Festividade - Exaltación da Santa Cruz (14 de setembro)
Exaltación
da Santa Cruz
PRIMEIRA Núm 21, 4b-9
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA
NO LIBRO DOS NÚMEROS
Os
mordidos sanaban cando a miraban
O pobo
comezou a esmorecer polo camiño. E murmuraba o pobo contra Deus e contra
Moisés: -¿Por que nos fixestes saír de Exipto para morrermos no deserto, pois
falta o pan, non hai auga, e a nosa alma sente noxo deste alimento tan
miserable? O Señor enviou contra o pobo serpes velenosas, que o morderon, e
morreu moita xente de Israel. O pobo foi onda Moisés e dixéronlle: -¡Pecamos
por falarmos contra o Señor e contra ti; rógalle ó Señor, para que afaste de
nós as serpentes! Moisés rezou polo pobo, e o Señor díxolle a Moisés:
-"Fai unha serpente velenosa, e pona no alto dun mastro: cada un dos
mordidos que a mire, vivirá". Moisés fixo unha serpente de bronce e púxoa
na punta dun pau ben alto; e cada un que fora mordido pola serpente, se miraba
para a serpente de bronce, quedaba san.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SAL. RESP. Sal 77, 1-2. 34-35.
36-37. 38
R/ (cf 7c) Non esquezáde-las obras do Señor
Escoita,
meu pobo, a miña instrucción
atende
as miñas palabras.
Vouche
falar en parábolas,
exporche
vellas adiviñas.
Cando os
castigaba, eles buscábano,
voltábanse
e corrían cara a Deus,
lembrando
que Deus era a súa rocha,
o Deus
Altísimo o seu redentor.
Coa boca
tratábano de enganar;
coa
lingua, de lle mentir.
Mais o
seu corazón non era firme,
non eran
fieis á súa alianza.
Por piedade
perdoaba El as súas culpas
e non os
destruía.
Moitas
veces contivo a súa ira,
non
deixou acende-lo seu noxo,
SEGUNDA Flp 2, 6-11
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA
NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS FILIPENSES
Humillouse
a sí mesmo; por iso Deus exaltouno
Xesús
Cristo, con ser de condición divina, non se agarrou cobizosamente á súa
categoría de Deus; senón que se espiu do seu rango, asumiu a condición de
escravo; fíxose un home normal e presentouse como tal abaixouse a si mesmo,
facéndose obediente ata á morte, ¡e a morte na cruz!
Por iso
tamén Deus o exaltou sobre todo e lle concedeu un título que está por riba de
calquera título para que ante o título de Xesús se dobre todo xeonllo no ceo,
na terra e mais no abismo, e para que toda lingua proclame para gloria de Deus
Pai que Xesús Cristo é o Señor.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA
Adorámoste,
Cristo e bendicímoste:
porque,
pola túa cruz, redimíche-lo mundo
.JPG)
EVANXEO Xn 3, 13-17
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO
SEGUNDO XOÁN
É necesario
que sexa exaltado o Fillo do Home
Dille
Xesús a Nicodemo:
ninguén
subiu ó ceo, fóra do que baixou do ceo, o Fillo do Home.
14Como
Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo de Home, 15para
que todo o que cre nel, teña vida eterna. 16Pois de tal xeito amou Deus ó
mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se
perda, senón que teña vida eterna.
17Non
mandou Deus o Fillo ó mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se
salve o mundo.
Palabra do Señor
R/. Loámoste, Cristo
SEMENTAR ESPERANZA:
VELAÍ A NOSA TAREFA
24
Domingo TOA: Exaltación da Santa Cruz
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
ESCOITA ACTIVA
Hoxe é a festa da Exaltación da Cruz. E pode ser que nunha
sociedade coma a nosa, que busca apaixonadamente a comodidade e o máximo
benestar, haberá xente que se pregunte polo sentido desta festa. Porén, se
cadra máis ca nunca, cómpre lembrar que cando celebramos a cruz non enxalzamos
o sufrimento, a inmolación e a morte, senón o amor, a proximidade e a
solidariedade dun Deus que quixo compartir a nosa vida... e a nosa morte. A
cruz é a revelación do noso destino: o triunfo de Cristo é a vitoria de todas
as persoas.
Ninguén nos vai quitar as dificultades, a dor, os problemas,
as preocupacións; pero si sabemos que todas elas poderán ser superadas naquel
en que pomos a nosa forza, a nosa esperanza, a nosa vida. Aquel que soubo
superar o fracaso e abrirse á esperanza. Tamén nós, os seus seguidores, somos
invitados neste día a non esquecer que a morte, todas as mortes -non só as
físicas-, que se producen no noso mundo, poden ser vencidas. Fagamos un
exercicio de memoria e lembremos como tantas cousas que noutro tempo nos parecían
imposibles, hoxe están acadadas. E aí non paramos, a historia, a nosa historia
é lineal, non cíclica, sempre aberta á esperanza e ao futuro. Por iso a cruz é
sinal de contradición e superación: o mal foi vencido, a esperanza está a
chegar.
Participemos sen nostalxia, pero si con fe da celebración
que agora comeza.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
-Pola dureza do noso corazón, que nos fai insensibles diante
do sufrimento de tantos e tantas irmáns e irmás nosos, SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
-Porque somos moi dados a xulgar, condenar e crucificar os
demais; pero non mostramos a mesma dispoñibilidade cando se trata de dar
oportunidades, de perdoar ou de acompañar, CRISTO,
NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
-Por ternos quedado na crucifixión, sen camiñar cara á
resurrección,
SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA
MAN.
PALABRA ENRAIZADA
• O texto
da carta aos Filipenses que acabamos de escoitar é un himno litúrxico que
rezaban as primeiras comunidades e co que se expresaba como Xesús ía
desenvolvendo a misión encomendada polo Pai. Unha misión da que foi tomando
conciencia a medida que a ía realizando –ninguén nace aprendido, dicimos nós
moitas veces– ao longo dos seus tres anos de vida pública. Dinos este fragmento
que Xesús asumiu a súa condición humana en totalidade, sen figuracións nin
representacións teatrais. Naceu ser humano e coma tal viviu e desenvolveu
tódalas súas accións. Non era un home de mentiriñas nin para ofrecer un
espectáculo que só visen os que o seguían, Tampouco era un enredante que se
aproveitaba da boa fe dos que o escoitaban. Non. El mostrábase tal e como era:
un coma nós, un dos nosos: sufría coas cousas negativas que lle pasaban a el ou
aos que con El estaban; e gozaba cando todo se orientaba de xeito positivo. O
seu abaixamento ata a morte axúdanos a entender o porque tantas persoas están
dispostas, desde El, a entregar a súa vida polos demais, sen esperar ningún
recoñecemento, senón como consecuencia lóxica de querer seguir o camiño que El
comezou. Que é hoxe o testemuño de tantos misioneiros e misioneiras que poñen a
súa vida ao servizo da humanización dos máis pobres, aínda que iso, como ben
sabemos todos, os acabe levando á morte? É máis, sen necesidade de ir lonxe,
hoxe tamén esta palabra nos quere falar a nós, para que nos preguntemos se
somos capaces de poñer a nosa vida ao servizo dos demais para levarlles a saúde
que a súa situación persoal, familiar, laboral ou social lles foi quitando. Que
tamén nós, coma Cristo, traballemos por asumir a nosa condición humana sen pretender
ser nin mellores nin máis importantes ca os demais, só servindo.
• Porque a
cruz, no noso mundo é esa realidade, ese paradoxo da falsa ilusión na que
moitas veces caemos cando afirmamos que somos moi bos porque non matamos nin
roubamos. A cruz dinos hoxe que si, que hai moitas cousas que somos capaces de
facer, e de facer mal. De que hai moitas das accións que facemos desde a nosa
liberdade que destrúen, feren ou matan. De que non é necesario botarlle a culpa
aos demais, aos que mandan, aos que dirixen, aos que dominan. Non, miremos para
dentro de nós, e nun exercicio de sinceridade asumamos que nós tamén somos
partícipes na construción de moitas das cruces no mundo de hoxe: calamos,
miramos para outro lado, non dicimos a verdade, enganamos ou mentimos para
obter beneficio, non nos comprometemos, pensamos só en nós mesmos, rexeitamos a
quen non é dos nosos... E así son moitas as cruces que nós construímos para nós
e para os demais. E Deus non queda na comodidade de deixarnos á nosa propia
sorte, senón que enviou ao seu Fillo para que poidamos gozar da experiencia da
salvación. Ese é o sentido da festa de hoxe: espirnos diante desta cruz na que
Xesús se entrega para reconducir o noso camiño, para deixar atrás o antigo,
para comezar a vivir no novo. Porque a cruz foi vencida, a morte non é o final
de todo para un crente. A esperanza é posible. Cristo abriunos o camiño.
FRATERNIDADE ORANTE
Agradecidos porque Deus non enviou ao seu Fillo ao mundo
para xulgar, senón para salvar, dicimos xuntos:
GRAZAS, SEÑOR, POLA
TÚA MISERICORDIA
Pola Igrexa,
por todos e todas nós, para que non nos ocupemos tanto de xulgar e condenar
como de salvar e acoller, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POLA
TÚA MISERICORDIA
Polas nosas
comunidades, para que a fe sexa alento que nos empurre a crear espazos de
colaboración, perdón, acollida e misericordia, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POLA
TÚA MISERICORDIA
Por cada un e
cada unha de nós, para que, sentindo na nosa vida a ledicia de sabérmonos
salvados por Deus lla saibamos transmitir coas nosas obras a tantas persoas
crucificadas do noso mundo: as que sofren con máis intensidade a crise, os
parados, os enfermos, os marxinados, os que non teñen motivo para a esperanza,
OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POLA
TÚA MISERICORDIA
Grazas, Señor, porque día a día nos dás mostras da túa
misericordia e nos mostras a túa salvación no noso quefacer cotiá. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
A miña forza e o meu fracaso es ti.
A miña herdanza e a miña pobreza.
Ti a miña xustiza, Xesús.
A miña guerra e a miña paz.
A miña libre liberdade.
A miña morte e a miña vida.
Palabra dos meus berros.
Silencio da miña espera.
Testemuña dos meus soños.
Cruz da miña cruz.
Causa da miña amargura.
Perdón do meu egoísmo.
Crime do meu proceso.
Xuíz do meu pobre pranto.
Razón da miña esperanza.
A miña terra prometida es Ti.
A Pascua da miña Pascua.
A nosa gloria por sempre, Señor Xesús. Amén.
(P. Casaldáliga)
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Amigos nas penas e na festa amigos
LECTURAS:
Señor Xesús
OFERTORIO:
Grazas, Señor, graciñas
COMUÑÓN:
Seguirei os teus pasos
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario