Homilía para os sacerdotes e relixiosos - XMX 2013
Santa Misa cos bispos da XXVIII JMJ e cos sacerdotes, relixiosos e seminaristas na catedral de San Sebastián (Río de Janeiro, 27 de xullo de 2013)
Queridos irmáns en Cristo,
Ó ver esta catedral chea de bispos, sacerdotes, seminaristas, relixiosos e relixiosas de todo o mundo, penso nas palabras do Salmo da misa de hoxe: «Oh Deus, que che encomien os pobos» (Sal 66). Si, estamos aquí para encomiar ao Señor, e facémolo reafirmando a nosa vontade de ser instrumentos seus, para que encomien a Deus non só algúns pobos, senón todos.
Coa mesma parresia de Pablo e Bernabé, anunciamos o Evanxeo aos nosos mozos para que atopen a Cristo, luz para o camiño, e convértanse en construtores dun mundo máis fraterno. Neste sentido, quixese reflexionar convosco sobre tres aspectos da nosa vocación: chamados por Deus, chamados a anunciar o Evanxeo, chamados a promover a cultura do encontro.
1. Chamados por Deus. É importante reavivar en nós este feito, que a miúdo damos por descontado entre tantos compromisos cotiáns: «Non sodes vós os que me elixíchedes a min, senón eu o que os elixín a vós», di Xesús (Xn 15,16). É un camiñar de novo ata a fonte da nosa chamada. Ao comezo do noso camiño vocacional hai unha elección divina. Fomos chamados por Deus e chamados para permanecer con Xesús (cf. Mc 3,14), unidos a el dunha maneira tan profunda como para poder dicir con san Pablo: «Xa non vivo eu, senón que Cristo vive en min» (Ga 2,20). En realidade, este vivir en Cristo marca todo o que somos e o que facemos. E esta «vida en Cristo» é precisamente o que garante a nosa eficacia apostólica e a fecundidade do noso servizo: «Son eu o que os elixín a vós, e destineivos para que vaides e dedes froito, e ese froito sexa duradeiro» (Xn 15,16). Non é a creatividade pastoral, non son os encontros ou as planificacións o que aseguran os froitos, senón o ser fieis a Xesús, que nos di con insistencia: «Permanezan en min, como eu permanezo en vostedes» (Xn 15,4). E sabemos moi ben o que iso significa: contemplalo, adoralo e abrazalo, especialmente a través da nosa fidelidade á vida de oración, no noso encontro cotián con el na Eucaristía e nas persoas máis necesitadas. O «permanecer» con Cristo non é illarse, senón un permanecer para ir ao encontro dos outros. Lembro algunhas palabras da beata Madre Tareixa de Calcuta:
«Debemos estar moi orgullosos da nosa vocación, que nos dá a oportunidade de servir a Cristo nos pobres. É nas «favelas», nos «cantegriles», nas «vilas miseria» onde hai que ir buscar e servir a Cristo. Debemos ir a eles como o sacerdote achégase ao altar: con alegría» (Mother Instructions, I, p. 80). Xesús, o Bo Pastor, é o noso verdadeiro tesouro, tratemos de fixar cada vez máis o noso corazón nel (cf. Lc 12,34).
2. Chamados a anunciar o Evanxeo. Queridos Bispos e sacerdotes, moitos de vostedes, se non todos, viñeron para acompañar aos mozos á Xornada Mundial da Mocidade. Tamén eles escoitaron as palabras do mandato de Xesús: «Vaian, e fagan discípulos a todas as nacións» (cf. Mt 28,19). O noso compromiso é axudarlles a que arda no seu corazón o desexo de ser discípulos misioneiros de Xesús. Certamente, moitos poderían sentirse un pouco asustados ante esta invitación, pensando que ser misioneiros significa necesariamente abandonar o país, a familia e os amigos. Acórdome do meu soño cando era novo: ir de misioneiro ao afastado Xapón. Pero Deus mostroume que a miña terra de misión estaba moito máis preto: a miña patria.
Axudemos aos mozos a darse conta de que ser discípulos misioneiros é unha consecuencia de ser bautizados, é parte esencial do ser cristián, e que o primeiro lugar onde se ha de evangelizar é a propia casa, o ambiente de estudo ou de traballo, a familia e os amigos. Non escatimemos esforzos na formación dos mozos. San Paulo, dirixíndose aos seus cristiáns, utiliza unha bela expresión, que el fixo realidade na súa vida: «Meus fillos, por quen estou a sufrir novamente as dores do parto ata que Cristo sexa formado en vostedes» (Ga 4,19). Que tamén nós a fagamos realidade no noso ministerio. Axudemos aos nosos xoves a redescubrir o valor e a alegría da fe, a alegría de ser amados persoalmente por Deus, que deu ao seu Fillo Xesús pola nosa salvación. Eduquémolos á misión, a saír, a porse en marcha. Así fixo Xesús cos seus discípulos: non os mantivo pegados a el como unha galiña cos seus pitos; enviounos. Non podemos quedarnos enclaustrados na parroquia, na nosa comunidade, cando tantas persoas están a esperar o Evanxeo. Non é un simple abrir a porta para acoller, senón saír por ela para buscar e atopar. Pensemos con decisión na pastoral desde a periferia, comezando polos que están máis afastados, os que non adoitan frecuentar a parroquia. Tamén eles están convidados á mesa do Señor.
3. Chamados a promover a cultura do encontro. En moitos ambientes abriuse paso lamentablemente unha cultura da exclusión, unha «cultura do descarte». Non hai lugar para o ancián nin para o fillo non desexado; non hai tempo para deterse con aquel pobre á beira do camiño. Ás veces parece que, para algúns, as relacións humanas estean reguladas por dous «dogmas»: a eficiencia e o pragmatismo. Queridos bispos, sacerdotes, relixiosos e tamén vostedes, seminaristas que se preparan para o ministerio, teñan o valor de ir contracorriente. Non renunciemos a este don de Deus: a única familia dos seus fillos. O encontro e a acollida de todos, a solidariedade e a fraternidade, son os elementos que fan a nosa civilización verdadeiramente humana.
Ser servidores da comuñón e da cultura do encontro. Permítanme dicir que debemos estar case obsesionados neste sentido. Non queremos ser presuntuosos impondo «a nosa verdade». O que nos guía é a certeza humilde e feliz de quen foi atopado, alcanzado e transformado pola Verdade que é Cristo, e non pode deixar de proclamala (cf. Lc 24,13-35).
Queridos irmáns e irmás, estamos chamados por Deus, chamados a anunciar o Evanxeo e a promover con valentía a cultura do encontro. Que a Virxe María sexa o noso modelo. Na súa vida deu o «exemplo daquel amor de nai que debe animar a todos os que colaboran na misión apostólica da Igrexa para procrear aos homes a unha vida nova» (Conc. Ecum. Vat. II, Const. dogm. Lumen gentium, 65). Que ela sexa a Estrela que guía con seguridade os nosos pasos ao encontro do Señor. Amén.
TOMADO DE : http://www.revistaecclesia.com/homilia-papa-francisco-misa-catedral-rio-con-obispos-sacerdotes-y-seminaristas/
Queridos irmáns en Cristo,
Ó ver esta catedral chea de bispos, sacerdotes, seminaristas, relixiosos e relixiosas de todo o mundo, penso nas palabras do Salmo da misa de hoxe: «Oh Deus, que che encomien os pobos» (Sal 66). Si, estamos aquí para encomiar ao Señor, e facémolo reafirmando a nosa vontade de ser instrumentos seus, para que encomien a Deus non só algúns pobos, senón todos.
Coa mesma parresia de Pablo e Bernabé, anunciamos o Evanxeo aos nosos mozos para que atopen a Cristo, luz para o camiño, e convértanse en construtores dun mundo máis fraterno. Neste sentido, quixese reflexionar convosco sobre tres aspectos da nosa vocación: chamados por Deus, chamados a anunciar o Evanxeo, chamados a promover a cultura do encontro.
1. Chamados por Deus. É importante reavivar en nós este feito, que a miúdo damos por descontado entre tantos compromisos cotiáns: «Non sodes vós os que me elixíchedes a min, senón eu o que os elixín a vós», di Xesús (Xn 15,16). É un camiñar de novo ata a fonte da nosa chamada. Ao comezo do noso camiño vocacional hai unha elección divina. Fomos chamados por Deus e chamados para permanecer con Xesús (cf. Mc 3,14), unidos a el dunha maneira tan profunda como para poder dicir con san Pablo: «Xa non vivo eu, senón que Cristo vive en min» (Ga 2,20). En realidade, este vivir en Cristo marca todo o que somos e o que facemos. E esta «vida en Cristo» é precisamente o que garante a nosa eficacia apostólica e a fecundidade do noso servizo: «Son eu o que os elixín a vós, e destineivos para que vaides e dedes froito, e ese froito sexa duradeiro» (Xn 15,16). Non é a creatividade pastoral, non son os encontros ou as planificacións o que aseguran os froitos, senón o ser fieis a Xesús, que nos di con insistencia: «Permanezan en min, como eu permanezo en vostedes» (Xn 15,4). E sabemos moi ben o que iso significa: contemplalo, adoralo e abrazalo, especialmente a través da nosa fidelidade á vida de oración, no noso encontro cotián con el na Eucaristía e nas persoas máis necesitadas. O «permanecer» con Cristo non é illarse, senón un permanecer para ir ao encontro dos outros. Lembro algunhas palabras da beata Madre Tareixa de Calcuta:
«Debemos estar moi orgullosos da nosa vocación, que nos dá a oportunidade de servir a Cristo nos pobres. É nas «favelas», nos «cantegriles», nas «vilas miseria» onde hai que ir buscar e servir a Cristo. Debemos ir a eles como o sacerdote achégase ao altar: con alegría» (Mother Instructions, I, p. 80). Xesús, o Bo Pastor, é o noso verdadeiro tesouro, tratemos de fixar cada vez máis o noso corazón nel (cf. Lc 12,34).
2. Chamados a anunciar o Evanxeo. Queridos Bispos e sacerdotes, moitos de vostedes, se non todos, viñeron para acompañar aos mozos á Xornada Mundial da Mocidade. Tamén eles escoitaron as palabras do mandato de Xesús: «Vaian, e fagan discípulos a todas as nacións» (cf. Mt 28,19). O noso compromiso é axudarlles a que arda no seu corazón o desexo de ser discípulos misioneiros de Xesús. Certamente, moitos poderían sentirse un pouco asustados ante esta invitación, pensando que ser misioneiros significa necesariamente abandonar o país, a familia e os amigos. Acórdome do meu soño cando era novo: ir de misioneiro ao afastado Xapón. Pero Deus mostroume que a miña terra de misión estaba moito máis preto: a miña patria.
Axudemos aos mozos a darse conta de que ser discípulos misioneiros é unha consecuencia de ser bautizados, é parte esencial do ser cristián, e que o primeiro lugar onde se ha de evangelizar é a propia casa, o ambiente de estudo ou de traballo, a familia e os amigos. Non escatimemos esforzos na formación dos mozos. San Paulo, dirixíndose aos seus cristiáns, utiliza unha bela expresión, que el fixo realidade na súa vida: «Meus fillos, por quen estou a sufrir novamente as dores do parto ata que Cristo sexa formado en vostedes» (Ga 4,19). Que tamén nós a fagamos realidade no noso ministerio. Axudemos aos nosos xoves a redescubrir o valor e a alegría da fe, a alegría de ser amados persoalmente por Deus, que deu ao seu Fillo Xesús pola nosa salvación. Eduquémolos á misión, a saír, a porse en marcha. Así fixo Xesús cos seus discípulos: non os mantivo pegados a el como unha galiña cos seus pitos; enviounos. Non podemos quedarnos enclaustrados na parroquia, na nosa comunidade, cando tantas persoas están a esperar o Evanxeo. Non é un simple abrir a porta para acoller, senón saír por ela para buscar e atopar. Pensemos con decisión na pastoral desde a periferia, comezando polos que están máis afastados, os que non adoitan frecuentar a parroquia. Tamén eles están convidados á mesa do Señor.
3. Chamados a promover a cultura do encontro. En moitos ambientes abriuse paso lamentablemente unha cultura da exclusión, unha «cultura do descarte». Non hai lugar para o ancián nin para o fillo non desexado; non hai tempo para deterse con aquel pobre á beira do camiño. Ás veces parece que, para algúns, as relacións humanas estean reguladas por dous «dogmas»: a eficiencia e o pragmatismo. Queridos bispos, sacerdotes, relixiosos e tamén vostedes, seminaristas que se preparan para o ministerio, teñan o valor de ir contracorriente. Non renunciemos a este don de Deus: a única familia dos seus fillos. O encontro e a acollida de todos, a solidariedade e a fraternidade, son os elementos que fan a nosa civilización verdadeiramente humana.
Ser servidores da comuñón e da cultura do encontro. Permítanme dicir que debemos estar case obsesionados neste sentido. Non queremos ser presuntuosos impondo «a nosa verdade». O que nos guía é a certeza humilde e feliz de quen foi atopado, alcanzado e transformado pola Verdade que é Cristo, e non pode deixar de proclamala (cf. Lc 24,13-35).Queridos irmáns e irmás, estamos chamados por Deus, chamados a anunciar o Evanxeo e a promover con valentía a cultura do encontro. Que a Virxe María sexa o noso modelo. Na súa vida deu o «exemplo daquel amor de nai que debe animar a todos os que colaboran na misión apostólica da Igrexa para procrear aos homes a unha vida nova» (Conc. Ecum. Vat. II, Const. dogm. Lumen gentium, 65). Que ela sexa a Estrela que guía con seguridade os nosos pasos ao encontro do Señor. Amén.
TOMADO DE : http://www.revistaecclesia.com/homilia-papa-francisco-misa-catedral-rio-con-obispos-sacerdotes-y-seminaristas/
Comentarios
Publicar un comentario