Ficha e Lectio - Domingo 18 de Ord. A

ADAPTADO DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/

LECTIO:

FONTE: http://iglesiadesopelana3m.blogspot.com.es/2014/07/08032014-18th-sunday-in-ordinary-time-a.html

DÁDELLES VÓS DE COMER

Xesús está ocupado en curar aquelas xentes doentes e desnutridas que lle traen de todas partes. Faino, segundo o evanxelista, porque o conmove o seu sufrimento.

Mentres tanto, os seus discípulos ven que xa se vai facendo moi tarde. O seu diálogo con Xesús permítenos penetrar no significado profundo do episodio chamado erroneamente “a multiplicación dos pans”.

Os discípulos fanlle a Xesús unha formulación realista e razoábel: “Despide á multitude para que vaian ás aldeas e merquen para comer”.

Xa recibiron de Xesús a atención que necesitaban. Agora, que cadaquen volva á súa aldea e compre algo para comer segundo os seus recursos e posibilidades.

A reacción de Xesús é sorprendente: “Non fai falta que se vaian. Dádelles vós para comer”. A fame é un problema demasiado grave para desentendérmonos uns doutros e deixarmos que cada un o resolva no seu propio pobo como poida. Non é o momento de separarse, senón de unirse máis do que nunca para compartirmos entre todos o que haxa, sen excluírmos a ninguén.

Os discípulos fanlle ver que só hai cinco pans e dous peixes. Non importa. O pouco abonda cando se comparte con xenerosidade. Xesús manda que senten todos no prado para celebraren unha gran comida. De súpeto todo cambia. Os que estaban a piques de separárense para saciaren a súa fame na súa propia aldea, séntanse xuntos na contorna de Xesús para compartiren o pouco que teñen. Así quere ver Xesús á comunidade humana.

Que sucede cos pans e os peixes nas mans de Xesús? Non os “multiplica”. Primeiro bendí a Deus e dálle grazas: aqueles alimentos veñen de Deus: son de todos. Logo vainos partindo e váillelos dando aos discípulos. Estes, na súa vez, vánllelos dando á xente. Os pans e os peixes teñen de ir pasando duns a outros. Así puideron todos saciaren a súa fame.

O arcebispo de Tánxer levantou máis unha vez a súa voz para recordarnos “o sufrimento de miles de homes, mulleres e nenos que, deixados á súa sorte ou perseguidos polos gobernos, e entregados ao poder usureiro e escravizante das mafias, mendigan, sobreviven, sofren e morren no camiño da emigración”.

No canto de unirmos as nosas forzas para erradicarmos na súa raíz a fame no mundo, só se nos ocorre encerrármonos no noso “benestar egoísta” levantando barreiras cada vez máis degradantes e asasinas. 

En nome de que Deus os despedimos para que se afundan na súa miseria? Onde están os seguidores de Xesús? Cando se oe nas nosas eucaristías o grito de Xesús, “Dádelles vós de  comer?"

José Antonio Pagola

Traduciu: Xaquín Campo Freire.

VER TAMÉN:

http://escoladeespiritualidade.blogspot.com.es/2014/07/3-de-agosto-domingo-18-do-tempo.html