Discurso de acollida do Papa Francisco XMX Cracovia 2016
Queridos xoves, moi boas tardes.
Finalmente atopámonos. Grazas por esta calorosa benvida. Grazas ao Cardeal Dziwisz, aos Bispos, sacerdotes, relixiosos e relixiosas, seminaristas e laicos e a todos aqueles que os acompañan.
Grazas aos que fixeron posible que hoxe esteamos aquí, que "a xogaron" para que puidésemos celebrar a fe. Celebrar a fe, hoxe todos nós xuntos, celebramos a fe. Nesta, a súa terra natal, quixese agradecer especialmente a San Xoán Paulo II, -máis forte, moito...- que soñou e impulsou estes encontros. Desde o ceo está a acompañarnos vendo a tantos xoves pertencentes a pobos, culturas, linguas tan diferentes cun só motivo: celebrar que Xesús está vivo no medio noso. Comprenderon?, celebrar a Xesús que está vivo, e dicir que está vivo é querer renovar as nosas ganas de seguilo, as nosas ganas de vivir con paixón o seu seguimento.
Que mellor oportunidade para renovar a amizade con Xesús que afianzando a amizade entre vostedes! Que mellor maneira de afianzar a nosa amizade con Xesús que compartila cos demais! Que mellor maneira de vivir a alegría do Evanxeo que querendo «contaxiar» a Boa Noticia en tantas situacións dolorosas e difíciles!
Xesús é quen nos convocou a esta 31 Xornada Mundial da Xuventude; é Xesús quen nos di: «Felices os misericordiosos, porque atoparán misericordia» (Mt 5,7). Felices aqueles que saben perdoar, que saben ter un corazón compasivo, que saben dar o mellor de si aos demais, o mellor, non o que sobra.
Queridos xoves, nestes días Polonia, esta nobre terra, vístese de festa; nestes días Polonia quere ser o rostro sempre novo da Misericordia. Desde esta terra con vostedes e tamén unidos a tantos mozos que hoxe non poden estar aquí, pero que nos acompañan a través dos diversos medios de comunicación, todos xuntos imos facer desta xornada unha auténtica festa Xubilar, neste Xubileu da Misericordia.
Nos anos que levo como Bispo aprendín algo, que quero dicir agora: non hai nada máis fermoso que contemplar as ganas, a entrega, a paixón e a enerxía con que moitos xoves viven a vida. Isto é belo. De onde vén esta beleza? Cando Xesús toca o corazón dun mozo, dunha moza, é capaz de actos verdadeiramente grandiosos. É estimulante escoitalos, compartir os seus soños, os seus interrogantes e as súas ganas de rebelarse contra todos aqueles que din que as cousas non poden cambiar. Aos que chamo os "quietistas", nada se pode cambiar. Os xoves si teñen a forza de cambiar isto, pero algúns non están seguros disto, pero eu pregúntovos: "As cousas pódense cambiar?" (Si!)
É un agasallo do ceo poder vervos a moitos de vós que, cos vosos cuestionamentos, buscando facer que as cousas sexan diferentes. É lindo, e confórtame o corazón, vervos tan revoltosos. A Igrexa hoxe míravos, direi ademais, o mundo hoxe míravos, e quere aprender de vós, para renovar a súa confianza en que a Misericordia do Pai ten rostro sempre novo e non deixa de convidarnos a ser parte do seu Reino, un reino de alegría e felicidade, que sempre nos leva adiante, que nos fai capaces de cambiar as cousas. Agora fágovos a pregunta outra vez. "As cousas pódense cambiar?" (Si!)
Coñecendo a paixón que vós lle poñedes á misión, anímome a repetir: a misericordia sempre ten rostro novo. Porque un corazón misericordioso anímase a saír da súa comodidade; un corazón misericordioso sabe ir ao encontro dos demais, logra abrazar a todos.
Un corazón misericordioso sabe ser refuxio para os que nunca tiveron casa ou a perderon, sabe construír un ambiente de fogar e familia para aqueles que tiveron que emigrar, sabe de tenrura e compaixón. Un corazón misericordioso, sabe compartir o pan co que ten fame, un corazón misericordioso ábrese para recibir ao prófugo e ao migrante. Dicir misericordia xunto a vós, é dicir oportunidade, dicir mañá, é dicir compromiso, é dicir confianza, apertura, hospitalidade, compaixón, é dicir soños. Vós sodes capaces de soñar? E cando o corazón aberto é capaz de soñar hai lugar para a misericordia, hai lugar para acariñar aos que sofren, hai lugar para axudar a quen non teñen paz no corazón ou lles falta o necesario para vivir, ou lles falta o máis belo, a fe, Misericordia, digamos xuntos esta palabra: Misericordia, todos. (Misericordia!!) Unha vez máis. (Misericordia!!) Unha vez máis para que o mundo escoite. (Misericordia!!)
Tamén quero confesarvos outra cousa que aprendín nestes anos. Non quero ofender a ninguén. Xérame dor atopar a xoves que parecen "xubilarse" antes de tempo. Isto dóeme. Xoves que parecen "xubilados" aos 23, 24 ou 25 anos. Preocúpame ver a xoves que «tiraron a toalla» antes de empezar o partido. Que están «entregados» sen comezar a xogar. Dóeme ver mozos que camiñan con rostros tristes, coma se a súa vida non tivese valor. Son mozos esencialmente aburridos... e aburridores, que aburren aos outros; e isto dóeme.
É difícil, e á súa vez cuestionador, doutra banda, ver a xoves que deixan a vida buscando a "vertixe", ou esa sensación de sentirse vivos por camiños escuros, que ao final terminan «pagando», e pagando caro. Pensen en tantos xoves que vós coñecedes a tantos xoves que elixiron este camiño. Cuestiona ver como hai xoves que perden fermosos anos da súa vida e as súas enerxías correndo detrás de vendedores de falsas ilusións. Hai deses vendedores de falsas ilusións (na miña terra natal diriamos «vendedores de fume»), que lles rouban o mellor de vostedes mesmos. E isto dóeme. Estou seguro que hoxe entre vós non hai ningún destes.
Por iso, queridos amigos, estamos reunidos para axudarnos uns a outros porque non queremos deixarnos roubar o mellor de nós mesmos, non queremos permitir que nos rouben as enerxías, que nos rouben a alegría, os soños, con falsas ilusións.
Queridos amigos, pregúntolles: Queredes para as vosas vidas esa vertixe alienante ou queren sentir esa forza que os faga sentirse vivos, plenos? (Si!) Vertixe alienante ou forza da graza? (Si!) Que cousa queren, vertixe alienante ou forza da graza? (Si!) Non os escoito ben.(Si!)
Para ser plenos, para ter forza renovada, hai unha resposta que non se vende, que non se compra; unha resposta que non é unha cousa, que non é un obxecto, é unha persoa: chámase Xesucristo. Un aplauso para o Señor!
Xesucristo, pódese comprar? (Non!) Xesucristo, véndese nas tendas? (Non!) Xesucristo é un don, é un agasallo do Pai, o don do noso Pai. Xesucristo é un don, todos!
Xesucristo é quen sabe darlle verdadeira paixón á vida, Xesucristo é quen nos move a non conformarnos con pouco e a dar o mellor de nós mesmos; é Xesucristo quen nos cuestiona, convídanos e axúdanos a levantarnos cada vez que nos damos por vencidos. É Xesucristo quen nos impulsa a levantar a mirada e a soñar alto.
Pero, Pai, algún podería dicir que é difícil soñar alto, é difícil saír e estar sempre en saída. Pai, eu son débil, eu caio, eu esfórzome pero moitas veces caio. Os alpinistas, cando saen ás montañas, cantan unha canción moi bela, que di así: Na arte de saír o importante non é caer, senón non permanecer caído. Se ti es débil, se ti caes, mira un pouco alto e verás a man tendida de Xesús que di, Levántate! E se o fago unha vez máis?, outra vez?, e se caio outra vez?, levántaste. Pedro preguntou e Xesús respondeu, 70 veces 7. A man de Xesús está sempre para levantarnos, comprendestes?
No Evanxeo escoitamos que Xesús, mentres se dirixe a Xerusalén, detense nunha casa -a de Marta, María e Lázaro- que o acolle. De camiño, entra na súa casa para estar con eles; as dúas mulleres reciben ao que saben que é capaz de conmoverse.
As múltiples ocupacións fannos ser como Marta: activos, dispersos, constantemente indo de acá cara alá...; pero tamén adoitamos ser como María: ante unha boa paisaxe, ou un vídeo que nos manda un amigo ao móbil, quedamos pensativos, en escoita.
Nestes días da XMX, Xesús quere entrar na nosa casa; na túa casa, na miña casa, no corazón de cada un de nós. Xesús quere entrar, verá as nosas preocupacións, no noso andar acelerado, como o fixo con Marta... e esperará que o escoitemos como María; que, no medio do traballar, teñamos a coraxe de entregarnos a el. Que sexan días para Xesús, dedicados a escoitarnos, a recibilo naqueles con quen comparto a casa, a rúa, o club ou o colexio.
E quen acolle a Xesús, aprende a amar como Xesús. Entón el pregúntanos se queremos unha vida plena: e eu no seu nome pregúntovos: Vós queren unha vida plena? (Si!) Empeza desde este momento por deixarche conmover. Porque a felicidade xermina e aflora na misericordia: esa é a súa resposta, esa é a súa invitación, o seu desafío, a súa aventura: a misericordia. A misericordia ten sempre rostro novo; como o de María de Betania sentada aos pés de Xesús como discípula, que ama escoitalo porque sabe que aí está a paz. Como o de María de Nazareth, lanzada co seu «SI» á aventura da misericordia, e que será chamada feliz por todas as xeracións, chamada por todos nós «a Nai da Misericordia».
Entón, todos xuntos, agora pedímoslle ao Señor: Lánzanos á aventura da misericordia.
Invoquémola todos xuntos: María Nai da misericordia. Agora todos xuntos pidamos ao Señor, cada un en silencio no seu corazón.
Señor, lánzanos á aventura da misericordia, á aventura de construír pontes e derrubar muros (cercos e arames), lánzanos á aventura de socorrer ao pobre, ao que sente só e abandonado, ao que xa non lle atopa sentido á súa vida. Lánzanos a acompañar aos que non che coñecen e dicirlles, lentamente e con moito respecto o teu nome e o porqué da miña fe.
Impúlsanos á escoita, como María de Betania, de quen non comprendemos, dos que veñen doutras culturas, outros pobos, mesmo daqueles aos que tememos porque cremos que poden facernos dano. Fainos volver o noso rostro, como María de Nazareth con Isabel, que volvamos o noso rostro sobre os nosos anciáns, sobre os nosos avós para aprender da súa sabedoría. Eu pregúntovos: Vós falades cos seus avós? Máis ou menos, non? Buscádeos, eles teñen a sabedoría da vida, e vivirán cousas que conmoverán os seus corazóns.
Aquí estamos, Señor. Envíanos a compartir o teu Amor Misericordioso. Queremos recibirte nesta Xornada Mundial da Xuventude, queremos confirmar que a vida é plena cando lla vive desde a misericordia, que esa é a mellor parte, a parte máis doce, a parte que nunca nos será quitada.
Amén.
Finalmente atopámonos. Grazas por esta calorosa benvida. Grazas ao Cardeal Dziwisz, aos Bispos, sacerdotes, relixiosos e relixiosas, seminaristas e laicos e a todos aqueles que os acompañan.
Grazas aos que fixeron posible que hoxe esteamos aquí, que "a xogaron" para que puidésemos celebrar a fe. Celebrar a fe, hoxe todos nós xuntos, celebramos a fe. Nesta, a súa terra natal, quixese agradecer especialmente a San Xoán Paulo II, -máis forte, moito...- que soñou e impulsou estes encontros. Desde o ceo está a acompañarnos vendo a tantos xoves pertencentes a pobos, culturas, linguas tan diferentes cun só motivo: celebrar que Xesús está vivo no medio noso. Comprenderon?, celebrar a Xesús que está vivo, e dicir que está vivo é querer renovar as nosas ganas de seguilo, as nosas ganas de vivir con paixón o seu seguimento.
Que mellor oportunidade para renovar a amizade con Xesús que afianzando a amizade entre vostedes! Que mellor maneira de afianzar a nosa amizade con Xesús que compartila cos demais! Que mellor maneira de vivir a alegría do Evanxeo que querendo «contaxiar» a Boa Noticia en tantas situacións dolorosas e difíciles!
Xesús é quen nos convocou a esta 31 Xornada Mundial da Xuventude; é Xesús quen nos di: «Felices os misericordiosos, porque atoparán misericordia» (Mt 5,7). Felices aqueles que saben perdoar, que saben ter un corazón compasivo, que saben dar o mellor de si aos demais, o mellor, non o que sobra.
Nos anos que levo como Bispo aprendín algo, que quero dicir agora: non hai nada máis fermoso que contemplar as ganas, a entrega, a paixón e a enerxía con que moitos xoves viven a vida. Isto é belo. De onde vén esta beleza? Cando Xesús toca o corazón dun mozo, dunha moza, é capaz de actos verdadeiramente grandiosos. É estimulante escoitalos, compartir os seus soños, os seus interrogantes e as súas ganas de rebelarse contra todos aqueles que din que as cousas non poden cambiar. Aos que chamo os "quietistas", nada se pode cambiar. Os xoves si teñen a forza de cambiar isto, pero algúns non están seguros disto, pero eu pregúntovos: "As cousas pódense cambiar?" (Si!)
É un agasallo do ceo poder vervos a moitos de vós que, cos vosos cuestionamentos, buscando facer que as cousas sexan diferentes. É lindo, e confórtame o corazón, vervos tan revoltosos. A Igrexa hoxe míravos, direi ademais, o mundo hoxe míravos, e quere aprender de vós, para renovar a súa confianza en que a Misericordia do Pai ten rostro sempre novo e non deixa de convidarnos a ser parte do seu Reino, un reino de alegría e felicidade, que sempre nos leva adiante, que nos fai capaces de cambiar as cousas. Agora fágovos a pregunta outra vez. "As cousas pódense cambiar?" (Si!)
Coñecendo a paixón que vós lle poñedes á misión, anímome a repetir: a misericordia sempre ten rostro novo. Porque un corazón misericordioso anímase a saír da súa comodidade; un corazón misericordioso sabe ir ao encontro dos demais, logra abrazar a todos.
Un corazón misericordioso sabe ser refuxio para os que nunca tiveron casa ou a perderon, sabe construír un ambiente de fogar e familia para aqueles que tiveron que emigrar, sabe de tenrura e compaixón. Un corazón misericordioso, sabe compartir o pan co que ten fame, un corazón misericordioso ábrese para recibir ao prófugo e ao migrante. Dicir misericordia xunto a vós, é dicir oportunidade, dicir mañá, é dicir compromiso, é dicir confianza, apertura, hospitalidade, compaixón, é dicir soños. Vós sodes capaces de soñar? E cando o corazón aberto é capaz de soñar hai lugar para a misericordia, hai lugar para acariñar aos que sofren, hai lugar para axudar a quen non teñen paz no corazón ou lles falta o necesario para vivir, ou lles falta o máis belo, a fe, Misericordia, digamos xuntos esta palabra: Misericordia, todos. (Misericordia!!) Unha vez máis. (Misericordia!!) Unha vez máis para que o mundo escoite. (Misericordia!!)
Tamén quero confesarvos outra cousa que aprendín nestes anos. Non quero ofender a ninguén. Xérame dor atopar a xoves que parecen "xubilarse" antes de tempo. Isto dóeme. Xoves que parecen "xubilados" aos 23, 24 ou 25 anos. Preocúpame ver a xoves que «tiraron a toalla» antes de empezar o partido. Que están «entregados» sen comezar a xogar. Dóeme ver mozos que camiñan con rostros tristes, coma se a súa vida non tivese valor. Son mozos esencialmente aburridos... e aburridores, que aburren aos outros; e isto dóeme.
É difícil, e á súa vez cuestionador, doutra banda, ver a xoves que deixan a vida buscando a "vertixe", ou esa sensación de sentirse vivos por camiños escuros, que ao final terminan «pagando», e pagando caro. Pensen en tantos xoves que vós coñecedes a tantos xoves que elixiron este camiño. Cuestiona ver como hai xoves que perden fermosos anos da súa vida e as súas enerxías correndo detrás de vendedores de falsas ilusións. Hai deses vendedores de falsas ilusións (na miña terra natal diriamos «vendedores de fume»), que lles rouban o mellor de vostedes mesmos. E isto dóeme. Estou seguro que hoxe entre vós non hai ningún destes.
Por iso, queridos amigos, estamos reunidos para axudarnos uns a outros porque non queremos deixarnos roubar o mellor de nós mesmos, non queremos permitir que nos rouben as enerxías, que nos rouben a alegría, os soños, con falsas ilusións.
Queridos amigos, pregúntolles: Queredes para as vosas vidas esa vertixe alienante ou queren sentir esa forza que os faga sentirse vivos, plenos? (Si!) Vertixe alienante ou forza da graza? (Si!) Que cousa queren, vertixe alienante ou forza da graza? (Si!) Non os escoito ben.(Si!)
Para ser plenos, para ter forza renovada, hai unha resposta que non se vende, que non se compra; unha resposta que non é unha cousa, que non é un obxecto, é unha persoa: chámase Xesucristo. Un aplauso para o Señor!
Xesucristo, pódese comprar? (Non!) Xesucristo, véndese nas tendas? (Non!) Xesucristo é un don, é un agasallo do Pai, o don do noso Pai. Xesucristo é un don, todos!
Xesucristo é quen sabe darlle verdadeira paixón á vida, Xesucristo é quen nos move a non conformarnos con pouco e a dar o mellor de nós mesmos; é Xesucristo quen nos cuestiona, convídanos e axúdanos a levantarnos cada vez que nos damos por vencidos. É Xesucristo quen nos impulsa a levantar a mirada e a soñar alto.
Pero, Pai, algún podería dicir que é difícil soñar alto, é difícil saír e estar sempre en saída. Pai, eu son débil, eu caio, eu esfórzome pero moitas veces caio. Os alpinistas, cando saen ás montañas, cantan unha canción moi bela, que di así: Na arte de saír o importante non é caer, senón non permanecer caído. Se ti es débil, se ti caes, mira un pouco alto e verás a man tendida de Xesús que di, Levántate! E se o fago unha vez máis?, outra vez?, e se caio outra vez?, levántaste. Pedro preguntou e Xesús respondeu, 70 veces 7. A man de Xesús está sempre para levantarnos, comprendestes?
No Evanxeo escoitamos que Xesús, mentres se dirixe a Xerusalén, detense nunha casa -a de Marta, María e Lázaro- que o acolle. De camiño, entra na súa casa para estar con eles; as dúas mulleres reciben ao que saben que é capaz de conmoverse.
As múltiples ocupacións fannos ser como Marta: activos, dispersos, constantemente indo de acá cara alá...; pero tamén adoitamos ser como María: ante unha boa paisaxe, ou un vídeo que nos manda un amigo ao móbil, quedamos pensativos, en escoita.
Nestes días da XMX, Xesús quere entrar na nosa casa; na túa casa, na miña casa, no corazón de cada un de nós. Xesús quere entrar, verá as nosas preocupacións, no noso andar acelerado, como o fixo con Marta... e esperará que o escoitemos como María; que, no medio do traballar, teñamos a coraxe de entregarnos a el. Que sexan días para Xesús, dedicados a escoitarnos, a recibilo naqueles con quen comparto a casa, a rúa, o club ou o colexio.
E quen acolle a Xesús, aprende a amar como Xesús. Entón el pregúntanos se queremos unha vida plena: e eu no seu nome pregúntovos: Vós queren unha vida plena? (Si!) Empeza desde este momento por deixarche conmover. Porque a felicidade xermina e aflora na misericordia: esa é a súa resposta, esa é a súa invitación, o seu desafío, a súa aventura: a misericordia. A misericordia ten sempre rostro novo; como o de María de Betania sentada aos pés de Xesús como discípula, que ama escoitalo porque sabe que aí está a paz. Como o de María de Nazareth, lanzada co seu «SI» á aventura da misericordia, e que será chamada feliz por todas as xeracións, chamada por todos nós «a Nai da Misericordia».
Entón, todos xuntos, agora pedímoslle ao Señor: Lánzanos á aventura da misericordia.
Señor, lánzanos á aventura da misericordia, á aventura de construír pontes e derrubar muros (cercos e arames), lánzanos á aventura de socorrer ao pobre, ao que sente só e abandonado, ao que xa non lle atopa sentido á súa vida. Lánzanos a acompañar aos que non che coñecen e dicirlles, lentamente e con moito respecto o teu nome e o porqué da miña fe.
Impúlsanos á escoita, como María de Betania, de quen non comprendemos, dos que veñen doutras culturas, outros pobos, mesmo daqueles aos que tememos porque cremos que poden facernos dano. Fainos volver o noso rostro, como María de Nazareth con Isabel, que volvamos o noso rostro sobre os nosos anciáns, sobre os nosos avós para aprender da súa sabedoría. Eu pregúntovos: Vós falades cos seus avós? Máis ou menos, non? Buscádeos, eles teñen a sabedoría da vida, e vivirán cousas que conmoverán os seus corazóns.
Aquí estamos, Señor. Envíanos a compartir o teu Amor Misericordioso. Queremos recibirte nesta Xornada Mundial da Xuventude, queremos confirmar que a vida é plena cando lla vive desde a misericordia, que esa é a mellor parte, a parte máis doce, a parte que nunca nos será quitada.
Amén.
TOMADO DE: revistaecclesia.com
Comentarios
Publicar un comentario