DOMUND 2017

Guión para a Vixilia da Luz

Pregón íntegro DOMUND 2017
pronunciado por Luz Casal

TOMADO DE :https://www.religionenlibertad.com

Excmos. e Rvdmos. Sres. Bispos; Sr. Director Nacional de Obras Misionales Pontificias, D. Anastasio Gil García; autoridades; misioneiras e misioneiros; señoras e señores; queridos todos: boas tardes.
Agradezo de todo corazón que me convidaron a estar aquí, nesta Catedral que tanto significado ten na miña vida, e que durante uns minutos capte a súa atención con estas palabras que a continuación lles vou a ler.

Intro
Muller e cantante, é a miña voz a dunha católica pouco practicante, pero cunhas raíces tan profundas, e unha memoria tan ligada á historia e ás celebracións da Igrexa católica, que moitas veces teño a sensación de ser unha boa cristiá.

Para falar sobre as misións e a celebración do Domund neste ano 2017, pensei facelo coma se dunha canción tratásese, facendo este sinxelo pregón que leva o título "Se valente, a misión agarda por ti", e cunha estrutura que contén esta pequena introdución, seguida dunha estrofa, despois un refrán, unha segunda estrofa, refrán, interludio ou ponte para chegar ao final, co último refrán.

Primeira estrofa
 Aprendemos a convivir coa inxustiza e a desigualdade, sen apenas advertilas, coma se o noso cerebro estivese envolto en brétemas, e o noso corazón anestesiado por un consumismo que satisfai os desexos inmediatos e efémeros e polo hedonismo, tan ben considerado, provocando con iso indiferenza e despotismo, que embrutecen e monopolizan os nosos sentimentos. Aínda así, non conformes, imos engadindo pesados fardos de temores, egos e medos, facendo cada día a costra máis dura, inmunizando os sentidos ante o canellón sen saída da pobreza que nos humilla.

Cada vez é máis difícil deixar de ser pobre, e a situación se enquista polas carencias do sistema de protección e das axudas, pola precariedade laboral e a desigual repartición da riqueza.

A vida é un combate constante entre dúas forzas: por unha banda, están aqueles que son capaces de comportarse ordinariamente de maneira inhumana, e no outro lado, no outro bando, están os "soldados" ou misioneiros que, aínda coñecendo a derrota e o desengano, saben sobreporse e cos seus actos reparar o dano causado polos primeiros, á vez que sementan novos camiños con sementes que xerminarán nos corazóns dos desfavorecidos, ata chegar á vitoria.

Cando o tempo se contabilizaba para min doutra maneira, as imaxes duns nenos felices de pel escura, que por primeira vez viron os meus ollos no salón de actos do meu colexio, foron o primeiro contacto que tiven co Domund. Despois de ver ese documental, rodado en paisaxes moi afastadas e distintos, as Irmás Doroteas explicáronnos o significado de moitas palabras, entre as que destacaban pola súa reiteración misericordia e caridade, virtudes e valores que deberiamos incorporar ás nosas incipientes vidas, segundo nos dixeron, a partir dese momento. Esa lección puxo as bases, e fomentou naquel grupo de nenas, a nosa futura predisposición a botar unha man ao necesitado.

Hoxe día cústanos pronunciar palabras como caridade, sendo esta unha virtude superior da moral cristiá que perdeu significado neste tres ou catro últimas décadas. -As palabras tamén están a mercé da moda, desgástanse, perden protagonismo e importancia-.

Nalgún momento da nosa vida diaria teremos que tender a man ao náufrago, como dixo e fixo hai poucos meses o presidente da ONG "Sea Eye", "Ollo do mar", quen defendeu que "axudar ante o perigo é o deber de calquera persoa que estea no mar, sen distingos á súa orixe, cor, relixión ou conviccións"; e para que ese "náufrago" poida continuar a súa travesía, necesitamos dedicarlle uns minutos como os que algúns dedicamos aos nosos abdominais e glúteos, ou ofrecer un donativo que non suporá un gasto maior que un botecito de crema antiarrugas ou unha hidratante de mans.

Un esforzo mínimo, semellante ao que fan algunhas adolescentes ao lanzar sen xeito nin dereito bicos ao aire.

Refrán
 A beleza que provocan os pequenos xestos humanitarios rexenera o mundo, e o amor sálvao.

Segunda estrofa

Os misioneiros
Son eses seres elixidos para soportar as dificultades. Bravos e obedientes fillos dotados de paciencia e fortaleza. Benevolentes coas debilidades. Exemplos de resistencia moral. Mostran diariamente como a compaixón activa está nas entrañas da súa misión e vai máis aló da solidariedade.

Sen patrias nin bandeiras, abandonan o proxecto de vida propia, orientada cara ao seu propio interese, por unha comuñón fraterna. -A liberdade non é maior cando se pode facer o que a un se lle antolla, senón cando se elixe o bo, o belo e o verdadeiro, aínda cando esa decisión comporte o sacrificio dun mesmo por un ben maior-.

Heroes anónimos, que nas súas viaxes ao inferno acaban por alcanzar o ceo ao xuntar con tenrura as súas mans a outras mans. Estes preto de 13.000 misioneiros españois están dispostos e empéñanse en cruzar medio planeta para pór en práctica e materializar o seu idealismo, saíndo da comodidade do noso mundo cotián, para escoitar o latexado da dor dos perseguidos, dos pordioseros e marxinados, chegando mesmo a arriscar a propia vida -que é unha das expresións máis belas e desinteresadas- para ofrecerlles un chispazo de esperanza e achegar dignidade alí onde non hai nada, porque todo foi degradado, cando non aniquilado.

Nestes case cen anos de celebración do Domund, o labor feito polos misioneiros está rodeado de silencio, e aínda así non falta a alegría na súa misión, a pesar de que poidan ter o peito descarnado por moitas ausencias, ou porque tivesen fisuras na súa integridade ou propósitos por mor das súas dúbidas, que non son outra cousa que a consecuencia inherente á honestidade. Se preguntásemos a cada un deles polo seu labor, seguro que nos dirían que todo o que fan ou fixeron merece a pena. Merece a pena o alivio dun pano quente ante o espanto, sacando aos desfavorecidos das sombras da guerra, o terror, o odio fratricida ou a fame que padecen máis de 800 millóns de persoas!

Temos confianza na ciencia, na razón, na cultura e no poder que dá o progreso desde o século XVIII, pero iso non debese impedirnos crer na misericordia que chega a través da fe. Moitas veces as respostas non están na profundidade do saber, porque nin sequera o avance da ciencia detén a miseria.

Somos unha nación antiga, que viviu coa alegría de ser cristiá, unha doutrina profunda do humanismo; unha nación que abriu as portas á evanxelización, e, a través dela, unímonos a xentes doutros pobos, coñecendo as súas culturas e relixións, inseridos nos seus costumes e tradicións, aceptando de maneira natural que as verdades absolutas xeran dor e que levar a fe a outros destinos non debe ter como obxectivo o dominio. Coa distancia que impoñen os séculos, temos ido dando as costas ao traballo espiritual, que podería considerarse como un eco que se anticipase á voz.

O novelista Javier Cercas, no seu libro O monarca das sombras, di referíndose a a súa nai que "habita aínda nun mundo con Deus"; somos moitos os que vivimos con esa presenza que nos ampara ante a escuridade e ofrécenos unha iluminación que avanza.

Para que triunfe o mal, o único necesario é que as persoas boas non fagan nada para evitalo, e na vida só hai dúas opcións ante os problemas: esperar a que outros os solucionen ou pór do teu parte para solucionalos; esta última opción é a que elixistes os misioneiros, relixiosos e seglares.

Laicos e cooperantes tamén pon o seu esforzo persoal, coñecemento profesional e achegue económico a través de distintas organizacións, por exemplo "Acción contra a fame", "Save the Children", "África directo", "Aldeas Infantís", etc.

Un grupo de persoas, a través do noso Festival da Luz que se celebra a poucos quilómetros de aquí, no Concello de Boimorto, puidemos coñecer o traballo dalgunhas desas organizacións, ás cales foron parar a recadación total das entradas de cada edición do Festival, por exemplo "Oxfam Intermón", "Banco de Alimentos" ou "Médicos sen Fronteiras". Tamén fomos testemuñas hai poucos anos do labor inxente da fundación Vicente Ferrer na India, nunha das rexións máis pobres do país, Anantapur, no estado Andhra Pradesh.

Para pechar esta estrofa dedicada aos misioneiros, quero destacar o labor evanxélica e social das Obras Misionales Pontificias.

Refrán
A beleza que provocan os pequenos xestos humanitarios rexenera o mundo, e o amor sálvao.

Ponte

A bondade, esa virtude que algúns teñen e que, segundo din os especialistas en neurociencia afectiva, atópase na base dun cerebro san, fai que os posuidores desa graza perciban as cousas doutra maneira. Mentres moitos fan ruído, uns poucos, coas súas accións caladas e xenerosas, dan ánimos aos que parece que cometesen o pecado de existir, sexa en Siria, Sudán do Sur, Iemen ou en calquera dos máis de 33 países con gravísimos conflitos.

Ser bo é o máis sutil dos egoísmos, porque selo recompénsache co pracer da felicidade e alivia a túa ansiedade como individuo grazas á boa conciencia que recibes cando fas unha boa acción. Por iso eu creo que a colaboración solidaria debería estar sempre de moda.

Refrán
A beleza que provocan os pequenos xestos humanitarios rexenera o mundo, e o amor sálvao.

Permítanme engadir unha pequena coda:
 Grazas a todos os misioneiros presentes por ensinarnos coas súas obras que o máis insignificante acto de amor pode abrazar á humanidade ferida.

Domund 2017