Ficha e Lectio - Sábado Santo e Domingo de Resurrección ciclo A
FICHAS ADAPTADAS DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
SÁBADO SANTO (de mañá)
ORACIÓN
Señor, neste día só hai soidade e baleiro, ausencia e
silencio: unha tumba, un corpo sen vida e a escuridade da noite. Nin
sequera Ti es xa visible: nin unha
Palabra, nin un respiro. Estás a facer Shabbát, repouso absoluto. Onde che
atoparei agora que che perdín?
Vou seguir ás mulleres, sentareime tamén xunto a elas, en
silencio, para preparar os aromas do amor. Do meu corazón, Señor, extraerei as
fragrancias máis doces, as máis
preciosas, como fai a muller, que rompe, por amor, o vaso de alabastro e esparce
o seu perfume.
E chamarei ao Espírito, coas palabras da esposa repetindo: “Esperta,
vento do norte, ven, vento do sur! Soprade sobre o meu xardín “ ( Ct. 4,16)
LECTURA
Do evanxeo segundo S.
Lucas (Lc 23, 50-56)
Velaquí un home bo e honrado, chamado Xosé, que era
conselleiro‑anque el non estivera de acordo co proceder do Consello‑,
natural de Arimatea, vila de Xudea, e que esperaba o Reino de Deus, presentouse
a Pilato e pediulle o corpo de Xesús. Logo,
despois de o baixar, envolveuno nunha saba e púxoo nun sepulcro cavado na
rocha, que estaba sen estrear. Era día da Preparación e xa despuntaba o sábado.
Tamén estiveron presentes as mulleres que viñeran desde Galilea, pois seguiron
a Xosé, e viron o sepulcro e como o depositaba. Cando regresaron, prepararon
perfumes e bálsamos. Pero o sábado descansaron, conforme o mandado.
MEDITACIÓN
“Velaquí”. Esta sinxela
expresión é, en realidade, unha explosión de vida e de verdade, é un berro que
rompe a indiferenza, que sacode da parálise, que atravesa o veo. É contraria a
e libera da inmensa posición de distancia que acompañou a experiencia dos
discípulos de Xesús durante a paixón. Pedro seguíao de lonxe ( Lc 22,54); todos
os seus coñecidos e as mulleres que o seguiron observábano de lonxe ( Lc
23,49). Xosé de Arimatea, con todo, adiántase, preséntase ante Pilato e pide o
corpo de Xesús. El está aí, non está entre os ausentes; está próximo, non garda
unha distancia e xa non se vai.
“Xa despuntaba o Sábado”. Este
Evanxeo colócanos nese momento tan particular que se dá entre a noite, a
escuridade, e o novo día, coa súa luz. O verbo grego usado por Lucas parece
describir de modo concreto o movemento deste Sábado santo, que aos poucos
emerxe lentamente da escuridade e sae e crece por encima da luz. E neste
movemento de resurrección tamén participamos nós, que nos achegamos con fe a
esta Escritura. Pero é necesario escoller: permanecer na morte, na Parasceve,
que só é “preparación” e non cumprimento, ou aceptar o entrar, ir cara á luz.
Como di o mesmo Señor: “Esperta, ti que
dormes, levántache de entre os mortos e Cristo será a túa luz!” ( Ef 5,14),
usando o mesmo verbo.
“que viñeran...seguiron”.
Son moi fermosos estes verbos de movemento, referidos ás mulleres, porque nos
fan comprender toda a intensidade da súa participación na historia de Xesús.
Entre outras cousas, Lucas escolle coidadosamente algúns matices, por exemplo
mediante a colocación dunha partícula que reforza e intensifica o verbo seguir,
e tamén a preposición “con” para o verbo vir. Móvense xuntas, móvense con
decisión, impulsadas pola forza do amor. A súa viaxe, iniciado en Galilea,
continúa agora, tamén a través da morte, a través da ausencia. Quizá senten que
non están soas e anuncian xa que El está.
“viron o sepulcro”. É moi fermoso observar que nos ollos destas
mulleres hai unha luz máis forte que a noite! Son capaces de ver máis aló,
observan, advirten, miran con atención e interese; nunha palabra: contemplan.
Son os ollos do corazón os que se abren á realidade que lles rodea. Alcanzadas
pola mirada de Xesús, levan impresa dentro de si a imaxe del, o Rostro daquel
Amor que visitou e iluminou toda a súa existencia. Nin sequera o drama da morte
e da separación física poden apagar aquel Sol, que nunca se oculta. Aínda que
sexa de noite.
“regresaron”. Conservan
aínda máis a forza interior para tomar decisións, para realizar movementos,
para porse de novo en camiño. Dan as costas á morte, á ausencia e regresan como
guerreiras vitoriosas. Non levan trofeos nas mans, pero levan no corazón a
certeza, a coraxe dun amor ardente.
“prepararon perfumes e bálsamos”.
Esta era unha ocupación propia dos sacerdotes, como di a Escritura ( 1 Cron
9,30); unha tarefa sacra, unha función case litúrxica, coma se fose unha
oración. As mulleres do Evanxeo, en efecto, oran e son capaces de
transformar a noite da morte en lugar
de bendición, de esperanza, de atención amorosa e atenta. Ningunha mirada,
ningún movemento ou xesto é en balde
para elas. Preparan, ou mellor, coma se intuísen o significado hebreo
correspondente, elaboran os aromas perfumados mesturando con sabedoría os
ingredientes necesarios, na xusta medida e proporción. Unha arte do todo
feminino, totalmente materno, que nace de dentro, desde o ventre materno, lugar privilexiado do amor. O
Sábado santo, é, polo demais, como un ventre que sostén a vida; abrazo que
custodia e arrola á nova criatura que está para vir á luz.
“descansaron, conforme o mandado”. Pero de que descanso trátase
en realidade? Que detemento, que suspensión
está a darse na historia da vida destas mulleres, no profundo do seu corazón? O
verbo usado por Lucas lembra claramente o “silencio”, que se converte no
protagonista deste Shabbát, Sábado santo da espera. Non hai máis palabras por
dicir, declaracións ou discusións; toda a terra está en silencio, mentres sopra
o vento do Espírito (cf. Xob 38,27) e se esparcen os perfumes. Soamente volve
un canto ao corazón na noite ( cf. Sal 76,7): é un canto de amor, repetido
polas mulleres e, xunto a elas, por Xosé e por aqueles que, como el, non
queren as decisións e accións dos demais
( v. 51) neste mundo. As palabras son as que repite a esposa do Cántico, as
últimas, gardadas para o Amado,cando ao
final do Libro ela di: “Apresúrate, amado
meu, como un cervo, sobre as montañas perfumadas” (Ct 8,14). Este é o berro
da resurrección, o canto de vitoria sobre a morte.
ALGUNHAS PREGUNTAS
*Onde estou eu hoxe? Mantéñome, quizá, aínda lonxe e non
quero achegarme a Xesús, non quero ir buscalo, non quero esperarlle?
*Cales son os meus movementos interiores, cales son as
actitudes do meu corazón? Quero seguir ás mulleres, entrar na noite e na morte,
na ausencia, no baleiro?
*Ábrense os meus ollos para mirar atentos o lugar da
sepultura, ás pedras talladas, que ocultan ao Señor Xesús? Quero facer unha
experiencia de contemplación, é dicir, ver as cousas cun pouco máis de
profundidade, máis aló da superficie? Creo na presenza do Señor, máis forte que
a da tumba e da pedra?
*Acepto regresar, tamén eu, xunto coas mulleres? É dicir, de
facer un camiño de conversión, de cambio?
*Dáse no meu un espazo para o silencio, para a atención do
corazón, que sabe mesturar os aromas xustos, os ingredientes mellores para a
vida, para o don de min mesmo, para a apertura a Deus?
*Sinto nacer dentro de min o desexo de anunciar a
resurrección, a vida nova de Cristo ao redor de min? Estou tamén eu, polo menos
un pouco, como as mulleres do Evanxeo, que repiten a invitación ao Esposo: “Érguete!”
DOMINGO DE PASCUA
Pedro e o outro discípulo, cun testemuño moi persoal, confesan que ata entón non entenderan o sentido da morte e da resurrección do Señor. Agora, ao atopar a tumba baleira tal como as mulleres anunciáronlles, é cando chegan á fe; é dicir, cando non o ven é cando cren. O Señor realizou o "paso" de morte a Vida. Eles tamén realizan o "paso" pola fe. Xa non quedan bloqueados no escándalo do Venres Santo senón que descobren como Deus lles abre un horizonte de vida insospeitado, e a vida que compartiran con Xesús agora toma un novo sentido: nós somos testemuñas de todo o que fixo... di Pedro nun das súas cartas. Quedaron verdadeiramente transformados pola Pascua do Señor. Tamén eles realizaron o "paso" á fe e pasan a ser homes novos, testemuñas do Resucitado.
Xesús non é unha figura que pasou, que existiu nun tempo e que se foi, deixándonos un recordo e un exemplo marabillosos. O que celebramos non é un aniversario. É unha realidade que aínda segue sucedendo. Xesús, hai dous mil anos, inaugurou a Pascua: a Pascua segue viva. El, Cristo Xesús, segue vivo. Aínda que non lle vemos, está no medio de nós.
Cristo vive. Xesús é o Emmanuel; Deus connosco. A Resurrección revélanos que Deus non abandona aos seus.
Cristo resucitou! Cristo vive!
Esta é a gran verdade
que enche de contido a nosa fe.
Xesús, que morreu na cruz, resucitou.
Triunfou da morte, do poder das tebras,
da dor e da angustia.
A Pascua é alegría.
Unha alegría que non se limita ao tempo pascual,
senón que se instala en todo momento
no corazón dos cristiáns,
porque Xesús está vivo.
Este é o día en que actuou o Señor,
que sexa un día de gozo e de alegría.
Este é o día en que, Cristo sae vivo
e vitorioso do sepulcro.
Hoxe, Señor, cantamos a túa vitoria,
celebramos a túa misericordia e a túa tenrura,
admiramos o teu poder e a túa grandeza,
proclamamos a túa bondade e a túa providencia.
Que sexa para nós o gran día,
e o comezo dunha vida
de esperanza, de amor e de xustiza.
ALELUIA! ALELUIA!
VER TAMÉN:
(4º idioma: Galego)
Comentarios
Publicar un comentario