Domingo 26 de Ordinario - ciclo A
DOMINGO XXVI ORDINARIO
- CICLO A
Primeira Lectura Ez 18, 25-28
LECTURA DO LIBRO DE
EZEQUIEL
Cando o malvado se arrede da súa impiedade, salvará a súa
vida
Así fala o
Señor:
Comentades
entre vós: "Non é xusto o proceder do Señor".
Escoitade,
Casa de Israel:
‑
Non é xusto o meu xeito de comportarme?
Non é máis ben o xeito de vos comportardes vosoutros o que é
inxusto?
Cando o xusto
se aparta das súas obras de xustiza
e comete iniquidades e morre debido a elas,
morre debido ás iniquidades que el cometeu.
Cando o
malvado se aparta da maldade que cometeu
e practica o dereito e a xustiza,
entón el consegue a vida.
Se cae na
conta e se aparta da maldade que cometeu,
vivirá de certo, non morrerá.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal 24, 4bc-5. 6-7. 8-9
R/. (6a): Lémbrate,
Señor, da túa compaixón.
Amósame, Señor, os teus camiños,
ensíname os teus sendeiros,
diríxeme na túa verdade, apréndeme,
que ti es o meu Deus salvador:
todo o día te estou a esperar.
Lémbrate, Señor, da túa compaixón e da túa misericordia,
pois existen desde sempre.
Dos erros e das culpas da miña mocidade non te lembres:
acórdate de min segundo a túa misericordia,
pola túa bondade, Señor.
O Señor é bo e recto:
por iso lles ensina o camiño aos pecadores;
El dirixe na xustiza os humildes,
e amósalles o seu camiño aos pobres.
Segunda Lectura
Flp 2, 1-11 (longa)
LECTURA DA CARTA DO
APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES
Tede entre vós os mesmos sentimentos que Cristo Xesús
Irmáns:
Se de algo
vale o alento que recibides en Cristo, se vos anima o amor mutuo, se hai
comuñón no Espírito e se hai en vós sentimentos de agarimo e misericordia,
facede completa a miña alegría, levándovos ben, tendo un mesmo amor, unha soa
alma, unha mesma idea.
Non
fagades nada á retesía nin por fachenda. Que cadaquén pense humildemente que os
outros son máis ca el.
Non mirar
cada un polo que lle ten conta a el, senón tamén polo que interesa aos outros.
Tede entre vós a mesma idea de Cristo Xesús.
El, con
ser de condición divina,
non se agarrou con cobiza
ao seu ser igual a Deus;
senón que se espiu do seu rango,
e asumiu a condición de escravo,
feito en todo semellante aos homes.
Presentándose coma un home calquera, abaixouse a si mesmo,
facéndose obediente ata á morte, e á morte na cruz.
Por iso
tamén Deus o exaltou sobre todo
e lle concedeu un nome que está por riba de todo outro nome,
para que ao nome de
Xesús se dobre todo xeonllo
no ceo, na terra e mais no abismo,
e toda lingua proclame que Xesús Cristo é o Señor
para gloria de Deus Pai.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
Ou: 1-5 (máis breve)
LECTURA DA CARTA DO
APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES
Irmáns:
Se de algo
vale o alento que recibides en Cristo, se vos anima o amor mutuo, se hai
comuñón no Espírito e se hai en vós sentimentos de agarimo e misericordia,
facede completa a miña alegría, levándovos ben, tendo un mesmo amor, unha soa
alma, unha mesma idea.
Non
fagades nada á retesía nin por fachenda. Que cadaquén pense humildemente que os
outros son máis ca el.
Non mirar
cada un polo que lle ten conta a el, senón tamén polo que interesa aos outros.
Tede entre
vós a mesma idea de Cristo Xesús.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA Xn 10, 27
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
As miñas ovellas escoitan a miña voz, di o Señor;
e eu coñézoas, e elas séguenme.
Aleluia.
LECTURA DO SANTO
EVANXEO SEGUNDO MATEO
Evanxeo Mt 21,
28-32
Arrepentido, foi. Os publicanos e as prostitutas entrarán no
Reino de Deus antes ca vós
Naquel
tempo, díxolles Xesús aos sumos sacerdotes e aos anciáns do pobo:
‑
Que vos parece? Un home tiña dous
fillos. Foi onda o primeiro, e díxolle:
"Meu fillo, vai traballar hoxe na viña".
El respondeu:
"Non
quero"; pero despois, arrepentido, foi.
Foise onda
o outro e díxolle o mesmo. El respondeu: "Vou, señor"; pero non foi.
‑
Quen dos dous fixo a vontade do pai?
Respondéronlle:
‑
O primeiro.
Entón
díxolles Xesús:
‑
Asegúrovos que os recadadores e mais as
prostitutas entrarán no Reino de Deus antes ca vós. Porque veu Xoán para vos
ensinar o camiño da xustiza, e non lle fixestes
caso; en cambio, os recadadores e mais as prostitutas, si que llo fixeron. Pero
vós, aínda despois de ver aquilo, nin vos arrepentistes nin crestes.
Palabra do Señor
R/. Loámoste, Cristo
DO DITO AO FEITO....
ESCOITA ACTIVA
A celebración de hoxe é unha invitación a que nos
preguntemos, dun xeito sincero, que significa realmente Deus no noso quefacer
cotián. O que se opón moitas veces á fe non é a increnza, senón a falta de
vida. Porque, que importa o credo que pronuncian os nosos beizos se falta logo
na nosa vida un mínimo esforzo de seguimento de Cristo?; que importa que un
fillo lle diga a un pai que vai traballar na viña se logo en realidade non o
fai?. Non será que temos reducido, a miúdo, a nosa fe a palabras, ideas ou sentimentos?.
A Palabra proclamada quere axudarnos, unha vez máis a
descubrir que a verdadeira fe, hoxe coma sempre, é a que viven aqueles homes e
mulleres que traducen en feitos o Evanxeo. Porque.... do dito ao feito, haiche
un gran treito. Que non nos quedemos en palabras que leva o vento. Camiñemos
cara ao compromiso.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
Polas veces nas que lle temos esixido aos demais esforzo,
colaboración e implicación; mentres que nós botamos balóns fóra e seguimos sen
comprometernos para non complicarnos a vida, dicímosche: LÉMBRATE, SEÑOR, DA
TÚA MISERICORDIA.
Porque facemos o que non debemos e esiximos o que non
estamos dispost@s a facer, pedímosche, LÉMBRATE, CRISTO, DA TÚA MISERICORDIA.
Por non ter sido capaces de vivir o teu amor nas nosas comunidades,
perdendo tempo e enerxías en romper a unidade e en enfrontarnos uns contra
outros, dicímosche:
LÉMBRATE, SEÑOR, DA TÚA MISERICORDIA.
PALABRA ENRAIZADA
Hoxe tamén, coma nos tempos do profeta, moitas veces
culpamos a Deus de tantas cousas: da fame no mundo, da morte de tanta xente
inocente, mesmo das catástrofes naturais. E é que ás veces a nosa imaxe de Deus
está máis preto da dun mago ou dun cura-todo, para o que nós non seriamos máis
que simples monicreques nas súas mans. Lonxe disto, o profeta fálanos dunha
responsabilidade individual que cada un e cada unha de nós debemos ter sobre
aquilo que dicimos e , sobre todo, sobre aquilo que facemos. Deus creounos e
salvounos para que sexamos libres, capaces de tomar decisións e
responsabilizarnos delas, sen botar balóns fóra.
Porque son demasiadas
as persoas que, confesándose cristiás, terminan por instalarse comodamente na
súa fe, sen que a súa vida se vexa afectada no máis mínimo pola súa relación
con Deus. Cristiáns que se desdobran e cambian de personalidade segundo se
axeonllen para rezar ou se entreguen ás súas ocupacións cotiás. Deus non
penetra na súa vida familiar, no seu traballo, nas súas relacións sociais, nos
seus proxectos e intereses. A fe é para elas un costume, un reflexo, unha medida
de seguridade, unha relaxación persoal.
Na parábola dos dous
fillos que vimos de proclamar no Evanxeo, o importante non son as palabras que
estes din, senón a súa conduta. Non estaría de máis que tod@s nós, que formamos
a Igrexa, tomaramos boa nota deste recadiño que hoxe nos manda Xesús: a fe non
é algo que se posúa, senón algo que ten que vivirse. Ser crente é algo máis que
recitar fórmulas de fe ou confesar a nosa simpatía pola concepción cristiá da
vida.... cómpre esforzarse na práctica por chegar a ser cristiáns e cristiás
verdadeir@s, e non só de boquilla. Dito doutro xeito: a ortodoxia temos que
saber conxugala coa ortopraxe. Non vale con dicir “vou”, hai que ir. Velaí o
cerne da cuestión. Pero claro, que difícil é!!!!!!!!!!!. Porque son demasiadas as
ocasións nas que dentro da nosa Igrexa poñemos o acento na ortodoxia e
esquecémonos por completo da ortopraxe. Como chamarlle senón á actitude de
tantos e tantos membros da xerarquía que reducen a fe a un mero culto que
proporciona uns suculentos cartiños?, como temos a cara de “falar no nome de
Deus” para acusar, condenar ou ferir a quen temos enfronte?, como casar unhas
celebracións solemnísimas cunha frialdade e un afastamento entre nós?, como é
que nos confesamos cristiáns e cristiás, mesmo de celebración e comuñón
dominicais, e logo explotamos aos nosos traballadores, coméndolles a suor e a
saúde?, como falamos de ser crentes e non somos responsables no noso traballo?,
que sentido ten dicir que Deus é importante na nosa vida se logo non estamos
dispost@s a mover nin un dedo para que isto cambie?. Que ben nos vai aquilo de
“xuntémonos e ide”.
Teñamos entón coidadiño, porque non vaia ser que aqueles que
se sintan perfectos, en posesión da verdade absoluta, aqueles que se cren con
máis dereitos que os demais, aqueles que xulgan e censuran.... se atopen coa
sorpresa de que os pobres, os agnósticos, os ateos, as mulleres (mesmo as
prostitutas) lles leven a dianteira para entrar no reino dos ceos.
FRATERNIDADE ORANTE
Con actitude de confianza, pómonos en disposición de
compartir as nosas preocupacións e ledicias, mostrando a nosa solidariedade na
oración. Por iso dicimos xuntos:
QUE LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Pola Igrexa, que formamos tod@s nós, para que, sabéndonos
mediación e presenza de Deus na familia, no barrio, na parroquia, no
traballo... non renunciemos nunca a actuar sen medo e conforme ás nosas
crenzas, OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Polas nosas parroquias, para que nunca nos falte o valor de
saber rectificar equivocacións, e de descubrir o alento e a forza da fe á hora
de construír proxectos, facer propostas e unir esforzos, OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Por nós, para que nunca separemos a relixión da vida, o
dicir do facer, o rezar do actuar, OREMOS.
QUE LEVEMOS Á VIDA O QUE REZAMOS
Grazas, Señor, porque segues a confiar en nós e
incansablemente maniféstasnos a túa misericordia. Danos azos para saber
descubrir que fe e obras teñen que ir sempre unidas. PXNS.
MIRADA DE ESPERANZA
Concédenos, Señor,
un pouquiño de calor para a nosa frialdade,
un pouquiño de consistencia para o noso barro,
un pouquiño de auga para a nosa sede,
un pouquiño de luz para os nosos momentos de escuridade,
un pouquiño de ledicia para as nosas penas,
un pouquiño de paz para a nosa loita de cada día,
un pouquiño de tenrura para as nosas fraquezas,
un pouquiño de amor para o noso egoísmo,
un pouquiño de ilusión para a nosa desgana,
un pouquiño de auxilio para as nosas necesidades,
un pouquiño de firmeza para as nosas decisións,
un pouquiño de vida, para a nosa vida.
Concédenos, Señor,
un pouquiño de escoita para a túa Palabra,
un pouquiño de sabedoría para sermos felices,
un pouquiño de tempo, para aprender a ser fillos e fillas.
Aínda que non che pidamos nada, ou che digamos o contrario…
Concédenos, Señor.
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Amigos nas penas
LECTURAS:
OFERTORIO:
COMUÑÓN:
Comentarios
Publicar un comentario