5º DOMINGO DE PASCUA  -  CICLO B


Primeira Lectura     Feit 9, 26-31
LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS
Contoulles como vira o Señor no camiño
  
            Naqueles días, cando chegou Saulo a Xerusalén, procuraba xuntarse cos discípulos; pero todos lle tiñan medo, non crendo que fose discípulo de verdade.
            Pero Bernabé, colleuno consigo e levouno onda os apóstolos. Saulo contoulles que vira o Señor no camiño, que lle falara e que en Damasco predicara publicamente no nome de Xesús.
            Conviviu con eles en Xerusalén, predicando con ousadía no nome do Señor. Falaba e discutía tamén cos helenistas, pero estes queríano matar. Ao sabelo, os irmáns levárono para Cesarea e fixérono seguir a Tarso.
            Daquela, a Igrexa tiña paz en toda a Xudea, Galilea e mais Samaría. Crecía coma un edificio, progresaba na fidelidade ao Señor e coa asistencia do Espírito Santo ía aumentando en número.

Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL     Sal 21, 26b-27. 28 e 30. 31-32
R/.  (26a):  Ti espertas a miña loanza na asemblea!
Ou:  Aleluia.

Cumprirei os meus votos na  presenza dos que o temen.
0s pobres comerán ata fartarse,
loarán o Señor os que o buscan
e gozarán de vida duradeira.

Lembraranse do Señor e volverán a El
todos os confíns da terra;
axeonllaranse na súa  presenza
as familias todas dos pobos.
Prostraranse perante El os que repousan na terra,
axeonllaranse na súa  presenza os que baixan ao po.

Eu hei vivir para El,
e hao servir a miña proxenie.
Falarase do Señor á xeración vindeira,
a súa xustiza será revelada ao pobo que ha de nacer:
"Velaí a obra do Señor".


Segunda Lectura    1 Xn 3, 18-24
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN XOÁN
Este é o seu mandamento, que creamos e amemos
  
            Meus filliños, non amemos de palabra e de lingua, senón con feitos e na verdade. Deste xeito saberemos que vivimos conforme á verdade e sosegaremos o noso corazón diante do tribunal de Deus. Porque aínda que o noso corazón nos acuse, Deus é meirande có noso corazón e coñece todo.
            Meus amigos, se o corazón non nos acusa, temos confianza para nos achegar a Deus e El dános o que lle pidamos, porque cumprimos cos seus mandamentos e facemos o que a El lle agrada.
            Isto é o que El manda: que creamos no seu Fillo Xesús Cristo e que nos queiramos ben uns aos outros, coma el nos mandou.
            O que cumpre cos seus mandamentos está en comuñón con Deus, e Deus en comuñón con el: coñecemos que Deus está en comuñón connosco polo Espírito que nos deu.

 Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus


ALELUIA    Xn 15, 4a. 5b
Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.
Permanecede en min e eu en vós, di o Señor;
quen permanece en min, dá froito abondoso.
Aleluia.



Evanxeo     Xn 15, 1-8
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Quen permanece en min e eu nel, é portador de froito abondoso
  
            Naquel tempo díxolles Xesús aos seus discípulos:
            - Eu son a verdadeira vide, e meu Pai é o labrador. O bacelo que en min non leva froito, arríncao; e o que leva froito, límpao, para que leve aínda máis froito. Vós xa estades limpos, pola palabra que vos teño falado. Permanecede en min e eu en vós.
            Así como o ramo non pode levar froito pola súa conta, se non permanece na vide, tampouco vós, se non permanecedes en min. Eu son a vide; vós os bacelos.
            Quen permanece en min e eu nel, ese leva froito abondoso, pois fóra de min non podedes facer nada. Se alguén non permanece en min, é coma os ramos arrincados fóra, que secan; apáñanos, bótanos no lume e arden.
            Se permanecedes en min e as miñas palabras permanecen en vós, pedide o que queirades e hásevos facer.
            Nisto é glorificado meu Pai: en que levedes froito abondoso e vos mostredes coma discípulos meus.

 Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo


Somos Videiras de Cristo no medio do mundo, para ser froito abondoso de misericordia – 5º Pascua  B 2015

ESCOITA ACTIVA
Pouco a pouco imos adentrándonos no tempo de Pascua. Estes cincuenta días nos que os cristiáns queremos mostrar e expresar a ledicia da resurrección van envolvéndonos nunha chamada de optimismo, esperanza e solidariedade. Como ben sabemos a Pascua non  é  un día, senón un tempo e unha maneira de vivir e desenvolver a vida. Unha maneira de vivir ancorada na persoa de Xesús e que acollemos converténdoa en feitos, comportamentos e vivencias múltiples e ricas para cada un de nós e para as nosas comunidades.
Nesta experiencia de crecemento e encontro que a fe nos ofrece, hoxe queremos compartir a invitación que se nos fai desde o Evanxeo: entender e gozar desta vivencia pascual dando bos froitos que supoñan atoparse e compartir, tender a man e axudar, pararse e escoitar. Porque o bo froito só  é  posible con esforzo e traballo; e aínda así, nada asegura que todos o vexan e entendan.
Neste domingo que volvemos xuntarnos ao redor da mesa do altar, unámonos neste momento de fe e comuñón que agora comezamos, sabendo agradecer a Deus as persoas e situacións que vai poñendo no noso camiño para ser felices e crecer queréndonos e preocupándonos uns polos outros.

CORAZÓN MISERICORDIOSO
    Como ti termas de nós, dános azos para que tamén nós termemos de quen poida necesitarnos, SEÑOR,QUE SEXAMOS VIDEIRA CHEA DE BOS FROITOS.
    Como ti non cansas de acompañarnos e agarimarnos coa túa tenrura, que tamén nós saibamos levar a túa tenrura a quen se sente triste e desacougado, CRISTO, QUE SEXAMOS VIDEIRA CHEA DE BOS FROITOS.
    Como ti non deixas de alentarnos e animarnos, que tamén nós non teñamos medo de mostrar alento e  ánimo a quen nos necesite, SEÑOR, QUE SEXAMOS VIDEIRA CHEA DE BOS FROITOS.

PALABRA ENRAIZADA
    Como ocorreu con Paulo, tamén nós temos que pasar do medo  á  acollida. É moi interesante e digno de que lle prestemos un pouquiño de atención  á  persoa de Paulo –Saulo– de Tarso, co tempo S. Paulo. Comezou sendo o primeiro perseguidor dos seguidores de Xesús. Si, denunciaba a quen pensaba que era do grupo dos amigos de Xesús; mesmo os perseguía e detiña para levalos  ás autoridades. Por iso ao oír o seu nome aqueles primeiros cristiáns tiñan medo e non acababan de fiarse. Pero, nun momento ao longo deste proceso, prodúcese en Paulo un cambio, por que? Porque se dá  conta que aquilo que contan os seguidores do tal Xesús ten a súa aquela; é  dicir, merece que se lle preste atención e que se pense un pouco que supón e a onde leva. Deste xeito prodúcese en Paulo unha verdadeira experiencia de conversión e cambio. Descobre que o vivir só  de respectar costumes e tradicións se non vai animado polo amor, non serve para nada; que preocuparse por aliviar a dor e tristura, tamén a pobreza dos máis excluídos, paga a pena; que reunirse para agradecer e compartir esta experiencia que vai facendo que o grupo creza dia a dia e que ninguén se senta nin estraño nin apartado, non só evita facer doer os corazóns dos que o sofren, senón que leva tamén a que un se senta verdadeiramente realizado e a gusto co que  é  e fai. En fin, que Paulo vai sendo consciente de todo isto –o testemuño daqueles primeiros cristiáns foi fundamental– e decide romper coa súa relixión ritualista e discriminadora, para unirse a este grupo que era capaz de facerlle  fronte  ás dificultades, sen recuar diante delas. Ese foi o verdadeiro encontro con Xesús e a súa mensaxe, a través do testemuño daqueles esforzados e heroes da primeira hora do cristianismo. E tal foi así que ao principio non acababan de fiarse deste cambio. Acaso non nos pasaría o mesmo a nós?.. Teñen medo, e o medo impídelle ao principio acollelo, abrirlle a porta das súas casas, invitalo as súas celebracións...; pero non se deixan levar da desesperación, senón que lle van dando novas oportunidades,e pouco a pouco Paulo acabou non  só  sendo do grupo dos cristiáns, senón sendo o gran ideólogo da expansión e do crecemento do cristianismo, facendo dos países do Mediterráneo -si, ese mar que nestes días, tristemente  está  sempre nos medios de comunicación por terse convertido en cemiterio de seres humanos- o espazo a través do que se foi expandindo o cristianismo. E que hoxe recibe, sen ningún xénero de dúbidas, o nome do gran evanxelizador da fe en Xesús. Que coma El, fagamos tamén nós o esforzo de perder medos e facer agromar esperanzas no noso xeito de dicir as cousas e de facelas.

    O amor non son palabras senón feitos. O amor ten que ser o medio a través do que vaiamos facendo esta expansión da mensaxe de Xesús. Porque se non amamos de verdade seremos incapaces de entusiasmarnos, e quen  non  é  capaz de entusiasmarse, que pode transmitir? NADA. Si, nada. Como di esa canción que  ás veces cantamos, se nos falta o amor, non nos sirve de nada. Porque o amor non  é  sentimento nin adobo que condimenta o que dicimos, senón que  é  cerne desde onde temos que vivir, sentir, actuar e realizar. Sen el o seguimento de Xesús acabaría converténdose en norma, costume, rito... pero non en encontro cos outros nin en achegamento que sabe escoitar, perdoar, recomezar e sempre... ter esperanza. Sen feitos, o amor convértese en ideoloxía, e iso non  é  o que quere Xesús. Ideólogos hai moitos; persoas que amen son as que escasean. Por iso, aí  é  onde temos que estar nós.
    O bo froito supón sempre traballo. Cando un toma en serio o que significa o amor, é  capaz de entender que foi o que se propuxo Xesús; máis aínda, que foi o que El quixo e transmitiu como primeiro testemuño. Para Xesús  amar  é  sempre un esforzo; un esforzo que hai que traballar, porque de non ser así  convértese en milonga que engaiola, pero non humaniza, non achega, non nos fai felices. Se queremos que o amor dea verdadeiros froitos, non nos deixemos caer no que  é  máis cómodo, máis fácil e supón menos esforzo; ao contrario, non renunciemos, nin nos deixemos vencer polos agoiros nos que sempre insisten os que repiten unha e outra vez, en que tiremos polo camiño que fan todos/todas, sen complicarnos a vida. Diante disto, Xesús non cansa de dicirnos: paga a pena non abandonar, resistir non  é  malo, ser constantes acaba dando froitos. Por iso seguimos cantando convencidos:“na tardiña baixa da vida, han examinarnos  de  amor”.

FRATERNIDADE ORANTE
Como videiras chamadas a dar froito, poñemos as nosas preocupacións e proxectos na man de Deus, e dicimos xuntos:
QUE OS NOSOS FROITOS SEXAN AS BOAS OBRAS
    Que toda a Igrexa aprendamos, coma Xesús, a perder o medo e a traballar para acoller, integrar e colaborar con quen pensa distinto pero busca sempre o ben común, OREMOS.
QUE OS NOSOS FROITOS SEXAN AS BOAS OBRAS
    Que cantos imos conformando as nosas comunidades cristiás non teñamos nunca medo a vivir a esperanza que nos ofrece Xesús, sabendo acompañar a quen estea solo, visitar aos enfermos e escoitar a quen precise de ser acollido, OREMOS.
QUE OS NOSOS FROITOS SEXAN AS BOAS OBRAS
    Que, uníndonos a toda Igrexa, encomendemos e valoremos o traballo de tódalas nais, e temos hoxe especialmente  presentes  as  “nais coraxe”, que contra o parecer, os comentarios e críticas de todos, non renuncian a loitar polos seus fillos e fillas, dando un verdadeiro testemuño de amor cristián, OREMOS.
QUE OS NOSOS FROITOS SEXAN AS BOAS OBRAS
    Que os que hoxe nos reunimos nas comunidades cristiás para compartir e agradecer a fe en Xesús, non nos deixemos levar das rutinas, o aburrimento nin o simple cumprimento nas celebracións e saibamos mostrar que para nós, e de verdade, a mensaxe de Xesús nos vai cambiando o corazón e nos axuda a ser mellores, OREMOS.
QUE OS NOSOS FROITOS SEXAN AS BOAS OBRAS
Señor, polas túas mans deixámonos agarimar, para que a túa tenrura nos axude a ir facendo da vida unha experiencia de encontro e solidariedade para cantos nos necesiten. P.X.N.S. Amén.

MIRADA ESPERANZADA
Señor,
dáme, dános, un corazón aberto,
acolledor, solidario, un corazón grande,
capaz de abrirse aos pobres, aos teus preferidos,
e que estea sempre da súa parte,
que non se cerre a quen o necesita,
que o sinta como a miña carne.
e dáme un corazón compasivo
que teña as entrañas dunha nai.

Agranda ben o meu corazón
que ninguén  quede  á  marxe,
un corazón xeneroso, baleiro e libre de si mesmo,
capaz de compartir, de entregarse
e de loitar por un mundo xusto, novo.
Un corazón que confíe nos outros,
nos que sofren, nos enfermos, nos pobres.
Dáme, dános, Señor, un corazón novo,
un corazón que te agrade.
Odres Nuevos Evangelio 3 de mayo 2015(Basilio Pérez de Mendiguren)

CANTO GOZOSO
 ENTRADA:  
 LECTURAS:  
 OFERTORIO:  
 COMUÑÓN:  

POWER POINTS

Comentarios

Publicacións populares