Carta do santo Pai Francisco á mocidade
Con ocasión da presentación do documento
preparatorio da XV Asemblea Xeral Ordinaria
do Sínodo dos Bispos
Queridos mozos:
Véñenme á memoria as palabras que Deus dirixiu a Abrahán: «Vaite da túa terra, da túa patria e da casa do teu pai á terra que eu che mostrarei» (Xén 12,1). Estas palabras están dirixidas hoxe tamén a vós: son as palabras dun Pai que os convida a "saír" para lanzarse cara a un futuro non coñecido pero prometedor de seguras realizacións, a cuxo atopo El mesmo acompáñaos. Convídoos a escoitar a voz de Deus que resoa no corazón de cada un a través do sopro vital do Espírito Santo.
Cando Deus lle di a Abrahán «Vaite», que quería dicirlle? Certamente non lle pedía fuxir os seus ou do mundo. A súa invitación foi unha forte provocación para que deixase todo e encamiñásese cara a unha terra nova. Dita terra, non é seica para vós aquela sociedade máis xusta e fraterna que desexan profundamente e que queren construír ata as periferias do mundo?
Con todo, hoxe, a expresión «Vaite» asume un significado diverso: o da prevaricación, da inxustiza e da guerra. Moitos entre vós estades sometidos á chantaxe da violencia e estades obrigados a fuxir da terra natal. O berro deles sobe a Deus, como o de Israel escravo da opresión do Faraón (cfr. É
2, 23).
Desexo tamén lembrarvos as palabras que Xesús dixo un día aos discípulos que lle preguntaban: «Rabbí [?] onde vives?». El respondeulles: «Vide e verédelo» (Xn 1,38). Tamén a vós Xesús dirixe a súa mirada e convídavos a ir cara a El. Atopáchedes esta mirada, queridos xoves? Escoitáchedes esta voz? Sentíchedes este impulso a porse en camiño? Estou seguro que, aínda que o ruído e o aturdimiento parecen reinar no mundo, esta chamada continua a resoar no corazón de cada un para abrilo á alegría plena. Isto será posible na medida en que, a través do acompañamento de guías expertos, saberedes emprender un itinerario de discernimiento para descubrir o proxecto de Deus na propia vida. Mesmo cando o camiño se atope marcado pola precariedade e a caída, Deus, que é rico en misericordia, tenderá a súa man para levantarvos.
En Cracovia, durante a apertura da última Xornada Mundial da Xuventude, pregunteivos
varias veces: «As cousas, pódense cambiar?». E vós exclamáchedes xuntos a gran voz «SI!!». Esa é unha resposta que nace dun corazón novo que non soporta a inxustiza e non pode dobregarse á cultura do descarte, nin ceder ante a globalización da indiferenza. Escoiten ese berro que vén en grao sumo íntimo!
Tamén cando advirtades, como o profeta Xeremías, a inexperiencia propia da xuventude, Deus estimúlavos a ir onde El vos envía: «Non lles teñas medo, que contigo estou para salvarte» (Xer 1,8). . Un mundo mellor constrúese tamén grazas a vós, que sempre desexades cambiar e ser xenerosos. Non teñades medo de escoitar ao Espírito que vos suxire opcións audaces, non perdades tempo cando a conciencia vos pida arriscar para seguir ao Mestre. Tamén a Igrexa desexa porse á escoita da voz, da sensibilidade, da fe de cada un; así como tamén das dúbidas e as críticas. Facede sentir a todos o voso berro, deixádeo resoar nas comunidades e facédeo chegar aos pastores. San Bieito recomendaba aos abades consultar tamén aos xoves antes de cada decisión importante, porque «moitas veces o Señor revela ao máis novo o que é mellor» (Regra de San Benito III, 3).
Así, tamén a través do camiño deste Sínodo, eu e os meus irmáns Bispos queremos contribuír cada vez máis ao voso gozo (cfr. 2 Cor 1,24). Protéxavos María de Nazaret, unha moza coma vós a quen Deus dirixiu a súa mirada amorosa, para que vos tome da man e vos guíe á alegría dun heime aquí! pleno e xeneroso (cfr. Lc 1,38).
Con paternal afecto,
Francisco
Vaticano, 13 de xaneiro de 2017
*Publicareino nos próximos días
Comentarios
Publicar un comentario