depender ser protagonistas da nosa vida
ou simples “palmeiros” do que outros fan e deciden, de maneira paternalista ou
autoritaria, por nós. Non deixemos logo que ninguén nos secuestre o don máis
grande que temos: a liberdade. Porque a Palabra de Deus nunca pode ser oprobio,
senón liberación.
ü Nela é onde atopamos a mellor de todas as fontes:
a fonte que nos aporta a auga que vai facendo que a nosa secura se vaia
atenuando. E... de que temos secura, poderiamos preguntarnos. Con só pararnos a
pensar un pouco en como vivimos e no mundo que entre todos imos construíndo,
iremos atopando a resposta. Temos secura de todas esas cousas que nos fan
persoas tristes, amargadas, violentas, envexosas, egoístas, insolidarias... e
cantas cousas máis que poderiamos enumerar e das que nós somos moitas veces
responsables directos; e outras moitas indirectos ao mirar para outro lado, ou
non querer afrontalas. Pois ben , de todas esas cousas nos vai curando a sede a
Palabra de Deus que quere ser auga, acougo, paz, aceptación de nós mesmos,
encontro, perdón, misericordia... liberación. Co salmista, con Israel cando se
reunía para rezar este salmo, con tantas persoas que queren que a súa sede sexa
atendida, tamén nós estamos chamados a ser vaso que leve a auga a quen necesita
calmar a súa sede; pero tamén sabemos moi ben que non é posible facelo se
primeiro non somos capaces de curar a nosa sede. Fagamos, logo, este esforzo
para poder ser vaso solidario para os irmáns.
ü Facendo este esforzo, estaremos
dando resposta á invitación que nos fai Xesús de seguilo. Só quen dedica tempo
a preguntarse que busca e cales son os camiños a seguir para acadar iso que
busca é capaz de entender a lóxica de Xesús, e de confrontala coa lóxica do
efémero, do progreso sen límite ou do crecemento sen pensar na persoa, no ser
humano de xeito integral. De que nos vale ter moito se iso é a custa de
explotar aos demais, de sentírmonos solos, de deixar polo camiño sufrimento,
morte ou violencia?. De que nos vale?. Se é para saír nos medios de
comunicación, para que falen de nós, ou para que nos consideren importantes,
non temos que pagar, por isto, un prezo demasiado alto?. Xesús achégase ao
mundo con outros ollos, polo que a súa mirada é moi distinta. Chámanos a
renunciar a nós mesmos –e todos sabemos que non é fácil...pero tampouco é
retórica ou palabra recurso– para comezar a ver aos que están ao noso redor. Só
así poderemos entendelo, e poñernos en camiño para seguilo. Queremos ser
felices?.Velaí o camiño.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus reúnenos neste día para
calmar a nosa sede de tristura e desacougo coa auga da súa Palabra. Abramos o
corazón para deixarnos enchoupar dela e digamos xunt@s:
QUE A TÚA AUGA REFRESQUE AS
SECURAS DA NOSA VIDA
*
Para
que entre tod@s conformemos unha Igrexa evanxélica e libre que nunca cale
diante do que oprime e explota aos máis empobrecid@s, OREMOS.
QUE A TÚA AUGA REFRESQUE AS
SECURAS DA NOSA VIDA
*
Para
nunca cansemos nin nos desanimemos na tarefa de visitar aos enfermos, consolar
aos tristes e compartir ou con quen non ten e necesita, OREMOS.
QUE A TÚA AUGA REFRESQUE AS
SECURAS DA NOSA VIDA
*
Para
que cando sintamos a secura da tristura, o desacougo, a preguiza ou a
indiferenza busquemos sempre a fonte da túa auga que se fai presente nas
persoas de corazón grande que nunca cansan, inda que ninguén valore o seu
traballo, OREMOS.
QUE A TÚA AUGA REFRESQUE AS
SECURAS DA NOSA VIDA
Señor, que esta oración que
temos compartido esperte en nós o desexo de non deixar que a secura da nosa
vida murche as nosas ilusións e proxectos. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
A Igrexa é unha comunidade
difícil... é plural, heteroxénea, aberta, universal, ecuménica. Por iso é don
do Señor: “pedímosche humildemente Pai, na mediación do teu Fillo, que o
Espírito Santo nos congregue na unidade...”. E que nós non decaiamos na
constante tarefa de orar, persoal e comunitariamente, para coller forzas que
nos leven a comprometernos, ao lado de outras mans, outros corazóns, pero coas
mesmas ilusións, que loitan e se entregan para poñer sorrisos nos ollos que
están tristes e e paz nas vidas magoadas. Porque só así descubriremos a
necesidade que temos de curar as chagas de tantos irmáns que se senten solos.
Amén.
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Non vou so
LECTURAS:
Déixate querer
OFERTORIO:
Misioneiro
COMUÑÓN:
Acharte presente na vida
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario