Homilía inicial XMX
Queridos amigos!
1. Ao escoitar o diálogo entre Xesús resucitado e Simón Pedro no banco do Mar de Galilea, o tres preguntas que alí se formulan sobre o amor e as respostas a elas, lembramos a historia de vida do pescador de Galilea que precede a escena descrita e o descubrimento que se produce nesa conversación. Sabemos que un día el deixou todo: a súa familia, o seu barco, as súas redes... e seguiu ao Mestre de Nazaret, un Mestre cun estilo bastante diferente. Volveuse O SEU discípulo. Aprendeu A SÚA forma de ver as cousas de Deus e da xente, a través A SÚA paixón e A súa morte, atravesou un momento de infidelidade e de debilidade persoal Máis tarde, tivo a oportunidade de vivir un momento de estupor e alegría ao saber a Xesús Resucitado e ao presenciar A SÚA aparición aos discípulos máis próximos antes de ascender ao Ceo.
Tamén sabemos como continuou a conversa, ou en realidade debería dicir a proba de amor da que nos fala o Evanxeo de hoxe; Simón Pedro, fortalecido polo Espírito Santo, converteuse nunha valente testemuña de Xesucristo. Converteuse na sólida rocha sobre a que se fundou a Igrexa que estaba a nacer. En Roma, na capital do Imperio Romano, Pedro pagou un alto prezo por iso: foi crucificado como o seu Mestre. O sangue de Pedro, derramada en nome de Xesús, foi o comezo da fe e do crecemento da Igrexa, que máis tarde se estendeu por todo o mundo.
Hoxe, Cristo fálanos a nós, en Cracovia, nos bancos do río Vístula, que percorre toda Polonia, desde as montañas ata o mar. A experiencia de Pedro pode chegar a ser a nosa e inspirarnos a reflexionar.
Expoñamos tres preguntas e busquemos as respostas. En primeiro lugar, de onde vimos? En segundo lugar, onde estamos hoxe, neste momento da nosa vida? E, por último, onde imos ir e que imos levar connosco?
2. De onde vimos? Vimos de "todas as nacións do mundo" (Ftos 2,5), como aqueles que chegaron en gran número a Xerusalén o Día de Pentecostés, pero aquí somos incomparablemente moitos máis que fai dous mil anos, porque levamos séculos de prédica do Evanxeo; desde entón, chegou ata os confíns do mundo. Traemos a experiencia de culturas, tradicións e linguas diferentes. Tamén traemos o testemuño da fe e da santidade das xeracións pasadas, así como das xeracións presentes dos nosos irmáns e irmás que seguen ao Señor Resucitado.
Vimos de tantas partes do mundo onde a xente vive en paz, onde as familias constitúen comunidades de amor e de vida e onde a mocidade pode facer realidade os seus soños. Tamén hai entre nós tantos mozos cuxos países sofren guerras e todo tipo de conflitos, onde os nenos morren de fame e onde os cristiáns son brutalmente perseguidos. Entre nós hai peregrinos de lugares do mundo rexidos pola violencia ou o terrorismo, onde os gobernos, rexidos por ideoloxías insanas, usurpan o control dos homes e das nacións.
A este encontro con Cristo traemos a nosa experiencia persoal de vivir de acordo co Evanxeo neste difícil mundo. Traemos os nosos temores, as nosas decepcións e tamén as nosas esperanzas e anhelos, o noso desexo de vivir nun mundo máis humano, no que reine a fraternidade e a solidariedade. Recoñecemos as nosas debilidades pero, ao mesmo tempo, cremos que "podemos todo Naquel que nos conforta" (Flp 4,13). Podemos facer fronte aos desafíos do mundo moderno onde o home elixe entre a fe e a incredulidade, o ben e o mal, entre o amor e aquilo que rexeita ao amor.
3. Onde estamos agora, neste momento das nosas vidas? Viñemos de moi lonxe. Moitos de nós viaxamos miles de quilómetros e investimos moito nesta viaxe, para estar aquí. Estamos en Cracovia, antiga capital de Polonia. O noso país, o cal recibiu a luz da fe fai mil cincuenta anos atrás, tivo unha historia moi difícil; aínda así, sempre tentou manterse fiel a Deus e ao Evanxeo.
Estamos aquí porque fomos reunidos por Cristo. El é a luz do mundo. Nunca camiñará entre tebras aquel que me siga (Xn 8,12). El é camiño, a verdade e a vida (Xn, 14,6). El ten palabra de Vida Eterna, a quen iremos? (Xn 6,68). Só El, Xesucristo, pode satisfacer os anhelos máis profundos do corazón humano. El é o que nos trouxo ata aquí. El está presente no medio de nós. El acompáñanos como aos discípulos de Emaús. Nestes días encomendémoslle os nosos problemas, os nosos medos e as nosas esperanzas. Nestes días El vainos preguntar sobre o amor, como fixo unha vez con Simón Pedro. Non evitemos as respostas a esas preguntas.
O encontro con Xesús é, ao mesmo tempo, a experiencia do que a gran comunidade da Igrexa debe ser: a comunidade que vai máis aló dos límites establecidos polos homes para dividir. Somos todos fillos de Deus, redimidos polo sangue do seu Fillo, Xesucristo. A experiencia de experimentar a Igrexa do mundo é o gran froito da Xornada Mundial da Mocidade. Depende de nós, da nosa fe e da nosa santidade. É a nosa tarefa asegurarnos de que o Evanxeo chegue a aqueles que non escoitaron falar de Xesús aínda ou que non saiban moito sobre El.
Mañá, o Pedro do noso tempo, o Santo Pai Francisco, estará entre nós. Pasadomañá imos saudalo en leste mesmo lugar. Nos seguintes días imos escoitar as súas palabras e orar con el. A presenza do Papa na Xornada Mundial da Mocidade é outro fermoso trazo característico desta celebración da fe.
4. E, finalmente, a terceira e última pregunta: onde imos ir e que imos levar connosco? O noso encontro vai durar só uns días. Vai ser unha experiencia espiritual moi intensa, e ao mesmo tempo, en certo punto, esixente fisicamente. Logo, volveremos ás nosas casas, familias, escolas, universidades e traballos. Quizais, durante estes días, tomemos importantes decisións. Quizais nos propoñamos novas metas nas nosas vidas. Quizais escoitemos claramente a voz de Xesús que nos di que deixemos todo e sigámolo.
Con que imos chegar a casa? Mellor non anticipar a resposta a esta pregunta. Durante estes días compartamos os nosos tesouros máis preciosos con todos. Compartamos a nosa fe, a nosa experiencia, a nosa esperanza. Os meus queridos mozos amigos, que estes días sexan a oportunidade de modelar os seus corazóns e as súas mentes. Escoitade atentamente as catequeses dos bispos. Escoitade a voz do Papa Francisco. Participade da liturxia con todo o corazón. Aproveitade o amor misericordioso do Señor que se derrama no sacramento da reconciliación. Descubride os templos de Cracovia, a riqueza da súa cultura, a hospitalidade dos seus habitantes e doutras cidades da zona onde imos descansar logo destes atarefados días.
Cracovia vive a través do misterio da Divina Misericordia, grazas á humildade da irmá Faustina e de Xoán Paulo II que fixeron que a Igrexa e o mundo fosen máis conscientes este don de Deus. Ao volver aos nosos países, fogares e comunidades, levemos a chama da misericordia e recordémosle a todo o mundo que son "benaventurados os misericordiosos porque eles alcanzarán misericordia" (Mt. 5,7). Levade a chama da misericordia e con ela acendede outras chamas, que os corazóns dos homes latexen ao ritmo do Corazón de Xesús, "un forno ardente de amor". Que a chama do amor alague o noso mundo e faga desaparecer o egoísmo, a violencia e a inxustiza. Que o noso mundo sexa conquistado pola civilización do ben, da reconciliación, da paz e do amor.
O profeta Isaías dinos hoxe: "Que fermosos son sobre as montañas os pés dos mensaxeiros da paz, dos que anuncia a Boa Noticia!" (Is. 52,7). Xoán Paulo II foi este tipo de mensaxeiro; el foi o iniciador da Xornada Mundial da Xuventude, amigo dos mozos e das familias. Sexan esta clase de mensaxeiros tamén. Levade a Boa Noticia de Xesús ao mundo. Dáde testemuño de que vale a pena confiar nel e que debemos encomendarlle a nosa vida. Abride os vosos corazóns a Cristo. Predicade con convicción como San Paulo "nin a morte nin a vida... nin nada en toda a creación poderá separarnos do amor de Deus, manifestado en Cristo Xesús, o noso Señor." (Rm. 8, 38-39)
Amén!
1. Ao escoitar o diálogo entre Xesús resucitado e Simón Pedro no banco do Mar de Galilea, o tres preguntas que alí se formulan sobre o amor e as respostas a elas, lembramos a historia de vida do pescador de Galilea que precede a escena descrita e o descubrimento que se produce nesa conversación. Sabemos que un día el deixou todo: a súa familia, o seu barco, as súas redes... e seguiu ao Mestre de Nazaret, un Mestre cun estilo bastante diferente. Volveuse O SEU discípulo. Aprendeu A SÚA forma de ver as cousas de Deus e da xente, a través A SÚA paixón e A súa morte, atravesou un momento de infidelidade e de debilidade persoal Máis tarde, tivo a oportunidade de vivir un momento de estupor e alegría ao saber a Xesús Resucitado e ao presenciar A SÚA aparición aos discípulos máis próximos antes de ascender ao Ceo.
Hoxe, Cristo fálanos a nós, en Cracovia, nos bancos do río Vístula, que percorre toda Polonia, desde as montañas ata o mar. A experiencia de Pedro pode chegar a ser a nosa e inspirarnos a reflexionar.
Expoñamos tres preguntas e busquemos as respostas. En primeiro lugar, de onde vimos? En segundo lugar, onde estamos hoxe, neste momento da nosa vida? E, por último, onde imos ir e que imos levar connosco?
2. De onde vimos? Vimos de "todas as nacións do mundo" (Ftos 2,5), como aqueles que chegaron en gran número a Xerusalén o Día de Pentecostés, pero aquí somos incomparablemente moitos máis que fai dous mil anos, porque levamos séculos de prédica do Evanxeo; desde entón, chegou ata os confíns do mundo. Traemos a experiencia de culturas, tradicións e linguas diferentes. Tamén traemos o testemuño da fe e da santidade das xeracións pasadas, así como das xeracións presentes dos nosos irmáns e irmás que seguen ao Señor Resucitado.
Vimos de tantas partes do mundo onde a xente vive en paz, onde as familias constitúen comunidades de amor e de vida e onde a mocidade pode facer realidade os seus soños. Tamén hai entre nós tantos mozos cuxos países sofren guerras e todo tipo de conflitos, onde os nenos morren de fame e onde os cristiáns son brutalmente perseguidos. Entre nós hai peregrinos de lugares do mundo rexidos pola violencia ou o terrorismo, onde os gobernos, rexidos por ideoloxías insanas, usurpan o control dos homes e das nacións.
A este encontro con Cristo traemos a nosa experiencia persoal de vivir de acordo co Evanxeo neste difícil mundo. Traemos os nosos temores, as nosas decepcións e tamén as nosas esperanzas e anhelos, o noso desexo de vivir nun mundo máis humano, no que reine a fraternidade e a solidariedade. Recoñecemos as nosas debilidades pero, ao mesmo tempo, cremos que "podemos todo Naquel que nos conforta" (Flp 4,13). Podemos facer fronte aos desafíos do mundo moderno onde o home elixe entre a fe e a incredulidade, o ben e o mal, entre o amor e aquilo que rexeita ao amor.
3. Onde estamos agora, neste momento das nosas vidas? Viñemos de moi lonxe. Moitos de nós viaxamos miles de quilómetros e investimos moito nesta viaxe, para estar aquí. Estamos en Cracovia, antiga capital de Polonia. O noso país, o cal recibiu a luz da fe fai mil cincuenta anos atrás, tivo unha historia moi difícil; aínda así, sempre tentou manterse fiel a Deus e ao Evanxeo.
Estamos aquí porque fomos reunidos por Cristo. El é a luz do mundo. Nunca camiñará entre tebras aquel que me siga (Xn 8,12). El é camiño, a verdade e a vida (Xn, 14,6). El ten palabra de Vida Eterna, a quen iremos? (Xn 6,68). Só El, Xesucristo, pode satisfacer os anhelos máis profundos do corazón humano. El é o que nos trouxo ata aquí. El está presente no medio de nós. El acompáñanos como aos discípulos de Emaús. Nestes días encomendémoslle os nosos problemas, os nosos medos e as nosas esperanzas. Nestes días El vainos preguntar sobre o amor, como fixo unha vez con Simón Pedro. Non evitemos as respostas a esas preguntas.
O encontro con Xesús é, ao mesmo tempo, a experiencia do que a gran comunidade da Igrexa debe ser: a comunidade que vai máis aló dos límites establecidos polos homes para dividir. Somos todos fillos de Deus, redimidos polo sangue do seu Fillo, Xesucristo. A experiencia de experimentar a Igrexa do mundo é o gran froito da Xornada Mundial da Mocidade. Depende de nós, da nosa fe e da nosa santidade. É a nosa tarefa asegurarnos de que o Evanxeo chegue a aqueles que non escoitaron falar de Xesús aínda ou que non saiban moito sobre El.
Mañá, o Pedro do noso tempo, o Santo Pai Francisco, estará entre nós. Pasadomañá imos saudalo en leste mesmo lugar. Nos seguintes días imos escoitar as súas palabras e orar con el. A presenza do Papa na Xornada Mundial da Mocidade é outro fermoso trazo característico desta celebración da fe.
4. E, finalmente, a terceira e última pregunta: onde imos ir e que imos levar connosco? O noso encontro vai durar só uns días. Vai ser unha experiencia espiritual moi intensa, e ao mesmo tempo, en certo punto, esixente fisicamente. Logo, volveremos ás nosas casas, familias, escolas, universidades e traballos. Quizais, durante estes días, tomemos importantes decisións. Quizais nos propoñamos novas metas nas nosas vidas. Quizais escoitemos claramente a voz de Xesús que nos di que deixemos todo e sigámolo.
Con que imos chegar a casa? Mellor non anticipar a resposta a esta pregunta. Durante estes días compartamos os nosos tesouros máis preciosos con todos. Compartamos a nosa fe, a nosa experiencia, a nosa esperanza. Os meus queridos mozos amigos, que estes días sexan a oportunidade de modelar os seus corazóns e as súas mentes. Escoitade atentamente as catequeses dos bispos. Escoitade a voz do Papa Francisco. Participade da liturxia con todo o corazón. Aproveitade o amor misericordioso do Señor que se derrama no sacramento da reconciliación. Descubride os templos de Cracovia, a riqueza da súa cultura, a hospitalidade dos seus habitantes e doutras cidades da zona onde imos descansar logo destes atarefados días.
Cracovia vive a través do misterio da Divina Misericordia, grazas á humildade da irmá Faustina e de Xoán Paulo II que fixeron que a Igrexa e o mundo fosen máis conscientes este don de Deus. Ao volver aos nosos países, fogares e comunidades, levemos a chama da misericordia e recordémosle a todo o mundo que son "benaventurados os misericordiosos porque eles alcanzarán misericordia" (Mt. 5,7). Levade a chama da misericordia e con ela acendede outras chamas, que os corazóns dos homes latexen ao ritmo do Corazón de Xesús, "un forno ardente de amor". Que a chama do amor alague o noso mundo e faga desaparecer o egoísmo, a violencia e a inxustiza. Que o noso mundo sexa conquistado pola civilización do ben, da reconciliación, da paz e do amor.
O profeta Isaías dinos hoxe: "Que fermosos son sobre as montañas os pés dos mensaxeiros da paz, dos que anuncia a Boa Noticia!" (Is. 52,7). Xoán Paulo II foi este tipo de mensaxeiro; el foi o iniciador da Xornada Mundial da Xuventude, amigo dos mozos e das familias. Sexan esta clase de mensaxeiros tamén. Levade a Boa Noticia de Xesús ao mundo. Dáde testemuño de que vale a pena confiar nel e que debemos encomendarlle a nosa vida. Abride os vosos corazóns a Cristo. Predicade con convicción como San Paulo "nin a morte nin a vida... nin nada en toda a creación poderá separarnos do amor de Deus, manifestado en Cristo Xesús, o noso Señor." (Rm. 8, 38-39)Amén!
Cardeal Stanislaw Dziwisz, Arcebispo de Cracovia
Tomado de aciprensa.com
Comentarios
Publicar un comentario