Oración ao Espírito Santo do Cardeal Verdier + Lectio
Oración para os nenos en Pentecoste ou Pentecostés (nunca me aclaro).
Adaptado de : http://dibujosparacatequesis.blogspot.com.es/
Engadimos a Lectio para estes días especiais de finais de Pascua (adaptado de http://www.salesianos.edu/es/taxonomy/term/68/0?page=12)
A ASCENSIÓN DO SEÑOR - ciclo C
Para
achegarte ao texto
“Así
estaba escrito ...”
Con estas palabras conclúe o evanxeo de Lucas,
o anuncio da Boa Noticia. Moito camiño percorreuse desde o principio. Moitos
datos, detalles, acontecementos, palabras e feitos da vida de Xesús de Nazaret.
Pero todos ían orientados na mesma dirección: a de chegar a entender que aquel
non era simplemente un profeta poderoso en palabras e obras; que aquel non era
un simple líder social ou político. Agora, tras a súa Resurrección, os
discípulos podían entender que todo o que Xesús dixo e fixo estaba orientado a que
entendesen como Deus cumprira a Promesa e enviara ao Mesías; como a súa tarefa
fundamental era a chamada a volver o corazón ao Pai Deus; como por ser fiel á
súa misión entregaría a súa vida por fidelidade, pero que a historia non
terminaría coa Morte.
E
mentres os bendicía separouse deles
Realizada a súa misión, estaba xa todo
mostrado e revelado.
Chegaba o tempo dos discípulos. O noso tempo.
É admirable a reacción: inmediatamente fóronse cheos de alegría e mostrábanse
xa en público bendicindo a Deus... aínda que sabemos que non foi tan fácil.
Custoulles. Quedaron alí embobados, mirando ao ceo, sen saber que facer? Tivo
que ser a invitación dos anxos e o Espírito de Deus quen lles sacasen do
desconcerto e a inmobilidade para porse de verdade a vivir dun modo novo.
Ocórrenos tamén a nós iso. Ás veces escoitamos
a Palabra do Señor e sentímonos realmente tocados no corazón... con ganas de
facer cousas, de cambiar, de emprender tarefas novas e enriquecedoras... pero
non sabemos por onde tirar, que facer, que dirección seguir, como facelo... Ou
nos vence a preguiza. Ou nos resulta incómodo.
Ante todas estas reaccións... ponche en mans
do Espírito do Señor e deixa que El che mova, léveche, diríxache. Pon do teu
parte, planifícache o teu tempo e os teus esforzos... pero deixa que sexa El.
Descubrir hoxe, aquí e agora, ao Resucitado
Contáxiate diso que foi esencial para os
primeiros cristiáns, para os discípulos. Aprenderon a ver ao Mestre doutra
maneira... a experiencia de descubrir ao Resucitado en signos tan concretos
como as súas palabras ("Paz a vós"), nos seus xestos (ao partir o
pan, ao mostrarlles as mans e o costado), no que era familiar ("Botade as
redes á dereita da barca e atoparedes peixe"), na súa voz que lles chamaba
("Pedro!")... esa experiencia serviulles para descubrir a alegría de
nunca sentirse sós, de sentirlle presente en toda ocasión: nos sacramentos que
ían nacendo, na fracción do pan, na comunidade, na oración, no irmán,
especialmente no necesitado...
Contaxiarse hoxe significa aprender a vivir na
presenza de Deus, o amigo que nunca falla e que camiña ao noso lado, o Mestre
que nos continúa dirixindo a súa Palabra sempre nova e que nos interpela, o
Señor que quere ser o centro da nosa vida, o Resucitado que vive e que cumpre
as súas promesas, o que ascendeu ao ceo sen deixarnos sós, senón prometéndonos
que estará sempre connosco, ata a fin do mundo.
Texto do Evanxeo
Pentecostés C
Para
achegarche ao texto
Pentecostés é a festa na que renovamos a
presenza do Espírito na nosa vida e na vida da comunidade. É a festa que nos
convida a fortalecer na nosa vida a presenza de Deus como un novo impulso que
nos renova e transforma.
Pentecostés é sentir que o Espírito de Deus
entra pola xanela do noso corazón cun vento de vida e un lume abrasador que
impregna todo dunha saudable e necesaria renovación.
Este Espírito é o agasallo que o Pai nos fai
en Xesús aos crentes, para enchernos de vida.
-É ese Espírito o que nos ensina a saborear a
vida en toda a súa fondura, a non malgastala de calquera xeito, a non pasar
superficialmente xunto ao esencial.
-É ese Espírito o que nos infunde un gusto
novo pola existencia e axúdanos a atopar unha harmonía nova co ritmo máis
profundo da nosa vida.
-É ese Espírito o que nos abre a unha
comunicación nova e máis profunda con Deus, con nós mesmos e cos demais.
-É ese Espírito o que nos invade cunha alegría
secreta, dándonos unha transparencia interior, unha confianza en nós mesmos e
unha amizade nova coas cousas.
-É ese Espírito o que nos libra do baleiro
interior e a difícil soidade, devolvéndonos a capacidade de dar e recibir, de
amar e ser amados.
-É ese Espírito o que nos ensina a estar
atentos a todo o bo e sinxelo, cunha atención especialmente fraterna a quen
sofre porque lle falta a alegría de vivir.
-É ese Espírito o que nos fai renacer cada día
e permítenos un novo comezo a pesar do desgaste, o pecado e a deterioración do
vivir diario.
Este Espírito é a vida mesma de Deus que se
nos ofrece como don. Este Espírito non se compra, non se adquire, non se
inventa nin se fabrica. É un agasallo de Deus. O único que podemos facer é
preparar o noso corazón para acollelo con fe sinxela e atención interior.
Nun mundo que corre o risco de ir perdendo a
súa alma e a súa vida interior, o Espírito de Deus non está ausente. O segue
traballando silenciosamente aos homes no máis profundo do seu corazón. Ven
Espírito Santo. Lémbranos que todos vimos das entrañas dun mesmo Pai e todos
estamos chamados á comuñón gozosa e feliz no.
Ensínanos a coidar esta terra que nos regalaches
como casa común de toda a familia humana. Ensínanos a crer e a orar. Axúdanos a
imaxinar o mellor e máis humano.
Ábrenos a un futuro máis fraterno e ensínanos
a crer en Ti como tenrura e proximidade persoal de Deus
Texto do Evanxeo
Corpo e Sangue do Señor C
Para achegarte ao texto
A presenza de Xesús na comunidade cristiá
cambia de signo despois da ascensión. Xa non podemos atoparnos con El a través
dunha experiencia sensible, senón no clima dunha vivencia sacramental. Xesús
faise presente, noutros, nos símbolos de pan e viño que se ofrecen a Deus na
celebración da eucaristía.
A comuñón con Cristo convértese en comuñón
entre nós para formar unha comunidade fraterna: a Igrexa. Comulgar non é só
recibir a Cristo en nós, senón renovar a nosa pertenza á comunidade, para vivir
como irmáns. En realidade, os xestos e palabras de Xesús na última cea non
foron outra cousa que o signo e o testamento do que fora a súa vida enteira: un
pan sempre a piques de ser comido por todos. "Eu son o pan baixado do ceo;
quen come deste pan non terá máis fame".
Os apóstolos chegan gozosos, pero cansos, da
misión. Xesús encamíñase con eles cara a Betsaida para que poidan descansar.
Pero o xentío estrágalles os plans. E Xesús,
encaixando o imprevisto, acólleos xenerosamente. E con iso dá aos discípulos a
lección fundamental do que supón pertencer ao Reino: Ser signo claro da
acollida incondicional do Pai. Vivir en función dos demais. Como un pan sempre
a piques de ser comido. Este é o auténtico milagre multiplicador: a capacidade
de compartir. O resto -curar aos enfermos, procurar que a ninguén falte o pan,
nin o teito nin o traballo- non son máis que consecuencias. Sen esta actitude
previa de dispoñibilidade sería imposible achar o cinco pans e os dous peixes,
mediante os cales a forza do Señor pode saciar a todos, e aínda sobrar.
Dádelles vós para comer...
Non foi unha frase inxenua. Custa crer que Xesús,
que coñecía ben aos seus discípulos, dixese desde a inxenuidade de que non
tiñan pan para tantos aquilo de «dádelles vós para comer». Seguro que pretendía
algo máis. E aquela frase tiña polo menos tres sentidos posibles:
Era unha invitación a desposuírse dos seus
antigos esquemas mentais. A gran lección que Xesús pretendeu dar aos seus
discípulos ía na dirección precisamente de que rompesen esas fronteiras tan
pequenas, escasas e ridículas que lles puxeron aos seus potenciais. Cando
falaba de talentos, cando falaba de árbores que dan froito ou de campos
callados de cereal abundante, estaba a dicirlles o mesmo: sodes capaces de moito,
así que non vos conformedes co pouco. Dádelles vós para comer.
Era unha auténtica orde. Xesús usa un
imperativo, mándalles que se preocupen non só de dar palabras á xente, senón
que teñan en conta que a súa misión, máis aló de salvar almas, tamén tiña que
ver cos seus estómagos. E quizais polo estómago conseguiron despois chegar ao
corazón de moitos que até ese momento desconfiasen. Non vos esquezades de que
quen tedes diante non son anxos, non son seres etéreos e inmateriais, senón que
teñen fame. Dádelles vós para comer.
Era marcarlles un estilo de vida. Non vale con
botar balóns fose e dicirlle á xente, á que lle estás ofrecendo a salvación
integral de todo a súa ser, que agora xa “pechamos” o quiosco e chega o momento
de que eles mesmos se resolvan eses problemiñas cotiáns para os que Deus non
ten tempo. Non. Os discípulos de Xesús, no seu nome, son os responsables de
todo. Así que dádelles vós para comer.
Texto do Evanxeo
Comentarios
Publicar un comentario