Domingo de Pentecoste

23.5.15

Domingo de Pentecoste - ciclo B

DOMINGO DE PENTECOSTE - MISA DO DÍA

Primeira Lectura Feit 2, 1-11

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Quedaron cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar

Cando se cumpriron os días de Pentecoste, estaban todos xuntos no mesmo sitio. De súpeto, veu do ceo un ruído coma dun forte golpe de vento que encheu toda a casa onde estaban; e apareceron talmente coma linguas de lume, que, repartidas, foron pousando unha sobre cada un deles.

Quedaron cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar noutras linguas, conforme lles concedía o Espírito.

Había daquela en Xerusalén xudeus piadosos de todas as nacións da terra. Ao se producir aquel estrondo, xuntouse a xente e ficou moi desconcertada, porque cada un os sentía falar na súa propia lingua. Pasmados e admirados, dicíanlles uns a outros:

"Olla! E todos estes que están aí a falar non son galileos? E logo como é que os sentimos falar cada un de nós no noso propio idioma nativo? Partos, medos, elamitas, xente da Mesopotamia, Xudea, Capadocia, Ponto, Asia, Frixia e Panfilia, do Exipto e da parte de Libia contra Cirene, forasteiros romanos tanto xudeus coma prosélitos, cretenses e árabes, sentimos falar nas nosas linguas das grandezas de Deus".

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 103, 1ab e 24 ac. 29bc-30. 31 e 34

R/. (30): Manda, Señor, o teu Espírito e renova a cara da terra.

Ou: Aleluia.

Alma miña, bendí o Señor.

Señor, meu Deus, ti es moi grande,

Cantas son, Señor, as túas obras,

A terra está chea das túas criaturas.

Retiras o teu alento, e expiran,

volvendo ao seu po.

Mandas o teu alento, e son creados

e renovas a cara da terra.

Gloria ao Señor por sempre,

alégrese o Señor coas súas obras.

Que El acolla o meu cantar

e alegrareime eu no Señor.

Segunda Lectura 1 Cor 12, 3b-7. 12-13

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

A todos nos bautizaron nun único Espírito, para formarmos un único corpo

Irmáns:

Ninguén que diga "Renegado sexa Xesús", fala movido polo Espírito de Deus; e ninguén é capaz a dicir "Xesús é o Señor", se non é baixo o influxo do Espírito Santo.

Hai diversidade de dons, pero un mesmo Espírito. Hai diversidade de servizo s, pero un mesmo Señor. Hai diversidade de realizacións, pero un mesmo Deus, que é quen realiza todo en todos.

A cadaquén dáselle a manifestación do Espírito para o ben común.

Porque igual que o corpo, sendo un, ten moitos membros e todos estes membros, con seren moitos, non fan máis dun corpo: así tamén Cristo.

Porque a todos nos bautizaron nun único Espírito, para formarmos un único corpo: tanto xudeus coma gregos, tanto escravos coma libres. E a todos se nos deu a beber un único Espírito.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SECUENCIA

Ven, Espírito divino,

manda a túa luz do ceo.

Pai amoroso do pobre

don, nos teus dons xeneroso,

luz que penetra nas almas,

fonte de todo consolo.

Ven, hóspede desexado,

descanso do noso esforzo,

tregua no duro traballo,

brisa nas horas de afogo,

gozo que as bágoas enxuga

e reconforta na dor.

Entra ata o fondo da alma,

divina luz, e enriquécenos.

Mira o baleiro do home

se Ti lle faltas por dentro,

mira o que pode o pecado

cando falta o teu alento.

Lava en nós todo o manchado,

rega o árido e sedento,

sanda as feridas do pobo;

amolece o que está teso,

pon calor onde hai friaxe,

dános bo discernimento.

Reparte os teus sete dons

segundo a fe dos teus servos.

Segundo a túa bondade,

dálle ao esforzo o teu premio,

salva a quen busca salvarse

e dános o gozo eterno.

Amén. Aleluia.

ALELUIA

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Ven, Espírito Santo, enche o corazón dos teus fieis;

e acende neles o lume do teu amor.

Aleluia.

Evanxeo Xn 20, 19-23

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Como me mandou a min o Pai, así vos mando eu a vós: recibide o Espírito Santo

Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

‑ Paz convosco.

Dito isto, mostroulles as mans e mais o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor.

El díxolles outra vez:

‑ Paz convosco: coma o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

E dito isto alentou sobre eles, e díxolles:

‑ Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo

Presenza e alento do Espírito nun xeito de sentir e vivir a fe moitas veces desalentado e pouco crible - Pentecoste 2015 B

TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

ESCOITA ACTIVA

A festa do Espírito Santo, Pentecoste. Si, hoxe achegámonos ao noso encontro semanal movidos pola chamada que, nos seus discípulos, nos fai Xesús: ide e entendede. Porque aquí está a clave: entendernos. E cómo nos custa! Falamos moito, pero dicimos pouco. Confundimos utilizar moitas palabras, mesmo ter un vocabulario rico, con dicir cousas con sentido. Por iso neste domingo de Pentecostes poderiamos preguntarnos se somos dos que falamos sen dicir nada; se somos dos que nos gusta que outros falen inda que non entendamos nin prestemos atención; ou se somos dos que falan cando corresponde, sen buscar quedar ben, senón motivar os corazóns para actuar acollendo a forza do Espírito e facendo canto nos corresponde. Porque no facer ben o que temos que facer está sempre presente o Espírito que Xesús nos deixou para mover os corazóns e facer da vida un camiño de diálogo e entendemento activo.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

Para que non convertamos a fe nunha perda de tempo, senón nunha escoita activa e

transformadora por facer ben as cousas,

SEÑOR, QUE FALEMOS PARA ENTENDERNOS.

Para que superemos a tentación de oír sen escoitar e de falar sen dicir,

CRISTO, QUE FALEMOS PARA ENTENDERNOS.

Para que non nos deixemos levar da intransixencia nin da intolerancia,

SEÑOR, QUE FALEMOS PARA ENTENDERNOS.

Poderiamos hoxe fixarnos en tres palabras que van aparecendo ao longo das lecturas que

temos proclamado, Tres palabras que nos ofrecen un estilo de vida e un camiño polo que somos invitados a ir para acadar ese estilo de vida: inmobilidade, testemuño e entendemento.

Inmobilidade: Esta é unha tentación que todos/as temos algunha ou moitas veces ao longo da vida. Quedar quietos, pensar e desexar que o que haxa que facer o fagan outros. É máis cómodo ver pasar as cousas, situacións e realidades por diante dos nosos ollos que facerlles fronte. Nesta situación estaban os apóstolos despois de que Xesús se fora, nunha espera inactiva e de vítima. Necesitaban que alguén os espoliase, e estando nestas chega o Espírito que os leva a tomar conciencia de que hai que cambiar, moverse, deixar de laiarse ou camiñar na nostalxia do que foi e xa non volverá. E comezan a súa andaina. Non esquezamos: toman conciencia de que seguir a Xesús non é quedarse na dor e na queixa, senón ser proactivos e propositivos, e non esperar que outros o fagan por nós. Se nós non mostramos que a fe é importante na vida, que podemos transmitir aos que non están, non veñen ou se foron?

Testemuño: Cando somos capaces de perder o medo e mobilizarnos, estamos mostrando que queremos dar razón do que nos move e nos da azos para facerlle fronte a canto veña. E o que vén non sempre é bo. A iso chámaselle testemuño. Dar razón de canto transforma a vida non nun laio permanente, senón nunha acción de grazas persoal e comunitaria que vai converténdoa non no aburrimento dos días que pasan, senón en esperanza por compartir cos demais que Xesús nos abriu un camiño que nos ilusiona, que nos move a facer cousas xuntos; e que neste camiño non imos solos, que o Espírito vai con nós, que El non deixa que nos veñamos abaixo nas dificultades e terma de nós cando a euforia non nos deixa poñer os pés no chan nas alegrías. Testemuñar é transmitir e trasladar aos demais que a vida paga a pena e que Deus, non só non nos deixa solos, senón que nos ofrece o gozo da presenza do Espírito ao noso lado.

Entendemento: E este traxecto do camiño da nosa vida non o facemos solos, senón en comunidade. Unha comunidade que vai tentando identificar no medio do noso mundo actual as pegadas de Deus; unha comunidade que non deixa que quedemos nas marxes; unha comunidade na que nos queremos e preocupamos uns dos outros; unha comunidade que loita contra a tentación do derrotismo e do aquí non se pode facer nada; pero unha comunidade tamén que sabe poñer freo as nosas euforias puramente afectivas que ás veces nos fan esquecer que os pés teñen que tocar sempre o chan; unha comunidade, que sen ser mellor nin peor cas outras é a nosa, e que hoxe se reúne para poder escoitar esta palabra, reafirmar os seus lazos de solidariedade e entendemento, e que quere facer do diálogo o seu medio desde o que mostrar que nin somos unha seita nin temos que pensar todos igual, senón que nesta familia que chamamos Igrexa cabemos todos e todas, e se Deus nos abre a porta e nos invita a entrar, nós non somos quen de pecharlle a quen queira vir e quedar.

FRATERNIDADE ORANTE

Porque non queremos quedar quietos, porque buscamos testemuñar a nosa esperanza, porque estamos dispostos a facer do entendemento o medio polo que os que nos ven se acheguen á persoa e mensaxe de Xesús, dicimos xuntos: