Homilía do Papa Francisco na Santa Misa en Exipto
Hoxe, III domingo de Pascua, o Evanxeo fálanos do camiño que fixeron os dous discípulos de Emaús tras saír de Xerusalén. Un Evanxeo que se pode resumir en tres palabras: morte, resurrección e vida.
Morte: os dous discípulos regresan aos seus quefaceres cotiáns, cheos de desilusión e desesperación. O Mestre morreu e por tanto é inútil esperar. Estaban desorientados, confundidos e desilusionados. O seu camiño é un volver atrás; é afastarse da dolorosa experiencia do Crucificado. A crise da Cruz, máis ben o «escándalo» e a «necedade» da Cruz (cf. 1 Co 1,18; 2,2), terminou por sepultar toda esperanza. Aquel sobre o que construíran a súa existencia morreu e, derrotado, levouse consigo á tumba todas as súas aspiracións. Non podían crer que o Mestre e o Salvador que resucitara aos mortos e curado aos enfermos puidese terminar cravado na cruz da vergoña.
Non podían comprender por que Deus Omnipotente non o salvou dunha morte tan infame. A cruz de Cristo era a cruz das súas ideas sobre Deus; a morte de Cristo era a morte de todo o que eles pensaban que era Deus. De feito, os mortos no sepulcro da estreiteza do seu entendemento.
Cantas veces o home se auto paraliza, negándose a superar a súa idea de Deus, dun deus creado a imaxe e semellanza do home; cantas veces desespérase, negándose a crer que a omnipotencia de Deus non é a omnipotencia da forza ou da autoridade, senón soamente a omnipotencia do amor, do perdón e da vida. Os discípulos recoñeceron a Xesús «ao partir o pan», na Eucarística. Se nós non quitamos o veo que escurece os nosos ollos, se non rompemos a dureza do noso corazón e dos nosos prexuízos nunca poderemos recoñecer o rostro de Deus.
Resurrección: na escuridade da noite máis negra, na desesperación máis angustiosa, Xesús achégase aos dous discípulos e acompáñaos no seu camiño para que descubran que el é «o camiño, a verdade e a vida» (Xn 14,6). Xesús transforma a súa desesperación en vida, porque cando se desvanece a esperanza humana comeza a brillar a divina: «O que é imposible para os homes é posible para Deus» (Lc 18,27; cf. 1,37). Cando o home toca fondo na súa experiencia de fracaso e de incapacidade, cando se desposúe da ilusión de ser o mellor, de ser autosuficiente, de ser o centro do mundo, Deus téndelle a man para transformar a súa noite en amencer, a súa aflición en alegría, a súa morte en resurrección, o seu camiño de regreso en retorno a Xerusalén, é dicir en retorno á vida e á vitoria da Cruz (cf. Hb 11,34).
Os dous discípulos, de feito, logo de atopar ao Resucitado, regresan cheos de alegría, confianza e entusiasmo, listos para dar testemuño. O Resucitado fíxoos rexurdir da tumba da súa incredulidade e aflición. Atopando ao Crucificado-Resucitado acharon a explicación e o cumprimento das Escrituras, da Lei e dos Profetas; atoparon o sentido da aparente derrota da Cruz.
Quen non pasa a través da experiencia da cruz, ata chegar á Verdade da resurrección, condénase a si mesmo á desesperación. De feito, non podemos atopar a Deus sen crucificar primeiro nosa pobre concepción dun deus que só reflicte o noso modo de comprender a omnipotencia e o poder.
Vida: o encontro con Xesús resucitado transformou a vida dos dous discípulos, porque o encontro co Resucitado transforma a vida enteira e fai fecunda calquera esterilidade(cf. Bieito XVI, Audiencia Xeral, 11 abril 2007). En efecto, a Resurrección non é unha fe que nace da Igrexa, senón que é a Igrexa a que nace da fe na Resurrección. Di san Paulo: «Se Cristo non resucitou, va é a nosa predicación e va tamén a vosa fe» (1 Co 15,14).
O Resucitado desaparece da súa vista, para ensinarnos que non podemos reter a Xesús na súa visibilidade histórica: «Benaventurados os que crean sen ver» (Xn 20,29 e cf. 20,17). A Igrexa debe saber e crer que el está vivo nela e que a vivifica coa Eucaristía, coa Escritura e cos Sacramentos. Os discípulos de Emaús comprenderon isto e regresaron a Xerusalén para compartir cos outros a súa experiencia. «Vimos ao Señor [...]. Si, en verdade resucitou» (cf. Lc 24,32).
A experiencia dos discípulos de Emaús ensínanos que de nada serve encher de xente os lugares de culto se os nosos corazóns están baleiros do temor de Deus e da súa presenza; de nada serve rezar se a nosa oración que se dirixe a Deus non se transforma en amor cara ao irmán; de nada serve tanta relixiosidade se non está animada polo menos por igual fe e caridade; de nada serve coidar as aparencias, porque Deus mira a alma e o corazón (cf. 1 S 16,7) e detesta a hipocrisía (cf. Lc 11,37-54; Hch 5,3-4).[1] Para Deus, é mellor non crer que ser un falso crente, un hipócrita.
A verdadeira fe é a que nos fai máis caritativos, máis misericordiosos, máis honestos e máis humanos; é a que anima os corazóns para levalos a amar a todos gratuitamente, sen distinción e sen preferencias, é a que nos fai ver ao outro non como a un inimigo para derrotar, senón como a un irmán para amar, servir e axudar; é a que nos leva a difundir, a defender e a vivir a cultura do encontro, do diálogo, do respecto e da fraternidade; dános a valentía de perdoar a quen nos ofendeu, de axudar a quen caeu; a vestir ao espido; a dar para comer ao que ten fame, a visitar ao encarcerado; a axudar aos orfos; a dar de beber ao sediento; a socorrer aos anciáns e aos necesitados (cf. Mt 25,31-45). A verdadeira fe é a que nos leva a protexer os dereitos dos demais, coa mesma forza e co mesmo entusiasmo co que defendemos os nosos. En realidade, canto máis se crece na fe e máis se coñece, máis se crece na humildade e na conciencia de ser pequeno.
Queridos irmáns e irmás:
A Deus só lle agrada a fe profesada coa vida, porque o único extremismo que se permite aos crentes é o da caridade. Calquera outro extremismo non vén de Deus e non lle agrada.
Agora, como os discípulos de Emaús, regresade á vosa Xerusalén, é dicir, á vosa vida cotiá, ás vosas familias, ao voso traballo e á vosa patria cheos de alegría, de valentía e de fe. Non teñades medo a abrir o voso corazón á luz do Resucitado e deixade que el transforme as vosas incertezas en forza positiva para vós e para os demais. Non teñades medo a amar a todos, amigos e inimigos, porque o amor é a forza e o tesouro do crente.
A Virxe María e a Sagrada Familia, que viviron nesta bendita terra, iluminen os nosos corazóns e bendíganvos a vós e ao amado Exipto que, nos albores do cristianismo, acolleu a evanxelización de san Marcos e deu ao longo da historia numerosos mártires e unha gran multitude de santos e santas.
Ao Massih Kam / Bilhakika kam! - Cristo resucitou. / Verdadeiramente resucitou.
Morte: os dous discípulos regresan aos seus quefaceres cotiáns, cheos de desilusión e desesperación. O Mestre morreu e por tanto é inútil esperar. Estaban desorientados, confundidos e desilusionados. O seu camiño é un volver atrás; é afastarse da dolorosa experiencia do Crucificado. A crise da Cruz, máis ben o «escándalo» e a «necedade» da Cruz (cf. 1 Co 1,18; 2,2), terminou por sepultar toda esperanza. Aquel sobre o que construíran a súa existencia morreu e, derrotado, levouse consigo á tumba todas as súas aspiracións. Non podían crer que o Mestre e o Salvador que resucitara aos mortos e curado aos enfermos puidese terminar cravado na cruz da vergoña.
FOTO: AP
Cantas veces o home se auto paraliza, negándose a superar a súa idea de Deus, dun deus creado a imaxe e semellanza do home; cantas veces desespérase, negándose a crer que a omnipotencia de Deus non é a omnipotencia da forza ou da autoridade, senón soamente a omnipotencia do amor, do perdón e da vida. Os discípulos recoñeceron a Xesús «ao partir o pan», na Eucarística. Se nós non quitamos o veo que escurece os nosos ollos, se non rompemos a dureza do noso corazón e dos nosos prexuízos nunca poderemos recoñecer o rostro de Deus.
Resurrección: na escuridade da noite máis negra, na desesperación máis angustiosa, Xesús achégase aos dous discípulos e acompáñaos no seu camiño para que descubran que el é «o camiño, a verdade e a vida» (Xn 14,6). Xesús transforma a súa desesperación en vida, porque cando se desvanece a esperanza humana comeza a brillar a divina: «O que é imposible para os homes é posible para Deus» (Lc 18,27; cf. 1,37). Cando o home toca fondo na súa experiencia de fracaso e de incapacidade, cando se desposúe da ilusión de ser o mellor, de ser autosuficiente, de ser o centro do mundo, Deus téndelle a man para transformar a súa noite en amencer, a súa aflición en alegría, a súa morte en resurrección, o seu camiño de regreso en retorno a Xerusalén, é dicir en retorno á vida e á vitoria da Cruz (cf. Hb 11,34).
Os dous discípulos, de feito, logo de atopar ao Resucitado, regresan cheos de alegría, confianza e entusiasmo, listos para dar testemuño. O Resucitado fíxoos rexurdir da tumba da súa incredulidade e aflición. Atopando ao Crucificado-Resucitado acharon a explicación e o cumprimento das Escrituras, da Lei e dos Profetas; atoparon o sentido da aparente derrota da Cruz.
Quen non pasa a través da experiencia da cruz, ata chegar á Verdade da resurrección, condénase a si mesmo á desesperación. De feito, non podemos atopar a Deus sen crucificar primeiro nosa pobre concepción dun deus que só reflicte o noso modo de comprender a omnipotencia e o poder.
Vida: o encontro con Xesús resucitado transformou a vida dos dous discípulos, porque o encontro co Resucitado transforma a vida enteira e fai fecunda calquera esterilidade(cf. Bieito XVI, Audiencia Xeral, 11 abril 2007). En efecto, a Resurrección non é unha fe que nace da Igrexa, senón que é a Igrexa a que nace da fe na Resurrección. Di san Paulo: «Se Cristo non resucitou, va é a nosa predicación e va tamén a vosa fe» (1 Co 15,14).
O Resucitado desaparece da súa vista, para ensinarnos que non podemos reter a Xesús na súa visibilidade histórica: «Benaventurados os que crean sen ver» (Xn 20,29 e cf. 20,17). A Igrexa debe saber e crer que el está vivo nela e que a vivifica coa Eucaristía, coa Escritura e cos Sacramentos. Os discípulos de Emaús comprenderon isto e regresaron a Xerusalén para compartir cos outros a súa experiencia. «Vimos ao Señor [...]. Si, en verdade resucitou» (cf. Lc 24,32).
A experiencia dos discípulos de Emaús ensínanos que de nada serve encher de xente os lugares de culto se os nosos corazóns están baleiros do temor de Deus e da súa presenza; de nada serve rezar se a nosa oración que se dirixe a Deus non se transforma en amor cara ao irmán; de nada serve tanta relixiosidade se non está animada polo menos por igual fe e caridade; de nada serve coidar as aparencias, porque Deus mira a alma e o corazón (cf. 1 S 16,7) e detesta a hipocrisía (cf. Lc 11,37-54; Hch 5,3-4).[1] Para Deus, é mellor non crer que ser un falso crente, un hipócrita.
A verdadeira fe é a que nos fai máis caritativos, máis misericordiosos, máis honestos e máis humanos; é a que anima os corazóns para levalos a amar a todos gratuitamente, sen distinción e sen preferencias, é a que nos fai ver ao outro non como a un inimigo para derrotar, senón como a un irmán para amar, servir e axudar; é a que nos leva a difundir, a defender e a vivir a cultura do encontro, do diálogo, do respecto e da fraternidade; dános a valentía de perdoar a quen nos ofendeu, de axudar a quen caeu; a vestir ao espido; a dar para comer ao que ten fame, a visitar ao encarcerado; a axudar aos orfos; a dar de beber ao sediento; a socorrer aos anciáns e aos necesitados (cf. Mt 25,31-45). A verdadeira fe é a que nos leva a protexer os dereitos dos demais, coa mesma forza e co mesmo entusiasmo co que defendemos os nosos. En realidade, canto máis se crece na fe e máis se coñece, máis se crece na humildade e na conciencia de ser pequeno.
Queridos irmáns e irmás:
A Deus só lle agrada a fe profesada coa vida, porque o único extremismo que se permite aos crentes é o da caridade. Calquera outro extremismo non vén de Deus e non lle agrada.
Agora, como os discípulos de Emaús, regresade á vosa Xerusalén, é dicir, á vosa vida cotiá, ás vosas familias, ao voso traballo e á vosa patria cheos de alegría, de valentía e de fe. Non teñades medo a abrir o voso corazón á luz do Resucitado e deixade que el transforme as vosas incertezas en forza positiva para vós e para os demais. Non teñades medo a amar a todos, amigos e inimigos, porque o amor é a forza e o tesouro do crente.
A Virxe María e a Sagrada Familia, que viviron nesta bendita terra, iluminen os nosos corazóns e bendíganvos a vós e ao amado Exipto que, nos albores do cristianismo, acolleu a evanxelización de san Marcos e deu ao longo da historia numerosos mártires e unha gran multitude de santos e santas.
Ao Massih Kam / Bilhakika kam! - Cristo resucitou. / Verdadeiramente resucitou.
TOMADO DE:
Comentarios
Publicar un comentario