FRATELLI TUTTI - Todos irmáns (Cap.1)

 CARTA ENCÍCLICA

FRATELLI TUTTI

 DO SANTO PAI FRANCISCO

SOBRE A FRATERNIDADE E A AMIZADE SOCIAL

1.       «Fratelli tutti»,1 escribía san Francisco de Asís para dirixirse a todos os irmáns e as irmás, e proporlles unha forma de vida con sabor a Evanxeo. Deses consellos quero destacar un onde convida a un amor que vai máis aló das barreiras da xeografía e do espazo. Alí declara feliz a quen ame ao outro «tanto ao seu irmán cando está lonxe del como cando está xunto a el».2 Con estas poucas e sinxelas palabras expresou o esencial dunha fraternidade aberta, que permite recoñecer, valorar e amar a cada persoa máis aló da proximidade física, máis aló do lugar do universo onde nacese ou onde habite.

2.       Este santo do amor fraterno, da sinxeleza e da alegría, que me inspirou a escribir a encíclica Laudato si, volve motivarme para dedicar esta nova encíclica á fraternidade e á amizade social. Porque san Francisco, que se sentía irmán do sol, do mar e do vento, sabíase aínda máis unido aos que eran da súa propia carne. Sementou paz por todas partes e camiñou preto dos pobres, dos abandonados, dos enfermos, dos descartados, dos últimos.

 

SEN FRONTEIRAS

3.       Hai un episodio da súa vida que nos mostra o seu corazón sen confíns, capaz de ir máis aló das distancias de procedencia, nacionalidade, cor ou relixión. É a súa visita ao Sultán Malik-o-Kamil, en Exipto, que significou para el un gran esforzo debido á súa pobreza, aos poucos recursos que tiña, á distancia e ás diferenzas de idioma, cultura e relixión. Esta viaxe, naquel momento histórico marcado polas cruzadas, mostraba aínda máis a grandeza do amor tan amplo que quería vivir, desexoso de abrazar a todos. A fidelidade ao seu Señor era proporcional ao seu amor aos irmáns e ás irmás. Sen descoñecer as dificultades e perigos, san Francisco foi ao encontro do Sultán coa mesma actitude que pedía aos seus discípulos: que sen negar a súa identidade, cando fosen «entre sarracenos e outros infieis […] non promovan disputas nin controversias, senón que estean sometidos a toda humana criatura por Deus». 3 Naquel contexto era un pedido extraordinario. Impresiónanos que oitocentos anos atrás Francisco convidase a evitar toda forma de agresión ou contenda e tamén a vivir un humilde e fraterno “sometemento”, mesmo ante quen non compartían a súa fe.

4.       El non facía a guerra dialéctica impondo doutrinas, senón que comunicaba o amor de Deus. Entendera que «Deus é amor, e quen permanece no amor permanece en Deus» (1 Xn 4,16). Dese modo foi un pai fecundo que espertou o soño dunha sociedade fraterna, porque «só o home que acepta achegarse a outros seres no seu movemento propio, non para retelos no seu, senón para axudarlles a ser máis eles mesmos, faise realmente pai».4 Naquel mundo infestado de torreóns de vixilancia e de murallas protectoras, as cidades vivían guerras sanguentas entre familias poderosas, ao mesmo tempo que crecían as zonas miserables das periferias excluídas. Alí Francisco acolleu a verdadeira paz no seu interior, liberouse de todo desexo de dominio sobre os demais, fíxose un dos últimos e buscou vivir en harmonía con todos. El motivou estas páxinas.

5.       As cuestións relacionadas coa fraternidade e a amizade social estiveron sempre entre as miñas preocupacións. Durante os últimos anos referinme a elas reiteradas veces e en diversos lugares. Quixen recoller nesta encíclica moitas desas intervencións situándoas nun contexto máis amplo de reflexión. Ademais, se na redacción da Laudato si tiven unha fonte de inspiración no meu irmán Bartolomeu, o Patriarca ortodoxo que propuxo con moita forza o coidado da creación, neste caso sentinme especialmente estimulado polo Gran Imán Ahmad Ao-Tayyeb, con quen me atopei en Abu Dabi para lembrar que Deus «creou todos os seres humanos iguais nos dereitos, nos deberes e na dignidade, e chamounos a convivir como irmáns entre eles».5 Non se tratou dun mero acto diplomático senón dunha reflexión feita en diálogo e dun compromiso conxunto. Esta encíclica recolle e desenvolve grandes temas expostos naquel documento que asinamos xuntos. Tamén acollín aquí, coa miña propia linguaxe, numerosas cartas e documentos con reflexións que recibín de tantas persoas e grupos de todo o mundo.

6.       As seguintes páxinas non pretenden resumir a doutrina sobre o amor fraterno, senón deterse na súa dimensión universal, na súa apertura a todos. Entrego esta encíclica social como un humilde achega á reflexión para que, fronte a diversas e actuais formas de eliminar ou de ignorar a outros, sexamos capaces de reaccionar cun novo soño de fraternidade e de amizade social que non quede nas palabras. Aínda que a escribín desde as miñas conviccións cristiás, que me alentan e me nutren, procurei facelo de tal maneira que a reflexión se abra ao diálogo con todas as persoas de boa vontade.

7.       Así mesmo, cando estaba a redactar esta carta, irrompeu de maneira inesperada a pandemia de Covid-19 que deixou ao descuberto nosas falsas seguridades. Máis aló das diversas respostas que deron os distintos países, evidenciouse a incapacidade de actuar conxuntamente. A pesar de estar hiperconectados, existía unha fragmentación que volvía máis difícil resolver os problemas que nos afectan a todos. Se alguén cre que só se trataba de facer funcionar mellor o que xa faciamos, ou que a única mensaxe é que debemos mellorar os sistemas e as regras xa existentes, está a negar a realidade.

8.       Anhelo que nesta época que nos toca vivir, recoñecendo a dignidade de cada persoa humana, podamos facer renacer entre todos un desexo mundial de irmandade. Entre todos: «Velaí un fermoso segredo para soñar e facer da nosa vida unha fermosa aventura. Ninguén pode pelexar a vida illadamente. […] Necesítase unha comunidade que nos sosteña, que nos axude e na que nos axudemos uns a outros a mirar cara adiante. Que importante é soñar xuntos! […] Sós córrese o risco de ter espellismos, nos que ves o que non hai; os soños constrúense xuntos».6 Soñemos como unha única humanidade, como camiñantes da mesma carne humana, como fillos desta mesma terra que nos acubilla a todos, cada un coa riqueza da súa fe ou das súas conviccións, cada un coa súa propia voz, todos irmáns.

 

1 Admonicións, 6, 1: Fonti Francescane (FF) 155; cf. Escritos. Biografías. Documentos da época, ed. BAC, Madrid 2011, 94.

2 Ibíd., 25: FF 175; cf. ibíd., p. 99. 

3 S. FRANCISCO DE ASÍS, Regra non bulada dos irmáns menores, 16, 3.6: FF 42-43; cf. ibíd., 120. 

4 ELOI LECLERC, Ou.F.M., Exilio e tenrura, ed. Marova, Madrid 1987, 205. 

5 Documento sobre a fraternidade humana pola paz mundial e a convivencia común, Abu Dabi (4 febreiro 2019): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (8 febreiro 2019), p. 6. 

6 Discurso no encontro ecuménico e interrelixioso cos mozos, Skopie - Macedonia do Norte (7 maio 2019): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (10 maio 2019), p. 13.

 

  

CAPÍTULO PRIMEIRO

AS SOMBRAS DUN MUNDO PECHADO

9.       Sen pretender realizar unha análise exhaustiva nin pór en consideración todos os aspectos da realidade que vivimos, propoño só estar atentos ante algunhas tendencias do mundo actual que desfavorecen o desenvolvemento da fraternidade universal.

  

SOÑOS QUE ROMPEN EN PEDAZOS

10.     Durante décadas parecía que o mundo aprendera de tantas guerras e fracasos e dirixíase lentamente cara a diversas formas de integración. Por exemplo, avanzou o soño dunha Europa unida, capaz de recoñecer raíces comúns e de alegrarse coa diversidade que a habita. Lembremos «a firme convicción dos Pais fundadores da Unión Europea, os cales desexaban un futuro baseado na capacidade de traballar xuntos para superar as divisións, favorecendo a paz e a comuñón entre todos os pobos do continente».7 Tamén tomou forza o anhelo dunha integración latinoamericana e comezaron a darse algúns pasos. Noutros países e rexións houbo intentos de pacificación e achegamentos que lograron froitos e outros que parecían promisorios.

11.     Pero a historia dá mostras de estar a volver atrás. Acéndense conflitos anacrónicos que se consideraban superados, rexorden nacionalismos pechados, exasperados, resentidos e agresivos. En varios países unha idea da unidade do pobo e da nación, penetrada por diversas ideoloxías, crea novas formas de egoísmo e de perda do sentido social enmascaradas baixo unha suposta defensa dos intereses nacionais. O que nos lembra que «cada xeración ha de facer súas as loitas e os logros das xeracións pasadas e levalas a metas máis altas aínda. É o camiño. O ben, como tamén o amor, a xustiza e a solidariedade, non se alcanzan dunha vez para sempre; han de ser conquistados cada día. Non é posible conformarse co que xa se conseguiu no pasado e instalarse, e gozalo coma se esa situación levásenos a descoñecer que aínda moitos irmáns nosos sofren situacións de inxustiza que nos reclaman a todos».8

12.     “Abrirse ao mundo” é unha expresión que hoxe foi cooptada pola economía e as finanzas. Refírese exclusivamente á apertura aos intereses estranxeiros ou á liberdade dos poderes económicos para investir sen trabas nin complicacións en todos os países. Os conflitos locais e o desinterese polo ben común son instrumentalizados pola economía global para impor un modelo cultural único. Esta cultura unifica ao mundo pero divide ás persoas e ás nacións, porque «a sociedade cada vez máis globalizada fainos máis próximos, pero non máis irmáns».9 Estamos máis sós que nunca neste mundo masificado que fai prevalecer os intereses individuais e debilita a dimensión comunitaria da existencia. Hai máis ben mercados, onde as persoas cumpren roles de consumidores ou de espectadores. O avance deste globalismo favorece normalmente a identidade dos máis fortes que se protexen a si mesmos, pero procura licuar as identidades das rexións máis débiles e pobres, facéndoas máis vulnerables e dependentes. Deste xeito a política vólvese cada vez máis fráxil fronte aos poderes económicos transnacionais que aplican o “divide e reinarás”.

 

O fin da conciencia histórica 

13.     Por iso mesmo aléntase tamén unha perda do sentido da historia que disgrega aínda máis. Advírtese a penetración cultural dunha especie de “deconstrucionismo”, onde a liberdade humana pretende construílo todo desde cero. Deixa en pé unicamente a necesidade de consumir sen límites e a acentuación de moitas formas de individualismo sen contidos. Nesta liña situábase un consello que dei aos mozos: «Se unha persoa vos fai unha proposta e vos di que ignoredes a historia, que non recollan a experiencia dos maiores, que desprecen todo o pasado e que só miren o futuro que ela lles ofrece, non é unha forma fácil de atrapalos coa súa proposta para que soamente fagan o que ela lles di? Esa persoa necesítaos baleiros, desarraigados, desconfiados de todo, para que só confíen nas súas promesas e se sometan aos seus plans. Así funcionan as ideoloxías de distintas cores, que destrúen “ou de-constrúen” todo o que sexa diferente e dese modo poden reinar sen oposicións. Para isto necesitan mozos que desprecen a historia, que rexeiten a riqueza espiritual e humana que se foi transmitindo ao longo das xeracións, que ignoren todo o que os precedeu».10

14.     Son as novas formas de colonización cultural. Non nos esquezamos que «os pobos que alienan a súa tradición, e por teima imitativa, violencia impositiva, imperdoable neglixencia ou apatía, toleran que se lles arrebate a alma, perden, xunto coa súa fisonomía espiritual, a súa consistencia moral e, finalmente, a súa independencia ideolóxica, económica e política».11 Un modo eficaz de licuar a conciencia histórica, o pensamento crítico, a loita pola xustiza e os camiños de integración é baleirar de sentido ou manipular as grandes palabras. Que significan hoxe algunhas expresións como democracia, liberdade, xustiza, unidade? Foron manoseadas e desfiguradas para utilizalas como instrumento de dominación, como títulos baleiros de contido que poden servir para xustificar calquera acción.

 

7 Discurso ao Parlamento europeo, Estrasburgo (25 novembro 2014): AAS 106 (2014), 996; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (28 novembro 2014), p. 3. 

8 Encontro coas autoridades, a sociedade civil e o Corpo diplomático, Santiago - Chile (16 xaneiro 2018): AAS 110 (2018), 256. 

9 BENEDITO XVI, Carta enc. Caritas in veritate (29 xuño 2009), 19: AAS 101 (2009), 655. 

10 Exhort. ap. postsin. Christus vivit (25 marzo 2019), 181. 

11 CARD. RAÚL SILVA HENRÍQUEZ, S.D.B., Homilía no Tedeum en Santiago de Chile (18 setembro 1974).

 

 

SEN UN PROXECTO PARA TODOS

 15.     A mellor maneira de dominar e de avanzar sen límites é sementar a desesperanza e suscitar a desconfianza constante, aínda disfrazada detrás da defensa dalgúns valores. Hoxe en moitos países utilízase o mecanismo político de exasperar, exacerbar e polarizar. Por diversos camiños négase a outros o dereito a existir e a opinar, e para iso acódese á estratexia de ridiculizalos, sospeitar deles, cercalos. Non se recolle a súa parte de verdade, os seus valores, e deste xeito a sociedade se empobrece e redúcese á prepotencia do máis forte. A política xa non é así unha discusión sa sobre proxectos a longo prazo para o desenvolvemento de todos e o ben común, senón só receitas inmediatistas de mercadotecnia que atopan na destrución do outro o recurso máis eficaz. Neste xogo mesquiño das descualificacións, o debate é manipulado cara ao estado permanente de cuestionamento e confrontación.

16.     Nesta pugna de intereses que nos enfronta a todos contra todos, onde vencer pasa a ser sinónimo de destruír, como é posible levantar a cabeza para recoñecer ao veciño ou para porse á beira do que está caído no camiño? Un proxecto con grandes obxectivos para o desenvolvemento de toda a humanidade hoxe soa a delirio. Aumentan as distancias entre nós, e a marcha dura e lenta cara a un mundo unido e máis xusto sofre un novo e drástico retroceso.

17.     Coidar o mundo que nos rodea e contén é coidarnos a nós mesmos. Pero necesitamos constituírnos nun “nós” que habita a casa común. Ese coidado non interesa aos poderes económicos que necesitan un rédito rápido. Frecuentemente as voces que se levantan para a defensa do medio ambiente son acaladas ou ridiculizadas, disfrazando de racionalidade o que son só intereses particulares. Nesta cultura que estamos a xestar, baleira, inmediatista e sen un proxecto común, «é previsible que, ante o esgotamento dalgúns recursos, se vaia creando un escenario favorable para novas guerras, disfrazadas detrás de nobres reivindicacións».12

 

O descarte mundial 

18.     Partes da humanidade parecen sacrificables en beneficio dunha selección que favorece a un sector humano digno de vivir sen límites. No fondo «non se considera xa ás persoas como un valor primario que hai que respectar e amparar, especialmente se son pobres ou discapacitadas, se “aínda non son útiles” -como o non nados-, ou se “xa non serven” -como os anciáns-. Fixémonos insensibles a calquera forma de malgasto, comezando polo dos alimentos, que é un dos máis vergoñosos».13

19.     A falta de fillos, que provoca un envellecemento das poboacións, xunto co abandono dos anciáns a unha dolorosa soidade, é un modo sutil de expresar que todo termina connosco, que só contan os nosos intereses individuais. Así, «obxecto de descarte non é só o alimento ou os bens superfluos, senón con frecuencia os mesmos seres humanos».14 Vimos o que sucedeu coas persoas maiores nalgúns lugares do mundo a causa do coroavirus. Non tiñan que morrer así. Pero en realidade algo semellante xa ocorrera por mor de ondas de calor e noutras circunstancias: cruelmente descartados. Non advertimos que illar aos anciáns e abandonalos a cargo doutros sen un adecuado e próximo acompañamento da familia, mutila e empobrece á mesma familia. Ademais, termina privando aos mozos dese necesario contacto coas súas raíces e cunha sabedoría que a mocidade por si soa non pode alcanzar.

20.     Este descarte exprésase de múltiples maneiras, como na obsesión por reducir os custos laborais, que non advirte as graves consecuencias que isto ocasiona, porque o desemprego que se produce ten como efecto directo expandir as fronteiras da pobreza.15 O descarte, ademais, asume formas miserables que criamos superadas, como o racismo, que se esconde e reaparece unha e outra vez. As expresións de racismo volven avergoñarnos demostrando así que os supostos avances da sociedade non son tan reais nin están asegurados para sempre.

21.     Hai regras económicas que resultaron eficaces para o crecemento, pero non así para o desenvolvemento humano integral.16 Aumentou a riqueza, pero con inequidade, e así o que ocorre é que «nacen novas pobrezas». 17 Cando din que o mundo moderno reduciu a pobreza, fano medíndoa con criterios doutras épocas non comparables coa realidade actual. Porque noutros tempos, por exemplo, non ter acceso á enerxía eléctrica non era considerado un signo de pobreza nin xeraba angustia. A pobreza sempre se analiza e enténdese no contexto das posibilidades reais dun momento histórico concreto.

 

Dereitos humanos non suficientemente universais

22.     Moitas veces percíbese que, de feito, os dereitos humanos non son iguais para todos. O respecto destes dereitos «é condición previa para o mesmo desenvolvemento social e económico dun país. Cando se respecta a dignidade do home, e os seus dereitos son recoñecidos e tutelados, florece tamén a creatividade e o enxeño, e a personalidade humana pode despregar as súas múltiples iniciativas en favor do ben común».18 Pero «observando con atención as nosas sociedades contemporáneas, atopamos numerosas contradicións que nos levan a preguntarnos se verdadeiramente a igual dignidade de todos os seres humanos, proclamada solemnemente hai 70 anos, é recoñecida, respectada, protexida e promovida en todas as circunstancias. No mundo de hoxe persisten numerosas formas de inxustiza, nutridas por visións antropolóxicas reductivas e por un modelo económico baseado nas ganancias, que non dubida en explotar, descartar e mesmo matar o home. Mentres unha parte da humanidade vive en opulencia, outra parte ve a súa propia dignidade descoñecida, desprezada ou pisada e os seus dereitos fundamentais ignorados ou violados».19 Que di isto acerca da igualdade de dereitos fundada na mesma dignidade humana?

23.     De modo semellante, a organización das sociedades en todo o mundo aínda está lonxe de reflectir con claridade que as mulleres teñen exactamente a mesma dignidade e idénticos dereitos que os homes. Afírmase algo coas palabras, pero as decisións e a realidade gritan outra mensaxe. É un feito que «dobremente pobres son as mulleres que sofren situacións de exclusión, malos tratos e violencia, porque frecuentemente se atopan con menores posibilidades de defender os seus dereitos».20

24.     Recoñezamos igualmente que, «a pesar de que a comunidade internacional adoptou diversos acordos para pór fin á escravitude en todas as súas formas, e dispuxo varias estratexias para combater este fenómeno, aínda hai millóns de persoas -nenos, homes e mulleres de todas as idades- privados da súa liberdade e obrigados a vivir en condicións similares á escravitude. […] Hoxe como onte, na raíz da escravitude atópase unha concepción da persoa humana que admite que poida ser tratada como un obxecto. […] A persoa humana, creada a imaxe e semellanza de Deus, queda privada da liberdade, mercantilizada, reducida a ser propiedade doutro, coa forza, o engano ou a constricción física ou psicolóxica; é tratada como un medio e non como un fin». As redes criminais «utilizan habilmente as modernas tecnoloxías informáticas para embaucar a mozas e nenos en todas as partes do mundo».21 A aberración non ten límites cando se somete a mulleres, logo forzadas a abortar. Un acto abominable que chega mesmo ao secuestro co fin de vender os seus órganos. Isto converte á trata de persoas e a outras formas actuais de escravitude nun problema mundial que necesita ser tomado en serio pola humanidade no seu conxunto, porque «como as organizacións criminais utilizan redes globais para lograr os seus obxectivos, a acción para derrotar a este fenómeno require un esforzo conxunto e tamén global por parte dos diferentes axentes que conforman a sociedade».22

 

Conflito e medo

25.     Guerras, atentados, persecucións por motivos raciais ou relixiosos, e tantas afrontas contra a dignidade humana xúlganse de diversas maneiras segundo conveñan ou non a determinados intereses, fundamentalmente económicos. O que é verdade cando convén a un poderoso deixa de selo cando xa non lle beneficia. Estas situacións de violencia van «multiplicándose dolorosamente en moitas rexións do mundo, até asumir as formas da que podería chamar unha “terceira guerra mundial en etapas”».23

26.     Isto non chama a atención se advertimos a ausencia de horizontes que nos congreguen, porque en toda guerra o que aparece en ruínas é «o mesmo proxecto de fraternidade, inscrito na vocación da familia humana», polo que «calquera situación de ameaza alimenta a desconfianza e o repregamento».24 Así, o noso mundo avanza nunha dicotomía sen sentido coa pretensión de «garantir a estabilidade e a paz en base a unha falsa seguridade sustentada por unha mentalidade de medo e desconfianza».25

27.     Paradoxalmente, hai medos ancestrais que non foron superados polo desenvolvemento tecnolóxico; é máis, souberon esconderse e potenciarse detrás de novas tecnoloxías. Aínda hoxe, detrás da muralla da antiga cidade está o abismo, o territorio do descoñecido, o deserto. O que proceda de alí non é confiable porque non é coñecido, non é familiar, non pertence á aldea. É o territorio do “bárbaro”, do cal hai que defenderse á conta do que sexa. Por conseguinte, créanse novas barreiras para a autopreservación, de maneira que deixa de existir o mundo e unicamente existe “o meu” mundo, até o punto de que moitos deixan de ser considerados seres humanos cunha dignidade inalienable e pasan a ser só “eles”. Reaparece «a tentación de facer unha cultura de muros, de levantar muros, muros no corazón, muros na terra para evitar este encontro con outras culturas, con outras persoas. E calquera que levante un muro, quen constrúa un muro, terminará sendo un escravo dentro dos muros que construíu, sen horizontes. Porque lle falta esta alteridade».26

28.     A soidade, os medos e a inseguridade de tantas persoas que senten abandonadas polo sistema, fan que se vaia creando un terreo fértil para as mafias. Porque elas se afirman presentándose como “protectoras” dos esquecidos, moitas veces a través de diversas axudas, mentres perseguen os seus intereses criminais. Hai unha pedagoxía tipicamente mafiosa que, cunha falsa mística comunitaria, crea lazos de dependencia e de subordinación dos que é moi difícil liberarse.


12 Carta enc. Laudato si (24 maio 2015), 57: AAS 107 (2015), 869.

13 Discurso ao Corpo diplomático acreditado ante a Santa Sé (11 xaneiro 2016): AAS 108 (2016), 120; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (15 xaneiro 2016), p. 7.

14 Discurso ao Corpo diplomático acreditado ante a Santa Sé (13 xaneiro 2014): AAS 106 (2014), 83-84; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (17 xaneiro 2014), p. 7.

15 Cf. Discurso á Fundación Centesimus annus prol Pontifice (25 maio 2013): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (31 maio 2013), p. 4.

16 Cf. S. PAULO VI, Carta enc. Populorum progressio (26 marzo 1967), 14: AAS 59 (1967), 264.

17 BENEDITO XVI, Carta enc. Caritas in veritate (29 xuño 2009), 22: AAS 101 (2009), 657.

18 Discurso ás autoridades, Tirana - Albania (21 setembro 2014): AAS 106 (2014), 773; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (26 setembro 2014), p. 7.

19 Mensaxe aos participantes na Conferencia internacional “Os dereitos humanos no mundo contemporáneo: conquistas, omisións, negacións” (10 decembro 2018): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (14 decembro 2018), p. 11.

20 Exhort. ap. Evangelii gaudium (24 novembro 2013), 212: AAS 105 (2013), 1108.

21 Mensaxe para a 48.ª Xornada Mundial da Paz 1 xaneiro 2015 (8 decembro 2014), 3-4: AAS 107 (2015), 69-71; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (12 decembro 2014), p. 9.

22 Ibíd., 5: AAS 107 (2015), 72; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (12 decembro 2014), p. 9.

23 Mensaxe para a 49.ª Xornada Mundial da Paz 1 xaneiro 2016 (8 decembro 2015), 2: AAS 108 (2016), 49; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (18-25 decembro 2015), p. 8.

24 Mensaxe para a 53.ª Xornada Mundial da Paz 1 xaneiro 2020 (8 decembro 2019), 1: L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (13 decembro 2019), p. 6.

25 Discurso sobre as armas nucleares, Nagasaki - Xapón (24 novembro 2019): L'Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (29 novembro 2019), p. 11.

26 Discurso aos profesores e estudantes do Colexio San Carlos de Milán (6 abril 2019): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (14 abril 2019), p. 7.

  

GLOBALIZACIÓN E PROGRESO SEN UN RUMBO COMÚN

29.     Co Gran Imán Ahmad Ao-Tayyeb non ignoramos os avances positivos que se deron na ciencia, a tecnoloxía, o medicamento, a industria e o benestar, sobre todo nos países desenvolvidos. No entanto, «subliñamos que, xunto a tales progresos históricos, grandes e valiosos, constátase unha deterioración da ética, que condiciona a acción internacional, e un enfraquecemento dos valores espirituais e do sentido de responsabilidade. Todo iso contribúe a que se difunda unha sensación xeral de frustración, de soidade e de desesperación. […] Nacen focos de tensión e acumúlanse armas e municións, nunha situación mundial dominada pola incerteza, a desilusión e o medo ao futuro e controlada por intereses económicos miopes». Tamén sinalamos «as fortes crises políticas, a inxustiza e a falta dunha distribución equitativa dos recursos naturais. […] Con respecto ás crises que levan á morte a millóns de nenos, reducidos xa a esqueletos humanos “por mor da pobreza e da fame”, reina un silencio internacional inaceptable».27 Ante este panorama, aínda que nos cativan moitos avances, non advertimos un rumbo realmente humano.

30.     No mundo actual os sentimentos de pertenza a unha mesma humanidade debilítanse, e o soño de construír xuntos a xustiza e a paz parece unha utopía doutras épocas. Vemos como impera unha indiferenza cómoda, fría e globalizada, filla dunha profunda desilusión que se esconde detrás do engano dunha ilusión: crer que podemos ser todopoderosos e esquecer que estamos todos na mesma barca. Este desengano que deixa atrás os grandes valores fraternos leva «a unha especie de cinismo. Esta é a tentación que nós temos diante, se imos por este camiño da desilusión ou da decepción. […] O illamento e a cerrazón nun mesmo ou nos propios intereses xamais son o camiño para devolver esperanza e obrar unha renovación, senón que é a proximidade, a cultura do encontro. O illamento, non; proximidade, si. Cultura do enfrontamento, non; cultura do encontro, si».28

31.     Neste mundo que corre sen un rumbo común, respírase unha atmosfera onde «a distancia entre a obsesión polo propio benestar e a felicidade compartida da humanidade amplíase até tal punto que dá a impresión de que se está producindo un verdadeiro cisma entre o individuo e a comunidade humana. […] Porque unha cousa é sentirse obrigados a vivir xuntos, e outra moi diferente é apreciar a riqueza e a beleza das sementes da vida en común que hai que buscar e cultivar xuntos».29 Avanza a tecnoloxía sen pausa, pero «que bonito sería se ao crecemento das innovacións científicas e tecnolóxicas correspondese tamén unha equidade e unha inclusión social cada vez maiores! Que bonito sería que a medida que descubrimos novos planetas afastados, volvésemos descubrir as necesidades do irmán ou da irmá en órbita ao redor de min!».30


27 Documento sobre a fraternidade humana pola paz mundial e a convivencia común, Abu Dabi (4 febreiro 2019): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (8 febreiro 2019), p. 7.

28 Discurso ao mundo da cultura, Cagliari - Italia (22 setembro 2013): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (27 setembro 2013), p. 15.

29 Humana communitas. Carta ao Presidente da Pontificia Academia para a Vida con ocasión do 25.º aniversario da súa institución (6 xaneiro 2019), 2. 6: L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (18 xaneiro 2019), pp. 6-7.

30 Videomensaxe ao TED2017 de Vancouver (26 abril 2017): L’Osservatore Romano (27 abril 2017), p. 7

 

AS PANDEMIAS E OUTROS FLAXELOS DA HISTORIA

32.     É verdade que unha traxedia global como a pandemia de Covid-19 espertou durante un tempo a consciencia de ser unha comunidade mundial que navega nunha mesma barca, onde o mal dun prexudica a todos. Lembramos que ninguén se salva só, que unicamente é posible salvarse xuntos. Por iso dixen que «a tempestade desenmascara a nosa vulnerabilidade e deixa ao descuberto esas falsas e superfluas seguridades coas que construiramos as nosas axendas, os nosos proxectos, rutinas e prioridades. […] Coa tempestade, caeu a maquillaxe deses estereotipos cos que disfrazabamos os nosos egos sempre pretenciosos de querer aparentar; e deixou ao descuberto, unha vez máis, esa bendita pertenza común da que non podemos nin queremos evadirnos; esa pertenza de irmáns».31 

33.     O mundo avanzaba de maneira implacable cara a unha economía que, utilizando os avances tecnolóxicos, procuraba reducir os “custos humanos”, e algúns pretendían facernos crer que bastaba a liberdade de mercado para que todo estivese asegurado. Pero o golpe duro e inesperado desta pandemia fóra de control obrigou pola forza a volver pensar nos seres humanos, en todos, máis que no beneficio dalgúns. Hoxe podemos recoñecer que nos alimentamos con soños de esplendor e grandeza e terminamos comendo distracción, peche e soidade; empachámonos de conexións e perdemos o sabor da fraternidade. Buscamos o resultado rápido e seguro e vémonos atafegados pola impaciencia e a ansiedade. Presos da virtualidade perdemos o gusto e o sabor da realidade».32 A dor, a incerteza, o temor e a conciencia dos propios límites que espertou a pandemia, fan resoar o chamado a repensar os nosos estilos de vida, as nosas relacións, a organización das nosas sociedades e sobre todo o sentido da nosa existencia.

34.     Se todo está conectado, é difícil pensar que este desastre mundial non teña relación co noso modo de enfrontar a realidade, pretendendo ser señores absolutos da propia vida e de todo o que existe. Non quero dicir que se trata dunha sorte de castigo divino. Tampouco bastaría afirmar que o dano causado á natureza termina cobrándose os nosos atropelos. É a realidade mesma que xeme e se rebela. Vén á mente o soado verso do poeta Virxilio que evoca as bágoas das cousas ou da historia.33

35.     Pero esquecemos rapidamente as leccións da historia, «mestra de vida».34 Pasada a crise sanitaria, a peor reacción sería a de caer aínda máis nunha febre consumista e en novas formas de autopreservación egoísta. Oxalá que ao final xa non estean “os outros”, senón só un “nós”. Oxalá non se trate doutro episodio severo da historia do que non fósemos capaces de aprender. Oxalá non nos esquezamos dos anciáns que morreron por falta de respiradores, en parte como resultado de sistemas de saúde desmantelados ano tras ano. Oxalá que tanta dor non sexa inútil, que deamos un salto cara a unha forma nova de vida e descubramos definitivamente que nos necesitamos e nos debemos os uns aos outros, para que a humanidade renaza con todos os rostros, todas as mans e todas as voces, máis aló das fronteiras que creamos.

36.     Se non logramos recuperar a paixón compartida por unha comunidade de pertenza e de solidariedade, á cal destinar tempo, esforzo e bens, a ilusión global que nos engana caerá ruinosamente e deixará a moitos a mercé da náusea e o baleiro. Ademais, non se debería ignorar inxenuamente que «a obsesión por un estilo de vida consumista, sobre todo cando só uns poucos poidan sostelo, só poderá provocar violencia e destrución recíproca».35 O “sálvese quen poida” traducirase rapidamente no “todos contra todos”, e iso será peor que unha pandemia.


31 Momento extraordinario de oración en tempos de epidemia (27 marzo 2020): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (3 abril 2020), p. 3.

32 Homilía durante a Santa Misa, Skopie - Macedonia do Norte (7 maio 2019): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (10 maio 2019), p. 12.

33 Cf. Eneida 1, 462: «Sunt lacrimae rerum et mentem mortalia tangunt».

34 «Historia […] magistra vitae» (MARCO TULIO CICERÓN, De Oratore, 2, 36).

35 Carta enc. Laudato si (24 maio 2015), 204: AAS 107 (2015), 928.

 


 

SEN DIGNIDADE HUMANA NAS FRONTEIRAS

37.     Tanto desde algúns réximes políticos populistas como desde formulacións económicas liberais, sostense que hai que evitar custe o que custe a chegada de persoas migrantes. Ao mesmo tempo arguméntase que convén limitar a axuda aos países pobres, de modo que toquen fondo e decidan tomar medidas de austeridade. Non se advirte que, detrás destas afirmacións abstractas difíciles de soster, hai moitas vidas que se desgarran. Moitos escapan da guerra, de persecucións, de catástrofes naturais. Outros, con todo dereito, «buscan oportunidades para eles e para as súas familias. Soñan cun futuro mellor e desexan crear as condicións para que se faga realidade».36

38.     Lamentablemente, outros son «atraídos pola cultura occidental, ás veces con expectativas pouco realistas que os expoñen a grandes desilusións. Traficantes sen escrúpulos, a miúdo vinculados aos cárteles da droga e das armas, explotan a situación de debilidade dos inmigrantes, que ao longo da súa viaxe con demasiada frecuencia experimentan a violencia, a trata de persoas, o abuso psicolóxico e físico, e sufrimentos indescritibles».37 Os que emigran «teñen que separarse do seu propio contexto de orixe e con frecuencia viven un desarraigamento cultural e relixioso. A fractura tamén concirne ás comunidades de orixe, que perden aos elementos máis vigorosos e emprendedores, e ás familias, en particular cando emigra un dos pais ou ambos, deixando aos fillos no país de orixe».38 Por conseguinte, tamén «hai que reafirmar o dereito a non emigrar, é dicir, a ter as condicións para permanecer na propia terra».39

39.     Aínda por riba «nalgúns países de chegada, os fenómenos migratorios suscitan alarma e medo, a miúdo fomentados e explotados con fins políticos. Difúndese así unha mentalidade xenófoba, de xente pechada e replegada sobre si mesma».40 Os migrantes non son considerados suficientemente dignos para participar na vida social como calquera outro, e esquécese que teñen a mesma dignidade intrínseca de calquera persoa. Por tanto, deben ser «protagonistas do seu propio rescate».41 Nunca se dirá que non son humanos pero, na práctica, coas decisións e o modo de tratalos, exprésase que se lles considera menos valiosos, menos importantes, menos humanos. É inaceptable que os cristiáns compartan esta mentalidade e estas actitudes, facendo prevalecer ás veces certas preferencias políticas por encima de fondas conviccións da propia fe: a inalienable dignidade de cada persoa humana máis aló da súa orixe, cor ou relixión, e a lei suprema do amor fraterno.

40.     «As migracións constituirán un elemento determinante do futuro do mundo».42 Pero hoxe están afectadas por unha «perda dese “sentido da responsabilidade fraterna”, sobre o que se basea toda sociedade civil».43 Europa, por exemplo, corre serios riscos de ir por esa senda. Con todo, «inspirándose no seu gran patrimonio cultural e relixioso, ten os instrumentos necesarios para defender a centralidade da persoa humana e atopar un xusto equilibrio entre o deber moral de tutelar os dereitos dos seus cidadáns, por unha banda, e, por outra, o de garantir a asistencia e a acollida dos emigrantes».44

41.     Comprendo que ante as persoas migrantes algúns teñan dúbidas e sintan temores. Enténdoo como parte do instinto natural de autodefensa. Pero tamén é verdade que unha persoa e un pobo só son fecundos se saben integrar creativamente no seu interior a apertura aos outros. Convido a ir máis aló desas reaccións primarias, porque «o problema é cando esas dúbidas e eses medos condicionan a nosa forma de pensar e de actuar até o punto de converternos en seres intolerantes, pechados e quizais, sen caer na conta, mesmo racistas. O medo prívanos así do desexo e da capacidade de encontro co outro».45

36 Exhort. ap. postsin. Christus vivit (25 marzo 2019), 91.

37 Ibíd., 92.

38 Ibíd., 93.

39 BENEDITO XVI, Mensaxe para a 99.ª Xornada Mundial do Migrante e do Refuxiado (12 outubro 2012): AAS 104 (2012), 908; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (11 novembro 2012), p. 4.

40 Exhort. ap. postsin. Christus vivit (25 marzo 2019), 92.

41 Mensaxe para a 106.ª Xornada Mundial do Migrante e do Refuxiado 2020 (13 maio 2020): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (22 maio 2020), p. 5.

42 Discurso ao Corpo diplomático acreditado ante a Santa Sé (11 xaneiro 2016): AAS 108 (2016), 124; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (15 xaneiro 2016), p. 8.

43 Discurso ao Corpo diplomático acreditado ante a Santa Sé (13 xaneiro 2014): AAS 106 (2014), 84; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (17 xaneiro 2014), p. 7.

44 Discurso ao Corpo diplomático acreditado ante a Santa Sé (11 xaneiro 2016): AAS 108 (2016), 123; L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (15 xaneiro 2016), p. 8.

45 Mensaxe para a 105.ª Xornada Mundial do Migrante e do Refuxiado (27 maio 2019): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (31 maio 2019), p. 6.


A ILUSIÓN DA COMUNICACIÓN

42.     Paradoxalmente, mentres se desenvolven actitudes pechadas e intolerantes que nos clausuran ante os outros, acúrtanse ou desaparecen as distancias até o punto de que deixa de existir o dereito á intimidade. Todo se converte nunha especie de espectáculo que pode ser espiado, vixiado, e a vida exponse a un control constante. Na comunicación dixital quérese mostrar todo e cada individuo convértese en obxecto de miradas que furgan, ispen e divulgan, frecuentemente de maneira anónima. O respecto ao outro faise anacos e, desa maneira, ao mesmo tempo que o desprazo, o ignoro e o manteño lonxe, sen pudor algún podo invadir a súa vida até o extremo.

43.     Por outra banda, os movementos dixitais de odio e destrución non constitúen “como algúns pretenden facer crer” unha forma adecuada de coidado grupal, senón meras asociacións contra un inimigo. En cambio, «os medios de comunicación dixitais poden expor ao risco de dependencia, de illamento e de progresiva perda de contacto coa realidade concreta, obstaculizando o desenvolvemento de relacións interpersoais auténticas».46 Fan falta xestos físicos, expresións do rostro, silencios, linguaxe corporal, e até o perfume, o tremor das mans, o rubor, a transpiración, porque todo iso fala e forma parte da comunicación humana. As relacións dixitais, que eximen do laborioso cultivo dunha amizade, dunha reciprocidade estable, e mesmo dun consenso que madura co tempo, teñen aparencia de sociabilidade. Non constrúen verdadeiramente un “nós” senón que adoitan disimular e amplificar o mesmo individualismo que se expresa na xenofobia e no desprezo dos débiles. A conexión dixital non basta para tender pontes, non alcanza para unir á humanidade.

 

Agresividade sen pudor

44.     Ao mesmo tempo que as persoas preservan o seu illamento consumista e cómodo, elixen unha vinculación constante e febril. Isto favorece a ebulición de formas insólitas de agresividade, de insultos, malos tratos, descualificacións, lategazos verbais até esnaquizar a figura do outro, nun desenfreo que non podería existir no contacto corpo a corpo sen que terminásemos destruíndonos entre todos. A agresividade social atopa nos dispositivos móbiles e computadores un espazo de ampliación sen igual.

45.     Iso permitiu que as ideoloxías perdan todo pudor. O que até hai poucos anos non podía ser dito por alguén sen o risco de perder o respecto de todo o mundo, hoxe pode ser expresado con toda crueza aínda por algunhas autoridades políticas e permanecer impune. Non cabe ignorar que «no mundo dixital están en xogo inxentes intereses económicos, capaces de realizar formas de control tan sutís como invasivas, creando mecanismos de manipulación das conciencias e do proceso democrático. O funcionamento de moitas plataformas a miúdo acaba por favorecer o encontro entre persoas que pensan do mesmo xeito, obstaculizando a confrontación entre as diferenzas. Estes circuítos pechados facilitan a difusión de informacións e noticias falsas, fomentando prexuízos e odios».47

46.     Convén recoñecer que os fanatismos que levan a destruír a outros son protagonizados tamén por persoas relixiosas, sen excluír aos cristiáns, que «poden formar parte de redes de violencia verbal a través de internet e dos diversos foros ou espazos de intercambio dixital. Aínda en medios católicos pódense perder os límites, adóitanse naturalizar a difamación e a calumnia, e parece quedar fose toda ética e respecto pola fama allea».48 Que se achega así á fraternidade que o Pai común nos propón?

 

Información sen sabedoría

47.     A verdadeira sabedoría supón o encontro coa realidade. Pero hoxe todo se pode producir, disimular, alterar. Isto fai que o encontro directo cos límites da realidade se volva intolerable. Como consecuencia, opérase un mecanismo de “selección” e créase o hábito de separar inmediatamente o que me gusta do que non me gusta, o atractivo do feo. Coa mesma lóxica elíxense as persoas coas que un decide compartir o mundo. Así as persoas ou situacións que ferían a nosa sensibilidade ou nos provocaban desagrado hoxe sinxelamente son eliminadas nas redes virtuais, construíndo un círculo virtual que nos illa da contorna no que vivimos.

48.     O sentarse a escoitar a outro, característico dun encontro humano, é unha paradigma de actitude receptiva, de quen supera o narcisismo e recibe ao outro,  lle presta atención, o acolle no propio círculo. Pero «o mundo de hoxe é na súa maioría un mundo xordo. […] Ás veces a velocidade do mundo moderno, o frenético impídenos escoitar ben o que di outra persoa. E cando está á metade do seu diálogo, xa o interrompemos e querémoslle contestar cando aínda non terminou de dicir. Non hai que perder a capacidade de escoita». San Francisco de Asís «escoitou a voz de Deus, escoitou a voz do pobre, escoitou a voz do enfermo, escoitou a voz da natureza. E todo iso transfórmao nun estilo de vida. Desexo que a semente de san Francisco creza en tantos corazóns».49

49.     Ao desaparecer o silencio e a escoita, convertendo todo en tecleos e mensaxes rápidas e ansiosas, ponse en risco esta estrutura básica dunha sabia comunicación humana. Créase un novo estilo de vida onde un constrúe o que quere ter diante, excluíndo todo aquilo que non se poida controlar ou coñecer superficial e instantaneamente. Esta dinámica, pola súa lóxica intrínseca, impide a reflexión serena que podería levarnos a unha sabedoría común.

50.     Podemos buscar xuntos a verdade no diálogo, na conversación repousada ou na discusión apaixonada. É un camiño perseverante, feito tamén de silencios e de sufrimentos, capaz de recoller con paciencia a longa experiencia das persoas e dos pobos. O cúmulo abafador de información que nos alaga non significa máis sabedoría. A sabedoría non se fabrica con procuras ansiosas por internet, nin é unha sumatoria de información cuxa veracidade non está asegurada. Dese modo non se madura no encontro coa verdade. As conversacións finalmente só viran ao redor dos últimos datos, son meramente horizontais e acumulativas. Pero non se presta unha detida atención e non se penetra no corazón da vida, non se recoñece o que é esencial para darlle un sentido á existencia. Así, a liberdade é unha ilusión que nos venden e que se confunde coa liberdade de navegar fronte a unha pantalla. O problema é que un camiño de fraternidade, local e universal, só pode ser percorrido por espíritos libres e dispostos a encontros reais.

46 Exhort. ap. postsin. Christus vivit (25 marzo 2019), 88.

47 Ibíd., 89.

48 Exhort. ap. Gaudete et exsultate (19 marzo 2018), 115.

49 Do filme O Papa Francisco - Un home de palabra. A esperanza é unha mensaxe universal, de Wim Wenders (2018).

 

SOMETEMENTOS E AUTODESPREZOS

51.     Algúns países exitosos desde o punto de vista económico son presentados como modelos culturais para os países pouco desenvolvidos, en lugar de procurar que cada un creza co seu estilo propio, para que desenvolva as súas capacidades de innovar desde os valores da súa cultura. Esta nostalxia superficial e triste, que leva a copiar e comprar en lugar de crear, dá espazo a unha autoestima nacional moi baixa. Nos sectores acomodados de moitos países pobres, e ás veces en quen lograron saír da pobreza, advírtese a incapacidade de aceptar características e procesos propios, caendo nun menosprezo da propia identidade cultural coma se fose a única causa dos males.

52.     Esnaquizar a autoestima de alguén é unha maneira fácil de dominalo. Detrás destas tendencias que buscan homoxeneizar o mundo, afloran intereses de poder que se benefician do baixo aprecio de si, á vez que, a través dos medios e das redes téntase crear unha nova cultura ao servizo dos máis poderosos. Isto é aproveitado polo ventaxismo da especulación financeira e a espoliación, onde os pobres son os que sempre perden. Por outra banda, ignorar a cultura dun pobo fai que moitos líderes políticos non logren implementar un proxecto eficiente que poida ser libremente asumido e sostido no tempo.

53.     Esquécese que «non existe peor alienación que experimentar que non se teñen raíces, que non se pertence a ninguén. Unha terra será fecunda, un pobo dará froito, e poderá procrear o día de mañá só na medida que xere relacións de pertenza entre os seus membros, que cre lazos de integración entre as xeracións e as distintas comunidades que a conforman; e tamén na medida que rompa os círculos que aparvan os sentidos afastándonos cada vez máis os uns dos outros».50

50 Discurso ás autoridades, a sociedade civil e o Corpo diplomático, Tallin ? Estonia (25 setembro 2018): L?Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (5 outubro 2018), p. 4.


ESPERANZA

54.     A pesar destas sombras densas que non convén ignorar, nas próximas páxinas quero facerme eco de tantos camiños de esperanza. Porque Deus segue derramando na humanidade sementes de ben. A recente pandemia permitiunos rescatar e valorizar a tantos compañeiros e compañeiras de viaxe que, no medo, reaccionaron doando a propia vida. Fomos capaces de recoñecer como nosas vidas están tecidas e sostidas por persoas comúns que, sen dúbida, escribiron os acontecementos decisivos da nosa historia compartida: médicos, enfermeiros e enfermeiras, farmacéuticos, empregados dos supermercados, persoal de limpeza, coidadores, transportistas, homes e mulleres que traballan para proporcionar servizos esenciais e seguridade, voluntarios, sacerdotes, relixiosas... comprenderon que ninguén se salva só.51

55.     Convido á esperanza, que nos fala dunha realidade que está enraizada no profundo do ser humano, independentemente das circunstancias concretas e os condicionamentos históricos en que vive. Fálanos dunha sede, dunha aspiración, dun anhelo de plenitude, de vida lograda, dun querer tocar o grande, o que enche o corazón e eleva o espírito cara a cousas grandes, como a verdade, a bondade e a beleza, a xustiza e o amor. […] A esperanza é audaz, sabe mirar máis aló da comodidade persoal, das pequenas seguridades e compensacións que estreitan o horizonte, para abrirse a grandes ideais que fan a vida máis bela e digna».52 Camiñemos en esperanza.


51 Cf. Momento extraordinario de oración en tempos de epidemia (27 marzo 2020): L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (3 abril 2020), p. 3; Mensaxe para a 4.ª Xornada Mundial dos Pobres 2020 (13 xuño 2020), 6: L’Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española (19 xuño 2020), p. 5.

52 Saúdo aos mozos do Centro Cultural Pai Félix Varela, A Habana - Cuba (20 setembro 2015): L’Osservatore Romano (21-22 setembro 2015), p. 6.


Comentarios

Publicacións populares