Fieis Defuntos + Ficha e Lectio

FOTO: http://www.teinteresa.es/

Tradicións do Día dos Fieis Defuntos

A tradición de asistir ao cemiterio para pregar polas almas dos que xa abandonaron este mundo, está acompañada dun fondo sentimento de devoción, onde se ten o convencemento de que o ser querido que marchou e pasará a unha mellor vida, sen ningún tipo de doenza, como sucede cos seres terrenais. (...)

Tradición en Galicia

O Día de Defuntos dá nome ao propio mes de novembro: mes morto ou mes dos mortos e constitúe unha data moi significativa dentro do calendario litúrxico galego. Os camposantos énchense de familiares que van acondicionar a lousa ou o nicho, levan flores e rezan ao seu pé. Na lareira da casa colócanse cirios ou lámpadas de aceite polas ánimas dos mortos. En Cambados, por exemplo, crese que o día de defuntos non se debe ir ao mar para evitar coller mortos ou os seus restos na rede. En Tui e noutros concellos tiñan o costume de botar un gran leño ao lume para que as ánimas dos devanceiros mortos puidesen quentarse, rito celta que adoita celebrarse normalmente no Nadal, é o chamado tizón de Nadal.

FONTE: http://gl.wikipedia.org/wiki/D%C3%ADa_dos_Fieis_Defuntos

POSTRES PARA FACER COS NENOS:

BOLOS DE VENTO 

Bolos de vento de vento ó estilo clásico, doce típico na celebración do Día dos defuntos.

LECTIO:

http://iglesiadesopelana3m.blogspot.com.es/

NAS MANS DE DEUS

Os homes de hoxe non sabemos que facer coa morte. Ás veces, o único que se nos ocorre é ignorala e non falar dela. Esquecer canto antes ese triste suceso, cumprir os trámites relixiosos ou civís necesarios e volver de novo á nosa vida cotiá.

Pero tarde ou cedo, a morte vai visitando os nosos fogares arrincándonos os nosos seres máis queridos. Como reaccionar entón ante esa morte que nos arrebata para sempre á nosa nai? Que actitude adoptar ante o esposo querido que nos di o seu último adeus? Que facer ante o baleiro que van deixando na nosa vida tantos amigos e amigas?

A morte é unha porta que traspasa cada persoa en solitario. Unha vez pechada a porta, o morto ocúltasenos para sempre. Non sabemos que foi del. Ese ser tan querido e próximo pérdesenos agora no misterio insondable de Deus. Como relacionarnos con el?

Os seguidores de Xesús non nos limitamos a asistir pasivamente ao feito da morte. Confiando en Cristo resucitado, acompañámolo con amor e coa nosa pregaria nese misterioso encontro con Deus. Na liturxia cristiá polos defuntos non hai desolación, rebelión ou desesperanza. No seu centro só unha oración de confianza: "Nas túas mans, Pai de bondade, confiamos a vida do noso ser querido"

Que sentido poden ter hoxe entre nós eses funerais nos que nos reunimos persoas de diferente sensibilidade ante o misterio da morte? Que podemos facer xuntos: crentes, menos crentes, pouco crentes e tamén increyentes?

Ao longo destes anos, cambiamos moito por dentro. Fixémonos máis críticos, pero tamén máis fráxiles e vulnerables; somos máis incrédulos, pero tamén máis inseguros. Non nos resulta fácil crer, pero é difícil non crer. Vivimos cheos de dúbidas e incertezas, pero non sabemos atopar unha esperanza.

Ás veces, adoito convidar a quen asisten a un funeral a facer algo que todos podemos facer, cada un desde a súa pequena fe. Dicirlle desde dentro ao noso ser querido unhas palabras que expresen o noso amor a el e a nosa invocación humilde a Deus:
"Seguímosche querendo, pero xa non sabemos como atoparnos contigo nin que facer por ti. A nosa fe é débil e non sabemos rezar ben. Pero confiámosche ao amor de Deus, deixámosche nas súas mans. Ese amor de Deus é hoxe para ti un lugar máis seguro que todo o que nós che podemos ofrecer. Goza da vida plena. Divos quéreche como nós non che soubemos querer. Un día volverémonos a ver".

José Antonio Pagola

VER TAMÉN:

http://escoladeespiritualidade.blogspot.com.es/2014/10/2-de-novembro-conmemoracion-das-persoas.html

CAMIÑAR NA SANTIDADE É:

gañar honradamente o pan de cada día,

gardar o corazón da envexa e da cobiza,

agradecer e gozar cos logros que imos acadando,

compartilo que temos con quen no ten nada,

poñer o corazón na harmonía veciñal,

gastar do noso para que a comunidade medre,

enxugar bágoas, sementar risas e ledicias,

denunciar o sistema inxusto

que fai que moitas persoas morran de fame,

alzar a voz diante das inxustizas do noso mundo,

abrir camiños que levan ao pan compartido,

quedar sen nada, pero téndoo todo,

andar tralos pasos de Xesús…

con liberdade , con humildade con alegría,

sabendo que hai garantía de futuro

porque El é a fonte da nosa felicidade.