Oración ao Espírito Santo do Cardeal Verdier + Lectio

Oración para os nenos en Pentecoste ou Pentecostés (nunca me aclaro).






Engadimos a Lectio para estes días especiais de finais de Pascua (adaptado de http://www.salesianos.edu/es/taxonomy/term/68/0?page=12)


A ASCENSIÓN DO SEÑOR - ciclo C

Para achegarte ao texto
“Así estaba escrito ...”
Con estas palabras conclúe o evanxeo de Lucas, o anuncio da Boa Noticia. Moito camiño percorreuse desde o principio. Moitos datos, detalles, acontecementos, palabras e feitos da vida de Xesús de Nazaret. Pero todos ían orientados na mesma dirección: a de chegar a entender que aquel non era simplemente un profeta poderoso en palabras e obras; que aquel non era un simple líder social ou político. Agora, tras a súa Resurrección, os discípulos podían entender que todo o que Xesús dixo e fixo estaba orientado a que entendesen como Deus cumprira a Promesa e enviara ao Mesías; como a súa tarefa fundamental era a chamada a volver o corazón ao Pai Deus; como por ser fiel á súa misión entregaría a súa vida por fidelidade, pero que a historia non terminaría coa Morte.

E mentres os bendicía separouse deles
Realizada a súa misión, estaba xa todo mostrado e revelado.
Chegaba o tempo dos discípulos. O noso tempo. É admirable a reacción: inmediatamente fóronse cheos de alegría e mostrábanse xa en público bendicindo a Deus... aínda que sabemos que non foi tan fácil. Custoulles. Quedaron alí embobados, mirando ao ceo, sen saber que facer? Tivo que ser a invitación dos anxos e o Espírito de Deus quen lles sacasen do desconcerto e a inmobilidade para porse de verdade a vivir dun modo novo.
Ocórrenos tamén a nós iso. Ás veces escoitamos a Palabra do Señor e sentímonos realmente tocados no corazón... con ganas de facer cousas, de cambiar, de emprender tarefas novas e enriquecedoras... pero non sabemos por onde tirar, que facer, que dirección seguir, como facelo... Ou nos vence a preguiza. Ou nos resulta incómodo.
Ante todas estas reaccións... ponche en mans do Espírito do Señor e deixa que El che mova, léveche, diríxache. Pon do teu parte, planifícache o teu tempo e os teus esforzos... pero deixa que sexa El.

Descubrir hoxe, aquí e agora, ao Resucitado
Contáxiate diso que foi esencial para os primeiros cristiáns, para os discípulos. Aprenderon a ver ao Mestre doutra maneira... a experiencia de descubrir ao Resucitado en signos tan concretos como as súas palabras ("Paz a vós"), nos seus xestos (ao partir o pan, ao mostrarlles as mans e o costado), no que era familiar ("Botade as redes á dereita da barca e atoparedes peixe"), na súa voz que lles chamaba ("Pedro!")... esa experiencia serviulles para descubrir a alegría de nunca sentirse sós, de sentirlle presente en toda ocasión: nos sacramentos que ían nacendo, na fracción do pan, na comunidade, na oración, no irmán, especialmente no necesitado...
Contaxiarse hoxe significa aprender a vivir na presenza de Deus, o amigo que nunca falla e que camiña ao noso lado, o Mestre que nos continúa dirixindo a súa Palabra sempre nova e que nos interpela, o Señor que quere ser o centro da nosa vida, o Resucitado que vive e que cumpre as súas promesas, o que ascendeu ao ceo sen deixarnos sós, senón prometéndonos que estará sempre connosco, ata a fin do mundo.

Texto do Evanxeo 



Pentecostés C
Para achegarche ao texto
Pentecostés é a festa na que renovamos a presenza do Espírito na nosa vida e na vida da comunidade. É a festa que nos convida a fortalecer na nosa vida a presenza de Deus como un novo impulso que nos renova e transforma.
Pentecostés é sentir que o Espírito de Deus entra pola xanela do noso corazón cun vento de vida e un lume abrasador que impregna todo dunha saudable e necesaria renovación.
Este Espírito é o agasallo que o Pai nos fai en Xesús aos crentes, para enchernos de vida.
-É ese Espírito o que nos ensina a saborear a vida en toda a súa fondura, a non malgastala de calquera xeito, a non pasar superficialmente xunto ao esencial.
-É ese Espírito o que nos infunde un gusto novo pola existencia e axúdanos a atopar unha harmonía nova co ritmo máis profundo da nosa vida.
-É ese Espírito o que nos abre a unha comunicación nova e máis profunda con Deus, con nós mesmos e cos demais.
-É ese Espírito o que nos invade cunha alegría secreta, dándonos unha transparencia interior, unha confianza en nós mesmos e unha amizade nova coas cousas.
-É ese Espírito o que nos libra do baleiro interior e a difícil soidade, devolvéndonos a capacidade de dar e recibir, de amar e ser amados.
-É ese Espírito o que nos ensina a estar atentos a todo o bo e sinxelo, cunha atención especialmente fraterna a quen sofre porque lle falta a alegría de vivir.
-É ese Espírito o que nos fai renacer cada día e permítenos un novo comezo a pesar do desgaste, o pecado e a deterioración do vivir diario.
Este Espírito é a vida mesma de Deus que se nos ofrece como don. Este Espírito non se compra, non se adquire, non se inventa nin se fabrica. É un agasallo de Deus. O único que podemos facer é preparar o noso corazón para acollelo con fe sinxela e atención interior.
Nun mundo que corre o risco de ir perdendo a súa alma e a súa vida interior, o Espírito de Deus non está ausente. O segue traballando silenciosamente aos homes no máis profundo do seu corazón. Ven Espírito Santo. Lémbranos que todos vimos das entrañas dun mesmo Pai e todos estamos chamados á comuñón gozosa e feliz no.
Ensínanos a coidar esta terra que nos regalaches como casa común de toda a familia humana. Ensínanos a crer e a orar. Axúdanos a imaxinar o mellor e máis humano.
Ábrenos a un futuro máis fraterno e ensínanos a crer en Ti como tenrura e proximidade persoal de Deus

Texto do Evanxeo 



Corpo e Sangue do Señor C

Para achegarte ao texto
A presenza de Xesús na comunidade cristiá cambia de signo despois da ascensión. Xa non podemos atoparnos con El a través dunha experiencia sensible, senón no clima dunha vivencia sacramental. Xesús faise presente, noutros, nos símbolos de pan e viño que se ofrecen a Deus na celebración da eucaristía.
A comuñón con Cristo convértese en comuñón entre nós para formar unha comunidade fraterna: a Igrexa. Comulgar non é só recibir a Cristo en nós, senón renovar a nosa pertenza á comunidade, para vivir como irmáns. En realidade, os xestos e palabras de Xesús na última cea non foron outra cousa que o signo e o testamento do que fora a súa vida enteira: un pan sempre a piques de ser comido por todos. "Eu son o pan baixado do ceo; quen come deste pan non terá máis fame".
Os apóstolos chegan gozosos, pero cansos, da misión. Xesús encamíñase con eles cara a Betsaida para que poidan descansar.
Pero o xentío estrágalles os plans. E Xesús, encaixando o imprevisto, acólleos xenerosamente. E con iso dá aos discípulos a lección fundamental do que supón pertencer ao Reino: Ser signo claro da acollida incondicional do Pai. Vivir en función dos demais. Como un pan sempre a piques de ser comido. Este é o auténtico milagre multiplicador: a capacidade de compartir. O resto -curar aos enfermos, procurar que a ninguén falte o pan, nin o teito nin o traballo- non son máis que consecuencias. Sen esta actitude previa de dispoñibilidade sería imposible achar o cinco pans e os dous peixes, mediante os cales a forza do Señor pode saciar a todos, e aínda sobrar.

Dádelles vós para comer...
Non foi unha frase inxenua. Custa crer que Xesús, que coñecía ben aos seus discípulos, dixese desde a inxenuidade de que non tiñan pan para tantos aquilo de «dádelles vós para comer». Seguro que pretendía algo máis. E aquela frase tiña polo menos tres sentidos posibles:
Era unha invitación a desposuírse dos seus antigos esquemas mentais. A gran lección que Xesús pretendeu dar aos seus discípulos ía na dirección precisamente de que rompesen esas fronteiras tan pequenas, escasas e ridículas que lles puxeron aos seus potenciais. Cando falaba de talentos, cando falaba de árbores que dan froito ou de campos callados de cereal abundante, estaba a dicirlles o mesmo: sodes capaces de moito, así que non vos conformedes co pouco. Dádelles vós para comer.
Era unha auténtica orde. Xesús usa un imperativo, mándalles que se preocupen non só de dar palabras á xente, senón que teñan en conta que a súa misión, máis aló de salvar almas, tamén tiña que ver cos seus estómagos. E quizais polo estómago conseguiron despois chegar ao corazón de moitos que até ese momento desconfiasen. Non vos esquezades de que quen tedes diante non son anxos, non son seres etéreos e inmateriais, senón que teñen fame. Dádelles vós para comer.
Era marcarlles un estilo de vida. Non vale con botar balóns fose e dicirlle á xente, á que lle estás ofrecendo a salvación integral de todo a súa ser, que agora xa “pechamos” o quiosco e chega o momento de que eles mesmos se resolvan eses problemiñas cotiáns para os que Deus non ten tempo. Non. Os discípulos de Xesús, no seu nome, son os responsables de todo. Así que dádelles vós para comer.

Texto do Evanxeo 





Comentarios

Publicacións populares