Mes de María - Explicación das ladaíñas do Sto.Rosario IV
- Rosa Mística
A María relaciónaselle coas flores, en especial coa rosa,
por considerarse, a raíña das flores. A rosa nace, crece e vólvese unha fermosa
flor, rodeada de espiñas. Así María naceu, creceu e volveuse unha fermosa moza
santa, que sería despois Nai de Deus, pero á vez sufriría por esas espiñas,
como lirio entre cardos, como di o libro do Cantar dos Cantares. Sufriu
pobreza, persecución e fuxida a Exipto, e dor pola morte do seu Fillo.
É bela como unha rosa, e é Mística por que a súa alma esta colmada
da graza de Deus, e axuntado a isto, que a Trindade descendeu sobre ela: O Pai
cubriuna coa súa sombra, o Espírito Santo descendeu sobre ela e o Fillo habitou
nela.
- Torre de David e
Torre de Marfil
O libro do Cantar dos Cantares contén alusións a que o
pescozo da Amada é como Torre de David, como Torre de Marfil. A isto di San
Antonio María Claret (S.XIX): "A
razón é moi clara. Ninguén se pode salvar sen o auxilio da graza que vén de Xesús,
como cabeza que é da Igrexa ou corpo, e María é como o pescozo que xunta, por
dicilo así, o corpo coa cabeza; e así como o influxo da cabeza ao corpo ha de
pasar polo pescozo, así, pois, as grazas de Xesús pasan por María e comunícanse
ao corpo ou aos devotos, que son os seus membros vivos". Por iso,
estas relacións do pescozo como torre aplícanse moi ben a María.
- Casa de Ouro e Arca
da Nova Alianza
A Arca da Alianza foi feita de ouro puro por dentro e por
fóra, así sería digna de levar dentro o máis valioso para Israel. Un cofre de
ouro co maná, o pan que baixo do ceo, a vara de Aarón, o sumo sacerdote, e as
táboas da Lei, a palabra de Deus escrita, coñecidos como o Dez Mandamentos.
Certa vez David non quixo que a Arca entrase na súa casa (2 Samuel 6, 9)
senón que permaneceu na de Obededom por tres meses (2 Samuel 6, 11)
onde bendixo a todo a súa familia.
María pola súa banda, foi pura e sen mancha por dentro e por
fóra desde o seu nacemento, así sería digna de levar dentro o máis valioso para
o mundo. Xesús, o verdadeiro Pan baixado do ceo, Sumo e Eterno Sacerdote, e
Palabra de Deus feita carne. Certa vez, María foi a visitar a Sabela, a súa
curmá, está sentiu indigna da súa visita (Lc 1, 43), pero aínda así a
recibiu e permaneceu tres meses na súa casa (Lc 1, 56) ata
que naceu Xoán Bautista. Por isto María é a Arca da Nova Alianza, a Casa de
Ouro.
- Porta do Ceo
Os Pais da Igrexa viron na porta que nos describe o libro de
Ezequiel, unha figura de María. Ezequiel nárranos que o Señor entrou por esa
porta ao seu Santuario, pero sen abrila. Deus deu orde de nunca abrila, e que
ninguén entraría por ela, por que El xa entrara por ela. De igual maneira,
María é esa porta, pola que entrou Deus a ela, o seu Santuario, e aí tomo o seu
corpo e fíxose home. Deus entrou nela, procreou pero ninguén a tocou. Ninguén a
tocaría nin a mancharía, por que o xa entrara nela.
- Estrela da Mañá
(Malaquías 3, 20) ou (Malaquías 4, 2) (segundo a súa versión da Biblia) (Lc 1, 78) (Cantar 6, 10) (Apocalipse 22, 16)
As Escrituras comparan a Xesús co Sol. Así como o Sol xorde
ao amencer para traer os seus raios para iluminar, e, así Xesús xorde na
historia para iluminar aos que están en tebras, é dicir, no pecado. Agora, é un
feito natural que antes do amencer, existe unha chamada "estrela da mañá" ou "luceiro da alba" que anuncia a
saída do sol. Este astro, que non é máis que o planeta Venus, brilla con
intensidade tres horas antes do amencer.
María por tanto anuncia a chegada do verdadeiro Sol de
Xustiza. Ela xorde como a aurora, di o libro do Cantar dos Cantares. Dixo nunha
ocasión o papa Inocencio, como a aurora sinala o fin da noite e o comezo do
día, así María puxo fin ao pecado ao dar a luz a Xesús, o Salvador.
- Saúde dos enfermos
María tróuxonos a Saúde aos enfermos, por que nos deu ao
médico divino, ao medicamento perfecto. Xesús en vida pasou curando moitos
males, e segue facéndoo no Ceo. O Cantar dos Cantares fai alusión a María como
unha muller que destila mel, como xardín do que brotan froitos exquisitos, do
que brota un manancial. San Bernardo dixo: "Xesús é mel na boca,melodía no oído, gozo no corazón. Hai algún entre
nós que estean tristes? Que Xesús entre no seu corazón, e logo se mostre no seu
rostro, e velaquí que diante do resplandor que se levanta do seu nome, toda
nube esvaécese e regresa a serenidade." Sen dúbida todo iso que brota do xardín é Xesús,
o medicamento físico e espiritual perfecta.
- Refuxio dos
Pecadores, Consolo dos Aflixidos, Auxilio dos Cristiáns.
Xesús dános o perdón cando acudimos a el con arrepentimento.
El prométenos que nos fará descansar de todas as nosas preocupacións, tanto
física como espiritualmente. María, como nai nosa, sempre nos alenta a seguir
ao seu fillo. Ela intercede por nós, e pódenos alcanzar ese perdón de Xesús e
para alcanzarnos o amor de Xesús.
É un refuxio, cando pensamos que desagradamos a Deus, cando
pensamos que o defraudamos. Como nai que é, ela consólanos, fainos ver que Deus
está pronto para perdoarnos. (Isaías 55, 7) Por iso,
tamén é o noso auxilio, por que pide polas nosas necesidades a Deus. Sempre nos
lembra que o "facer o que Xesús nos diga" é o mellor que podemos
facer.
- Raíña dos Anxos,
profetas, patriarcas, etc.
(Véxase a sección, "Raíña")
(Para a ladaíña, "Raíña elevada ao ceo", véxase )
As LADAÍÑAS terminan orando a Deus feito home, Xesucristo,
baixo o nome de Año de Deus. Xa Isaías relaciona a Xesús na cruz como un "como un año
levado ao matadoiro" (Isaías 53, 7). Un cordeiro
como os que eran sacrificados para o perdón dos pecados cada ano no Templo. Xesús
en cambio, ao morrer unha vez e para sempre, redimió dos pecados a todos os
homes. San Xoán Bautista chamoulle "o Año de Deus, que quita o pecado do mundo."
(Xn 1, 29) Ao final pedímoslle perdón ao Señor e suplicámoslle
que teña piedade de nós.
Apreciemos verdadeiramente esta serie de afagos ou eloxios a María. O Cantar
dos Cantares fai alusión a unha Amada. Esa Amada é unha figura de María. Dela
dise: "Ela
é a única da súa nai, a preferida da que a procreou [...]" (Cantar 6, 9). A esta muller
amada, "felicítana
as novas, as raíñas e concubinas elóxiana." (Cantar 6, 9). Nós como
fillos seus, irmáns de Xesús debemos tamén de darlle a honra que se merece.
Sigamos o consello de San Paulo: "honra, a quen lle é debido." (Romanos 13, 7)
*Obras pintadas por Mónica Ozamiz
Comentarios
Publicar un comentario