Ficha e Lectio: Domingo 3 de Advento C
FICHA ADAPTADA DE:
LECTIO:
III DOMINGO DE ADVENTO
(Ano C: 13. XII. 2015)
Cando os días se van facendo máis curtos porque o
sol se ergue a pouca altura no ceo e o inverno dá así sinais de estar xa preto,
contra vento –pois- e marea, a liturxia declárase hoxe en folga respecto de sentimentos
que se poderían asociar con estes acontecementos meteorolóxicos. Para ela, e
polo tanto para nós, nada de tristuras, desazos ou encollementos semellantes.
O
motivo é que sempre, ó longo das nosas vidas, mais especialmente e de maneira
formal neste tempo de Advento, estamos a esperar ó Señor que vén. Que vén,
segundo comentabamos, como liberador dos nosos medos, angustias e dúbidas en
relación co que vai ser de nós, da humanidade e do mundo. El é quen nos
posibilita a esperanza, porque nos abre un futuro firme e seguro. Por iso todos
temos dereito, grazas á Boa Nova do Evanxeo, a vivirmos con alegría.
Así
o declaran polo menos, de maneira alta e clara, os textos e lecturas da nosa
celebración eucarística de hoxe. Xa na mesma Antífona de entrada fomos
convidados á ledicia comunitaria ó utilizárense nela estas palabras de Paulo na
súa carta ós Filipenses: “Alegrádevos sempre no Señor, vivide sempre na súa
ledicia, o Señor anda preto de nós”. E Paulo insistirá aínda na mesma carta en
que non deberiamos desacougarnos “por cousa ningunha”. Algo semellante a aquilo
de Santa Teresa de Xesús: “Nada te turbe,/
nada te espante,/ todo se pasa,/ Dios no se muda;/ la paciencia/ todo lo
alcanza;/ quien a Dios tiene/ nada le
falta:/ Sólo Dios basta”.
A
encarnación de Deus na nosa carne mortal, é dicir, o seu emparentamento coa
humanidade toda debería ser motivo abondo para que a humanidade enteira se
alegrase coa vinda de Xesús. Porque Xesús veu xa, está vindo e seguira á vir
sempre para todas e cada unha das persoas humanas. Non só para algunhas ou para
poucas.
Non
deixa de ser mágoa que ás veces os cristiáns teñamos dado a impresión de non
sermos ou non térmonos presentado de maneira aberta e decidida como alegres e felices
ante os demais. Polo menos un influínte e moi lido filósofo alemán do século
XIX, que se chamaba Nietzsche, criticaba os cristiáns e os crentes en xeral por
esta razón. Dicía que el “só crería nun Deus que soubese bailar”. E criticaba a
“sacerdotes” e crentes por non proclamaren a alegría senón a dor e a tristura:
“Deberían cantarme mellores cancións, para aprender eu a crer no seu Liberador.
Deberían parecerme máis liberados os seus discípulos”.
Coido
que deberiamos aceptar o consello de Nietzsche. Non porque el o diga, senón
porque resulta ser unha proclamación central, como vedes, da nosa fe: a de
vivirmos alegres no Señor, porque el nos salvou, nos liberou, ó se facer un de
nós, irmán noso e de todos. Por algo, dígoo unha vez máis, o papa Francisco
escribiu hai pouco para todos nós a súa exhortación apostólica “A alegría do
evanxeo”.
Este
sentírmonos irmáns de todos provoca, efectivamente, alegría en nós e en cantos
poden experimentar e comprobar que somos de verdade irmáns deles.
A
pesar de que Xesús centrou a súa mensaxe xustamente nisto, chama a atención o
feito de que Lucas, no seu evanxeo de hoxe, nos presente xa a Xoán Bautista, o
precursor do Mesías, en certo modo na mesma liña de Xesús. Uns e outros
pregúntanlle ó Precursor sobre o que teñen que facer. O Bautista, que á fin e o
cabo era un home do Antigo Testamento e polo tanto sabía moito de ritos,
sacrificios, penitencias e preceptos que había que cumprir, deixa de lado todo
isto e respóndelles con toda claridade e ben concretamente: O que tendes que
facer é ser bos cos demais. Nada máis e nada menos. Ser xustos, bondadosos con
todos. É dicir, exercer de irmáns dos que están arredor de vós. Ou, como
adoitamos dicir tantas veces, compartir.
De
entre os tres consellos ou mandados que o Bautista lles formula ós seus oíntes
e discípulos non hai sequera un que se refira directamente a Deus. Os tres,
para dicilo dunha maneira se queredes algo provocadora, son consellos ou
mandados humanos, non “divinos”, é dicir, non referidos directamente a Deus.
Velaquí as propostas que lles fai Xoán. Á xente en xeral dilles: “O que teña
dúas túnicas, que as reparta con quen non teña ningunha; e que faga o mesmo
quen teña que comer”. Polo tanto, de novo: compartir e máis compartir... Ós que
teñen o oficio de cobrar os impostos: “Non esixades nada máis do que vos está
mandado”. E ós soldados, é dicir, ós militares ou policías dun país daquela
sometido política e administrativamente a un poder estranxeiro (o de Roma):
“Non asoballedes nin saqueedes a ninguén...”.
Se
isto o podía dicir o Bautista, ¿que non poderá dicir Xesús, aquel do que Xoán
dicía que era “máis forte” ca el e do que el non se consideraba digno de lle
desatar os amallós do seu calzado? Porque Xesús bautizaranos non con “auga”, é
dicir, de maneira puramente ritual, natural
e humana, senón, tal como o anuncia o Bautista, co “Espírito Santo”, é
dicir, coa liberdade, o amor e a grandeza do mesmo Deus, que Xesús pola súa
parte fará descender sobre nós coma o Espírito do Pai e do Fillo.
En
certo modo, poderiamos dicir que Xesús se converte así en precursor ou
presentador do Espírito Santo. Pois é Xesús o que, ó final da súa existencia
histórica entre nós, nos mandará o seu Espírito, o Espírito Santo, que encherá
cos seus dons a vida dos crentes.
A
espera de Xesús deste tempo de Advento é, polo tanto, unha espera que non pode
ser senón alegre e agradecida, porque nese regalo divino do Nadal que Deus Pai
lle fai ó mundo e que é Xesús nos chegará o Deus enteiro, o Pai, o Fillo e o Espírito
Santo. Por iso é Xesús en definitiva o “Emmanuel”, é dicir, o “Deus connosco”.
Na
oración chamada na linguaxe litúrxica “Colecta” do comezo da eucaristía de hoxe
pediámoslle a Deus Pai deste xeito: “Señor, encamiña o noso corazón cara á
ledicia do gran misterio do nacemento do teu Fillo”. Que o bo Pai Deus escoite
a nosa pregaria.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Coa confianza de fillos dirixímoslle a Deus Pai a
nosa oración, dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Fai, Pai, que a alegría pola próxima vinda do
teu fillo onda nós nos axude a superar e vencer os medos e angustias da vida.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Suscita, Pai, persoas no mundo enteiro que
saiban comunicar ós demais a “alegre mensaxe” do teu fillo Xesús.
TODOS:
ESCÓITANOS, PAI.
- Move, Pai, os corazóns de crentes e non crentes
a seren solícitos e xenerosos na súa axuda a cantos precisan de ben materiais
ou espirituais no desenvolvemento da súa vida.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho,
Pai, por Xesús Cristo noso Señor. AMÉN.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario