NADAL 2020

 

    Esperabámoste grande...

        e vés como neno pobre.

    Esperabámoste noutro momento...

        e vés á túa hora, no silencio do tempo.

    Esperabámoste nun lugar...

        e escolliches o último recuncho.

    Esperabámoste como Deus...

        e vés, Deus, feito home débil.

    Esperabámoste,

        e non sei se te esperabamos,

        porque nos custa recoñecerte...

    Porque non es o que criamos...

    Porque "es o que es".

    Deus que vén.

    Deus que está.

    Deus-con-nós.

    Deus anunciado polos profetas.

    Deus humilde.

    Deus diferente.

    Deus, sempre Deus, sorprendente.

 

                                                                        Anónimo

-------------------------------------------------

  Deus é un neno

(25.XII.2020)

            Hoxe está de aniversario aquel a quen queremos seguir os cristiáns mais tamén calquera persoa de boa vontade que no fondo do seu corazón ama a practica canto amou e practicou Xesús, o Cristo, o Fillo de Deus, que nun día coma hoxe entrou na historia humana facéndose así verdadeiramente irmán noso. Co comezo do seu vivir humano viñemos á vida en certo modo tamén todos nós en canto cristiáns.          

            Xesús segue vivo. Morrer, o que se di morrer, el nunca morreu. De modo que segue a vivir. El dicía que era a Vida. Como podería morrer a Vida? Imposíbel. E se segundo as nosas categorías ou o noso modo normal de pensar morreu, en realidade habería que dicir máis ben que o mataron, non que morreu. E morrendo desa maneira converteuse en vida para sempre, para el e para todos nós. Podemos ver así, na súa verdadeira perspectiva, a nosa vida e a nosa morte. Porque morrer, o que se di morrer, tampouco nós morreremos se é que cremos na mensaxe que nos trae o Neno de Belén.

            Parece que na festa de Nadal non habería que falar de morte ou cousas así, porque xustamente estamos a celebrar a vida, o comezo dunha vida que veu insuflar tamén vida en todos nós. E, porén, a liturxia deste día faino, polo menos indirectamente. Cando despois da comuñón recitemos a oración final, chamada pos-comuñón, diremos alí: “Deus de misericordia, o Salvador do mundo, ó nacer hoxe, fíxonos nacer á vida eterna. Que el nos conceda tamén o don da inmortalidade”.

            Isto quere dicir que, co nacemento de Xesús na nosa carne mortal, quedou inoculada para sempre na nosa natureza mortal algo así como a vacina ou o elixir da inmortalidade. Deus, que é Vida (que existiu desde sempre e endexamais deixará de existir), ó poñer con Xesús a súa tenda entre nós, como se nos di no evanxeo de Xoán, ó se unir en Xesús á humanidade toda, fíxonos participar a todos da súa divindade. De modo que polo nacemento de Xesús fomos todos convertidos en pequenos deuses inmortais... Estas son as marabillas de Deus, porque –tal como lle informaba o anxo da Anunciación  a María- “para Deus non hai imposibles”.

            Claro que isto non é algo así como un automatismo que se realiza sen máis en nós, queirámolo ou non. Pois esta participación na divindade de Xesús, que en Belén se fai hoxe irmán noso e que nos converte en inmortais, é unha angueira cotiá, que terá certamente boa fin se nos unimos ó modo de ser e de actuar de Xesús, pedíndollo ó tempo a Deus Pai. De feito, acabamos de llo pedir na primeira oración da Eucaristía desta festa de Nadal así: “Deus, noso Pai, fainos participar na divindade do teu Fillo, que quixo tomar a nosa humanidade”.

            Agora ben, ¿que significa, desde a perspectiva do nacemento de Xesús, iso ó que debemos aspirar e que debemos pedir, a participación na divindade do Fillo de Deus?

            Pois significa algo que en si mesmo non deixa de ser verdadeiramente paradoxal.  Cando Deus se encarna en Xesús, iso quere dicir que temos aí diante, no Neno Xesús, un Deus humanizado. Xesús é home verdadeiro e Deus verdadeiro. En consecuencia, participar na divindade de Xesús é participar nesa divindade humanizada. Iso significa que se queremos ser verdadeiramente divinos (e todos o queremos dunha ou doutra forma), temos que ser verdadeiramente humanos. E, desde logo, semella que non debe de ser moi doado iso de convertérmonos en verdadeiramente humanos cando Deus tivo que se facer el mesmo humano coma calquera de nós para aprendernos así a sermos humanos de verdade.

            Porque sermos verdadeiramente humanos significa sermos próximos ós demais, querer e amar tódalas persoas, sobre todo as que máis precisan dese aprecio e dese amor, romper coas desigualdades e inxustizas de calquera xénero que sexan, sufrir cos que sofren e alegrarse cos que se alegran.

            Todo isto está incluído na incríbel e universal mensaxe do Nadal do Señor.

            Como andan as cousas da nosa sociedade despois de tantos anos da vinda humana e humanizadora de Deus onda nós? Non fai falla darlle moitas voltas ó tema para decatármonos de que queda aínda moito por facer para que os seres humanos nos parezamos de verdade ó Deus humanizado do Nadal no noso comportamento cos demais. As nosas relacións humanas, a saúde da nosa sociedade deben mellorar aínda moito para que se poida dicir que a mensaxe do Nadal chegou xa en nós á súa realización.

            Pois dunha sociedade só se poderá dicir que é verdadeiramente humana cando, á semellanza do que se nos anuncia no Nadal, hai nela fe e ilusión no futuro, porque os nenos (coma o Neno Xesús) son precisamente ese futuro que vai vir. Cando os matrimonios poden ter fe e esperanza no seu futuro e no dos seus fillos. Cando os nenos bulen polas rúas e hai máis rapaces e mozos ca xente coma min ou algúns de vós, xa bastante eivados polos anos. Cando sexan máis os que nacen cós que nos deixan.

            Unha sociedade é verdadeiramente humana, cando hai nela máis alegría, ilusión e traballo ca medo ou angustia por non atopar nela o lugar para se desenvolver como é debido. Cando estranxeiros, emigrantes e pobres son aceptados como irmáns de Xesús e irmáns nosos. Cando todos cantos formamos parte dela sexamos respectados nos nosos dereitos sociais, culturais, lingüísticos, políticos ou relixiosos. Cando se inverte máis en educación, sanidade, etc. que noutras cousas supostamente máis importantes.

            En fin, unha sociedade é máis humana e, polo tanto, tamén máis divina cando se amosa sensíbel e aberta á palabra derradeira que Deus dirixe ó mundo no Neno de Nadal. Cando é capaz de celebrar agradecida esta festa de Nadal. Celebrémola, pois, agradecidos, sentíndonos unidos á humanidade toda, destinataria desta Palabra. FELIZ NADAL!!!

Manuel Cabada Castro