Homilía do Papa na Misa do galo
«O pobo que camiñaba en tebras viu unha luz grande» (Is 9,1).
Esta profecía de Isaías non deixa de conmovernos, especialmente cando a escoitamos na Liturxia da Noite de Nadal. Non se trata só de algo emotivo, sentimental; conmóvenos porque di a realidade do que somos: somos un pobo en camiño, e ao noso ao redor -e tamén dentro de nós- hai tebras e luces. E nesta noite, cando o espírito das tebras cobre o mundo, renóvase o acontecemento que sempre nos asombra e sorprende: o pobo en camiño ve unha gran luz. Unha luz que nos convida a reflexionar neste misterio: misterio de camiñar e de ver.
1. Camiñar. Este verbo fainos pensar no curso da historia, no longo camiño da historia da salvación, comezando por Abrahán, o noso pai na fe, a quen o Señor chamou un día a saír do seu pobo para ir á terra que El lle indicaría. Desde entón, a nosa identidade como crentes é a de peregrinos cara á terra prometida. O Señor acompaña sempre esta historia. El permanece sempre fiel á súa alianza e ás súas promesas. «Deus é luz sen tebra algunha» (1 Xn 1,5). Por parte do pobo, en cambio, altérnanse momentos de luz e de tebra, de fidelidade e de infidelidade, de obediencia e de rebelión, momentos de pobo peregrino e de pobo errante.
Tamén na nosa historia persoal altérnanse momentos luminosos e escuros, luces e sombras. Se amamos a Deus e aos irmáns, camiñamos na luz, pero se o noso corazón péchase, se prevalecen o orgullo, a mentira, a procura do propio interese, entón as tebras rodéannos por dentro e por fóra. «Quen aborrece ao seu irmán -escribe o apóstolo San Xoán- está nas tebras, camiña nas tebras, non sabe onde vai, porque as tebras cegaron os seus ollos» (1 Xn 2,11).
2. Nesta noite, como un feixe de luz clarísima, resoa o anuncio do Apóstolo: «Apareceu a graza de Deus, que trae a salvación para todos os homes» (Tt 2,11).
A graza que apareceu no mundo é Xesús, nacido de María Virxe, Deus e home verdadeiro. Veu á nosa historia, compartiu o noso camiño. Veu para librarnos das tebras e darnos a luz. Nel apareceu a graza, a misericordia, a tenrura do Pai: Xesús é o Amor feito carne. Non é soamente un mestre de sabedoría, non é un ideal ao que tendemos e do que nos sabemos por forza distantes, é o sentido da vida e da historia que puxo a súa tenda entre nós.
3. Os pastores foron os primeiros que viron esta "tenda", que recibiron o anuncio do nacemento de Xesús. Foron os primeiros porque eran dos últimos, dos marxinados. E foron os primeiros porque estaban en vela aquela noite, gardando o seu rabaño. Con eles quedámonos ante o Neno, quedamos en silencio. Con eles damos grazas ao Señor por darnos a Xesús, e con eles, desde dentro do noso corazón, encomiamos a súa fidelidade: Bendicímosche, Señor, Deus Altísimo, que te desposuíches do teu rango por nós. Ti es inmenso, e fixécheste pequeno; es rico, e fixécheste pobre; es omnipotente, e fixécheste débil.
Que nesta Noite compartamos a alegría do Evanxeo: Deus ámanos, ámanos tanto que nos deu ao seu Fillo como o noso irmán, como luz para as nosas tebras. O Señor dinos unha vez máis: "Non temades" (Lc 2,10). E tamén eu repítolles: Non temades. O noso Pai ten paciencia connosco, ámanos, dános a Xesús como guía no camiño á terra prometida. El é a luz que disipa as tebras. El é a nosa paz. Amén.
Esta profecía de Isaías non deixa de conmovernos, especialmente cando a escoitamos na Liturxia da Noite de Nadal. Non se trata só de algo emotivo, sentimental; conmóvenos porque di a realidade do que somos: somos un pobo en camiño, e ao noso ao redor -e tamén dentro de nós- hai tebras e luces. E nesta noite, cando o espírito das tebras cobre o mundo, renóvase o acontecemento que sempre nos asombra e sorprende: o pobo en camiño ve unha gran luz. Unha luz que nos convida a reflexionar neste misterio: misterio de camiñar e de ver.
1. Camiñar. Este verbo fainos pensar no curso da historia, no longo camiño da historia da salvación, comezando por Abrahán, o noso pai na fe, a quen o Señor chamou un día a saír do seu pobo para ir á terra que El lle indicaría. Desde entón, a nosa identidade como crentes é a de peregrinos cara á terra prometida. O Señor acompaña sempre esta historia. El permanece sempre fiel á súa alianza e ás súas promesas. «Deus é luz sen tebra algunha» (1 Xn 1,5). Por parte do pobo, en cambio, altérnanse momentos de luz e de tebra, de fidelidade e de infidelidade, de obediencia e de rebelión, momentos de pobo peregrino e de pobo errante.
Tamén na nosa historia persoal altérnanse momentos luminosos e escuros, luces e sombras. Se amamos a Deus e aos irmáns, camiñamos na luz, pero se o noso corazón péchase, se prevalecen o orgullo, a mentira, a procura do propio interese, entón as tebras rodéannos por dentro e por fóra. «Quen aborrece ao seu irmán -escribe o apóstolo San Xoán- está nas tebras, camiña nas tebras, non sabe onde vai, porque as tebras cegaron os seus ollos» (1 Xn 2,11).
2. Nesta noite, como un feixe de luz clarísima, resoa o anuncio do Apóstolo: «Apareceu a graza de Deus, que trae a salvación para todos os homes» (Tt 2,11).A graza que apareceu no mundo é Xesús, nacido de María Virxe, Deus e home verdadeiro. Veu á nosa historia, compartiu o noso camiño. Veu para librarnos das tebras e darnos a luz. Nel apareceu a graza, a misericordia, a tenrura do Pai: Xesús é o Amor feito carne. Non é soamente un mestre de sabedoría, non é un ideal ao que tendemos e do que nos sabemos por forza distantes, é o sentido da vida e da historia que puxo a súa tenda entre nós.
3. Os pastores foron os primeiros que viron esta "tenda", que recibiron o anuncio do nacemento de Xesús. Foron os primeiros porque eran dos últimos, dos marxinados. E foron os primeiros porque estaban en vela aquela noite, gardando o seu rabaño. Con eles quedámonos ante o Neno, quedamos en silencio. Con eles damos grazas ao Señor por darnos a Xesús, e con eles, desde dentro do noso corazón, encomiamos a súa fidelidade: Bendicímosche, Señor, Deus Altísimo, que te desposuíches do teu rango por nós. Ti es inmenso, e fixécheste pequeno; es rico, e fixécheste pobre; es omnipotente, e fixécheste débil.
Que nesta Noite compartamos a alegría do Evanxeo: Deus ámanos, ámanos tanto que nos deu ao seu Fillo como o noso irmán, como luz para as nosas tebras. O Señor dinos unha vez máis: "Non temades" (Lc 2,10). E tamén eu repítolles: Non temades. O noso Pai ten paciencia connosco, ámanos, dános a Xesús como guía no camiño á terra prometida. El é a luz que disipa as tebras. El é a nosa paz. Amén.
Comentarios
Publicar un comentario