Se danades á viúva e ao seu fillo, desatarase o meu noxo contra vós - Ex 22, 20-26

Domingo 30 de Ordinario - ciclo A

TANTO TEMPO LEVAMOS CONTIGO, PAI

Tanto tempo como levamos contigo, Pai, 

e que pouco te queremos aínda! 

O noso corazón non o sentimos cheo de Ti, 

non se aleda cada mañá co teu recordo 

nin descansa cada noite sabéndote a Ti preto.

O noso corazón non se entenrece por Ti: 

Que poucas veces choramos a túa ausencia! 

Que poucas veces agradecemos a túa presenza nas nosas vidas!

Amamos, ou dicimos amarte, 

e, como nos custa amarte con toda a nosa vida, 

preferindo os teus proxectos aos nosos, 

a túa vontade á nosa, 

as túas ilusións ás nosas! 

Ou mellor aínda: 

como nos custa atopar no fondo de nós mesmos 

aquel punto auténtico de coincidencia, 

onde Ti e nós somos un, 

onde as nosas vontades se unen e fortalecen! 

O noso amor moitas veces é cego por Ti, 

non usa do entendemento nin da razón. 

Que fermosa é a razón que nos deches! 

Como nos une a Ti e nos fai a Ti semellantes! 

E así amámoste ás toas: 

dicimos amarte coma Pai, 

e temémoste como duro e caprichoso coa xente. 

Dicimos amarte coma Pai 

e toleramos os abusos contra os irmáns, 

en nós e nos demais. 

Tanto tempo como levamos contigo, Pai, 

e que pouco te queremos aínda!