Ficha e Lectio - Domingo 30 Ordinario A
FICHAS ANTERIORES:
DEBUXOS:
LECTIO:
DOMINGO XXX T. O.
(Ano A: 29 de outubro de 2017)
Aproveitándose das trapelas que lle preparaban os
representantes da relixión xudía do seu tempo, Xesús segue a nos ofrecer a súa
visión sobre temas importantes que afectan a nosa vida. É o froito da súa íntima
e inimaxinábel relación con Deus-Pai. O que Xesús nos di ou comenta non é senón
o que Deus Pai, pai seu e pai noso, nos quere comunicar a nós e ó mundo.
“Mestre, cal é na Lei o gran mandamento?”. Tal é a
pregunta que lle fai a Xesús un doutor da lei de entre os fariseos. Pregunta en
principio doada de responder. Deus é o primeiro de todo, a nosa orixe, o que
nos deu vida, o que nola sostén e o que quere que esa nosa vida perdure por
toda unha eternidade. Deus creador non tiña necesidade de nós para nada. Por
iso, se nos creou é porque nos quere, porque desexa facernos partícipes a todos
da súa vida e do seu amor. A consecuencia é que deberiamos agradecerllo e
amalo. Iso si. Xesús vai insistir na súa resposta en que ese amor ó Deus que
tan gratuitamente nos quere haberá de realizarse “con todo o corazón, con toda
a alma e con todo o entendemento”. É unha maneira de nos dicir que o noso amor
a Deus non debería ter límite ningún a pesar da nosa propia e humana
limitación. Por iso, para que tal amor se realice fará falla toda unha vida e mais
toda unha eternidade.
Agora ben, Xesús irá na súa resposta máis alá da pregunta
formulada polo doutor da lei. Porque Xesús quere darlles a entender ós seus
interrogadores que as cousas que se refiren a Deus e a este primeiro mandamento
cambiaron radicalmente dende que Xesús é o “Deus connosco”. Dende que Xesús é o
Deus encarnado, o Deus que se fai compañeiro e irmán noso. Pois resulta que o
Deus do Antigo Testamento é agora -coa aparición entre nós de Xesús como un
Deus humanizado- un Deus que lle dá unha importancia infinita a tódalas persoas,
os homes e as mulleres de tódolos tempos. Todos somos agora fillos de Deus e
irmáns do seu Fillo primoxénito Xesús.
Polo tanto, dende que Deus se quixo facer presente, de
maneira inimaxinábel e insospeitada, en Xesús, non é abondo xa con dicir que
amar a Deus é o primeiro mandamento. Non. Hai que lle engadir de contado a este
mandamento que hai outro segundo mandamento sen o cal o cumprimento do primeiro
non resulta suficiente nin sequera chega a se cumprir de verdade.
É por isto precisamente polo que Xesús dirá que o segundo
mandamento é “semellante” (así mesmo: pensémolo ben), “semellante” ó primeiro.
Un segundo mandamento que na súa formulación é moi breve, mais de longos e amplos
horizontes e esixencias: “Amarás o teu próximo como a ti mesmo”.
En definitiva, non se pode dicir que un cumpre co
primeiro mandamento se non cumpre con este segundo. Ninguén pode dicir que ama
a Deus se non ama o seu próximo, o seu irmán.
Xesús sinala incluso unha medida dese noso amor ó
próximo. Trátase dunha medida de moi doada comprensión. Á diferenza do primeiro
mandamento, sobre o que se nos di que o debemos realizar ou cumprir “con todo o
corazón, alma e entendemento” (e que nos pode resultar unha medida
incomprensíbel e inalcanzábel), as cousas cambian ben no que se refire ó
segundo. Ou é que non sabemos como nos queremos ou amamos a nós mesmos? Máis
que sabelo, vivímolo en todo intre e en calquera circunstancia. Procuramos que
non nos falle o aire para respirar, os alimentos para comer, a casiña ou o
pisiño que nos protexan e defendan, etc. etc. Iso de amármonos a nós mesmos
facémolo coa meirande espontaneidade e naturalidade do mundo e sen que nolo
mande ninguén. Se a cousa non fose así, dende hai moito tería xa desaparecido a
humanidade e non estariamos nós aquí.
Pois ben, esa é a medida que nos pon Xesús para
cumprirmos o segundo mandamento: amar os demais como cada un se ama a si mesmo. Unha medida que, por
comprensíbel e doada de entender que
sexa, é moi alta e esixente.
Como vedes, o quererse a si mesmos, o “egoísmo” ben
entendido, é algo que se converte en esencial para sabérmonos orientar no amor
a Deus e ó próximo. Se alguén non se quere realmente a si mesmo, dificilmente
será capaz de querer os demais e o mesmo Deus.
En relación con isto, nalgún sitio lin algunha vez que na
vida cristiá deberiamos ocuparnos de
tres cousas esenciais, que teñen todas elas relación co amor. O amor é unha
única realidade con tres caras diversas: amor a Deus, amor ó próximo e amor a
si mesmo. Desde nenos aprendemos, en relación coa Santísima Trindade, que hai
“tres persoas distintas e un só Deus verdadeiro”. Pois ben, en relación co
amor, poderiamos dicir algo semellante: hai tres amores distintos e un só amor
verdadeiro. Eses tres amores distintos son o amor a Deus, o amor ó próximo e o
amor a un mesmo. Tres amores nos que se amosa de distintas formas o mesmo e
único amor que debería presidir a cotío as nosas vidas.
Xa
vedes como Xesús simplifica o noso modo de proceder e de actuar na vida,
reducindo a multitude de mandados e prohibicións que tiñan os xudeus a só dous
mandados ou, se queredes, a tres: amar a Deus, amar o próximo e amarse a un
mesmo. O último, amármonos a nós mesmos, resúltanos cousa doada. O problema
está só no segundo mandamento, o de amar o próximo, porque se o cumprimos
cumpriremos xa tamén o primeiro. Os coñecedores das prácticas relixiosas dos
xudeus e dos rabinos que os instruían no tempo de Xesús infórmannos de que se
podían contar, nada máis e nada menos, que 613 mandamentos. Dos cales 248 eran
preceptos e 365 prohibicións. Todos eles tiñan, ademais, o mesmo nivel de
esixencia.
Podemos
dicir que Xesús nos liberou verdadeiramente deste complicado mundo normativo
antigo para centrármonos nunha soa dirección: a do amor. En realidade se, como
proclamaba Xoán, Deus é “amor”, entón Xesús, o Fillo benquerido de Deus, non
podía mandarnos facer outra cousa có que o mesmo Deus Pai fai: amar, amar o seu fillo e amarnos a todos
nós. Amar, esa é palabra que non pasa.
Unha
tarefa que non se remata no curto proceso da nosa vida e que precisa de todo
unha eternidade para se realizar.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS:
Pidámoslle a Deus Pai que nos fagamos conscientes do amor
que el nos ten e nos dá para llelo comunicarmos tamén ós demais, dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Dános, Pai, a graza de vermos sempre unidos o noso amor
a Ti e o noso amor a tódolos irmáns do mundo.
Todos: Escóitanos, Pai.
- Concédenos, Pai, o espírito do teu fillo Xesús que se
entregou ata a morte por todos, para podermos así tamén animarnos a amar os
demais tal e como el o fixo.
Todos: Escóitanos,
Pai.
- Concédelles, Pai, ós gobernantes das
nacións espírito responsábel, desprendido e amoroso para atenderen sobre todo
ós máis necesitados.
Todos: Escóitanos,
Pai.
Pedímoscho,
Pai, por Xesús Cristo, noso Señor. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
https://www.gruposdejesus.com/30-tempo-ordinario-mateu-2234-40/
http://escoladeespiritualidade.blogspot.com.es/2017/10/29-de-outubro-domingo-30-do-tempo.html
Comentarios
Publicar un comentario