DOMINGO II DE PASCUA CICLO A

                                   DOMINGO II DE PASCUA  CICLO A


Primeira Lectura    Feit 2, 42-47
LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS
Tódolos crentes vivían unidos e tiñan todo en común
  
            Os irmáns eran perseverantes en escoitar a ensinanza dos apóstolos, na comuñón da vida, no rito de partiren o pan, e nas oracións. Apoderouse de todos o respecto, pois os apóstolos facían moitas marabillas e sinais.
            Tódolos crentes vivían unidos e tiñan todo en común: vendían os seus bens e propiedades, e repartíanos entre eles, conforme as necesidades de cada un.
            Todos a unha asistían diariamente ao templo, partían o pan nas casas, comendo con alegría e sinxeleza de corazón; loaban a Deus, e eran ben vistos por todo o pobo.
            Cada día o Señor aumentaba o número dos salvos e xuntábaos ao grupo.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL   Sal 117, 2-4. 13-15. 22-24
R/. (1): Loade o Señor, porque é bo, porque é para sempre a súa misericordia.
Ou:  Aleluia.

Que o diga a casa de Israel:
é para sempre a súa misericordia.
Que o diga a casa de Aharón:
é para sempre a súa misericordia.
Que o digan os que temen o Señor:
é para sempre a súa misericordia.

Empurraban e empurraban para tirarme,
pero o Señor axudoume.
A miña forza e o meu cántico é o Señor,
El é a miña salvación.
Hai un clamor de gozo e de vitoria
nas tendas dos xustos:
a destra do Señor fixo proezas.

A pedra que os canteiros desbotaron,
esa mesma, converteuse en esquinal.
Foi o Señor quen o fixo,
unha marabilla á nosa vista.
Este é o día no que o Señor actuou:
alegrémonos nel e relouquemos.


Segunda Lectura    1 Pe 1, 3-9
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO
Rexeneróusenos a esperanza viva pola resurrección de Xesús Cristo de entre os mortos
  
            Loado sexa o Deus e Pai do noso Señor Xesús Cristo!
Que pola súa grande compaixón, resucitou a Xesús Cristo da morte e nos fixo renacer a unha vida que se nos dá en esperanza, a unha herdanza que non se corrompe nin  afea, nin murcha, predestinada por Deus para vós;  grazas á fe que vós tedes, estades protexidos polo poder de Deus con vistas á salvación que está para se manifestar, no intre final.
            Por iso brincades de alegría, aínda que agora, se fai falta, teñades que sufrir por un pouco tempo diferentes probas. Deste xeito, o xenuíno da vosa fe ten máis valía có ouro ‑ que, a pesar de ser pasadío, aquilata no lume ‑ e considérase merecente de loanza, gloria e honra cando se revele Xesús Cristo. A quen amades sen o ter visto; en quen credes, aínda sen o ver; e brincades, cheos dunha alegría indicible e gloriosa, porque conseguistes o froito da vosa fe, a vosa salvación persoal.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus


ALELUIA   Xn 20, 29
Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.
Porque me viches, Tomé, tes fe, di o Señor;
ditosos os que creron sen veren.
Aleluia.


Evanxeo    Xn 20, 19-31
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Pasados oito días, veu Xesús
  
            Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:
            ‑ Paz convosco.
            Dito isto, mostroulles as mans e mais o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. El díxolles outra vez:
            ‑ Paz convosco: coma o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.
            E dito isto alentou sobre eles e díxolles:
            ‑ Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.
            Pero Tomé, un dos Doce, o chamado Xemelgo, non estaba con eles cando chegou Xesús.
            Dicíanlle entón os outros discípulos:
            ‑ Vimos o Señor.
            Pero el contestoulles:
            ‑ Como non vexa nas súas mans as furas dos cravos e non meta nelas o meu dedo; como non meta a miña man no seu costado, non crerei.
            Oito días despois estaban outra vez dentro os discípulos, e Tomé con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, e poñéndose no medio, dixo:
            ‑ Paz convosco.
            Despois díxolle a Tomé:
            ‑ Trae aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado. Non sexas incrédulo, senón home de fe.
            Tomé respondeulle:
            ‑ Meu Señor e meu Deus!
            Xesús díxolle:
            ‑ Tes fe porque me viches? Benia os que creron sen veren!
            Moitos outros signos fixo Xesús diante dos seus discípulos, que non se escribiron neste libro. Estes escribíronse para que creades que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus, e, crendo, teñades vida nel.

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo


FRONTE AO PENSAMENTO ÚNICO, DEAMOS GRAZAS POLA INVITACIÓN Á PLURALIDADE E Á TOLERANCIA – 2º Pascua A
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

ESCOITA ACTIVA
        A luz do cirio pascual fainos tomar conciencia de que estamos de festa, de que a ledicia da Pascua témola que ir vivindo e desenvolvendo en cada unha das tarefas que vaiamos facendo. Pascua é paso e reorientación do camiño. Un paso que deixa lonxe o que sería máis doado para nós: deixarnos ir e investir o tempo en laios e queixas, para tomar en serio, e comezar de verdade, a poñer banzos que nos axuden a crecer en positividade, respecto, aceptación do que pensan outros, e por riba de todo, crecer en esperanza. Moitas cousas son posibles se nos implicamos e cremos nelas. Cristo abriunos o camiño, participemos desta andaina.


CORAZÓN MISERICORDIOSO
(Podemos substituír esta parte pola aspersión á comunidade e o canto A auga do Señor)
  Para que non deixemos agromar o que non nos esixe e converte a nosa vida en mediocridade, SEÑOR, QUE UNAMOS EN VEZ DE DIVIDIR.
  Para que non deamos entrada no noso corazón a contos, suposicións ou bulos sobre os demais, CRISTO, QUE UNAMOS EN VEZ DE DIVIDIR.
       * Para que non deixemos que as nosas comunidades parroquiais esmorezan pola nosa falta de ilusión e esperanza, SEÑOR, QUE UNAMOS EN VEZ DE DIVIDIR.

PALABRA ENRAIZADA
*    
    Aqueles primeiros cristiáns tiñan algo que a nós, se nos miramos á cara cando participamos nas celebracións, nos falta: ilusión. Ilusión por reunirse, ilusión por coñecer, ilusión por aprender, ilusión por dar testemuño coa súa vida daquela boa nova que non querían gardar para eles, senón comunicarlla aos demais. E esta ilusión ía facéndoos persoas que puñan sempre as metas, os obxectivos, mesmo os logros, -inda que fosen pequenos-, por riba dos atrancos e dificultades. Somos nós tamén así, persoas claras, sinceras, gozosas de compartir e buscar a unión?. Eles eran testemuñas porque a súa confianza e a súa convicción facían que non tiveran medo. E nós?. Eles escoitábanse uns aos outros, botábanse unha man cando era preciso, corrixíanse sen que isto supuxera unha ofensa para quen recibía a corrección... Podemos preguntarnos: que nos queda de todo isto?. Que facemos para non deixar esmorecer a frescura dunha fe renovada na Pascua e chamada a ser xermolo de esperanza nunha sociedade cansada, abúlica, triste e con pouca esperanza?. Dámonos conta desta responsabilidade, ou xa temos tan adaptada á nosa comenencia a fe que todo isto nos esvara?.
*    
     A insistencia neste tempo de Pascua en lembrarnos o importante que é ser sinxelos e afastar de nós a tentación do orgullo, da soberbia e da superioridade ten que levarnos a ir dando pasos para que a nosa vida cambie e non se mova continuamente na rutina do de sempre se ten feito así e na que tantas veces insistimos. Quen se cre mellor e máis importante cós demais non é consciente de que precisa dar grazas, de recoñecer o que outros fan para que nós poidamos estar mellor e ser máis felices. Non é só de ben nacidos ser agradecidos; senón que no agradecemento, os que nos chamamos seguidores de Xesús, estamo sa mostrar o que é un alicerce da nosa fe: recoñecer ao outro como un igual, non como un inimigo que me odia e quere o peor para min, senón coma aquel que me acolle, me escoita e se preocupa de min e do que fago; non para fiscalizarme, senón para axudarme e facerme a vida máis doada. E esta invitación a facer do agradecemento non unha rutina, senón un valor a potenciar cada día, fainos nacer de novo á esperanza. Fai que recuperemos -a pesar de que moitas veces os feitos, as novas e as decisións que tomamos parezan dicir o contrario-, a alegría e a confianza nas persoas. Porque ao lado dos que saen nas noticias por facer barrabasadas hai moitas outras persoas -millóns, deberiamos dicir-, que sen ser famosas nin ter unha cámara diante, fan da súa vida un canto de entrega e xenerosidade cara aos demais. Ese é o algo novo que trae a resurrección de Xesús, e que nós, ao mellor nin o sabemos nin o queremos saber, porque implicaría que teriamos que ser tamén nós brisa de solidariedade, acollida e axuda para quen nos necesite... inda que non supoña iso o minuto de gloria no telexornal, nin nos faga famosos; pero si plenamente satisfeitos e realizados como seguidores do Mestre. A este nacer é do que nos fala Pedro, e ao que nos chama.
*    
    Por iso, como ocorreu cos apóstolos, tamén nos chega hoxe Xesús a nós para dicirnos: paz convosco. Que aproveitemos o tempo da nosa vida, das nosas relacións, do noso facer e tecer comunitario para ser portadores e potenciadores desa paz alí onde esteamos. E non dubidemos nin teñamos medo: Xesús sempre chega. El non se vai. Somos nós os que nos esquecemos e lle damos as costas. Recuperemos a súa paz e camiñemos desde a súa alegría.

FRATERNIDADE ORANTE
Na paz desexada por Xesús, abrimos o corazón para acollela e compartila comunitariamente dicindo:
QUE A CONFIANZA GUÍE OS NOSOS PENSAMENTOS E ACCIÓNS
*       Para que este tempo de Pascua sexa un tempo de renovación, alegría e acollida compartida en toda a Igrexa, OREMOS.
QUE A CONFIANZA GUÍE OS NOSOS PENSAMENTOS E ACCIÓNS
*       Para que este tempo de Pascua estimule a nosa vida comunitaria e  nos leve a emprender proxectos que axuden a sentirse máis acompañadas ás persoas das nosas comunidades que están enfermas, solas ou sen gañas de vivir, OREMOS.
QUE A CONFIANZA GUÍE OS NOSOS PENSAMENTOS E ACCIÓNS
*       Para que nós, os que participamos cada domingo nas celebracións non as convertamos en rutina, costume ou tradición, que nos leve ao aburrimento e á incapacidade de transmitirlle aos que veñen detrás de nós a alegría do crer, OREMOS.
QUE A CONFIANZA GUÍE OS NOSOS PENSAMENTOS E ACCIÓNS
Grazas, Señor, por este tempo de pascua que nos fai renovar a esperanza e romper con unha fe anémica e desencarnada, que esquece e prescinde do que pasa ao noso redor. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DE ESPERANZA
Cantádelle ó Señor, porque é bo,
porque a súa misericordia dura por sempre.

Que o diga a casa de Israel:
o seu amor é eterno;
que o diga a casa de Aharón:
o seu amor é eterno;
que o digan os que temen ó Señor:
o seu amor é eterno.

Empurran, empurran para tirarme,
pero o Señor é o meu auxilio.
O Señor é a miña forza, o meu cantar,
El é a miña salvación.
Óense cantares de gozo e de vitoria
nas moradas dos xustos:
a dereita do Señor é valente,

A pedra que desbotaron os canteiros
convértese en pedra do esquinal.
Isto é cousa do Señor,
admirable feito á nosa vista.
Este é o día en que obra o Señor:
relouquemos e alegrémonos nel.

CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Ti es camiño e verdade
LECTURAS:
Oh Señor, escólleme
OFERTORIO:
A Cristo cantamos na luz que alumea
 COMUÑÓN:
Bendito Ti, Señor Resucitado

POWER POINTS

Comentarios

Publicacións populares