Ficha e Lectio - Domingo 20 Ordinario B
FICHA ADAPTADA DE:
LECTIO:
DOMINGO XX T. O.
(16 agosto 2015)
Seguimos
co tema de Xesús como “pan de vida”. Un tema que xa nos leva ocupando varios
domingos nas nosas eucaristías. Hoxe incluso se nos repite enteira, ó comezo do
Evanxeo, a última frase do Evanxeo do último domingo, que era moi central no
discurso de Xesús: “Eu son o pan vivo
que baixou do ceo: se alguén come deste pan, vivirá para sempre; e o pan que eu
darei, é a miña carne, para a vida do mundo”.
Deste
xeito non perdemos o fío da mensaxe falada de Xesús, que continúa hoxe sen
engadirse case ningunha idea nova ó xa dito e comentado no último domingo. Mais
esta mesma insistencia de Xesús en que el é para nós verdadeira comida e bebida
vén indicarnos que se trata de algo moi importante na súa mensaxe.
Santo
Ignacio de Loiola nos seus Exercicios Espirituais utiliza de cando en vez a que
el chama “repetición”, para que quen fai os Exercicios volva sobre algún tema
ou misterio a meditar da vida de Xesús que considera de especial importancia ou
transcendencia. Algo semellante podemos facer hoxe, volvendo sobre ideas xa
expostas arredor deste mesmo tema de Xesús como comida e bebida, como
fortalecemento espiritual das nosas vidas.
Unha
das ideas, coido que central, que lembraredes é a de que a comida divina que os
cristiáns deberiamos practicar responde a unha necesidade básica ou fundamental
que temos todos desde que nacemos ata que morremos. Unha necesidade que se
concreta, diciamos, nos desexos desmedidos que temos todos de vivir e de
continuarmos vivindo por moi vellos que sexamos e por máis que o noso carné de
identidade nos estea a dicir que convén xa que deixemos sitio neste mundo para
outros máis mozos que se comportarán seguramente mellor que nós...
Non.
Non estamos equivocados nese desexo que poderiamos cualificar como baleiro e
iluso de querer seguir vivindo. Porque é Deus mesmo quen alimenta ese desexo e
quen nos ofrece unha fonte de vida onde poder saciar sempre esa sede nosa que
nunca acaba. A nós non nos é abondo con calquera cousa limitada ou pequena.
Querémolo todo. Queremos a Deus. E Deus ponse á nosa disposición como comida e
bebida.
Desde
logo os cristiáns non somos nisto tan diferentes, aínda que o poida parecer,
doutras culturas e relixións que tiveron ideas semellantes ou practicaron ritos
parecidos ós que se derivan da mensaxe de Xesús como comida e bebida.
Advertiron
xa esta semellanza, por exemplo, os que puideron contemplar os ritos dalgúns
pobos americanos nos primeiros tempos da conquista de América. Realizábanse alí
certos ritos que, segundo nos contan os que os presenciaron, lles recordaban
con toda razón o que eles, como cristiáns, realizaban na celebración
eucarística en Europa. Pois os indíxenas que participaban naqueles ritos
americanos (que nós poderiamos considerar equivocadamente desde o noso punto de
vista como simple antropofaxia) vían de feito naquilo que estaban a comer nos
seus ritos relixiosos algo divino, aínda que só fose de maneira simbólica ou
representativa.
A
linguaxe de Xesús sobre si mesmo como comida e bebida participa tamén deste
mundo simbólico e representativo. Cando nós dicimos hoxe que na eucaristía
comunitaria nos alimentamos da palabra e do corpo de Xesús, Fillo de Deus,
estamos a dicir e a crer que a súa palabra comunicada ós apóstolos e á Igrexa
alimenta realmente a nosa vida cun manxar que dá vida e forzas vitais.
E
cando participamos na eucaristía, recibindo en nós o corpo de Cristo en forma
de pan, estamos a dicir e a crer tamén que a persoa real e concreta de Xesús é
alimento inmortalizador e vivificador da nosa existencia.
Con
iso acadamos precisamente o que no fondo de nós mesmos desexamos con máis forza
e vehemencia.
Pois
ben, se miramos por nós mesmos e miramos tamén pola vida dos demais, a mensaxe
de Xesús como comida e bebida que inmortaliza debería enchernos de alegría e de
agradecemento.
Agradezámosllo
a Deus nesta eucaristía, pois toda eucaristía é fundamentalmente, como ben
sabemos, agradecemento. Enchámonos así do “Espírito Santo”, coma dun viño
xeneroso e forte que, en vez de atordarnos e facernos perder a cabeza, nos
inunde de fonda alegría e de agradecemento sincero cara ó noso Pai do ceo, que
se nos fixo presente en Xesús como comida e bebida.
Algo
disto semella dicirnos Paulo na segunda Lectura: “Non vos emborrachedes con
viño, que leva á libertinaxe; en vez diso, enchédevos de Espírito, falando
entre vós con salmos, himnos e cánticos espirituais, cantando e salmodiando con
toda a alma para o Señor e dándolle grazas decote a Deus Pai por todo, no nome
do noso Señor Xesús Cristo”.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Pidámoslle a Deus Pai que atenda a oración que lle
diriximos, dicindo: ESCÓITANOS, PAI.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Fai, Pai, que esteamos atentos ós desexos que ti
mesmo puxeches nos nosos corazóns de
buscarmos e querermos sempre plenitude e eternidade.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Concédenos, Pai, a túa graza para podermos crer
en Xesús como alimento de vida, capaz
de saciar os nosos desexos máis fondos.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Move, Pai, as mentes e os corazóns dos
gobernantes e das persoas relixiosas para que se
preocupen eficazmente dos necesitados de bens materiais e espirituais.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso
Señor. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario