XMX Cracovia 2016 - Discurso do Papa na Vixilia de oración
Queridos xoves, boas tardes
É bo estar aquí convosco nesta Vixilia de oración.
Ao terminar o seu valente e conmovedor testemuño, Rand pedíanos algo. Dicíanos: «Pídolles encarecidamente que recen polo meu amado país». Unha historia marcada pola guerra, a dor, a perda, que finaliza cun pedido: o da oración. Que mellor que empezar a nosa vixilia rezando.
Vimos desde distintas partes do mundo, de continentes, países, linguas, culturas, pobos diferentes. Somos «fillos» de nacións, que quizá poden estar enfrontadas loitando por diversos conflitos, ou mesmo estar en guerra. Outros vimos de países que poden estar en «paz», que non teñen conflitos bélicos, onde moitas das cousas dolorosas que suceden no mundo só son parte das noticias e da prensa.
Pero sexamos conscientes dunha realidade: para nós, hoxe e aquí, provenientes de distintas partes do mundo, a dor, a guerra que viven moitos mozos, deixa de ser anónima, para nós deixa de ser unha noticia de prensa, ten nome, ten rostro, ten historia, ten unha proximidade.
Hoxe a guerra en Siria, é a dor e o sufrimento de tantas persoas, de tantos mozos como a valente Rand, que está aquí entre nós pedíndonos que recemos polo seu amado país.
Existen situacións que nos poden resultar afastadas ata que, dalgunha maneira, tocámolas. Hai realidades que non comprendemos porque só as vemos a través dunha pantalla (do móbil ou da computadora).
Pero cando tomamos contacto coa vida, con esas vidas concretas non xa mediatizadas polas pantallas, entón pásanos algo importante, todos sentimos a invitación a involucrarnos: «Non máis cidades esquecidas», como di Rand: xa nunca pode haber irmáns «rodeados de morte e homicidios» sentindo que ninguén os vai a axudar.
Queridos amigos, convídoos a que xuntos recemos polo sufrimento de tantas vítimas froito da guerra, esta guerra que hai hoxe no mundo, recemos por tantas familias da amada Siria e doutras partes do mundo, para que dunha vez por todas podamos comprender que nada xustifica o sangue dun irmán, que nada é máis valioso que a persoa que temos á beira. E neste pedido de oración tamén quero agradecerlles a Natalia e a Miguel, porque vós tamén compartiron connosco as súas batallas, as súas guerras interiores. Mostráronnos as súas loitas e como fixeron para superalas. Son signo vivo do que a misericordia quere facer en nós.
Nós non imos gritar agora contra ninguén, non imos pelexar, non queremos destruír, non queremos insultar. Nós non queremos vencer o odio con máis odio, vencer a violencia con máis violencia, vencer o terror con máis terror. Nós hoxe estamos aquí, porque o Señor nos convocou. E a nosa resposta a este mundo en guerra ten un nome: chámase fraternidade, chámase irmandade, chámase comuñón, chámase familia.
Celebremos o vir de culturas diferentes e unámonos para rezar. Que nosa mellor palabra, que o noso mellor discurso, sexa unirnos en oración. Fagamos un intre de silencio e recemos; poñamos ante Deus os testemuños destes amigos, identifiquémonos con aqueles para quen «a familia é un concepto inexistente, e a casa só un lugar onde durmir e comer», ou con quen viven co medo de crer que os seus erros e pecados deixáronos definitivamente fóra. Poñamos tamén as vosas «guerras», as nosas guerras, as loitas que cada un trae consigo, dentro do seu corazón, en presenza do noso Deus. E para isto, para estar en familia, convídovos a porse de pé, a tomarse da man e rezar en silencio, todos.
(Oración en silencio)
...
Mentres rezabamos, víñame á mente a imaxe dos Apóstolos o día de Pentecoste. Unha escena que nos pode axudar a comprender todo o que Deus soña realizar na nosa vida, en nós e connosco. Aquel día, os discípulos estaban encerrados por medo. Sentíanse ameazados por unha contorna que os perseguía, que os arrinconaba nunha pequena habitación, obrigándoos a permanecer quietos e paralizados. O temor apoderouse deles. Nese contexto, pasou algo espectacular, algo grandioso. Veu o Espírito Santo e unhas linguas como de lume pousáronse sobre cada un, impulsándoos a unha aventura que xamais soñarían. A cousa cambia así.
Escoitamos tres testemuños, tocamos, cos nosos corazóns, as súas historias, as súas vidas. Vimos como eles, do mesmo xeito que os discípulos, viviron momentos similares, pasaron momentos onde se encheron de medo, onde parecía que todo se derrubaba. O medo e a angustia que nace de saber que ao saír de casa uno pode non volver ver aos seres queridos, o medo a non sentirse valorado nin querido, o medo a non ter outra oportunidade.
Eles compartíronnos a mesma experiencia que tiveron os discípulos, experimentaron o medo que só conduce a un lugar: Onde nos leva o medo? Ao peche. E cando o medo se acovacha no peche sempre vai acompañado pola súa «irmá xemelga»: a parálise, sentirnos paralizados. Sentir que neste mundo, nas nosas cidades, nas nosas comunidades, non hai xa espazo para crecer, para soñar, para crear, para mirar horizontes, en definitiva para vivir, é dos peores males que se nos pode meter na vida, e máis na mocidade. A parálise vainos facendo perder o encanto de gozar do encontro, da amizade; o encanto de soñar xuntos, de camiñar con outros. Afástanos dos outros, impídenos tender a man. Como vimos, todos encerrados nese lugar de dentro.
Pero na vida hai outra parálise aínda máis perigosa para os mozos, e moitas veces difícil de identificar; e que nos custa moito descubrir. Gústame chamala a parálise que nace cando se confunde «felicidade» cun «sofá». Si, crer que para ser feliz necesitamos un bo sofá. Un sofá que nos axude a estar cómodos, tranquilos, ben seguros. Un sofá -como os que hai agora modernos con masaxes adormecedores incluídos- que nos garante horas de tranquilidade para trasladarnos ao mundo dos videoxogos e pasar horas fronte á computadora.
Un sofá contra todo tipo de dores e temores. Un sofá que nos faga quedarnos en casa encerrados, sen fatigarnos nin preocuparnos. O «sofá-felicidade» é probablemente a parálise silenciosa que máis nos pode prexudicar, a mocidade. E por que sucede isto Pai? Porque aos poucos, sen darnos conta, ímonos quedando durmidos, ímonos quedando embobados e atontados. Onte falaba dos mozos que se xubilan aos 20 anos, hoxe falo dos mozos adormentados, embobados, atontados.
Mentres outros -quizais os máis vivos, pero non os máis bos- deciden o futuro por nós. É certo, para moitos é máis fácil e beneficioso ter a mozos embobados e atontados que confunden felicidade cun sofá; para moitos iso resúltalles máis conveniente que ter mozos espertos, inquietos respondendo o soño de Deus e a todas as aspiracións do corazón.
Pregúntovos a vós: "Queredes ser novos adormentados, embobados, atontados? Queredes que outros decidan o futuro por vostedes? Queredes ser libres? Queredes loitar polo seu futuro? Non estades moi convencidos, eh? Queredes loitar polo seu futuro? (Si!)
Pero a verdade é outra: queridos xoves, non viñemos a este mundo a «vexetar», a pasalo comodamente, a facer da vida un sofá que nos adormente; ao contrario, viñemos a outra cousa, a deixar unha pegada. É moi triste pasar pola vida sen deixar unha pegada. Pero cando optamos pola comodidade, por confundir felicidade con consumir, entón o prezo que pagamos é moi, pero que moi caro: perdemos a liberdade. Non somos libres para deixar unha pegada, perdemos a liberdade. Este é o prezo e hai moita xente que quere que os mozos non sexan libres, que sigan atontados, embobados, adormentados. Isto non pode ser, debemos defender a nosa liberdade.
Aí está precisamente unha gran parálise, cando comezamos a pensar que felicidade é sinónimo de comodidade, que ser feliz é andar pola vida durmido ou narcotizado, que a única maneira de ser feliz é ir como atontado. É certo que a droga fai mal, pero hai moitas outras drogas socialmente aceptadas que nos terminan volvendo tanto ou máis escravos. Unhas e outras nos desposúen do noso maior ben: a liberdade. Desposúennos da liberdade.
Amigos, Xesús é o Señor do risco, o Señor do sempre «máis aló». Xesús non é o Señor do confort, da seguridade e da comodidade. Para seguir a Xesús, hai que ter unha cota de valentía, hai que animarse a cambiar o sofá por un par de zapatos que che axuden a camiñar por camiños nunca soñados e menos pensados, por camiños que abran novos horizontes, capaces de contaxiar alegría, esa alegría que nace do amor de Deus, a alegría que deixa no teu corazón cada xesto, cada actitude de misericordia.
Ir polos camiños seguindo a «tolemia» do noso Deus que nos ensina a atopalo no famento, no sediento, no espido, no enfermo, no amigo caído en desgraza, no que está preso, no prófugo e o emigrante, no veciño que está só. Ir polos camiños do noso Deus que nos convida a ser actores políticos, persoas que pensan, movilizadores sociais.
Que nos incita a pensar unha economía máis solidaria. En todos os ámbitos nos que vostedes se atopen, ese amor de Deus convídanos levar a boa nova, facendo da propia vida unha homenaxe a El e aos demais. E isto significa ser valente, significa ser libres.
Poderán dicirme: «Pai pero iso non é para todos, só é para algúns elixidos». Si, é verdade, e estes elixidos son todos aqueles que estean dispostos a compartir a súa vida cos demais. Da mesma maneira que o Espírito Santo transformou o corazón dos discípulos o día de Pentecoste, estaban paralizados, fíxoo tamén cos nosos amigos que compartiron os seus testemuños.
Uso as túas palabras, Miguel, ti dicíasnos que o día que na Facenda encomendáronche a responsabilidade de axudar a que a casa funcionase mellor, aí comezaches a entender que Deus pedía algo de ti. Así comezou a transformación.
Ese é o segredo, queridos amigos, que todos estamos chamados a experimentar. Deus espera algo de ti, entendíchedes? Deus quere algo de ti, Deus espérache a ti. Deus vén romper nosas clausuras, vén abrir as portas das nosas vidas, das nosas visións, das nosas miradas. Deus vén abrir todo aquilo que che encerra. Está a convidarche a soñar, quéreche facer ver que o mundo con vos pode ser distinto. Iso si, se vos non ponés o mellor de vos, o mundo non será distinto. É un desafío.
O tempo que hoxe estamos a vivir, non necesita novos-sofá, senón mozos con zapatos; mellor aínda, cos botíns postos. Este tempo só acepta "xogadores titulares" na cancha, non hai espazo para "suplentes". O mundo de hoxe pídevos que sexades protagonistas da historia porque a vida é linda, a condición de que queiramos vivila, a condición de que queiramos deixar unha pegada.
A historia hoxe pídenos que defendamos a nosa dignidade e non deixemos que sexan outros os que decidan o noso futuro. Non, nós debemos decidir o noso futuro, vós o voso. O Señor, do mesmo xeito que en Pentecoste, quere realizar un dos maiores milagres que podamos experimentar: facer que as túas mans, as miñas mans, as nosas mans se transformen en signos de reconciliación, de comuñón, de creación. El quere as túas mans para seguir construíndo o mundo de hoxe. El quere construílo con vos. E ti que cousa respondes? Si ou non?
Dirasme: "Pai, pero eu son moi limitado, son pecador, que podo facer?" Cando o Señor nos chama non pensa no que somos, no que eramos, no que fixemos ou temos de deixado de facer. Ao contrario: El, nese momento que nos chama, está a mirar todo o que poderiamos dar, todo o amor que somos capaces de contaxiar. A súa aposta sempre é ao futuro, ao mañá. Xesús proxéctate ao horizonte, nunca ao museo.
Por iso, amigos, hoxe Xesús convídate, chámate a deixar a túa pegada na vida, unha pegada que marque a historia, que marque a túa historia e a historia de tantos. A vida de hoxe dinos que é moito máis fácil fixar a atención no que nos divide, no que nos separa. Pretenden facernos crer que encerrarnos é a mellor maneira para protexernos do que nos fai mal. Hoxe os adultos necesitamos de vós, que nos ensinedes como agora facedes vós, a convivir na diversidade, no diálogo, en compartir a multiculturalidade, non como unha ameaza senón, como unha oportunidade e vós sodes unha oportunidade para o futuro: tede valentía para ensinarnos que é máis fácil construír pontes que levantar muros. Necesitamos aprender isto.
E todos xuntos pidamos que nos esixan transitar polos camiños da fraternidade. Que sexades vós os nosos acusadores se eliximos a vida dos muros, da inimizade, da guerra. Construír pontes: Sabedes cal é a primeira ponte a construír? Unha ponte que podemos realizalo aquí e agora: estreitarnos a man, darnos a man. Anímense, fagan agora, aquí, esa ponte primordial, e déanse a man, todos vostedes. É a gran ponte fraterno, o modelo.
Sempre está o risco de quedar coa man tendida, pero na vida é necesario arriscarse, quen non se arrisca non gana. Estreitade as vosas mans, grazas.
E oxalá aprendan a facelo os grandes deste mundo... pero non para a fotografía, senón para seguir construíndo pontes máis e máis grandes. Que este ponte humana sexa semente de tantas outras; será unha pegada.
Hoxe Xesús, que é o camiño, a ti, a ti, a ti, chámate a deixar a túa pegada na historia. El, que é a vida, convídache a deixar unha pegada que encha de vida a túa historia e a de tantos outros. El, que é a verdade, convídache a desandar os camiños do desencontro, a división e o sinsentido. Anímaste? Que respondedes agora, quero ver as túas mans e os teus pés ao Señor, que é camiño, verdade e vida?
Que o Señor bendiga os vosos soños, grazas.
É bo estar aquí convosco nesta Vixilia de oración.
Ao terminar o seu valente e conmovedor testemuño, Rand pedíanos algo. Dicíanos: «Pídolles encarecidamente que recen polo meu amado país». Unha historia marcada pola guerra, a dor, a perda, que finaliza cun pedido: o da oración. Que mellor que empezar a nosa vixilia rezando.
Vimos desde distintas partes do mundo, de continentes, países, linguas, culturas, pobos diferentes. Somos «fillos» de nacións, que quizá poden estar enfrontadas loitando por diversos conflitos, ou mesmo estar en guerra. Outros vimos de países que poden estar en «paz», que non teñen conflitos bélicos, onde moitas das cousas dolorosas que suceden no mundo só son parte das noticias e da prensa.
Pero sexamos conscientes dunha realidade: para nós, hoxe e aquí, provenientes de distintas partes do mundo, a dor, a guerra que viven moitos mozos, deixa de ser anónima, para nós deixa de ser unha noticia de prensa, ten nome, ten rostro, ten historia, ten unha proximidade.
Hoxe a guerra en Siria, é a dor e o sufrimento de tantas persoas, de tantos mozos como a valente Rand, que está aquí entre nós pedíndonos que recemos polo seu amado país.
Existen situacións que nos poden resultar afastadas ata que, dalgunha maneira, tocámolas. Hai realidades que non comprendemos porque só as vemos a través dunha pantalla (do móbil ou da computadora).
Pero cando tomamos contacto coa vida, con esas vidas concretas non xa mediatizadas polas pantallas, entón pásanos algo importante, todos sentimos a invitación a involucrarnos: «Non máis cidades esquecidas», como di Rand: xa nunca pode haber irmáns «rodeados de morte e homicidios» sentindo que ninguén os vai a axudar.
Queridos amigos, convídoos a que xuntos recemos polo sufrimento de tantas vítimas froito da guerra, esta guerra que hai hoxe no mundo, recemos por tantas familias da amada Siria e doutras partes do mundo, para que dunha vez por todas podamos comprender que nada xustifica o sangue dun irmán, que nada é máis valioso que a persoa que temos á beira. E neste pedido de oración tamén quero agradecerlles a Natalia e a Miguel, porque vós tamén compartiron connosco as súas batallas, as súas guerras interiores. Mostráronnos as súas loitas e como fixeron para superalas. Son signo vivo do que a misericordia quere facer en nós.
Nós non imos gritar agora contra ninguén, non imos pelexar, non queremos destruír, non queremos insultar. Nós non queremos vencer o odio con máis odio, vencer a violencia con máis violencia, vencer o terror con máis terror. Nós hoxe estamos aquí, porque o Señor nos convocou. E a nosa resposta a este mundo en guerra ten un nome: chámase fraternidade, chámase irmandade, chámase comuñón, chámase familia.
Celebremos o vir de culturas diferentes e unámonos para rezar. Que nosa mellor palabra, que o noso mellor discurso, sexa unirnos en oración. Fagamos un intre de silencio e recemos; poñamos ante Deus os testemuños destes amigos, identifiquémonos con aqueles para quen «a familia é un concepto inexistente, e a casa só un lugar onde durmir e comer», ou con quen viven co medo de crer que os seus erros e pecados deixáronos definitivamente fóra. Poñamos tamén as vosas «guerras», as nosas guerras, as loitas que cada un trae consigo, dentro do seu corazón, en presenza do noso Deus. E para isto, para estar en familia, convídovos a porse de pé, a tomarse da man e rezar en silencio, todos.
(Oración en silencio)
...
Escoitamos tres testemuños, tocamos, cos nosos corazóns, as súas historias, as súas vidas. Vimos como eles, do mesmo xeito que os discípulos, viviron momentos similares, pasaron momentos onde se encheron de medo, onde parecía que todo se derrubaba. O medo e a angustia que nace de saber que ao saír de casa uno pode non volver ver aos seres queridos, o medo a non sentirse valorado nin querido, o medo a non ter outra oportunidade.
Eles compartíronnos a mesma experiencia que tiveron os discípulos, experimentaron o medo que só conduce a un lugar: Onde nos leva o medo? Ao peche. E cando o medo se acovacha no peche sempre vai acompañado pola súa «irmá xemelga»: a parálise, sentirnos paralizados. Sentir que neste mundo, nas nosas cidades, nas nosas comunidades, non hai xa espazo para crecer, para soñar, para crear, para mirar horizontes, en definitiva para vivir, é dos peores males que se nos pode meter na vida, e máis na mocidade. A parálise vainos facendo perder o encanto de gozar do encontro, da amizade; o encanto de soñar xuntos, de camiñar con outros. Afástanos dos outros, impídenos tender a man. Como vimos, todos encerrados nese lugar de dentro.
Pero na vida hai outra parálise aínda máis perigosa para os mozos, e moitas veces difícil de identificar; e que nos custa moito descubrir. Gústame chamala a parálise que nace cando se confunde «felicidade» cun «sofá». Si, crer que para ser feliz necesitamos un bo sofá. Un sofá que nos axude a estar cómodos, tranquilos, ben seguros. Un sofá -como os que hai agora modernos con masaxes adormecedores incluídos- que nos garante horas de tranquilidade para trasladarnos ao mundo dos videoxogos e pasar horas fronte á computadora.
Un sofá contra todo tipo de dores e temores. Un sofá que nos faga quedarnos en casa encerrados, sen fatigarnos nin preocuparnos. O «sofá-felicidade» é probablemente a parálise silenciosa que máis nos pode prexudicar, a mocidade. E por que sucede isto Pai? Porque aos poucos, sen darnos conta, ímonos quedando durmidos, ímonos quedando embobados e atontados. Onte falaba dos mozos que se xubilan aos 20 anos, hoxe falo dos mozos adormentados, embobados, atontados.
Mentres outros -quizais os máis vivos, pero non os máis bos- deciden o futuro por nós. É certo, para moitos é máis fácil e beneficioso ter a mozos embobados e atontados que confunden felicidade cun sofá; para moitos iso resúltalles máis conveniente que ter mozos espertos, inquietos respondendo o soño de Deus e a todas as aspiracións do corazón.
Pregúntovos a vós: "Queredes ser novos adormentados, embobados, atontados? Queredes que outros decidan o futuro por vostedes? Queredes ser libres? Queredes loitar polo seu futuro? Non estades moi convencidos, eh? Queredes loitar polo seu futuro? (Si!)
Pero a verdade é outra: queridos xoves, non viñemos a este mundo a «vexetar», a pasalo comodamente, a facer da vida un sofá que nos adormente; ao contrario, viñemos a outra cousa, a deixar unha pegada. É moi triste pasar pola vida sen deixar unha pegada. Pero cando optamos pola comodidade, por confundir felicidade con consumir, entón o prezo que pagamos é moi, pero que moi caro: perdemos a liberdade. Non somos libres para deixar unha pegada, perdemos a liberdade. Este é o prezo e hai moita xente que quere que os mozos non sexan libres, que sigan atontados, embobados, adormentados. Isto non pode ser, debemos defender a nosa liberdade.
Aí está precisamente unha gran parálise, cando comezamos a pensar que felicidade é sinónimo de comodidade, que ser feliz é andar pola vida durmido ou narcotizado, que a única maneira de ser feliz é ir como atontado. É certo que a droga fai mal, pero hai moitas outras drogas socialmente aceptadas que nos terminan volvendo tanto ou máis escravos. Unhas e outras nos desposúen do noso maior ben: a liberdade. Desposúennos da liberdade.
Amigos, Xesús é o Señor do risco, o Señor do sempre «máis aló». Xesús non é o Señor do confort, da seguridade e da comodidade. Para seguir a Xesús, hai que ter unha cota de valentía, hai que animarse a cambiar o sofá por un par de zapatos que che axuden a camiñar por camiños nunca soñados e menos pensados, por camiños que abran novos horizontes, capaces de contaxiar alegría, esa alegría que nace do amor de Deus, a alegría que deixa no teu corazón cada xesto, cada actitude de misericordia.Ir polos camiños seguindo a «tolemia» do noso Deus que nos ensina a atopalo no famento, no sediento, no espido, no enfermo, no amigo caído en desgraza, no que está preso, no prófugo e o emigrante, no veciño que está só. Ir polos camiños do noso Deus que nos convida a ser actores políticos, persoas que pensan, movilizadores sociais.
Que nos incita a pensar unha economía máis solidaria. En todos os ámbitos nos que vostedes se atopen, ese amor de Deus convídanos levar a boa nova, facendo da propia vida unha homenaxe a El e aos demais. E isto significa ser valente, significa ser libres.
Poderán dicirme: «Pai pero iso non é para todos, só é para algúns elixidos». Si, é verdade, e estes elixidos son todos aqueles que estean dispostos a compartir a súa vida cos demais. Da mesma maneira que o Espírito Santo transformou o corazón dos discípulos o día de Pentecoste, estaban paralizados, fíxoo tamén cos nosos amigos que compartiron os seus testemuños.
Uso as túas palabras, Miguel, ti dicíasnos que o día que na Facenda encomendáronche a responsabilidade de axudar a que a casa funcionase mellor, aí comezaches a entender que Deus pedía algo de ti. Así comezou a transformación.
Ese é o segredo, queridos amigos, que todos estamos chamados a experimentar. Deus espera algo de ti, entendíchedes? Deus quere algo de ti, Deus espérache a ti. Deus vén romper nosas clausuras, vén abrir as portas das nosas vidas, das nosas visións, das nosas miradas. Deus vén abrir todo aquilo que che encerra. Está a convidarche a soñar, quéreche facer ver que o mundo con vos pode ser distinto. Iso si, se vos non ponés o mellor de vos, o mundo non será distinto. É un desafío.
O tempo que hoxe estamos a vivir, non necesita novos-sofá, senón mozos con zapatos; mellor aínda, cos botíns postos. Este tempo só acepta "xogadores titulares" na cancha, non hai espazo para "suplentes". O mundo de hoxe pídevos que sexades protagonistas da historia porque a vida é linda, a condición de que queiramos vivila, a condición de que queiramos deixar unha pegada.
A historia hoxe pídenos que defendamos a nosa dignidade e non deixemos que sexan outros os que decidan o noso futuro. Non, nós debemos decidir o noso futuro, vós o voso. O Señor, do mesmo xeito que en Pentecoste, quere realizar un dos maiores milagres que podamos experimentar: facer que as túas mans, as miñas mans, as nosas mans se transformen en signos de reconciliación, de comuñón, de creación. El quere as túas mans para seguir construíndo o mundo de hoxe. El quere construílo con vos. E ti que cousa respondes? Si ou non?
Por iso, amigos, hoxe Xesús convídate, chámate a deixar a túa pegada na vida, unha pegada que marque a historia, que marque a túa historia e a historia de tantos. A vida de hoxe dinos que é moito máis fácil fixar a atención no que nos divide, no que nos separa. Pretenden facernos crer que encerrarnos é a mellor maneira para protexernos do que nos fai mal. Hoxe os adultos necesitamos de vós, que nos ensinedes como agora facedes vós, a convivir na diversidade, no diálogo, en compartir a multiculturalidade, non como unha ameaza senón, como unha oportunidade e vós sodes unha oportunidade para o futuro: tede valentía para ensinarnos que é máis fácil construír pontes que levantar muros. Necesitamos aprender isto.
E todos xuntos pidamos que nos esixan transitar polos camiños da fraternidade. Que sexades vós os nosos acusadores se eliximos a vida dos muros, da inimizade, da guerra. Construír pontes: Sabedes cal é a primeira ponte a construír? Unha ponte que podemos realizalo aquí e agora: estreitarnos a man, darnos a man. Anímense, fagan agora, aquí, esa ponte primordial, e déanse a man, todos vostedes. É a gran ponte fraterno, o modelo.
Hoxe Xesús, que é o camiño, a ti, a ti, a ti, chámate a deixar a túa pegada na historia. El, que é a vida, convídache a deixar unha pegada que encha de vida a túa historia e a de tantos outros. El, que é a verdade, convídache a desandar os camiños do desencontro, a división e o sinsentido. Anímaste? Que respondedes agora, quero ver as túas mans e os teus pés ao Señor, que é camiño, verdade e vida?
Que o Señor bendiga os vosos soños, grazas.
Comentarios
Publicar un comentario