Día 25 de xullo - Solemnidade

23.7.14

Día 25 de xullo - Solemnidade

SANTIAGO, APÓSTOLO,

PATRÓN DE GALICIA E DE ESPAÑA

Primeira Lectura Feit 4, 33. 5, 12. 27b-33; 12, 1b.

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

O rei Herodes fixo decapitar a Santiago

Naqueles días, os apóstolos, con gran poder, daban testemuño da resurrección do Señor Xesús, e facían moitos sinais e prodixios entre o pobo.

Levados á presenza do Sanedrín, o xefe dos sacerdotes interrogounos:

- Expresamente vos mandamos que non ensinásedes nese nome, e vós enchestes Xerusalén coa súa doutrina. Vós queredes botar sobre nosoutros o sangue dese home.

E Pedro e os apóstolos responderon:

- Cómpre obedecer a Deus antes que aos homes. O Deus de nosos pais resucitou a Xesús, a quen vós matastes colgándoo dun madeiro; pois a este enxalzouno Deus coa súa dereita, facéndoo Xefe e Salvador, a fin de lle outorgar a Israel a conversión e o perdón dos pecados. E nós somos testemuñas destas cousas e tamén o Espírito Santo, que Deus dá aos que o obedecen.

Ó sentiren isto rabiaban de carraxe e queríanos matar, e o rei Herodes mandou decapitar a Santiago, o irmán de Xoán.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 66, 2-3. 5. 7-8

R/. (4): Lóente os pobos, oh Deus, lóente todos os pobos.

Deus teña piedade de nós e nos bendiga,

faga brillar o seu rostro sobre nós;

Que se coñeza na terra o teu camiño,

en todas as nacións a túa salvación.

Alégrense e canten as nacións,

porque xulgas os pobos rectamente

e na terra gobernas as nacións.

A terra deu o seu froito;

que nos bendiga Deus, o noso Deus;

que nos bendiga Deus e que o teman

os confíns todos do mundo.

Segunda Lectura 2 Cor 4, 7-15

LECTURA DA 2ª CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Sempre levamos no noso corpo a paixón de Cristo

Irmáns:

Levamos ese tesouro en vasos de barro, para que tal prodixio de forza apareza como cousa de Deus, e non nosa.

Aflíxennos por todas partes, pero non nos abaten; andamos en apuros mais non desesperados; perseguidos pero non abandonados; derrúbannos pero non nos rematan.

Por todas partes levamos no noso corpo a morte de Xesús, para que a vida de Xesús se manifeste tamén no noso corpo.

Pois a nós, que estamos con vida, entrégannos decote á morte por causa de Xesús, para que tamén a vida de Xesús se manifeste na nosa carne mortal. E así a morte actúa en nós, e a vida en vós.

Mantendo, sen embargo, o mesmo espírito de fe, segundo o que está escrito "creo e por iso falo", tamén nós cremos e por iso falamos, sabedores de que Aquel que resucitou a Xesús hanos resucitar tamén a nós con Xesús e hanos colocar convosco onda El.

Todo isto acontece por causa vosa, de modo que, ao estenderse a graza, se multiplique o número dos que dean grazas para gloria de Deus.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ALELUIA

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Astro brillante de España, Apóstolo Santiago,

o teu corpo descansa na paz;

a túa gloria pervive entre nós.

Aleluia.

Evanxeo Mt 20, 20-28

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

O meu cáliz beberédelo

Naquel tempo, a nai dos fillos do Zebedeo acercouse cos seus fillos a Xesús, e prostrouse para pedirlle algo.

El preguntoulle:

‑ Que queres?

Ela respondeulle:

‑ Manda que estes dous fillos meus senten un á túa dereita e outro á túa esquerda no teu Reino.

Replicou Xesús:

‑ Non sabedes o que pedides. Podedes beber o cáliz que eu teño que beber?

Respondéronlle:

‑ Podemos.

Replicoulles Xesús:

‑ O meu cáliz beberédelo; pero o sentar á miña dereita ou á miña esquerda, iso non depende de min concedelo; é para quen o meu Pai o ten preparado.

Os outros dez, que estaban oíndo, anoxáronse cos dous irmáns. Entón Xesús chamounos a todos onda el e díxolles:

‑ Sabedes que os xefes das nacións as tiranizan, e que os grandes as dominan. Non ha ser así entre vós; ao contrario, quen queira entre vós chegar a ser grande, ha de ser voso criado; e quen queira entre vós ser o primeiro, ha de ser voso servo; porque o Fillo do home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a súa vida en rescate por todos.

Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo

É FESTA NA NOSA TERRA!. QUE MELLOR MOMENTO PARA COMPARTIR E AGRADECER A NOSA IDENTIDADE, A NOSA FE, A NOSA XENTE?

Santiago Apóstolo 2014
FONTE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

ESCOITA ACTIVA

Agradecid@s. Si, este pode ser hoxe o adxectivo que nos axude a centrar a celebración que imos comezar. Agradecid@s porque formamos parte dunha comunidade que reza de xeito solidario polos demais, sexan de aquí ou vivan a milleiros de quilómetros. A fe é universal. Non pode pecharse nun curral para que non saia, e sexa só para nós. Agradecid@s tamén porque esa fe podemos vivila cos pés na terra, facendo nosos “os gozos e as esperanzas, as tristuras e angustias“ dos homes e mulleres que viven ao noso lado, co realismo e a tenrura coas que tamén Xesús soubo vivir coa xente do seu tempo os seus problemas e as súas ilusións.

Neste día do Apóstolo; neste día de Galicia, poñamos os pés no chan, abramos ben os ollos e fagamos unha oración sinxela e sincera fitando cara ao ceo.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

- Por non poñer o noso tempo ao servizo de quen o necesita, SEÑOR, AFÁSTANOS DA TENTACIÓN INDIVIDUALISTA.

- Por non saber escoitar a voz de Deus, que nos fala cada día a través das pequenas cousas, CRISTO, AFÁSTANOS DA TENTACIÓN INDIVIDUALISTA.

- Por non aprender a ser sinxelos con quen está ao noso lado, SEÑOR, AFÁSTANOS DA TENTACIÓN INDIVIDUALISTA.

PALABRA ENRAIZADA

A diferenza de Herodes, nós non necesitamos pasar a coitelo a ninguén. Para un seguidor de Xesús, as opinións distintas e discrepantes non se suprimen nin se acalan pola forza da violencia, do sometemento ou da morte. Ao contrario, para un cristián saber que hai discrepancia é todo un estímulo para poder ofrecer razóns que expliquen o porqué do noso actuar e das nosas conviccións. E isto que formulado parece doado, se miramos ao noso redor, está a resultar cada día máis difícil. As persoas non nos escoitamos, e antes de que o outro acabe de falar, xa temos a resposta feita sen esperar a dar razóns. Esta lóxica, cada día máis presente na nosa sociedade, temos que ila superando para poderes entrar na lóxica do Evanxeo, na lóxica de Xesús. A lóxica que logo foron capaces de ir desenvolvendo aqueles primeiros seguidores. Así, diante do recurso fácil á violencia, e á tentación de facer desaparecer a quen discrepaba, os discípulos non tiveron medo a anunciar o evanxeo, a actuar con sinceridade con sinxeleza, mesmo expoñendo a súa propia vida. A palabra, don e tesouro, converteuse para eles no medio a través do cal facían posible a invitación de Xesús:”ide e anunciade”.

· A reflexión anterior ben nos podería valer para estes tempos tan convulsos que estamos a vivir, e nos que se pretende enganar, someter ou dominar ao outro/a a través da mentira, as confusións ou as medias verdades. Políticos, banqueiros, relixiosos, empresarios, traballadores… ninguén queda libre desta tentación de rexeitar a verdade para adaptala os seus intereses. Que mellor que un día coma hoxe para lembralo!. Un día no que moitos buscan saír no telexornal das tres para que todos vexan o bos e xenerosos que son, e o ben que fan preocupándose pola xente desta terra, cando logo as súas decisións ou o seu xeito de actuar e facer as cousas no resto do ano está moi lonxe disto. Uns e outros afirman ser os mellores. Por iso o salmo (no que lle diciamos ao Señor a importancia de que saibamos loalo non só con palabras, senón con feitos) pode valernos para que non esquezamos onde e en quen debemos poñer nós a nosa esperanza, para que ninguén nola quite nin a utilice para os seus intereses, que unha vez conseguidos, volven as costas a esas persoas ás que antes tanto querían e das que tanto dicían preocuparse. Loar a Deus desde a terra, desde esta terra, supón facer dos seres humanos verdadeira e auténtica dignidade no día a día, e non só no día da terra, a patria ou a comunidade que se queira celebrar. As persoas non só somos para un día, senón para todo ano, para sempre.

· A este compromiso e a esta tarefa é a que nos chama o evanxeo que acabamos de proclamar. Como Santiago, tamén nós moitas veces dicimos que nada se nos vai atravesar entre nós e o seguimento de Xesús –o cáliz–; pero despois esquecemos este compromiso e somos violentos, prestamos pouca atención a quen nos fala, caemos na tentación de renunciar a ser honestos –porque tamén nas cousas pequenas un se corrompe–, a ser xustos, a ser solidarios… e reducimos todo a dicir que nin roubamos nin matamos. Pero sen que teñamos que facer estas dúas cousas para apartarnos da fidelidade ao evanxeo, si que facemos moitas outras que nos van poñendo lonxe do que quería e ao que nos invita Xesús. Un bo día hoxe, polo tanto, para reflexionar como está sendo a nosa resposta a beber do cáliz do seu seguimento.

FRATERNIDADE ORANTE

Neste día de festa en Galicia, e sen perder a perspectiva da universalidade de Igrexa, rezamos xunt@s dicindo: