Domingo de Ramos - ciclo A

DOMINGO DE RAMOS - PROCESIÓN DAS PALMAS

 CICLO A     Mt 21, 1-11

Evanxeo  

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Bendito o que vén no nome do Señor

            Cando se aproximaban a Xerusalén e chegaron a Betfagué, ao pé do Monte das Oliveiras, mandou Xesús a dous discípulos, dicíndolles:

            ‑ Ide á aldea que tendes aí de fronte, e de seguida atoparedes unha burra atada e un burriño con ela; ceibádeos e traédeos. Se alguén vos pregunta algo, respondédeslle que lle fan falta ao Señor, e que de seguida llos mandará de volta.

            Isto sucedeu para que se cumprise o que fora dito polo profeta:

            Dicídelle á filla de Sión:

Velaí o teu Rei que vén onda ti,

humilde e montado nunha burra,

nun burro, fillo de animal de carga.

            Foron os discípulos, e fixeron o que Xesús lles mandara. Trouxeron a burra e mais o burriño, botáronlle enriba os mantos, e Xesús montou. Moita xente estendeu os mantos no camiño; outros cortaron ponlas das árbores, e estendéronas tamén no camiño. E a xente que ía diante e mais os que o seguían gritaban:

            ‑Hosanna ao Fillo de David! Bendito o que vén no nome do Señor! Hosanna  nas alturas!

            E ao entrar en Xerusalén, toda a cidade conmovida preguntaba:

            ‑ Quen é este?

            A xente respondía:

            ‑ Este é o profeta Xesús, o de Nazaret de Galilea.

 Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Primeira Lectura     Is 50, 4-7

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Non apartei a miña cara das increpacións, pero sei que non quedarei confundido 
(Terceiro Canto do Servo do Señor)

  

            O Señor Deus concedeume lingua de discípulo,

para saber instruír o cansado cunha palabra que o anime na mañá.

            El espreguiza pola mañá o meu oído para escoitar coma discípulo.

O Señor abriu o meu oído,

e eu non me rebelei, non me botei para atrás.

            Ofrecín o lombo aos que me azoutaban, e a miña cara aos que me arrincaban a barba.

Non escondín a miña cara dos insultos e das cuspiñadas.

            Pero o Señor axudarame,

por isto non me sinto avergonzado, e poño a miña cara coma un diamante,

pois sei que non me avergonzarei.

   Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 21, 8-9. 17-18a. 19-20. 23-24

R/. (2a): Meu Deus, meu Deus, por qué me abandonaches?

Todos os que me ven fan burla de min,

torcendo os labios, movendo a cabeza:

"Confiou no Señor, que El o libre,

que El o salve, se é que o ama".

Rodéanme mandas de cans,

cércame un fato de malvados,

tradearon as miñas mans e os meus pés,

e podo contar os meus ósos.

Reparten os meus vestidos

e botan ás sortes o meu manto.

Pero ti, Señor, non esteas lonxe;

ti es a miña forza, ven axiña axudarme.

Eu falareilles de ti aos meus irmáns,

loareite no medio da asemblea.

Servidores do Señor, loádeo,

liñaxe de Xacob, glorificádeo,

liñaxe de Israel, temédeo.

Segunda Lectura     Flp 2, 6-11

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES

Humillouse a si mesmo, por iso Deus exaltouno

            Irmáns:

            Cristo Xesús, con ser de condición divina,

non se agarrou con cobiza ao seu ser igual a Deus;

senón que se espiu do seu rango,

e asumiu a condición de escravo,

feito en todo semellante aos homes.

            Presentándose coma un home calquera,

abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,

e á morte na cruz.

            Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo

e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome,

para que ao nome de Xesús se dobre todo xeonllo

no ceo, na terra e mais no abismo,

e toda lingua proclame que Xesús Cristo é o Señor

para gloria de Deus Pai.

           
  Palabra do Señor                 R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO    
Flp 2, 8-9

Cristo abaixouse a si mesmo, facéndose obediente ata á morte,

e á morte na cruz.

Por iso tamén Deus o exaltou sobre todo

e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome.

Evanxeo

PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESÚS CRISTO - CICLO A

Mt 26, 14 -- 27, 66 (longa)
PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESÚS CRISTO SEGUNDO MATEO

Canto me dades se volo entrego?

            C. Naquel tempo, un dos Doce, chamado Xudas Iscariote, foi onda os sumos sacerdotes e díxolles:

            S. ‑ Canto me dades se volo entrego?

            C. Eles acordaron darlle trinta moedas de prata. E desde entón andaba buscando o momento axeitado para llelo entregar.

Onde queres que che preparemos a Pascua?

            C. No primeiro día dos Ácimos os discípulos fóronlle preguntar a Xesús:

            S. ‑ Onde queres que che preparemos a cea pascual?

            C. El respondeu:

            + ‑ Ide á cidade, á casa de fulano e dicídelle: "O Mestre di: O momento está preto; vou celebrar a Pascua cos meus discípulos na túa casa".

            C. Os discípulos fixeron tal como Xesús lles mandara e prepararon a Pascua.

Un de vós  vaime entregar

            C. Chegado o solpor, púxose á mesa cos Doce. E mentres ceaban díxolles:

            + ‑ Asegúrovos que un de vós me vai entregar.

            C. Moi tristes, empezaron a preguntarlle un por un:

            S. ‑ Non serei eu, Señor?

            C. El respondeu:

            + ‑ Un que meteu comigo a man no prato, ese entregarame. O Fillo do Home vaise, como está escrito del; pero ai daquel que entrega ao Fillo do Home! Máis lle valía non nacer.

            C. Entón Xudas, o que o ía entregar, preguntoulle:

            S. ‑ Non serei eu, Mestre?

            C. Respondeulle:

            + ‑ Ti o dixeches.

Isto é o meu corpo. Isto é o meu sangue

            C. Mentres estaban a comer, Xesús colleu pan e, dando grazas, partiuno e déullelo aos seus discípulos, dicindo:

            + ‑ Tomade e comede: isto é o meu corpo.

            C. E collendo unha copa, dando grazas, déullela dicindo:

            + ‑ Bebede todos dela. Que isto é o meu sangue, o sangue da Alianza, vertido por todos para o perdón dos pecados. E asegúrovos que desde agora non volverei beber este produto da viña, ata o día que beba convosco o viño novo no Reino do meu Pai.

            C. Despois de cantaren os Salmos, saíron para o Monte das Oliveiras.

Ferirei o pastor e dispersaranse as ovellas do rabaño

            C. Entón díxolles Xesús:

            + ‑ Esta noite todos ides tropezar na vosa fe por causa miña, conforme está escrito: Ferirei o pastor e dispersaranse as ovellas do rabaño. Pero cando resucite, irei diante de vós a Galilea.

            C. Replicoulle Pedro:

            S. – Aínda que todos tropecen pola túa causa, eu si que non tropezarei.

            C. Respondeulle Xesús:

            + ‑ Pois ti ten por seguro que esta mesma noite, antes de que cante o galo, hasme negar tres veces.

            C. Díxolle Pedro:

            S. – Aínda que teña que morrer contigo, endexamais te negarei.

            C. E o mesmo dixeron todos os discípulos.

Empezou a poñerse triste e a sentirse fondamente angustiado

            C. Entón chegou Xesús cos seus discípulos a un terreo chamado Xetsemaní e díxolles:

            + ‑ Sentade aquí, mentres eu vou orar.

            C. E, levando consigo a Pedro e mais aos dous fillos do Zebedeo, empezou a poñerse triste e a sentirse fondamente angustiado. E díxolles:

            + ‑ Morro de tristura; quedade aquí, e vixiade comigo.

            C. E avantando un pouco, caeu rostro en terra, mentres rogaba:

            + ‑ Meu Pai, se é posible, arreda de min este cáliz. Pero non se faga o que eu quero, senón o que queres ti.

            C. E, volvendo onda os discípulos, atopounos durmindo. Díxolle a Pedro:

            + ‑ Non puidestes velar comigo nin tan sequera unha hora? Estade á espreita e orade, para non entrardes na tentación. O espírito está disposto, pero a carne é débil.

            C. E arredándose de novo, por segunda vez púxose a orar dicindo:

            + ‑ Meu Pai, se este cáliz non pode pasar sen que eu o beba, fágase a túa vontade.

            C. E, volvendo de novo, atopounos tombados, porque lles caían os ollos co sono. Deixounos e arredouse de novo, e púxose a orar por terceira vez, repetindo as mesmas palabras. Despois volveu onda os seus discípulos e díxolles:

            + ‑ Conque aínda durmides e descansades? Pois sabede que xa chega a hora e o Fillo do Home vai ser entregado nas mans dos pecadores. Veña, erguédevos e vaiámonos, que xa está aquí o que me vai entregar!

Suxeitaron a Xesús e prendérono

            C. Aínda estaba Xesús falando aos seus discípulos, cando chegou Xudas, un dos Doce, acompañado dun grupo de xente con espadas e paus, que mandaran os sumos sacerdotes e os senadores do pobo.

            O que ía entregalo déralles este contrasinal:

            S. ‑ A quen eu lle dea un bico, ese é; prendédeo.

            C. De seguida, achegouse a Xesús e díxolle:

            S. - "Saúde, Mestre!"

            C. E bicouno. Xesús respondeulle:

            + ‑ Amigo, o que viñeches facer!

            C. Entón adiantáronse, suxeitaron a Xesús e prendérono.

            Pero un dos que estaban con Xesús, botando man á súa espada, desenvaiñouna, e feriu o criado do sumo sacerdote, rabenándolle unha orella.

            Entón Xesús díxolle:

            + - Volve a túa espada ao seu sitio, pois todos os que levan espada, pola espada perecerán. Seica pensas que non podo acudir a meu Pai? E el, agora mesmo, poñería á miña disposición máis de doce lexións de anxos. Pero, como se ían entón cumprir as Escri­turas, de que así ten que suceder?

            C. E naquela hora díxolle á xente:

            + ‑ Saístes prenderme con espadas e paus, coma se fose un bandido. Ía a diario sentarme no templo ensinando, e non me prendestes.

            C. Todo isto aconteceu para que se cumprise o que escribiron os profetas.

            Entón todos os discípulos, abandonándoo, fuxiron.

Ides ver como o Fillo do Home senta á dereita do Todopoderoso

            C. Os que prenderon a Xesús levárono á casa de Caifás, o sumo sacerdote, onde estaban reunidos os letrados e mais os senadores. Pedro seguiuno de lonxe ata o patio do sumo sacerdote e, entrando, sentou cos criados para ver como acababa todo aquilo.

            Os sumos sacerdotes e mais o Sanedrín teimaban por encontrar algún falso testemuño contra Xesús para o poderen condenar á morte. Pero non o atopaban por moitas falsas testemuñas que comparecían. Á fin, viñeron dúas que dicían:

            S. ‑ Este afirmou: podo destruír o templo de Deus e reconstruílo en tres días.

            C. Entón ergueuse o sumo sacerdote e díxolle:

            S. ‑ Non respondes nada? Que é o que estes testemuñan contra ti?

            C. Pero Xesús calaba, e o sumo sacerdote díxolle:

            S. ‑ Conxúrote polo Deus vivo que me digas se ti es o Mesías, o Fillo de Deus.

            C. Xesús contestou:

            + ‑ Ti o dixeches. E dígovos máis: A partir de agora ides ver como o Fillo do Home senta á dereita do Todopoderoso e vén entre as nubes do ceo.

            C. Daquela o sumo sacerdote, rachando os vestidos, exclamou:

            S. ‑ Que necesidade temos de testemuñas? Vós mesmos oístes a blasfemia. Que vos parece?

            C. Eles responderon:

            S. ‑ É culpable: merece a morte.

            C. Entón cuspíronlle na cara e uns déronlle unhas trompadas; outros zorregábanlle dicindo:

            S. ‑ Cristo, ora, adiviña quen che pegou!

Antes de que cante o galo hasme negar tres veces

            C. Pedro estaba sentado fóra, no patio. Acercouse a el unha criada e díxolle:

            S. ‑ Ti tamén andabas con Xesús o Galileo.

            C. El negouno diante de todos:

            S. ‑ Non sei de que me falas.

            C. Ao saír cara ao portalón viuno outra criada e díxolles aos que estaban alí:

            S. ‑ Este andaba con Xesús de Nazaret.

            C. De novo volveu el negalo con xuramento:

            S. ‑ Non coñezo a ese home.

            C. De alí a un pouco achegáronse os presentes, dicíndolle a Pedro:

            S. ‑ Si, ti tamén es deles; descóbrete a túa mesma fala.

            C. Entón el empezou a maldicir e a xurar:

            S. ‑ Que non coñezo a ese home!

            C. E coa mesma cantou o galo. Pedro, acordándose das palabras que dixera Xesús: "Antes de que cante o galo hasme negar tres veces", saíu para fóra e chorou amargamente.

Entregaron a Xesús a Pilato, o gobernador

            C. Ao raiar o día, todos os sumos sacerdotes e mais os senadores do pobo celebraron consello contra Xesús, para condenalo á morte. Amarrárono e fóronllo entregar a Pilato, o gobernador.

Non é lícito botalas no peto das ofrendas, xa que son prezo de sangue

            C. Entón Xudas, o traidor, ao ver que o condenaran, cheo de remordementos, devolveulles as trinta moedas de prata aos sumos sacerdotes e mais aos senadores dicindo:

            S. ‑ Pequei entregando á morte un inocente.

            C. Eles contestaron:

            S. ‑ E a nós que nos contas? Alá ti.

            C. El, guindando as moedas no templo, marchou, e foise aforcar. Os sumos sacerdotes, apañando as moedas, dixeron:

            S. ‑ Non é lícito botalas no peto das ofrendas, xa que son prezo de sangue.

            C. Entón, despois de deliberar, compraron con elas o Agro do Oleiro, para enterrar nel os forasteiros. Por iso, aquel agro chámase aínda hoxe o "Agro do sangue". Cumpriuse así o que deixara escrito o profeta Xeremías:

            "Colleron as trinta moedas de prata, prezo co que taxaran a un home

            (pois esa era a taxa que poñían os fillos de Israel),

            pagando así o Agro do Oleiro, tal como mo mandara o Señor".

Es ti o rei dos xudeus?

            C. Compareceu Xesús diante do gobernador, que lle preguntou:

            S. ‑ Es ti o rei dos xudeus?

            C. Xesús contestou:

            + ‑ Ti o dis.

            C. E aos cargos que lle facían os sumos sacerdotes e mais os senadores, non respondeu nada. Entón preguntoulle Pilato:

            S. ‑ Seica non oes todo o que están testemuñando contra ti?          

            C. Pero non respondeu a pregunta ningunha, deixando ao gobernador moi estrañado.

            Resulta que pola festa tiña o costume de ceibar o preso que a xente lle pedise. Tiñan daquela un preso de moita sona chamado Barrabás. Pilato dirixiuse ao pobo reunido:

            S. ‑ A quen queredes que vos solte, a Barrabás ou a Xesús, chamado o Cristo?

            C. Pois el ben sabía que llo entregaran por envexa.

            Mentres estaba sentado no tribunal, a súa muller mandoulle a dicir:

            S. ‑ Deixa en paz a ese xusto, que hoxe sufrín moito en soños por cousa del.

            C. Pero os sumos sacerdotes e mais os anciáns persuadiron á xente, para que reclamasen a Barrabás e acabasen con Xesús. O gobernador insistiu:

            S. ‑ A quen queredes que vos libere?

            C. Eles dixeron:

            S. ‑ A Barrabás.

            C. Díxolles Pilato:

            S. ‑ E que fago eu con Xesús, chamado o Cristo?

            C. E responderon todos:

            S. ‑ Que o crucifiquen!

            C. El replicou:

            S. ‑ Pero, que mal fixo?

            C. Pero eles berraban máis forte dicindo:

            S. ‑ Que o crucifiquen!

            C. Vendo Pilato que non conseguía nada, senón que, pola contra, o barullo ía a máis, tomou auga e lavou as mans diante de todos dicindo:

            S. ‑ Alá vós, eu non son responsable deste sangue.

            C. Todo o pobo respondeu dicindo:

            S. ‑ Pois que recaia o seu sangue sobre nós e sobre os nosos fillos.

            C. Entón soltoulles a Barrabás, e a Xesús, despois de o mandar azoutar, entregouno para que o crucificasen.

Saúde, rei dos xudeus!

            C. Os soldados do gobernador levaron a Xesús ao Pretorio, e reuniron toda a compañía. Espírono, botáronlle enriba un manto escarlata; e, trenzando unha coroa de espiños, puxéronlla na cabeza, e na man dereita unha cana. Axeonllándose diante del, dicíanlle moqueándose:

            S. ‑ Saúde, rei dos xudeus!

            C. Cuspíanlle e coa canivela dábanlle vergallazos na cabeza. Despois de faceren riso del, quitáronlle o manto e puxéronlle a súa roupa e quitárono para fóra para o crucificar.

Crucificaron tamén con el dous bandidos

            C. Ao saíren atoparon un home de Cirene, chamado Simón; e obrigárono a levar a cruz de Xesús.

            Cando chegaron a un lugar chamado Gólgota, é dicir, lugar da Caveira, a Xesús déronlle de beber viño mesturado con fel; el probouno, pero non o quixo beber. Despois de que o crucificaron, repartiron os seus vestidos botándoos a sorteo e, estando alí sentados, vixiábano.

            Enriba da súa cabeza puxeron escrito o motivo da súa conde­na: "Este é Xesús, o Rei dos Xudeus".

            Crucificaron tamén con el dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda.

Se es Fillo de Deus, baixa da cruz

            C. Os que pasaban por alí insultábano, abaneando a cabeza e dicindo:

            S. ‑ Ti que destrúes o templo e o reconstrúes en tres días, sálvate e ti mesmo; se es Fillo de Deus, baixa da cruz.

            C. Do mesmo xeito, os sumos sacerdotes, cos letrados e cos senadores, burlándose del dicíanlle:

            S. ‑ Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo. É rei de Israel; que baixe agora de cruz e creremos nel. Confía en Deus; pois que Deus o salve agora, se tanto lle quere, xa que dixo: "Son Fillo de Deus".

            C. Tamén o aldraxaban os bandidos que estaban crucificados con el.

Elí, Elí, lemá sabactaní?

            C. Desde o mediodía, a escuridade cubriu toda aquela terra ata as tres da tarde. E ao redor desta hora, clamou Xesús e, con voz resoante, dixo:

            + ‑ Elí, Elí, lemá sabactaní?

            C. Isto é: "Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?"

            Algúns dos que estaban alí oíron e comentaban:

            S. ‑ Ese está chamando por Elías.

            C. Inmediatamente un deles foi correndo coller unha esponxa, enchoupouna de vinagre, espetouna nunha cana, e dáballe de beber.

            Pero os demais dicían:

            S. ‑ Deixa, a ver se vén Elías salvalo.

            C. Logo Xesús, clamando outra vez con voz resoante, entregou o espírito.

(Todos se axeonllan, e faise unha pausa)

            C. Entón o veo do Santuario rachou en dous de arriba abaixo. Tremeu a terra, as rochas fenderon, e abríronse os sepulcros. Moitos corpos dos santos que estaban mortos resucitaron. E despois que el resucitou saíron dos sepulcros, entraron na cidade santa e aparecéronselles a moitos.

            O centurión e mais os que con el gardaban a Xesús, vendo o terremoto e todo o que pasaba, dixeron aterrados:

            S. ‑ Verdadeiramente este era o Fillo de Deus.

            C. Había alí, mirando desde lonxe, moitas mulleres que seguiran a Xesús desde Galilea para servilo. Entre elas estaba María Madalena, María a nai de Santiago e mais de Xosé, e a nai dos fillos do Zebedeo.

Xosé puxo o corpo de Xesús no sepulcro novo

            C. Á tardiña chegou un home rico de Arimatea, chamado Xosé, que tamén era discípulo de Xesús. Foi onda Pilato e pediulle o corpo de Xesús. Pilato mandou que llo entregasen.

            Collendo o corpo envolveuno nunha saba limpa e púxoo no seu propio sepulcro novo, que tiña cavado nunha rocha; e, facendo rodar unha gran lousa na entrada do sepulcro, foise. Estaban alí María Madalena e mais a outra María, sentadas fronte ao sepulcro.

Tendes a garda, ide, e vixiádeo como mellor saibades

            C. Ao outro día, pasado o día da Preparación, os sumos sacerdotes e mais os fariseos foron xuntos onda Pilato e dixéronlle:

            S. ‑ Señor, lembramos que aquel embelequeiro, cando estaba vivo, dixo: "Resucitarei despois de tres días". Así que manda que vixíen o sepulcro ata o terceiro día; non vaia ser que cheguen os discípulos e o rouben e que lle digan á xente: "Resucitou de entre os mortos". E así, a derradeira impostura sería peor cá primeira.

            C. Díxolles Pilato:

            S. – Tendes a garda, ide, e vixiádeo como mellor saibades.

Eles foron e selaron a lousa, asegurando a vixilancia do sepulcro coa garda.

Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Ou máis breve: 27, 11-54

PAIXON DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEO

Es ti o rei dos xudeus?

            C. Naquel tempo, compareceu Xesús diante o gobernador, que lle preguntou:

            S. ‑ Es ti o rei dos xudeus?

            C. Xesús contestou:

            + ‑ Ti o dis.

            C. E aos cargos que lle facían os sumos sacerdotes e mais os senadores, non respondeu nada. Entón preguntoulle Pilato:

            S. ‑ Seica non oes todo o que están testemuñando contra ti?

            C. Pero non respondeu a pregunta ningunha, deixando ao gobernador moi estrañado.

            Resulta que pola festa tiña o costume de ceibar o preso que a xente lle pedise. Tiñan daquela un preso de moita sona chamado Barrabás. Pilato dirixiuse ao pobo reunido:

            S. ‑ A quen queredes que vos solte, a Barrabás ou a Xesús, chamado o Cristo?

            C. Pois el ben sabía que llo entregaran por envexa.

            Mentres estaba sentado no tribunal, a súa muller mandoulle a dicir:

            S. ‑ Deixa en paz a ese xusto, que hoxe sufrín moito en soños por cousa del.

            C. Pero os sumos sacerdotes e mais os anciáns persuadiron á xente, para que reclamasen a Barrabás e acabasen con Xesús. O gobernador insistiu:

            S. ‑ A quen queredes que vos libere?

            C. Eles dixeron:                    

            S. ‑ A Barrabás.

            C. Díxolles Pilato:

            S. ‑ E que fago eu con Xesús, chamado o Cristo?

            C. E responderon todos:

            S. ‑ Que o crucifiquen!

            C. El replicou:

            S. ‑ Pero, que mal fixo?

            C. Pero eles berraban máis forte dicindo:

            S. ‑ Que o crucifiquen!

            C. Vendo Pilato que non conseguía nada, senón que, pola contra, o barullo ía a máis, tomou auga e lavou as mans diante de todos dicindo:

            S. ‑ Alá vós, eu non son responsable deste sangue.

            C. Todo o pobo respondeu dicindo:

            S. ‑ Pois que recaia o seu sangue sobre nós e sobre os nosos fillos.

            C. Entón soltoulles a Barrabás, e a Xesús, despois de o mandar azoutar, entregouno para que o crucificasen.

Saúde, rei dos xudeus!

            C. Os soldados do gobernador levaron a Xesús ao Pretorio, e reuniron toda a compañía. Espírono, botáronlle enriba un manto escarlata; e, trenzando unha coroa de espiños, puxéronlla na cabeza, e na man dereita unha cana. Axeonllándose diante del, dicíanlle moqueándose:

            S. ‑ Saúde, rei dos xudeus!

            C. Cuspíanlle e coa canivela dábanlle vergallazos na cabeza. Despois de faceren riso del, quitáronlle o manto e puxéronlle a súa roupa e quitárono para fóra para o crucificar.

Crucificaron tamén con el dous bandidos

            C. Ao saíren atoparon un home de Cirene, chamado Simón; e obrigárono a levar a cruz de Xesús.

            Cando chegaron a un lugar chamado Gólgota, é dicir, lugar da Caveira, a Xesús déronlle de beber viño mesturado con fel; el probouno, pero non o quixo beber. Despois de que o crucificaron, repartiron os seus vestidos botándoos a sorteo e, estando alí sentados, vixiábano.

            Enriba da súa cabeza puxeron escrito o motivo da súa conde­na: "Este é Xesús, o Rei dos Xudeus".

            Crucificaron tamén con el dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda.

Se es Fillo de Deus, baixa da cruz

            C. Os que pasaban por alí insultábano, abaneando a cabeza e dicindo:

            S. ‑ Ti que destrúes o templo e o reconstrúes en tres días, sálvate e ti mesmo; se es Fillo de Deus, baixa da cruz.

            C. Do mesmo xeito, os sumos sacerdotes, cos letrados e cos senadores, burlándose del dicíanlle:

            S. ‑ Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo. É rei de Israel; que baixe agora de cruz e creremos nel. Confía en Deus; pois que Deus o salve agora, se tanto lle quere, xa que dixo: "Son Fillo de Deus".

            C. Tamén o aldraxaban os bandidos que estaban crucificados con el.

Elí, Elí, lemá sabactaní?

            C. Desde o mediodía, a escuridade cubriu toda aquela terra ata as tres da tarde. E ao redor desta hora, clamou Xesús e, con voz resoante, dixo:

            + ‑ Elí, Elí, lemá sabactaní?

            C. Isto é: "Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?"

            Algúns dos que estaban alí oíron e comentaban:

            S. ‑ Ese está chamando por Elías.

            C. Inmediatamente un deles foi correndo coller unha esponxa, enchoupouna de vinagre, espetouna nunha cana, e dáballe de beber.

            Pero os demais dicían:

            S. ‑ Deixa, a ver se vén Elías salvalo.

            C. Logo Xesús, clamando outra vez con voz resoante, entregou o espírito.

(Todos se axeonllan, e faise unha pausa)

            C. Entón o veo do Santuario rachou en dous de arriba abaixo. Tremeu a terra, as rochas fenderon, e abríronse os sepulcros. Moitos corpos dos santos que estaban mortos resucitaron. E despois que el resucitou saíron dos sepulcros, entraron na cidade santa e aparecéronselles a moitos.

            O centurión e mais os que con el gardaban a Xesús, vendo o terremoto e todo o que pasaba, dixeron aterrados:

            S. ‑ Verdadeiramente este era o Fillo de Deus.

  Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

DOMINGO DE RAMOS CICLO A
          Que os ramallos non nos impidan               ver a realidade

MONICIÓN PARA O COMEZO                                                      (faise fóra, onde se bendigan os ramos)

Reunidos como comunidade cristiá, comezamos a nosa celebración do domingo de Ramos. Coma Xesús, tamén nós queremos pomos en camiño para ir a Xerusalén. E dicir, queremos vivir, compartir e celebrar os grandes acontecementos da nosa fe, para poder chegar ao final: á pascua, e participar comunitariamente do renacer esperanzado da vida, do abrirnos ao cambio, ao esforzo, ao traballo por facer as cousas máis fáciles a cantos comparten con nós tempo, vida, preocupacións e proxectos. Dispoñámonos a participar de xeito activo e gozoso. e entoemos xuntos o moito me alegrei dos que queremos ir á casa do Señor.

REMUÍÑO

Na celebración de hoxe, a bendición dos Ramos quere ser símbolo da necesaria acollida que debemos prestar a cantos se achegan as nosas comunidades; ou mesmo a nós, buscando ser escoitados

e  axudados. Neste momento podemos ir facendo un esforzo por revisar cáles son as nosas actitudes, e

ver se verdadeiramente estamos a responder ao seguimento de Xesús. El foi capaz de poñerse a disposición de todos, darse e entregarse, e sempre buscando facer moito máis agradable a vida dos demais. Tamén nós hoxe somos invitados a mirar á persoa de Xesús para, como El, sufrir con quen sufra e gozar con quen goza. En palabras de hoxe, Xesús tiña verdadeira empatía cos demais, coñecia o que era poñerse no sitio do outro.

El, que non recuou ao chegar a Xerusalén, ten que ser para nós a luz e a forza para que non nos deixemos levar da tentación de recuar tamén nós cardo teñamos que afrontar situacións difíciles, tanto para nós como para os demais. Estar permanentemente en camiño debera ser un xeito de asumir a vida, de ver e facer as cousas perdendo medos e asumindo causas que poden levar a outros a ser máis felices

a un vivir moito máis humano. Fixémonos Nel e poñámonos a andar dunha vez. Se El quere seguir entrando nas moitas Xerusalén que hoxe hai ao noso redor; Xerusalén nas que tantas persoas, coñecidas ou non, son levadas ao sufrimento e á dor: enfermos, empobrecidos, esquecidos, nenos sen atención por parte dos seus pais, nenos utilizados como se foran "cousas", maiores vivindo en soidade... camiñemos sen présa cara esa Xerusalén que non se queda na morte a na dor, senón que se transforma en experiencia de renovación gozosa e chea de esperanza. Que esta semana que hoxe comeza nos leve a poder, sabéndonos acompañados de Xesús, chegar xuntos e comprometidos con toda causa xusta á Pascua da resurrección e da vida.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Porque queremos camiñar cara Xerusalén, non para quedarnos no externo do camiño de Xesús, senón para avanzar na renovación da nosa vida e das nosas actitudes e valores, digamos xuntos:

                      QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA

Bendice, Señor, este mundo tan dividido e enfrontado, por non saber abrirnos a escoitar e a acoller a quen pensa distinto a nós. Oremos.

                      QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA

Bendice, Señor, a túa Igrexa, para que venza a tentación da influencia e da imposición, para converterse en casa de acollida e fermento de fraternidade. Oremos.

                      QUE A TUA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA

Bendice, Señor, as nosas comunidades, para que saibamos vivir o amor, sincero e desinteresado, no compromiso pola xustiza e a solidariedade, especialmente cos pobres, os que sofren, os que son desprazados e silenciados. Oremos.

                      QUE A TÚA BENDICIÓN RENOVE A NOSA VIDA

Bendice, Señor, a cantos hoxe quixemos poñernos en camiño para ir á Xerusalén da entrega xenerosa e desinteresada das nosas vidas a favor dunha maior e mellor comuñón entre todos nós. Oremos.

                      QUE A TÚA BENDICIÓN RENOVE NOSA VIDA

Señor, que saibamos camiñar acompañados pola túa bendición na nosa tarefa de facer do mundo a casa onde ninguén sexa rexeitado. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.

PRESENTACIÓN DOS SIGNOS-OFERTORIO

*   No momento do ofertorio achégase ao altar unha cruz, a poder ser un pouco grande, que poñeremos diante do altar. Adornaremos a cruz con flores —o amor— e ramos de oliveira —a paz-. Con iso quérese expresar que Xesús entra en Xerusalén e é aclamado porque nel recoñécese a Aquel que desde o amor, nos ven traer a paz.

*   Tamén podemos por ao pé do altar un cartel, o suficientemente grande, con imaxes alusivas ás celebracións da Semana Santa que se van realizar na parroquia, xunto aos respectivos horarios.

REFLEXIÓN

A entrada antitriunfal do Mesías en Xerusalén

Xa se chegan ás portas da cidade. É o derradeiro tramo, e Xesús quixo percorrelo montado nunha burra, coma un humilde peregrino que entra en Xerusalén desexando a todos a paz. Neste momento, contaxiados polo aire de festa da Pascua e alporizados pola expectación da pronta chegada do Reino de Deus, no que tanto insistía Xesús, comezan a aclamalo.

Algúns cortan uns poucos ramallos que van crecendo á beira do camiño, outros botan as súas túnicas no chan cando vai pasando. Expresan a súa fe no Reino de Deus e o seu agradecemento a Xesús.

Non é unha recepción solemne organizada para recibir a un persoeiro ilustre e poderoso, é unha homenaxe espontánea dos discípulos e seguidores que veñen con El. Segundo se nos di, os que o aclaman son peregrinos que "ían diante Del" ou que "o seguían" .Probablemente o seu berro debeu ser este: "Hosanna! Bendito o que ven no nome do Señor!".

O xesto de Xesús era seguramente intencionado. A súa entrada en Xerusalén montado nunha burra dicta máis que moitas palabras. Xesús busca un reino de paz e xustiza para todos, non un imperio construido con violencia e opresión.

Montado nunha burra, aparece diante daqueles peregrinos coma un profeta, portador dun orde novo e diferente, oposto ao que impuñan os xerais romanos, montados sobre cabalos de guerra. A súa humilde entrada en Xerusalén convértese en sátira e burla das entradas triunfais que organizaban os romanos para tomar posesión das cidades conquistadas. (José Antonio Pagola, Jesús )

CANTOS

OFERTORIO:

GRACIAS,SEÑOR,GRACIÑAS.

CANTO E REZO DO NOSO PAI:

NO CAMIÑO DO AMOR.

CANTO DA PAZ:

FAGAMOS A PAZ, IRMÁNS

CANTO DA COMUÑÓN:

TI ES CAMIÑO E VERDADE

POWER POINTS

Domingo de Ramos A

Domingo de Ramos A-Bene Pagola