Ficha e Lectio - Domingo 3 Pascua A
LECTIO:
Dous discípulos ían de Xerusalén a Emaús... e falaban entre
si... O venres último morreu o seu amigo; condenárano á morte e o crucificaron.
Todo terminou. A ida a Emaús é a ruta do desengano e o desencanto. Noutro
tempo, abandonárono todo para seguir a Xesús. Agora abandonan a esperanza e
regresan ao seu pobo, á súa casa, coa alma enche de recordos e desenganos.
"De que estades
a falar? Parecedes tristes." Polos camiños de volta das cousas e mesmo da
vida, atopácheslles, Señor; e inmediatamente te interesas polas súas
preocupacións, as súas palabras, polas súas desilusións. Achegarse e camiñar
xuntos.
É a actitude de Xesús. De que estades a falar? Que vos
preocupa? O de Xesús Nazareno... Como lle entregaron os nosos maxistrados para
que fose condenado á morte e crucificado... Aínda que algunhas mulleres foron
ao sepulcro e non atoparon o seu corpo; atopáronse coa vida: non está aquí
resucitou! Será verdade o que din estas mulleres?
Que necios e torpes sodes para crer canto dixeron os profetas!
E comezando por Moisés e por todos os profetas foilles explicando canto a el
referíase nas Escrituras. Velaquí o primeiro camiño para "recoñecer"
a Xesús: tomar contacto, profundamente, cordialmente, coas Escrituras, coa
Palabra de Deus. Quen es ti que falas así? Non te vaias, non sigas, é de noite;
é noite nas nosas vidas.
«Queda connosco, que se está facendo de noite
e escurécese a nosa vida». Posto con eles á mesa, tomou o pan, bendíxoo,
partiuno e deullo. Abríronselles os ollos e recoñecéronlle. A eucaristía é o
sacramento, o signo eficaz da presenza de Cristo resucitado. A mesa que abre os
corazóns e os ollos, e descóbrenos que o Señor segue entre nós.
E dicíanse: "Non ardía seica o noso corazón, mentres
nos falaba no camiño e explicábanos as Escrituras?". Quizá hai que
experimentar na vida o camiño da separación, do afastamento, da soidade, e
mesmo do abatemento para pornos en camiño. Para volver escoitar. Non teñades
medo!
Son eu! E seguir percorrendo o camiño da esperanza, o camiño
da vida, o camiño da resurrección para atoparlle.
No mesmo instante
levantáronse, e volveron a Xerusalén. Volver a Xerusalén. Volver, non ao pasado,
senón á Vida; aos camiños da vida que son os camiños do resucitado. Temos que
percorrer os camiños do corazón, os camiños que o Señor percorre hoxe. Os
camiños que nos levan aos irmáns para abrazalos, para anunciarlles a Boa Nova,
para convidarlles a seguir a quen é a Vida e a Verdade, compartindo o que somos
e o que temos.
Pascua non é un recordo. Pascua é unha invitación a volver á
Vida, ao Señor da Vida. O camiño de Emaús pode ser moitas veces o noso camiño.
Camiño de luces e sombras, pero camiño para o encontro. Por iso nosa oración
podería ser: «queda connosco, que se está facendo de noite e escurécese a nosa
vida».
Comentarios
Publicar un comentario