Domingo 15 de Ordinario - ciclo A
DOMINGO XV
ORDINARIO CICLO A
Primeira Lectura Is 55, 10-11
LECTURA DO LIBRO DE ISAÍAS
A chuvia fai xerminar a terra
Así
fala o Señor:
Velaquí:
como a chuvia e a neve baixan do ceo
e non volven alá sen enchoupar a
terra,
fecundala e facela brotar,
para que lle dea semente ao que
sementou
e pan ao que come,
así tamén será a miña palabra que
sae da miña boca:
non volverá a min en van,
senón que fará o que eu queira,
e conseguirá aquilo para o que a
mandei.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal 64, 10abcd. 10e-11. 12-13. 14
R/. (Lc 8, 8):
A semente caeu en boa terra e deu froito.
Ti coidas e regas a terra,
enchóupala de bens;
as canles de Deus van cheas de
auga.
Ti fas agromar a seara,
regas os sucos, achanzas os
terróns,
amolécela coas chuvias,
e bendís as súas sementes.
Ti coroas a anada cos teus
favores,
as túas pegadas zumegan
abundancia.
Destilan os pastos do deserto
e vístense de xúbilo os outeiros.
Cóbrense de rabaños os campos
e adórnanse de espigas os vales,
cheos de ecos e de cantos.
Segunda Lectura Rm 8, 18-23
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS
A esperanza viva da creación
agarda arelante a revelación dos fillos de Deus
Irmáns:
Penso
que non hai comparanza entre os padecementos da vida presente e a gloria
vindeira, que se vai revelar en nós.
Pois
a esperanza viva da creación agarda arelante a revelación dos fillos de Deus.
Porque a creación está sometida ao fracaso: non por propia vontade, senón polo
poder daquel que a someteu, aínda que coa esperanza de que tamén a mesma
creación será liberada da escravitude da corrupción e levada á salvación
gloriosa dos fillos de Deus.
Pois
sabemos que toda a creación vén xemendo ata hoxe e retórcese coma con dores
coma de parto.
Máis
aínda, nós mesmos, que temos as primicias do Espírito, xememos dentro de nós,
degorando pola filiación, pola liberación do noso corpo.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA
Se non se canta,
pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
A semente é a palabra de Deus,
quen sementa é Cristo;
quen o encontra, vivirá para
sempre.
Aleluia.
Evanxeo Mt 13, 1-23 (longa)
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
O sementador saíu a sementar
Naquel
día Xesús saíu da casa e foise sentar á beira do mar. Tanta era a xente reunida
ao redor del, que tivo que subir e sentar nunha barca, mentres a xente toda
ficaba na ribeira. E faloulles de moitas cousas en parábolas. Dicía:
‑
O sementador saíu a sementar. E ao espallar as sementes, algunhas foron caendo
polo camiño adiante; viñeron os paxaros e coméronas. Outras caeron en terreo
pedroso, onde a penas había terra; e naceron de contado, porque a terra non
tiña fondura; pero non ben saíu o sol, queimounas, e, como non tiñan raíz,
secaron. Outras caeron entre silvas, e as silvas, ao medraren, afogáronas. As
outras caeron en terra boa e deron froito: Unha, cen; outra, sesenta; outra,
trinta.
Quen
teña oídos, que escoite!
E
achegándose os discípulos dixéronlle:
‑
Por que lles falas en parábolas?
El
respondeulles:
‑
Porque a vós concedéusevos coñecer os misterios do Reino dos Ceos, pero a eles
non. Pois a quen ten daráselle ata sobrarlle; pero a quen non ten aínda o que
ten se lle quitará. Por iso fálolles eu en parábolas, porque mirando, non ven,
e escoitando, non oen nin entenden. Cúmprese así neles o que profetizara Isaías
dicindo:
Porque
o corazón deste pobo está insensibilizado: endureceron os seus oídos e pecharon
os seus ollos, para non veren cos ollos, nin oíren cos oídos, nin entenderen co
seu corazón nin se converteren para que eu os cure.
Ditosos,
en troques, os vosos ollos, porque ven, e mailos vosos oídos, porque oen! Pois
asegúrovos que moitos profetas e xustos arelaron ver o que vós vedes, e non o
viron, e oí-lo que vos oídes, e non o oíron.
Escoitade,
logo, vós a parábola do sementador: Sempre que un escoita a Palabra do Reino e
non a entende, vén o Maligno e repáñalle o sementado no seu corazón: esa é a
que caeu no camiño.
O
que caeu entre as pedras, vén ser aquel que, escoitando a Palabra, de seguida a
recibe con alegría; pero, ao non ter raíz e ser inconstante, así que veñen as
dificultades ou a persecución por causa da Palabra, de seguida abandona.
O
que cae na silveira, vén ser aquel que escoita a Palabra; pero as preocupacións
do mundo e o engado das riquezas afogan a palabra e queda sen dar froito.
Pero
o que foi sementado en boa terra, vén ser aquel que escoita a Palabra e a
comprende: este si que dá froito e produce nun caso cento, noutro sesenta e
noutro trinta.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
______________________________________________________
COMO AUGA DE MAIO,
A FE TAMÉN É SEMENTE
QUE ENCHOUPA OS CORAZÓNS
PARA QUE DEAN BO FROITO
15º Domingo TOA – 2014
ESCOITA ACTIVA
A vida é un continuo ir sementando por
onde imos pasando. Sementamos boas obras, ou malas; sementamos paz, ou
enfrontamento; sementamos testemuño, ou antitestemuño... Pero a nosa sempre é
unha sementeira diante da que debemos estar termando, para que as malas herbas
non tapen o froito do que facemos ben. Xesús invítanos hoxe a que revisemos
como estamos a preparar a terra do corazón para que a semente que El vén de
sementar dea froito abondoso de boas obras e actitudes que nos fagan máis
xustos, solidarios e honestos; non deixando que nin as malas herbas nin a pouca
fondura da terra sequen canto hai de bo no noso corazón.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
û Que non deixemos que as
malas herbas aniñen no noso corazón, SEÑOR, QUE A SEMENTEIRA DEA BO FROITO.
û Que non deixemos que a
pouca fondura das nosas conviccións nos leve a actuar de xeito contrario ao
Evanxeo, CRISTO, QUE A SEMENTEIRA DEA BO FROITO.
û Que non nos deixemos
levar polo aparente e superficial, e traballemos para enraizar as boas obras en
nós, SEÑOR, QUE A SEMENTEIRA DEA BO FROITO.
PALABRA ENRAIZADA
*
A
chuvia, cando vén na súa xusta medida, todos a valoramos e tentamos de
aproveitala para os campos, os pozos, as fontes... Así, cando chove de xeito
estatisticamente normal, todos dicimos o boa que é e o moito ben que ela fai.
Porén, cando é moita, vólvese contra nós e contra o que facemos, producindo
moito mal. Partindo deste imaxe, hoxe a palabra de Deus quere invitarnos a
reflexionar e analizar a nosa vida desde o binomio semente - froito; ou o que é
o mesmo: creación - salvación. Deus, o sementador invítanos a que nós deamos
froitos de todo canto fai posible vivir dun xeito máis humano, digno e feliz.
Son estes tres aspectos nos que constantemente incide a Palabra de Deus para
que entendamos que quere dicir que o Deus creador chámanos á salvación. Si,
porque a salvación non é nin unha idea nin algo abstracto do que non sabemos
nada, senón todo o contrario: a salvación é o esforzo que nos leva a descubrir
que a nosa vida e a dos que se relacionan con nós, supón un esforzo, unha
tarefa por acadar dignidade, felicidade e humanización. Non todo vale nin
calquera comportamento é bo. Tampouco debemos facer o primeiro que se nos
ocorra ou o que máis nos favorece, senón que estamos chamados a poñerlle ao que
facemos reflexión desde esta tripla esixencia da que vimos falando. Loitar por
ilas acadando é o que lle da rostro e comprensión ao que queremos dicir cando
nos referimos á salvación. Porque Deus sálvanos cando traballamos, para nós e
os outros, desde a humanización, a dignidade e a felicidade. Para iso puxo ao
noso dispor toda a creación: para que a través dela a salvación sexa unha
realidade nova, viva e chea de esperanza, afastándonos, ou polo menos, dándonos
razóns para afirmar que paga a pena ser homes e mulleres activos e
esperanzados. Como a choiva que aporta nutrientes á terra, así tamén a
esperanza dálle á nosa vida os nutrientes que necesitamos para facer da
salvación reto e camiño.
*
A semente cae sempre na terra, pero non toda
terra está preparada para acoller esa semente. Temos que facer o esforzo de
preparar a terra –a nosa vida - corazón– para que esa semente creza, se
desenvolva e dea froitos. Se a terra non está ben preparada, por moito que a
semente sexa boa, antes ou despois acaba secando. Cantos corazóns/vidas de
persoas que comezaron a súa andaina vital na fe, están hoxe desencantados,
afastados ou de costas á mensaxe de Xesús?. É verdade que o testemuño de moitos
dos que deberan ser referentes de vida e esperanza: Papas, bispos, curas, relixiosos...
ten sido moitas veces contrario a canto esixía a súa opción de vida; pero tamén
non é menos verdade que o conformismo e a rutina foron facendo de moitos cristiáns/ás,
non testemuñas ledos e comprometidos coa mensaxe de Xesús, senón homes e mulleres
aburridos, ritualistas e incapaces de alimentar a súa fe coas celebracións e a
participación da vida da comunidade, acabando por non atoparlle sentido a súa
fe. Cando falamos disto, poucas veces nos damos conta de que ao testemuño dos
que fixeron do seguimento de Xesús a súa opción de vida, séguelle o esforzo de
todo cristián de coñecer máis e mellor o Evanxeo, ter unha vida de oración
asentada sobre a súa propia experiencia e a superación dunha fe de ritos pero
totalmente desligada do resto da vida.
*
Entendemos
entón desde canto vimos dicindo a parábola que acabamos de escoitar. A palabra
non é pasado. Tampouco é unha simple ilusión que nos emboba e nos distrae das
preocupacións e problemas de cada día. Non. A palabra é vida, ilusión, esforzo,
tarefa, luz, camiño... que nos vai axudando a darlle a canto facemos un
sentido, un porqué, un obxectivo polo que loitar e cara onde orientar as nosas
decisións. Non está sobredimensionada para que engane dicindo ser o que non é,
senón que busca simplemente que non camiñemos ás escuras nin nas tebras. A
palabra é auga, que cae na terra para que dea froito, como a semente do
sementador. E sabendo que non toda terra ten o mesmo valor, debemos, para que a
palabra non morra sen que dea froito, acollela con atención, vivila con alegría
e deixarnos transformar por ela para que as cousas cambien para mellor, e a
creatividade nos faga seguidores de Xesús que non viven do pasado, senón que
sabendo estar no presente non se deixan afogar por el, por iso se abren e
proxectan cara ao futuro, agardando que sexa sempre un futuro que avanza na
esperanza, e non queda na nostalxia do que xa pasou. Coma o sementador, tamén
nós estamos chamados a facer da nosa vida unha semente que faga crible seguir a
Xesús e sentir o gozo de chamarnos cristiáns.
FRATERNIDADE ORANTE
Preparados para acoller a semente que
nos ofrece Xesús, dicimos xuntos:
SEÑOR,
QUE A TÚA SEMENTE TRAIA FROITOS Á NOSA VIDA
* Para que a Igrexa se
esforce por preparar a terra onde a palabra de Deus dea froitos de
misericordia, entendemento, escoita e colaboración, OREMOS.
SEÑOR,
QUE A TÚA SEMENTE TRAIA FROITOS Á NOSA VIDA
* Para que non deixemos
que as nosas parroquias esmorezan pola nosa falta de testemuño, a nosa pouca
ilusión e o descoñecemento do que supón acoller a mensaxe de Xesús, OREMOS.
SEÑOR,
QUE A TÚA SEMENTE TRAIA FROITOS Á NOSA VIDA
* Para que nós non nos
contentemos con cumprir rutinas e repetir ritos, senón que aprendamos a
traducir na nosa vida as actitudes e valores que Xesús foi vivindo e
compartindo coa xente do seu tempo, valores que nos falan de xustiza,
fraternidade, liberdade, ben común e participación, OREMOS.
SEÑOR,
QUE A TÚA SEMENTE TRAIA FROITOS Á NOSA VIDA
Grazas, Señor, por
sementar en nós semente que estimula, anima e alenta a nosa vida, invitándonos
a non deixarnos levar do pesimismo nin da rutina. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Sodes sementes do Reino
plantadas na historia.
Sementes boas e tenras,
cheas de vida.
Téñovos na miña man,
arrólovos e quérovos,
e por iso vos lanzo ao
mundo: perdédevos!.
Non teñades medo a
treboadas nin a secas,
a pisadas ou a espiños.
Bebede dos pobres e
enchoupádevos do meu orballo.
Fecundádevos,
rebentade,
non quededes
enterradas.
Florecede, dade froito.
Deixádevos arrolar polo
vento.
Sodes sementes do meu
Reino!.
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
LECTURAS:
A túa palabra
OFERTORIO:
COMUÑÓN:
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario