BENAVENTURANZAS DO PEREGRINO

BENAVENTURANZAS DO PEREGRINO

Benaventurado es, peregrino,

se descobres que o camiño che abre os ollos ao que non se ve.      

Benaventurado es, peregrino,

se ao longo do camiño atopaches compañía,

outros que decidiron camiñar contigo ata o fin.

Benaventurado es, peregrino,

se no camiño percorriches o sendeiro do silencio e soidade

e nelas te atopaches con Deus.

Benaventurado es, peregrino,

se no camiño cargaches con outra ferida que non é túa,

e con outro peso que non é o teu,

con outra vida da que o camiño te fixo responsable.

Benaventurado es, peregrino,

se deches un paso atrás para axudar a outros,

se esperaches ao que se atrasa, se animaches o abatido.

Benaventurado es, peregrino,

se no camiño buscas a verdade e a vida

e atopas en Xesucristo e no seu Evanxeo.  

Benaventurado es, peregrino,

se o teu corazón se enche de gratitude ante o don

que recibes continuamente.

Benaventurado es, peregrino,

se o camiño te fixo paciente e humilde contigo mesmo

e cos demais. 

Benaventurado es, peregrino,

se fixeches o camiño da paz verdadeira 

con todas as persoas que atopaches

e deixaches tras de ti un signo da bondade do mesmo Deus.

Benaventurado es, peregrino,

se o camiño te amosou o paradoxo da vida,

a noite e o día, a choiva e o sol, a tristeza e a alegría,

e todo o acolliches converténdoo en ofrenda de vida.

Benaventurado es, peregrino,

se o camiño che deu a comprender 

que se chega ao gozo da meta

a través da senda da cruz, da renuncia, da perda da vida.

 

Benaventurado es, peregrino,

se recibiches por selo un desprezo 

e respondiches cunha bendición.

Benaventurado es, peregrino,

se o camiño che ensinou que empeza cando se acaba.

Mª del Prado González, 

Agostiña contemplativa