Impuxéronlle-las mans e recibían o Espírito Santo - Feit 8, 5-8. 14-17

Domingo 6 de Pascua - ciclo A

NON NOS DEIXES 

ORFOS

Eu quero amarte, Señor,

pero amarte de verdade;

que moitos con falsidade

prométenche o seu amor

-promesa que queda en flor-

e logo van pola vida

abrindo fondas feridas,

negándolle o amor á xente,

tripando os dereitos sempre

que dan ao débil saída.

Danos un bo defensor:

Espírito de verdade

que acabe coas falsidades

que medran no corazón

e tamén ao arredor.

Aumenta o noso saber:

que todos poidamos ver

as cousas coa inocencia

e coa aquela intelixencia

que dan o xusto aprender.

Non nos deixes esquecidos,

orfos de pan e amizade,

orfos de alento, en saudade;

ven axiña, ven, querido,

que nesta terra aflixidos

remoemos esperanzas

sen moito lugar para danzas;

danos a certa experiencia

da túa fonda presenza

que aos máis apagados lanza.

Viviremos na túa vida,

seremos xente esperta,

para a loita da vida atenta;

ganarémoslle a partida

a quen nola deu perdida;

as cousas nas nosas mans

terán feitura de irmáns;

encheranse de colores

todos os nosos solpores,

e os xa mortos vivirán.