Lecturas Domingo 29 Ordinario - Domund
DOMINGO XXIX ORDINARIO - CICLO A
Primeira Lectura Is 45, 1.
4-6
LECTURA DO LIBRO DE ISAÍAS
Collín a man dereita de Ciro para someter ante si os pobos
Así fala o Señor
acerca do seu unxido,
Ciro, a quen el colleu da man dereita:
el someterá ante si os pobos, eu descubrirei ante el o lombo dos reis.
El abre ante si os portóns dobres, as portas non se pecharán ante el.
Por causa do meu
servo, Xacob, e de Israel, o meu elixido.
Si, chameite polo teu nome; creeite, aínda que non me coñecías.
Eu son o Señor e non
hai outro, fóra de min non hai deus.
Ameite, aínda que non me coñecías,
para que se saiba desde o nacente
ao solpor que non hai cousa sen min.
Eu son o Señor e non
hai outro.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 95, 1 e 3. 4-5. 7-8. 9-10a e c
R/. (7b): Tributade
ao Señor honor e forza.
Cantádelle ao Señor un cántico
novo,
cantádelle ao Señor, a terra
enteira;
Anunciade entre as xentes a súa gloria;
ante todos os pobos, as súas marabillas.
Grande é o Señor e digno de loanza,
máis temible ca todos os deuses.
Os deuses todos das nacións son aparencia,
pero o Señor fixo os ceos.
Tributade ao Señor, pobos todos,
tributade ao Señor honor e
forza,
tributade ao Señor a gloria do
seu nome.
Collede ofrendas e entrade nos seus adros.
Adorade o Señor no adral sagrado,
trema na súa presenza a terra enteira.
Dicide entre as xentes:
"O Señor é rei, el goberna os pobos rectamente".
Segunda Lectura 1 Tes 1, 1-5b
LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS TESALONICENSES
Facemos memoria da vosa fe e da caridade e da esperanza
Paulo, Silvano e mais
Timoteo, á Igrexa dos tesalonicenses, en Deus Pai e no Señor Xesús Cristo:
deséxanvos graza e paz.
Decote damos grazas a
Deus por todos vós, facendo memoria de vós nas nosas oracións. Continuamente nos lembramos diante
de Deus, noso Pai, da actividade da vosa fe, do esforzo da vosa caridade e da
firmeza da vosa esperanza no noso Señor Xesús Cristo.
Ben sabemos, irmáns,
benqueridos de Deus, que El vos escolleu. Porque o noso Evanxeo non quedou en
palabras no voso caso, senón que se volveu forza exuberante do Espírito Santo.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA Flp 2, 15d. 16a
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Reluciredes coma fachos no universo,
presentando a palabra de vida.
Aleluia.
Evanxeo Mt 22, 15-21
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Dádelle ao Cesar o que é do
Cesar, e a Deus o que é de Deus
Naquel tempo, os
fariseos fóronse reunir para veren o xeito de sorprender a Xesús nalgún dito.
Así é que lle mandaron algúns discípulos deles con algúns partidarios de
Herodes, que lle preguntaron:
‑ Mestre, sabemos que
es sincero, que de verdade ensinas o camiño de Deus e que non andas con
miramentos, pois non reparas na aparencia das persoas. Dinos, logo, que che
parece: Está permitido pagarlle o tributo
ao Cesar ou non?
Xesús, que lles
coñeceu a malicia, contestoulles:
‑ Por que me queredes
comprometer, hipócritas? Mostrádeme a moeda do tributo.
Eles presentáronlle un
denario. E el preguntoulles:
‑ De quen é esta imaxe
e mais a inscrición?
Contestáronlle:
‑ Do César.
Entón replicoulles:
‑ Pois logo dádelle ao César o que é do César, e a Deus o que é
de Deus.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
QUE O CÁNTICO AO SEÑOR
SEXA UN CANTO AFINADO NA SOLIDARIEDADE E NA MISERICORDIA
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
ESCOITA ACTIVA
Que difícil nos resulta moitas veces ser agradecidos e recoñecer que os
demais teñen feito cousas por nós!. Cómo nos poden o orgullo, a autosuficiencia
ou a soberbia!. Porén, a mensaxe que Deus nos presenta para seguir e vivir é
sempre a mesma: sede agradecidos, non deixedes de tender a man, abride
horizontes de fraternidade, non deixedes que nada nin ninguén vos roube a
esperanza!.
Permitamos que a palabra que vai ser proclamada resoe nos nosos corazóns e
enchoupémonos dela. Só deste xeito poderemos aclamar a gloria de Deus no
pequeno e sinxelo, no sorriso compartido, no tempo agradecido ao servizo dos
demais!, como fan tantas e tantas misioneiros, cuxa tarefa hoxe temos presente
dun xeito especial na Xornada Mundial das Misións, o DOMUND, unha xornada na
que a Igrexa, cada un e cada unha de nós, tomamos conciencia da universalidade
da nosa tarefa evanxelizadora, porque evanxelizar é transmitir alí onde nos
atopamos coas nosas palabras, cos nosos xestos, coas nosas obras… en resumo,
coa nosa vida, unha nova sinxela, unha nova achegada, unha nova que é alegría:
Deus quérenos, ocúpase e preocúpase por nós.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Para que non deixemos
que a autosuficiencia nos faga crer mellores,
SEÑOR, QUE CAMIÑEMOS NA
HUMILDADE.
* Para que fagamos do
diálogo a ponte de entendemento cos demais,
CRISTO, QUE CAMIÑEMOS NA
HUMILDADE.
* Para que aprendamos a
converter a nosa fe non en costume nin en rutina, senón en solidariedade cara
aos que precisen de nós,
SEÑOR, QUE CAMIÑEMOS NA HUMILDADE.
PALABRA ENRAIZADA
Deus sae ao encontro de cada un de nós non ao chou, senón acompañándonos de
maneira persoal. Porque nos coñece non nos confunde; ao contrario, sabe
perfectamente quen somos e como é a nosa vida: “Señor, ti escúlcasnos e
coñécesnos”, dicimos no salmo. Na lectura que acabamos de escoitar do profeta
Isaías, aparecen tres verbos que nos axudan a entender mellor isto que vimos
dicindo:
CHAMEITE: Porque sabe quen somos, e non xoga ao xogo da confusión, cando
nos chama sabe a quen se dirixe. E namentres aos demais podemos enganalos e
aparentar o que non somos, non ocorre o mesmo con Deus. Na súa chamada está o
desexo de que non camiñemos sós, nin tampouco que sexamos nós os que deixemos
que outros vaian sós e desesperados.
CREEITE: Pero non se limita a chamarnos e deixarnos abandonados, senón que
na súa chamada está presente sempre a nosa orixe: somos de Deus. Por iso o
profeta fala de que nos creou. En Deus atopamos o si, o camiño, o horizonte por
onde nos dirixirnos ata chegar á meta. Desde sempre e por sempre, está con nós.
Que senón significa afirmar que somos dignidade?.
AMEITE: E só quen terma, coñece e se preocupa, pode dicir que ama, quere,
que se entrega e se dá aos demais. O seu amor non é un amor por interese nin
por comenencia, senón un amor de entrega e doazón. Un amor desde o que El nos
vai abrindo e mostrando o camiño.
Quen ama, crea e chama, entende a grandeza do que significa dar
grazas. E isto é difícil nun mundo como no que nós estramos, no que esta
grandeza é moitas veces ignorada –non hai máis que escoitar as noticias nas que
aqueles que querían aparentar ser importantes e poderosos, acaban sendo os
mentireiros e enganadores, aproveitándose da sinxeleza dos que confiaban e
coidaban que as palabras eran para ser respectadas- e pensamos que as
reclamacións de dereitos non levan acompañadas as dos deberes; como se só fosen
os demais os que tiveran obrigas para con nós, pero nós ningunha para con eles.
Deste xeito –a lóxica do capital– é imposible –vémolo cada día– que entendamos
a grandeza da gratuidade e do recoñecemento do que outros fan por nós. Ser
agradecidos é unha tarefa que vai intimamente unida ao ser cristiáns. Que
saibamos poñela en práctica!.
Agradecidos a Deus por ter confiado en nós, temos que ir xuntando esforzos,
mans e corazóns con aqueles que teñen o mesmo empeño ca nós: non deixar que a
ninguén lle sexa negada a súa dignidade. O Evanxeo libera de todo aquilo que
vai impedindo que sexamos felices. Por iso a nosa misión coma crentes, a tarefa
á que estamos chamados é evanxelizar, ou o que é o mesmo: anunciar que a
dignidade que Deus nos deu a cada un e cada unha de nós debe ser respectada por
riba de diferenzas de cultura, credo ou nivel social e económico. Por que non
facemos isto realidade?. Hoxe, no día do DOMUND, somos invitados a botar unha
ollada a noso mundo e traballar para que xustiza e igualdade deixen de ser unha
utopía e pasen a converterse nunha realidade. O día das misións é unha chamada
de atención, para todos nós, os que estamos no primeiro mundo, para que
deixemos de lado esa falsa solidariedade que nos fai dicir “pobriños” e nos
leva a darlle as migallas que caen da nosa mesa, para traballar pola xustiza,
ou o que é o mesmo, para facerlle sitio na mesa e que compartan o banquete con
nós. Todos somos Igrexa, todos somos fillos/fillas dun mesmo Pai, por que nos
deixamos levar dos fundamentalismos que separan a uns en bos e a outros en
indesexables?. Hoxe é un bo día para comprometernos na globalización do amor.
FRATERNIDADE ORANTE
Pedimos ao Señor que nos bendiga coa súa graza e co seu agarimo dicindo
xuntos:
QUE A MISERICORDIA ENCHOUPE O NOSO ACTUAR
* Que sexamos unha Igrexa de
misericordia e non de rancor, Señor. Especialmente pedímosche que non teñamos
medo aos cambios dentro da Igrexa, pois só así poderá entrar aire que a renove
e a faga volver ás orixes do evanxeo, OREMOS.
QUE A MISERICORDIA ENCHOUPE O NOSO ACTUAR
* Para que os traballos do
Sínodo dean froitos de misericordia, levando acollida e alento a tantas
familias que se ven en dificultades nas súas relacións e no seu esforzo por
seguir querendo ser familias cristiás, a pesares dos fracasos e dificultades,
OREMOS.
QUE A MISERICORDIA ENCHOUPE O NOSO ACTUAR
* Para que sexamos sempre
unha Igrexa leda e solidaria, aprendendo a mirar máis alá das lindes das nosas
parroquias, para camiñar con esperanza na universalidade dunha fe que se mostre
en forma de entrega solidaria entre os máis pobres e esquecidos do noso mundo,
OREMOS.
QUE A MISERICORDIA ENCHOUPE O NOSO ACTUAR
Señor, que nos deixemos bendicir pola forza da túa palabra, para que
vivamos a fe coa alegría de quen se sabe axudado para transformarnos persoal,
comunitaria e socialmente. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
DISCÍPULOS E MESTRES
Señor, ensínanos a mirar ao ceo,
a gustar das cousas de arriba,
a gardar as túas palabras,
a sentir a túa presenza viva,
a xuntarnos cos irmáns e coas irmás,
a anunciar a túa mensaxe,
a escoitar o teu Espírito,
a sementar o teu Reino,
a percorrer os teus camiños,
a esperar a túa chegada,
a sermos discípulos/as.
Señor, ensínanos a vivir na terra,
a seguir as túas pegadas,
a construír a túa comunidade,
a repartir os teus dons,
a saírmos de Xerusalén,
a investir os talentos,
a gozar da creación,
a camiñar polo amplo mundo,
a continuar o teu proxecto,
a morrer dando froito,
a ser cidadáns e cidadás.
Señor, ensínanos a gozar coma fillos e fillas
e a vivir coma irmáns e irmás.
Ensínanos a sermos discípulos e cidadáns.
(Ulibarri,
Fl.)
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
LECTURAS:
Como che cantarei
OFERTORIO:
Misioneiro
COMUÑÓN:
Grazas, Señor, graciñas
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario