Discurso do Papa no Vía Crucis XMX Cracovia 2016

"Porque tiven fame e déstesme de comer; 
tiven sede e déstesme de beber;
 fun forasteiro e acolléstesme; 
estiven espido e vestístesme; 
enfermo e visitástesme; 
estiven na cadea e viñéstesme ver"
(Mt 25,35-36).

Estas palabras de Xesús responden á pregunta que a miúdo resoa na nosa mente e no noso corazón: «Onde está Deus?». Onde está Deus, se no mundo existe o mal, se hai xente que pasa fame ou sede, que non teñen fogar, que foxen, que buscan refuxio? Onde está Deus cando as persoas inocentes morren por mor da violencia, o terrorismo, as guerras? Onde está Deus, cando enfermidades terribles rompen os lazos da vida e o afecto? Ou cando os nenos son explotados, humillados, e tamén sofren graves patoloxías? Onde está Deus, ante a inquietude dos que dubidan e dos que teñen a alma aflixida?

Hai preguntas para as cales non hai respostas humanas. Só podemos mirar a Xesús, e preguntarlle a El. E a resposta de Xesús é esta: «Deus está en eles», Xesús está neles, sofre neles, profundamente identificado con cada un. El está tan unido a eles, que forma case como «un só corpo».

Xesús mesmo elixiu identificarse con estes irmáns e irmás que sofren pola dor e a angustia, aceptando percorrer a vía dolorosa que leva ao calvario. El, morrendo na cruz, entregouse nas mans do Pai e, con amor que se entrega, cargou consigo as feridas físicas, morais e espirituais de toda a humanidade.

Abrazando o madeiro da cruz, Xesús abrazou a nudez e a fame, a sede e a soidade, a dor e a morte dos homes e mulleres de todos os tempos. Nesta tarde, Xesús -e nós xuntos con el- abraza con especial amor aos nosos irmáns sirios, que fuxiron da guerra. Saudámolos e acollemos con amor fraternal e simpatía.

Percorrendo a Vía Crucis de Xesús, descubrimos de novo a importancia de configurarnos con el mediante as 14 obras de misericordia. Elas axúdannos a abrirnos á misericordia de Deus, a pedir a graza de comprender que sen a misericordia non se pode facer nada, sen a misericordia eu, ti, todos nós, non podemos facer nada. Vexamos primeiro o sete obras de misericordia corporais: dar para comer ao famento; dar de beber ao sediento; vestir ao espido; acoller ao forasteiro; asistir ao enfermo; visitar aos presos; enterrar aos mortos. Gratis recibímolo, gratis habémolo de dar.

Estamos chamados a servir a Xesús crucificado en toda persoa marxinada, a tocar a súa carne bendita en quen está excluído, ten fame ou sede, está espido, preso, enfermo, desempregado, perseguido, refuxiado, emigrante. Alí atopamos ao noso Deus, alí tocamos ao Señor. Xesús mesmo díxonolo, explicando o «protocolo» polo cal seremos xulgados: cada vez que fagamos isto co máis pequeno dos nosos irmáns, facémolo con el (cf. Mt 25,31-46).

Despois das obras de misericordia corporais veñen as espirituais: dar consello ao que o necesita, ensinar ao que non sabe, corrixir ao que yerra, consolar ao triste, perdoar as ofensas, soportar con paciencia ás persoas molestas, rogar a Deus polos vivos e polos defuntos. A nosa credibilidade como cristiáns depende do modo en que acollemos aos marxinados que están feridos o corpo e ao pecador ferido na alma. Non nas ideas, senón alí.

Hoxe a humanidade necesita homes e mulleres, e en especial novas coma vós, que non queiran vivir as súas vidas «a medias», novas dispostos a entregar as súas vidas para servir xenerosamente aos irmáns máis pobres e débiles, a semellanza de Cristo, que se entregou completamente pola nosa salvación.

Ante o mal, o sufrimento, o pecado, a única resposta posible para o discípulo de Xesús é o don de si mesmo, mesmo da vida, a imitación de Cristo; é a actitude de servizo. Se un, que se di cristián, non vive para servir, non serve para vivir. Coa súa vida renega de Xesucristo.

Nesta tarde, queridos xoves, o Señor convídaos de novo a que sexades protagonistas do voso servizo; quere facer de vostedes unha resposta concreta ás necesidades e sufrimentos da humanidade; quere que sexan un signo do seu amor misericordioso para a nosa época.

Para cumprir esta misión, El sinálalles a vía do compromiso persoal e do sacrificio de si mesmo: é a Vía da Cruz. A Vía da Cruz é a vía da felicidade de seguir a Cristo ata o final, nas circunstancias a miúdo dramáticas da vida cotiá; é a vía que non teme o fracaso, o illamento ou a soidade, porque colma o corazón do home da plenitude de Cristo. A vía da cruz é a vía da vida e do estilo de Deus, que Xesús manda percorrer a través tamén dos carreiros dunha sociedade ás veces dividida, inxusta e corrupta.

A Vía da Cruz non é un hábito sadomasoquista, a Vía da Cruz é a única que vence o pecado, o mal e a morte, porque desemboca na luz radiante da resurrección de Cristo, abrindo o horizonte a unha vida nova e plena. É a vía da esperanza e do futuro. Quen a percorre con xenerosidade e fe, sementa esperanza e eu quixese que vostedes sexan sembradores de esperanza.

Queridos xoves, naquel Venres Santo moitos discípulos regresaron ás súas casas tristes, outros preferiron ir ao campo para esquecer a cruz. Pregúntome e respondade cada un de vostedes no propio corazón: Como desexades regresar esta noite ás vosas casas, aos vosos aloxamentos, ás súas carpas? Como desexades volver esta noite a atoparvos convosco mesmos?

O mundo míranos, a cada un de vós corresponde responder o desafío desta pregunta.