Como rezar o Vía Lucis - 4ª parte

ADAPTADO DE : www.es.catholic.net

6ª ESTACIÓN.
 XESÚS NO CENÁCULO MOSTRA AS SÚAS CHAGAS AOS APÓSTOLOS

Os discípulos están no Cenáculo, o lugar onde foi a Última Cea. Medorentos e desesperanzados, comentan os sucesos ocorridos. É entón cando Xesús preséntase no medio deles, e o medo dá paso á paz.

Do Evanxeo segundo San Lucas 24, 36-43 (cf. Mc 16, 14-18; Xn, 20, 19-23).

36Estando eles comentando estas cousas, presentóuselles Xesús no medio e díxolles:

‑¡A paz sexa convosco!

37Sobresaltados e cheos de medo, coidaban contemplar un espírito. 38Pero el díxolles:

‑¿Por que estades asustados, e a que veñen esas dúbidas? 39Mirade para as miñas mans e para os meus pés: sonvos eu. Palpade aquí e decatádevos de que un espírito non ten carne nin ósos, como vedes que teño eu.

40E dicindo isto, mostróulle-las mans e mailos pés. 41Pero eles, tolos de contento e sen saíren do seu asombro, non acababan de crer. Xesús preguntoulles:

‑¿Tedes por aí algo que comer?

42Déronlle un anaco de peixe asado. 43El colleuno e comeuno diante deles.

Comentario

Cristo resucitado é o mesmo Xesús que naceu en Belén e traballou durante anos en Nazaret, o mesmo que percorreu os camiños de Palestina predicando e facendo milagres, o mesmo que lavou os pés aos seus discípulos e entregouse aos seus inimigos para morrer na Cruz. Xesucristo, o Señor que é verdadeiro Deus e home verdadeiro. Pero os apóstolos apenas poden crelo: están asustados, medorentos de correr o seu mesma sorte. É entón cando se presenta no medio deles, e móstralles as súas chagas como trofeo, o sinal da súa vitoria sobre a morte e o pecado. Con elas rescatounos.

Foron o prezo da nosa redención. Non é unha pantasma. É verdadeiramente o mesmo Xesús que os elixiu como amigos, e agora come con eles. O Señor, que se encarnou por nós, quérenos mostrar, aínda máis explicitamente, que a materia non é algo malo, senón que foi transformada porque Xesús a asumiu.

Oración

Señor Xesús, dános a fe e a confianza

para descubrirche en todo momento,

mesmo cando non esperámosche.

Que sexas para nós

non unha figura afastada que existiu na historia,

senón que, vivo e presente entre nós,

ilumines o noso camiño nesta vida e, despois,

transformes o noso corpo fráxil

en corpo glorioso como o teu.

7ª ESTACIÓN.
 NO CAMIÑO DE EMAÚS

Esa mesma tarde dous discípulos volven desilusionados ás súas casas. Pero un camiñante devólvelles esperanza. Os seus corazóns vibran de gozo coa súa compañía, con todo só se lles abren os ollos ao velo partir o pan.

Do Evanxeo segundo San Lucas 24, 13-32

13Aquel mesmo día dous deles ían camiño de Emaús, unha aldea que está a uns dez quilómetros de Xerusalén. 14Ian falando de canto pasara. 15E resulta que mentres parolaban e discutían, Xesús en persoa, achegouse e camiñaba canda eles. 16Pero os seus ollos estaban incapacitados para o recoñeceren. 17Entón preguntoulles:

‑¿De que ides falando polo camiño?

Eles pararon cun semblante moi tristeiro, 18e Cleofás, un deles, respondeulle:

‑¿Seica es ti o único forasteiro en Xerusalén, que non sabe nada do que pasou alí durante estes días?

19El preguntou:

‑¿De que, logo?

Eles contestaron:

‑Do asunto de Xesús o Nazareno, que foi un profeta poderoso en obras e palabras, ante Deus e ante o pobo todo; 20de como os nosos sumos sacerdotes e demais xefes o condenaron á morte e o crucificaron. 21Nós esperabamos que el fose quen liberase a Israel; pero xa van alá tres días desde que pasaron estas cousas. 22Claro que algunhas mulleres das nosas déronnos un susto, porque foron ó risca-lo día ó sepulcro, 23e, ó non atoparen o corpo, volveron falando dunha visión de anxos, que lles aseguraron que el vive. 24E algúns dos nosos alá foron ó sepulcro, atopando todo como as mulleres dixeran; pero a el non o viron.

25Entón díxolles:

‑¡Que parvos e lentos sodes para crer todo o que anunciaron os profetas! 26E logo ¿non cumpría que o Cristo padecese todo isto, antes de entrar na súa gloria?

27E comezando por Moisés e tódolos profetas, foilles interpretando o que as Escrituras falaban del.

28O entraren na aldea onde ían, fixo coma quen quería seguir para adiante. 29Pero eles porfiáronlle, dicindo:

‑Quédate connosco, porque se fai tarde, e a noite bótase enriba.

Quedou con eles. 30E mentres estaban na mesa, colleu o pan, bendiciuno e partiuno e déullelo. 31Entón abríronselle-los ollos e recoñecérono; pero el desapareceu. 32E dixeron:

‑¿Non ardía o noso corazón, cando nos falaba polo camiño, interpretándono-las Escrituras?

Comentario

Os de Emaús íanse tristes e desesperanzados: como tantos homes e mulleres que ven con perplexidade como as cousas non saen segundo previran. Non acaban de confiar no Señor. Con todo Cristo 'vístese de camiñante' para iluminar os seus pasos decepcionados, para recuperar a súa esperanza. E mentres lles explica as Escrituras, o seu corazón, sen terminar de entender, énchese de luz, 'arde' de fe, alegría e amor.

Ata que, postos á mesa, Xesús parte o pan e ábrenselles a mente e o corazón. E descobren que era o Señor. Nós comprendemos con eles que Xesús vainos acompañando no noso camiño diario para encamiñarnos á Eucaristía: para escoitar a súa Palabra e compartir o Pan.

Oración

Señor Xesús,

cantas veces estamos de volta de todo e de todos!

tantas veces estamos desengañados e tristes!

Axúdanos a descubrirche no camiño da vida,

na lectura da túa Palabra e na celebración da Eucaristía,

onde te ofreces a nós como alimento cotián.

Que sempre nos leve a ti, Señor,

un desexo ardente de atoparche tamén nos irmáns.

8ª ESTACIÓN.
 XESÚS DÁ AOS APÓSTOLOS O PODER DE PERDOAR OS PECADOS.

Xesús preséntase ante os seus discípulos. E o temor dun primeiro momento dá paso á alegría. Vai ser entón cando o Señor daralles o poder de perdoar os pecados, de ofrecer aos homes a misericordia de Deus.

Do Evanxeo segundo San Xoán 20, 19-23 (cf. Mc 16, 14; Lc 24, 36-45).

19Naquel día, o primeiro da semana, ó serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús, e, poñéndose no medio, díxolles:

‑Paz convosco.

20Dito isto, mostróulle-las mans e mailo costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. 21El díxolles outra vez:

‑Paz convosco: coma o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

22E dito isto alentou sobre eles, e díxolles:

‑Recibide o Espírito Santo: 23a quen lles perdoéde-los pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

Comentario

Os apóstolos non terminaron de entender o que ocorreu nestes días, pero iso non importa agora, porque Cristo está outra vez xunto a eles. Volven vivir a intimidade do amor, a proximidade do Mestre. As portas están pechadas polo medo, e El vailles a axudar a abrir de par en par o seu corazón para acoller a todo home. Durante a Última Cea deulles o poder de renovar a súa entrega por amor: o poder de celebrar o sacrificio da Eucaristía. Nestes momentos, failles partícipes da misericordia de Deus: o poder de perdoar os pecados. Os apóstolos, e con eles todos os sacerdotes, acolleron este agasallo precioso que Deus outorga ao home: a capacidade de volver á amizade con Deus despois de abandonalo polo pecado, a reconciliación.

Oración

Señor Xesús,

que saibamos descubrir nos sacerdotes outros Cristos,

porque fixeches deles os dispensadores dos misterios de Deus.

E, cando nos afastemos de Ti polo pecado,

axúdanos a sentir a alegría profunda da túa misericordia

no sacramento da Penitencia.

Porque a Penitencia limpa a alma, devolvéndonos a túa amizade,

reconcílianos coa Igrexa e ofrécenos

a paz e serenidade de conciencia para reemprender con forza

o combate cristián.