Homilía clausura XMX Río 2013
Santa Misa para a XXVIII Xornada Mundial da Mocidade
(Río de Janeiro, 28 de xullo de 2013)
Queridos irmáns no episcopado e no sacerdocio,
Queridos xoves:
«Ide e facede discípulos a todos os pobos». Con estas palabras, Xesús diríxese a cada un de vostedes dicindo: «Que bonito foi participar na Xornada Mundial da Mocidade, vivir a fe xunto a mozos vindos do catro ángulos da terra, pero agora ti debes ir e transmitir esta experiencia aos demais». Xesús chámate a ser discípulo en misión. Á luz da palabra de Deus que escoitamos, que nos di hoxe o Señor? Tres palabras: Ide, sen medo, para servir.
1. Ide. Nestes días aquí en Río, puideron experimentar a beleza de atopar a Xesús e de atopalo xuntos, sentiron a alegría da fe. Pero a experiencia deste encontro non pode quedar encerrada na súa vida ou no pequeno grupo da parroquia, do movemento ou da súa comunidade. Sería como quitarlle o osíxeno a unha chama que arde. A fe é unha chama que se fai máis viva canto máis se comparte, transmítese, para que todos coñezan, amen e profesen a Xesucristo, que é o Señor da vida e da historia (cf. Rm 10,9). Pero coidado! Xesús non dixo: se queren, se teñen tempo, senón: «Ide e facede discípulos a todos os pobos». Compartir a experiencia da fe, dar testemuño da fe, anunciar o evanxeo é o mandato que o Señor confía a toda a Igrexa, tamén a ti; é un mandato que non nace da vontade de dominio ou de poder, senón da forza do amor, do feito que Xesús veu antes a nós e deunos, non algo de si, senón todo el, deu a súa vida para salvarnos e mostrarnos o amor e a misericordia de Deus. Xesús non nos trata como a escravos, senón como a homes libres, amigos, irmáns; e non só nos envía, senón que nos acompaña, está sempre ao noso lado nesta misión de amor.
Onde nos envía Xesús? Non hai fronteiras, non hai límites: envíanos a todos. O evanxeo non é para algúns senón para todos. Non é só para os que nos parecen máis próximos, máis receptivos, máis acolledores. É para todos. Non teñan medo de ir e levar a Cristo a calquera ambiente, ata as periferias existenciais, tamén a quen parece máis afastado, máis indiferente. O Señor busca a todos, quere que todos sintan a calor da súa misericordia e do seu amor. En particular, quixese que este mandato de Cristo: «Ide», resoase en vostedes novos da Igrexa en América Latina, comprometidos na misión continental promovida polos bispos. Brasil, América Latina, o mundo ten necesidade de Cristo. San Paulo di: «Ai de min se non anuncio o evanxeo!» (1 Co 9,16). Este continente recibiu o anuncio do evanxeo, que marcou o seu camiño e deu moito froito. Agora este anuncio confióusevos tamén a vostedes, para que resoe con renovada forza. A Igrexa necesita de vostedes, do entusiasmo, a creatividade e a alegría que lles caracteriza. Un gran apóstolo de Brasil, o beato Xosé de Anchieta, marchouse a misionar cando tiña só dezanove anos. Saben cal é o mellor medio para evangelizar aos mozos? Outro mozo. Este é o camiño que hai que percorrer.
2. Sen medo. Poida que algún pense: «Non teño ningunha preparación especial, como podo ir e anunciar o evanxeo?». Querido amigo, o teu medo non se diferencia moito do de Xeremías, un mozo como vostedes, cando foi chamado por Deus para ser profeta. Recentemente escoitamos as súas palabras: «Ai, Señor, meu Deus! Mira que non sei falar, que só son un neno». Tamén Deus vos di o que dixo a Xeremías: «Non lles teñas medo, que eu estou contigo para librarte» (Xr 1,6.8). El está connosco.
«Non teñades medo». Cando imos anunciar a Cristo, é el mesmo o que vai por diante e guíanos. Ao enviar aos seus discípulos en misión, prometeu: «Eu estou con vostedes todos os días» (Mt 28,20). E isto é verdade tamén para nós. Xesús non nos deixa sós, nunca lles deixa sós. Acompáñavos sempre.
Ademais Xesús non dixo: «Vai», senón «Ide»: somos enviados xuntos. Queridos xoves, sentide a compañía de toda a Igrexa, e tamén a comuñón dos santos, nesta misión. Cando xuntos facemos fronte aos desafíos, entón somos fortes, descubrimos recursos que pensabamos que non tiñamos. Xesús non chamou aos apóstolos a vivir illados, chamounos a formar un grupo, unha comunidade. Quixese dirixirme tamén a vós, queridos sacerdotes que concelebrades comigo nesta eucaristía: viñestes para acompañar aos vosos mozos, e é bonito compartir esta experiencia de fe. Pero é unha etapa no camiño. Seguide acompañándoos con xenerosidade e alegría, axudádeos a comprometerse activamente na Igrexa; que nunca vos sintades sós.
3. A última palabra: para servir. Ao comezo do salmo que proclamamos están estas palabras: «Cantade ao Señor un cántico novo» (95,1). Cal é este cántico novo? Non son palabras, non é unha melodía, senón que é o canto da súa vida, é deixar que a nosa vida se identifique coa de Xesús, é ter os seus sentimentos, os seus pensamentos, as súas accións. E a vida de Xesús é unha vida para os demais. É unha vida de servizo.
San Paulo, na lectura que escoitamos hai pouco, dicía: «Fíxenme escravo de todos para gañar aos máis posibles» (1 Co 9,19). Para anunciar a Xesús, Paulo fíxose «escravo de todos». Evanxelizar é dar testemuña en primeira persoa do amor de Deus, é superar os nosos egoísmos, é servir inclinándose a lavar os pés dos nosos irmáns como fixo Xesús.
Ide, sen medo, para servir. Seguindo este tres palabras experimentaredes que quen evanxeliza é evanxelizado, quen transmite a alegría da fe, recibe alegría. Queridos xoves, cando volvades ás vosas casas, non teñades medo de ser xenerosos con Cristo, de dar testemuña do evanxeo. Na primeira lectura, cando Deus envía ao profeta Xeremías, dálle o poder para «arrincar e arrasar, para destruír e demoler, para reedificar e plantar» (Xr 1,10). Tamén é así para vós. Levar o evanxeo é levar a forza de Deus para arrincar e arrasar o mal e a violencia; para destruír e demoler as barreiras do egoísmo, a intolerancia e o odio; para edificar un mundo novo. Xesucristo conta con vós. A Igrexa conta con vós. O Papa conta con vós. Que María, Nai de Xesús e Nai nosa, vos acompañe sempre coa súa tenrura:
«Ide e facede discípulos a todos os pobos». Amén.
Comentarios
Publicar un comentario