1 de Maio

Comunicado 1 de maio de 2015 

" Día internacional do traballo " 

HOAC e XOC. 

En twitter #1mayoTrabajoDigno

Celebramos un ano máis o 1º de maio, día festivo e reivindicativo para o movemento obreiro en todo o mundo, e día tamén de celebración na nosa Igrexa, festa de San Xosé Obreiro, traballador que nos mostrou a dignidade de ser un obreiro, herdanza que compartiu co propio Xesús.

Para a Xuventude Obreira Cristiá (XOC) e a Irmandade Obreira de Acción Católica (HOAC), movementos de militantes obreiros cristiáns, este día é especial por dobre motivo. Como traballadores, porque o celebramos de xeito conxunto cos nosos irmáns para que se realice dunha vez a dignidade que non vemos recoñecida, e como cristiáns, porque en Xesús obreiro temos o mellor fundamento de poder conseguir a utopía que anhelamos: unha sociedade de irmáns onde todos e todas podamos ter un traballo digno que nos permita o noso sostemento e o das nosas familias, a nosa realización persoal e a nosa contribución a esa sociedade mellor (CV, 63).

Celebramos este 1º de maio MIRANDO AO PASADO. Esta festa naceu a finais do século XIX, en París. Concibiuse como xornada de loita reivindicativa e de homenaxe a aquelas e aqueles que morreron por reivindicar o tres 8 (8 horas de traballo, 8 de descanso e 8 para a relación social) e marcou un punto de inflexión no movemento obreiro mundial, de maneira que o 1 de maio quedou consagrado como día para manifestar a inalienable dignidade da traballadora fronte ao capital. Hoxe seguímonos preguntando: Cantas mobilizacións seguirán sendo necesarias para que se acaben aceptando as máis xustas reivindicacións do mundo do traballo? Cantas máis para que recobremos a conciencia da dignidade das persoas como o máis sacro?

A Igrexa foi acompañando ao longo da historia os procesos de cambio, tentando iluminar desde a fe os acontecementos e a realidade social cambiante. Quizá moitas veces coas nosas sombras, en forma de morneza, de confusión ou de diagnósticos equivocados. Á vez tamén, con indiscutibles chamadas e manifestacións en defensa da dignidade das persoas: "Cando a vida social -tamén o traballo- pon no centro ao diñeiro, e non á persoa, negamos a primacía do ser humano sobre as cousas, negamos a primacía de Deus" (EG 55).

Hoxe atopámonos con graves situacións de desemprego, desigualdade, pobreza e precariedade, en todo o mundo. Son signo e consecuencia dunha forma de facer e funcionar na que a lóxica prevalente é a do diñeiro, non a de procurar garantir o ben-ser ou ben-vivir de todas as persoas.

O último informe Foessa indica como a crise está a causar un risco de falta de cohesión social en España que se fundamentou nestes últimos anos no incremento da desigualdade, o aumento do desemprego, o descenso dos sistemas de protección social, o desgaste dos mecanismos de protección familiar, as desigualdades territoriais e as dificultades recadatorias, debidas á economía mergullada e a fraude fiscal.

Cando observamos esta realidade, non podemos esquecer, como di o Papa Francisco, que "o desemprego é consecuencia dun sistema globalizado no cal o diñeiro é o ídolo e o único que manda", ou que "descártase aos mozos e aos anciáns".

Non vivimos tempos de recuperación laboral e social no noso país cando:
- Hai máis de 12 millóns de pobres, mentres que a riqueza dos máis ricos segue aumentando.
- Persisten taxas desemprego superiores ao 23%, e a precariedade laboral é cada vez maior.
- O 90% dos empregos creados nos últimos anos son temporais, e moitos a tempo parcial
- Os traballadores pobres superan xa o 12%.
- En 1.700.000 familias, ningún dos seus membros ten emprego e máis de 700.000 non teñen ningún ingreso.
- Máis da metade dos desempregados (55,71%) xa non cobra ningún tipo de prestación.
- Os desafiuzamentos seguen sendo unha secuela para tantas familias arruinadas. Segundo o INE, foron 184 ao día en 2013, e incrementáronse un 7,8% en 2014.
- A metade dos e as mozas están en desemprego, moitos abocados á emigración forzosa, ocupando postos de cualificación inferior ao seu nivel de estudos?
- As persoas inmigrantes engrosan a bolsa da economía mergullada e teñen os peores salarios.
- A brecha salarial entre ambos os sexos segue aumentando, (?)

Esta situación, estes datos, son fonte de indignación e de dor. Tamén son unha chamada á nosa conciencia. Non se pode construír un mundo que camiñe cara á igualdade e a xustiza desde as premisas sobre as que funciona a nosa economía nacional e internacional, as nosas relacións laborais, o noso funcionamento social. Non hai remedio se non empezamos a pór ás persoas e ás familias, especialmente ás máis empobrecidas e castigadas, no centro. Por iso queremos LOITAR O PRESENTE, tratando de ser alza-voz do sufrimento e as esperanzas de tantas persoas traballadoras e as súas familias "Escoitei o clamor do meu pobo" (Ex 6,5)

No mundo obreiro e do traballo necesitamos que se promovan políticas:
- que recuperen o sentido humano do traballo,
- que promovan traballo digno,
- que poñan os seus obxectivos en erradicar a pobreza e a desigualdade,
- que fomenten unha verdadeira participación cidadá,
- que defendan os dereitos sociais como un deber de xustiza,
- que defendan a vida en todas as súas etapas.

Ante esta situación lembramos as recentes palabras do Papa Francisco: "Non é suficiente con que os pobres recollan migallas que caen da mesa dos ricos, hai bens básicos como a terra, o traballo e a casa, ademais de servizos públicos como saúde, educación, seguridade ou medio ambiente, dos que ningún ser humano debería quedar excluído (...). Mentres non se logre unha distribución equitativa da riqueza, non se lograrán resolver os males da humanidade". (Acto inaugural da VII Cume das Américas).

E como seguidores de Xesús de Nazaret na súa Igrexa e como testemuñas da resurrección, anunciamos a esperanza como programa de acción. Esperanza que nos axude a cambiar a maneira de sentir, pensar e actuar, superando as vellas formulacións capitalistas do beneficio como único motor posible da historia, para ir alumando e CONSTRUÍNDO O FUTURO, como xa ocorre en moitas partes, alternativas que vaian xerando unha nova realidade desde a dignidade e a fraternidade onde a persoa sexa o primeiro.