Ficha e Lectio Sagrada Familia

ADAPTADO DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es

LECTIO:
TOMADO DE : http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_071230.pdf

Mateo acaba os seus relatos da infancia de Xesús coa fuxida e o regreso de Exipto. Non debemos pensar que o evanxelista retrata unha viaxe histórica, senón que pretende transmitirnos a súa reflexión sobre Xesús do modo habitual na súa época, con relatos. Para empezar, o evanxeo nárranos moi poucos detalles, porque só se fixa no esencial. As lendas que pronto xurdiron sobre Xesús decoran a historia con milagres diversos (a palmeira que dobra o seu tronco para que a familia aliméntese, a cova na que o recentemente nacido Xesús fala e vence a un dragón, as feras que o adoran...). Mateo non ten a intención de entreternos, senón de axudarnos a reflexionar acerca de quen é Xesús.

Destacan na lectura de hoxe dous textos de profetas: «De Exipto chamei ao meu fillo» e «será chamado nazareno». Xesús, desde neno, veu para cumprir a vontade de Deus. O seu Pai protéxeo, cóidao, e el vai cumprindo todo o anunciado. Do mesmo xeito que o antigo pobo de Israel baixou a Exipto e despois subiu á terra prometida, Mateo quere dicirnos que tamén Xesús identifícase co seu pobo a través deste relato.

Como personaxe fundamental aparece Xosé, elocuente no seu silencio; o seu ensino non a pronuncia cos beizos, senón coas accións: Deus indícalle e el obedece, sen máis, sen reviravoltas, sen atribuírse méritos. A docilidade de Xosé, o xusto, o que acepta e cumpre a vontade de Deus, contrasta coa vontade asasina do rei Herodes, que sente ameazado polo mesmo Deus.

Pero o protagonista claro é Deus, que intervén para dirixir a historia do seu fillo, para que resplandezca con claridade a súa misión de Fillo de Deus que vive como o seu pobo e que pasou polas mesmas penalidades que el, representadas no regreso de Exipto, como un novo Éxodo.

Para nós, e para a nosa oración, ofrécensenos as distintas actitudes de Xosé e Herodes, o silencio de María e a intervención amorosa e protectora de Deus. Cabe que nos preguntemos, na nosa vida, cando actuamos como Xosé, con docilidade á vontade de Deus; como nos comunica o Pai o que quere de nós (seguramente non será en soños, pero si a través das persoas que viven ao noso lado e do «soño» de Deus de que todos contribuamos a construír o seu Reino); cando, quizá, actuamos como Herodes, rexeitando o camiño que o Señor nos marca; cando sentimos que Deus está a protexernos, a través do máis cotián, e axudándonos a cumprir en nós o seu propio desexo de amor e entrega.

VER TAMÉN:
http://escoladeespiritualidade.blogspot.com.es/2013/12/29-de-decembro-domingo-1-despois-de.html