Domingo 21 de Ordinario C
21º DOMINGO DO
TEMPO ORDINARIO CICLO C
Primeira
Lectura Is 66, 18-21
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
Traerán
a todos os vosos irmáns de entre os xentís
Isto di o Señor:
Eu chego para xuntar todos os pobos
e as linguas, para que veñan e vexan a miña gloria.
Porei no medio deles un sinal e
mandarei os superviventes de entre eles ás nacións:
a
Tárxix, a Pul e a Lud, aos que tensan o arco, a Tubal e a Iaván, ás remotas
nacións costeiras que non oíron o meu renome, nin viron a miña gloria.
Eles manifestarán a miña gloria
entre os pobos. Eles traerán a todos os seus irmáns como ofrenda para o Señor,
en cabalos e en carros, en liteiras, en mulos e en dromedarios, ata o meu santo
monte de Xerusalén ‑dío o Señor ‑, así como os fillos de Israel traen ao templo
do Señor a ofrenda en vasillas limpas.
Tamén collerei a algúns deles para
sacerdotes e levitas ‑ dío o Señor ‑.
Palabra do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal 116, 1. 2.
R/. (Mc 16, 15):
Ide predica-lo Evanxeo a todo o mundo.
Ou: Aleluia.
Loade
o Señor, todas as nacións,
aclamádeo,
todos os pobos.
Porque
é firme connosco a súa misericordia,
e
a fidelidade do Señor dura por sempre.
Segunda
Lectura Heb 12, 5-7. 11-13
LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS
O
Señor proba a quen ama
Irmáns:
Xa vos esqueceu aquel consello de
Deus, que vos fala coma a fillos:
"Meu
fillo, non despreces a corrección do Señor
nin
esmorezas cando El te rife;
porque
o Señor, a quen lle quere ben, corríxeo,
e
zorrégalle a todo aquel que recoñece por fillo".
Aturade a corrección, para o voso
adestramento: é Deus que vos trata coma fillos. Porque, hai algún fillo a quen
non corrixa seu pai?
Certo que ningunha corrección
resulta agradable de momento senón triste; pero co tempo aos que están
exercitados nela págalles co froito sereno da xustiza.
Por iso, entesade as vosas mans
febles e os vosos xeonllos trementes e poñede os vosos pés en vieiros dereitos
para que a perna coxa non escorde, senón que máis ben cure.
Palabra do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Xn 14, 6
Se
non se canta, pódese omitir.
Aleluia,
aleluia.
Eu
son o camiño e a verdade e a vida, di o Señor;
ninguén
chega onda o Pai máis ca por min.
Aleluia.
Evanxeo Lc 13, 22-30
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Virán
de oriente e de occidente e integraranse no reino de Deus
Naquel tempo, atravesaba Xesús vilas
e aldeas ensinando, camiño de Xerusalén.
Un preguntoulle:
‑ Señor, e logo son poucos os que se
salvan?
El respondeu:
‑ Loitade para entrardes pola porta
estreita, porque vos aseguro que moitos intentarán entrar e non poderán.
Despois de que o dono da casa peche a porta e empecedes os de fóra a petar nela
dicindo: "Señor, ábrenos", el responderá: "Non sei quen
sodes".
Entón empezaredes a dicir: "Se
nós comemos e bebemos contigo e ti ensinaches polas nosas rúas!" El
repetirá: "Non sei quen sodes. Arredade de min os que practicades a
inxustiza!"
Daquela habedes chorar e hanvos
renxer os dentes: cando vexades que Abrahán, Isaac, Xacob e todos os profetas
están no Reino de Deus, e que a vós vos botan para fóra. E chegarán de Oriente
e Occidente, do norte e do sur a sentar na mesa do Reino de Deus.
Si, hainos que son últimos e serán
os primeiros, e hainos primeiros que serán os derradeiros.
Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo
FRONTE AO ELES OU NÓS DOS
HOMES, O PLAN DE SALVACIÓN DE DEUS CHÁMANOS Á UNIVERSALIDADE: TOD@S, EN CRISTO
FOMOS SALVAD@S
PÓRTICO
Pensar en
global, vivir e actuar en local. Esta expresión, que seguro temos escoitado
moitas veces, resume claramente o que queremos dicir ao manifestar que a fe é
unha invitación que nos abre á universalidade -polo que non é excluínte- de
aceptar e acoller por riba de cores, relixións ou linguas a todas as persoas.
Pero esta universalidade concrétase, móstrase e realízase no achegamento dos
que temos ao lado: familiares, veciños, amigos... o que é sempre unha chamada
de atención para que non caiamos na divagación de facer da fe ilusión de boas intencións,
pero incapaz de actuar no concreto, mirando de fronte ás persoas, tendéndolles
a man e chamándoas polo seu nome.
Que todo canto agora
imos celebrar e compartir, nos axude a espertar do sono das boas intencións
baleiras, e nos traslade ao compromiso real e concreto de termar e preocuparnos
de quen nos necesite...sexa ou non dos “nosos”.
O PERDÓN
●
Para que a indiferenza non atope eco nin no noso corazón
nin nos nosos comportamentos, SEÑOR, QUE O DESPREZO NON ANIÑE EN NÓS.
●
Para que nunca deamos as costas ao sufrimento dos que
están máis preto de nós, desviando o noso desinterese polos demais coa falsa
preocupación por aqueles que, sabéndoos lonxe, dicimos querer, CRISTO, QUE O
DESPREZO NON ANIÑE EN NÓS.
●
Para que non esquezamos nunca que a universalidade do
amor cristián pasa pola dispoñibilidade cara aos que temos ao noso lado, SEÑOR,
QUE O DESPREZO NON ANIÑE EN NÓS.
REMUÍÑO
O Deus cristián non é
un Deus excluínte. El non crea guetos sectarios nos que só poden entrar
uns poucos elixidos. Non. Como acabamos de escoitar no texto de Isaías, o Deus
que acompañou e termou de Israel deixounos unha mensaxe de universalidade, de
non rexeitamento, de non deixar a ninguén nas beiras. As portas da súa mensaxe
están sempre abertas para todos. El é claro no seu legado, pero, témolo nós,
que nos chamamos seguidores seus, o mesmo de claro?. Polos nosos comentarios,
polas nosas indiferenzas, polos silencios diante de situacións inxustas...
moitas veces parece que teñamos perdido esa claridade. E se fose así, deberiamos
preguntarnos en que cremos, ou que sentido e importancia ten a nosa fe. Porque
a fe, sendo unha mensaxe de salvación desde a que ir orientando e desenvolvendo
a nosa vida cara un futuro en esperanza –resucitar e entrar a formar parte da
compaña de Deus, logo de ter chegado ao final do noso camiño persoal- non é
algo abstracto e cheo de neboeiras, senón que se vai clarificando e adquirindo
contornas de comprensión no vivir e actuar segundo os grandes eixes: valores e
actitudes, que continuamente imos descubrindo nos textos da palabra de Deus. E
non nos vale dicir que iso é imposible,de que é algo utópico –entendido este
como irrealizable, e non como motivador de esforzo continuo polo aínda non
acadado- e, como tal, irreal. Vivir a fe para un cristián ten que ser unha
tarefa continua de ir convertendo esa oferta de salvación en xestos,
comportamentos e maneiras de vivir que vaian mostrando, na nosa relación con
nós, co mundo e cos demais, que tomamos a Deus en serio. Que El non é unha
distracción nin tampouco un “tapaburatos” das nosas limitacións e
incapacidades. A universalidade de fe da que tantas veces temos escoitado
falar, ou nos mesmos temos falado, ten que irse despregando a través do noso
comportamento concreto e real –nunca abstracto nin xenérico– alí onde esteamos.
Desde ela, e vivida deste xeito, poderemos entender a razón que nos leva a
chamarnos irmáns uns aos outros, rompendo co reducionismo da irmandade adscrito
unicamente aos lazos do sangue. A irmandade de quen ten ao Deus cristián como
sentido e referente da súa vida –nós– vennos dada porque compartimos non só a
intelixencia e a liberdade cos demais, senón por ter sido creados, modulados á
súa imaxe e semellanza, o que nos fai dignos de respecto e iguais. Entrando así
no sagrado que o mesmo Deus nos merece, recoñecémolo naqueles aos que chamamos
irmáns –“nada hai verdadeiramente humano, que non atope eco no corazón dun
cristián” G.S 1- e comparten con nós a súa andaina no mundo. Non é o sectarismo
pechado do gueto, senón a apertura gozosa aos demais, como entendemos e podemos
vivir o ser homes e mulleres de fe. E
como nos di o Salmo 116, a nosa tarefa é ir polo mundo e anuncialo coa
coherencia da nosa vida.
O Señor dinos: arredade
de min os que non practicades a xustiza. Pero claro, para algunhas persoas
iso é menos importante. A xustiza, a austeridade, o ben común, a
participación... son pecata minuta, miudezas, cousas sen importancia. Porque
claro, a verdade é que ás veces dentro da nosa Igrexa temos comportamentos que
son ou para botar a correr e non parar ou para botar a chorar e non parar. Así,
rapidamente se pon o grito no ceo por unha xenuflexión mal feita, por non
axeonllarse na consagración, por comulgar na man, por asistir a unha
celebración da palabra...; rapidamente facemos sinónimos pecado e sexo, pecado
e muller; rapidamente se nos di que debemos ser persoas frías e calculadoras,
que a sexualidade é mala e hai que reprimila, que ..... pero nunca se nos fala
de que os inxustos non teñen cabida no Reino de Deus. E así seguimos: facendo
da relixión un negocio rendible, vagueando e reducindo o noso traballo e a nosa
entrega, desbaldindo, explotando, facendo distincións entre a xente segundo
teña máis ou menos cartos, máis ou menos estudos ou segundo o posto laboral que
ocupe e que nos permita utilizala de cando en vez, querendo sempre saír na
foto... porque iso,.... iso non ten que ver coa fe, verdade?. Pois mire, non,
vostede está entrando pola porta ancha, pola porta fácil, pola porta da fe
desencarnada. Esa non conduce á salvación, vai errado no camiño. Porque é
verdade que a salvación esixe esforzo, renuncia, sacrificio, valentía,
coherencia.... pois pasa polo camiño da xustiza e da fraternidade. Por iso a
súa porta é estreita, porque esixe de nós unha fe comprometida coa xente, coa sociedade,
co mundo, e non co noso grupo burbulla. Por iso para salvarnos, grazas a Deus,
non fai falla presentar un currículum con haber-debe, coma unha libreta do
banco, senón que cómpre practicar a xustiza e o amor. Por iso é complicado,
porque o noso egoísmo e a nosa soberbia son tan grandes, que non caben por esa
porta. Por iso, hoxe máis ca nunca, podemos dicir, sen medo a equivocarnos: non
son todos/as os que están nin están todos/as os que son. Non podía ser de outro
xeito: un Deus universal, ofrece unha salvación universal que se desenvolve no
día a día do achegamento de uns aos outros.
ORACIÓN DA
COMUNIDADE
Porque queremos romper con un xeito de rezar que nos
deixa indiferentes diante dos acontecementos da vida, unimos a nosa palabra e o
noso corazón e dicimos xuntos:
QUE A INDIFERENZA NON
GUÍE A NOSA ORACIÓN
●
Para que saibamos ser Igrexa asumindo que temos unha
tarefa e un compromiso, que nos leva a
estar no mundo de xeito activo e liberador, convertendo o noso actuar en
oración, e buscando na oración forza e ilusión para o noso actuar, OREMOS.
QUE A INDIFERENZA NON
GUÍE A NOSA ORACIÓN
●
Para que alí onde esteamos, non deixemos pasar a ocasión
de ser testemuñas gozosas na construción do Reino, esforzándonos sempre por
estar atentos a ofrecer o noso tempo a quen puidera necesitalo, OREMOS.
QUE A INDIFERENZA NON
GUÍE A NOSA ORACIÓN
●
Para que sexamos testemuñas de consolo, acompañamento,
achegamento, solidariedade e paz nas relacións cos nosos veciños, manifestando
deste xeito que é posible vivir a universalidade dos valores do Evanxeo no
concreto das nosas relacións cos que temos ao lado, OREMOS.
QUE A INDIFERENZA NON
GUÍE A NOSA ORACIÓN
Señor, que saibamos poñer en relación a nosa
oración coa concreción do noso actuar cos que temos máis preto, pois só así
conseguiremos que a túa mensaxe sexa universal e chegue a todos sen exclusión:
aos enfermos, aos tristes, aos que están sós, aos enganados, aos abusados, aos
explotados... P.X.N.S. Amén.
PARA A
REFLEXIÓN
Non viñeches para xulgar os nosos erros e as
nosas parvadas
senón a buscar a quen anda perdido,
a defender a quen está acusado,
a liberar a quen está cativo,
a curar a está ferido,
a acoller a quen está desamparado,
a lavar a quen está manchado,
a sandar a quen está enfermo,
a erguer a quen caeu,
a salvar a quen se sente culpable,
a devolverlle a dignidade a quen a perdeu.
Ti que cres en nós,
Ti que esperas de nós,
Ti que nos amas máis que nós mesmos,
Ti que es maior que todos os nosos pecados,
recréanos e danos un futuro novo e mellor.
CANTOS
ENTRADA:
Amigos nas penas
LECTURAS:
Deixade esta terra
OFERTORIO:
Grazas Señor, graciñas
Ide e pregoade
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario