Velaquí veño para face túa vontade - Hebr 10, 5-10

Domingo 4 de Advento - ciclo C

CHÁMASE XESÚS

Deus veu á casa, desdicíndose da súa gloria.

Pediu permiso

ao seo dunha nena sacudido polo decreto do César

e fíxose un de nós:

un palestino de tantos na súa rúa sen número,

medio artesán de rústicas angueiras,

que ve pasar os romanos e mailos vencellos,

que morre, despois, de mala morte matada,

fóra da Cidade.

Xa sei que hai moito que o sabedes,

que volo din,

que o sabedes friamente

porque volo dixeron con palabras frías ...

Eu quero que o saibades de golpe,

hoxe quizais por vez primeira,

absortos, desconcertados, libres de todo mito,

libres de tantas mesquiñas liberdades.

Quero que volo diga o Espírito,

coma una machadazo en tronco vivo!

Quero que o sintades coma unha vaga de san­gue

no corazón da rutina

en medio desta carreira de rodas enleadas

Quero que o berredes

coma un aturuxo de vito­ria pola guerra perdida,

ou coma o alumado sangrante da esperanza

no leito do voso tedio,

noite adentro, apagada toda ciencia ...

Poderedes dubidar de que viñese á casa

se agardades que vos amose a patente dos prodixios,

se queredes que vos sancione a desidia da vida.

Pero non podedes negar que se chama Xesús,

con patente de pobre.

E non podedes negar que o estades esperando

coa toda carencia da vosa vida repudiada

como se espera o alento para saír da asfixia,

cando xa a morte se enroscaba ó pescozo

coma unha serpe de preguntas.

Chámase Xesús.

Chámase como nos chamariamos

se fósemos, de verdade, nós.

                      

  (Pedro Casaldáliga)